ตอนที่ 20 แอร่อน เอินฮอฟ
ตอนที่ 20 แอร่อน เอินฮอฟ
ด้วยความสับสนและขยับไม่ได้เพราะอสูรที่อยู่ตรงหน้า เด็กก็เพียงแค่จับขวดไว้แน่นที่สุดจากนั้นอิมพ์ก็ค่อยๆขยับกริชเข้ามาใกล้ใบหน้าของเด็ก
“เจ้าหาอาหาร” อิมพ์ส่งเสียงคำรามซ้ำแล้วซ้ำเล่าและตอนนี้เด็กก็เริ่มตอบสนองอย่างช้าๆและพยายามยืนขึ้นอย่างเร่งรีบโดยที่ขว้างขวดลงกับพื้นทั้งอย่างนั้น แทนที่จะทำตามอิมพ์บอกเด็กคนนั้นกลับเลือกหันหลังและหนีไปยังทิศทางตรงกันข้ามด้วยความเร็วสูงสุดทันที
แน่นอนว่าอิมพ์ก็ได้หยิบขวดขึ้นมาทันทีและเลือกที่จะตามเด็กไปโดยไม่แน่ใจว่ามันพยายามพาเขาไปไหน บางทีอาจจะพาไปยังสถานที่ที่มีของเหลวสีขาวก็ได้ ไม่ว่ายังไงเด็กคนนี้ยังคงเป็นผู้นำทาวที่ดีที่สุดของอิมพ์ในการหาอาหารของสิ่งมีชีวิตตัวเล็กในตระกร้า
ครู่หนึ่งเขาก็วิ่งตามเด็กคนนั้นไป แต่ก่อนที่เขาจะรู้ตัวอิมพ์ก็ได้ยืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มคนเล็กๆแล้ว แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีภัยคุกคามอะไรเพระาอย่างน้อยพวกเขาก็ไม่มีอาวุธ อีกทั้งอิมพ์ยังเห็นอีกว่าส่วนใหญ่แล้วพวกเขาคือเด็กอ่อนแอเช่นเดียวกับเด็กที่อิมพ์ตามมาก่อนหน้านี้
“อะไรกัน .. ? ทำไมที่ขับไล่อสูรถึงไม่ทำงานกัน ?!”คนๆหนึ่งที่เป็นมนุษย์สวมเสื้อคลุมสีขาวและมีเศษสีเหลืองกับสีแดงอยู่ก็ตะโกนออกมาด้วยความสับสน จากนั้นเขาก็มองไปที่กล่องไม้ขนาดใหญ่ที่ต่อเข้ากับสิ่งที่อิมพ์เรียนรู้มา ซึ่งก็คือ 'ม้า'
อิมพ์รู้สึกแย่เป็นอย่างมากเมื่อมองไปที่กล่องนั้น แต่มันก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับความกลัวที่เขารู้สึกได้ตอนเข้าใกล้กับเกาะลอยเป็นครั้งแรก ถึงแม้ที่สุดแล้วอิมพ์จะต่อสู้ผ่านมันไปได้แต่เขาก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย
"เดี๋ยวก่อนนั้นมันอิมพ์เล็กหนิ! มันกำลังบาดเจ็บจากพลังงานศักดิ์สิทธิ์อยู่ใช่ไหม .. ? ขะ...ข้าคิดว่าข้าจัดการกับมันได้นะ .. !" มนุษย์คนเดียวกันก็กล่าวในขณะที่ร่างของเขาสั่นเล็กน้อย ทำไมคนเหล่านี้ถึงรู้ว่าอิมพ์เป็นอสูรได้เร็วขนาดนี้กัน ? เสื้อคลุมควรจะปิดบังไม่ให้ใครรู้ไม่ใช่รึไง?
จากนั้นอิมพ์ก็พยายามแตะศีรษะของเขาเพื่อดูว่าทุกอย่างยังอยู่ดีหรือไม่และเขาก็ได้รู้ทันทีว่าเขานั้นไม่ได้ดึงฮุดของเสื้อคลุมขึ้นมา และสิ่งที่เขาก็ได้รู้ก็เป็นคำตอบให้กับความสงสัยของเขา
แต่ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่และทำตัวเหมือนกับเป็นใบ้ มนุษย์คนนั้นก็เริ่มใช้ไม้สีเหลืองแปลกๆที่มีของมันวาวสีขาวจำนานมากแปะอยู่โบกไปมาในอากาศ อิมพ์นั้นค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นจริงๆว่าเขากำลังทำอะไรอยู่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับของมันวาวสีขาวซึ่งคล้ายกับลูกบอลเล็กๆที่เขาเห็นมาก่อนหน้านี้ นี่อาจจะทำให้เขารู้วิธีใช้มันก็ได้ !
ดังนั้นในขณะที่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กในตะกร้ากำลังร้องเสียงดังออกมา มนุษย์คนนั้นก็หยุดโบกไม้สีเหลืองไปรอบๆและจากนั้นครู่หนึ่งอิมพ์ก็รู้สึกจุกที่หน้าอกจนเขาต้องจับไม่ที่หน้าอกทันที
[-31 พลังชีวิต]
[ การต้านทานพลังงานศักดิ์สิทธิ์ระดับเริ่มต้น เพิ่มขึ้น!]
หลังจากพยายามถูบนหน้าอกของเขาที่รู้สึกเจ็บ ทันทีอิมพ์ก็ค่อยๆมองไปยังการแจ้งเตือนข้างๆเขาและตอนนี้เองเขาก็เห็นว่าหนึ่งในนั้นเป็นสีแดง นี่ทำให้เขาหันไปหามนุษย์ตรงหน้าทันที .
“เจ็บนะ” อิมพ์ทำหน้าบึ้งด้วยความโกรธทันที มนุษย์ก็มองไปที่อิมพ์อย่างสับสน “มันกำลังพูดอยู่งั้นรึ.. ? เดี๋ยวมันใส่เสื้อผ้าด้วย หรือบางทีมันอาจจะเชื่อง .. ?” มนุษย์ถามในขณะที่เขาหันไปหาคนอื่น ๆ ในกลุ่มแต่ก่อนที่พวกเขาจะได้รับคำตอบ ชายคนนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ขาของเขา และในขณะที่เขาหันกลับไปหาต้นตอของความเจ็บปวด ไม่นานเขาก็ได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เองเขาก็เห็นกริชมันวาวที่ถูกรักษาอย่างดีกำลังปกคลุมไปด้วยเลือดของเขาซึ่งมันเพิ่งถูกดึงเข้าออกขาของเขาไปมา ?
[แอร่อน เอินฮอฟ -20 ความเสียหาย]
[แอร่อน เอินฮอฟ -23 ความเสียหาย]
[แอร่อน เอินฮอฟ -24 ความเสียหาย]
[แอร่อน เอินฮอฟ - 25 ความเสียหาย]
[แอร่อน เอินฮอฟ - 22 ความเสียหาย]
[ทักษะการใช้กริชระดับต้น ระดับเพิ่มขึ้น !]
ครั้งแล้วครั้งเล่าอิมพ์ก็แทงกริชเข้าที่ขาของมนุษย์ ส่วนใหญ่แล้วเขาพยายามที่จะมุ่งเน้นไปที่จุดเดิมจนทำให้ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับกรีดร้องออกมาด้วยเสียงที่น่าสยดสยอง ในขณะที่เขาพยายามผลักตัวเองออกจากอิมพ์ อิมพ์ก็ยังคงแทงเหยื่อของเขาอย่างต่อเนื่องโดยตราวนี้มุ่งเป้าไปที่ด้านหลัง
ท้ายที่สุดแล้วมนุษย์คนนี้ได้โจมตีอิมพ์ก่อน ดังนั้นมันไม่สำคัญหรอกว่าเขาทำไปเพราะเขากลัวหรือเพราะเขาต้องการปกป้องคนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นั่นกับเขา เห็นได้ชัดว่าแม้แต่อสูรหลายตัวที่เอวาลิน โทมัสและเจมส์ฆ่าไปนั้นต่างก็พยายามที่จะใช้ชีวิตของตัวเองและพวกมันก็มักไม่โจมตีก่อนด้วยซ้ำ ถ้าการฆ่าอสูรเป็นเรื่องปกติ เช่นนั้นการฆ่าคนก็เป็นเรื่องปกติด้วยใช่หรือไม่ ? อย่างน้อยอิมพ์เองก็ไม่เห็นความแตกต่างใด ๆจากเรื่องนี้
และหลังจากแทงด้านหลังของชายคนนั้นอีกสองสามครั้ง ร่างของมนุษย์ก็อ่อนปวกเปียกและการแจ้งเตือนอีกสองสามอันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าอิมพ์
[ท่านสร้างความเสียหายร้ายแรงแก่แอร่อน เอินฮอฟ]
[ทักษะการใช้กริชระดับต้น เพิ่มขึ้น !]
[เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น!]
[เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น!]
[เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น!]
...
...
...
[เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น!]
[คุณมีแต้มสเตตัสที่ยังไม่ได้ใช้ 34 แต้ม]
ด้วยความสับสนอิมพ์ก็เอียงศีรษะไปด้านข้างโดยเฉพาะเจ้าคำว่า 'แต้มสเตตัส' ดูเหมือนว่าเขาจะเคยอ่านคำนี้จากที่ไหนสักแห่งมาก่อนหน้านี้แต่เขาก็จำมันไม่ได้จริงๆ แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือความรู้สึกอึดอัดประหลาดที่คุ้นเคยนั้นได้กลับมาที่หน้าอกของอิมพ์อีกครั้งแล้ว ซึ่งเขาเคยรู้สึกถึงมันหลังจากการต่อสู้ครั้งแรกของเขาก่อนที่จะฉลาดเหมือนตอนนี้
นี่อาจเป็นสิ่งที่คนอื่นเรียกว่า 'ประสบการณ์' ก็ได้ใช่ไหม? จากการฟังบทสนทนาของคนอื่น อิมพ์ก็ได้รู้ว่า เมื่อใดก็ตามที่เขาได้ฆ่าบางสิ่งบางอย่างไปมันก็จะมอบความแข็งแกร่งให้กับเขามากขึ้น แต่คำว่า 'สเตตัส' นั้นทำให้นึกถึงสิ่งอื่นที่ต่างออกไป
"สถานะ"
[ชื่อ - ไม่มี] [เผ่าพันธุ์ - อิมพ์เล็ก] [เลเวล - 44]
[พลังชวิต - 560] [มานา - 840]
[ความแข็งแกร่ง - 7] [ร่างกาย- 12] [ต้านทาน - 13]
[ความคล่องตัว - 7] [การหลบหลีก - 20 ] [ความแม่นยำ - 6]
[ความฉลาด - 20] [ภูมิปัญญา - 20]
[การรับรู้ - 10] [พลังจิต- 20] [ความสามารถพิเศษ - 1]
[มีแต้มสเตตัสเหลืออยู่ 34 แต้ม]
[ทักษะ]
- [ความเข้าใจภาษาทั่วไประดับฝึกหัด] [ระดับ - 73]
- [ลอบเร้นฝึกหัด] [เลเวล - 56]
- [ความชำนาญกริชเริ่มต้น] [ระดับ - 6]
- [สมาธิเริ่มต้น] [ระดับ - 18]
- [การกินจุระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 13]
- [การต้านทานการอ่อนเพลียระดับเริ่มต้น] [ ระดับ - 28]
- [การทำอาหารระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 6]
- [เวทย์มนต์น้ำระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 1]
- [ ต้านทานพลังงานศักดิ์สิทธิ์ระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 78]
อย่างช้าๆอิมพ์ก็มองผ่านทุกสิ่งที่เขียนไว้บนกล่องใบใหญ่นี้และเขาสามารถจดจำส่วนต่างๆที่เกี่ยวกับมันได้อย่างรวดเร็วจากการแจ้งเตือนก่อนหน้านี้ เขาค่อนข้างเข้าใจบางส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้ว่าจะไม่ได้มากมายนัก แต่ก็รู้ในส่วนที่สำคัญๆ
และเรื่องโชคดีก็คือ เขานั้นรู้ว่าการแจ้งเตือนที่ปรากฏขึ้นมาตอนนี้ทั้งหมดหมายความว่าไง พวกมันอธิบายว่าความสามารถของอิมพ์นั้นดีเพียงใด เขาฉลาดแค่ไหน แข็งแกร่งแค่ไหน เร็วแค่ไหน
และในขณะที่อิมพ์ไม่รู้แน่ชัดว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เขาก็ได้รู้ว่า 'แต้มสเตตัส' เหล่านี้สามารถใช้เพื่อทำให้เขาแข็งแกร่งมากขึ้นหรือฉลาดมากขึ้นกว่าเดิมได้เป็นอย่างมาก
มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากหากเขาแข็งแกร่งขึ้นก่อนที่จะจัดการคนตรงหน้าเหล่านี้ แม้ว่าตอนนี้พวกมันทั้งหมดดูเหมือนกำลังทำความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ก็ตาม …. แต่อิมพ์ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะใส่คะแนนทั้งหมดไปที่ความแข็งแกร่งหรือความเร็วดี ? เขาคิดไม่ออกจริงๆ
สิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดสำหรับเขาตอนนี้คือสติปัญญาและความฉลาดของอิมพ์ คนที่อิมพ์เพิ่งฆ่านั้นอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อและเมื่อเห็นว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่พยายามโจมตีอิมพ์ อิมพ์จึงรู้ได้ทันทีว่าคนๆนี้คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาคนเหล่านี้แล้ว
เมื่อเขาได้ของเหลวสีขาวมาจากพวกมันแล้ว เขาก็น่าจะสามารถฆ่าพวกมันเพื่อหาแต้มสเตตัสให้มากขึ้นได้ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องกังวลอีกแล้วว่าจะใช้แต้มที่มีอยู่ตอนนี้ยังไง ในที่สุดอิมพ์ก็ตัดสินใจลงแต้มบางส่วนไปที่ความแข็งแกร่งและความเร็ว จากนั้นก็เอาแต้มที่เหลือไปลงความฉลาดให้หมด ที่เขาทำทั้งหมดก็แค่คลิกไปยังคำต่างๆบนการแจ้งเตือนตรงหน้าเขาเท่านั้นน แม้ว่าหลังจากนั้นอิมพ์จะสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมการแจ้งเตือนนี้ถึงไม่หายไปเหมือนกับอันอื่นๆ
แต่อิมพ์ก็ไม่สนใจเช่นกัน เพราะด้วยการชกออกไปอย่างรวดเร็ว การแจ้งเตือนก็กลายเป็นหมอกและหายไปในทันที และในตอนนี้เองอิมพ์รู้สึกถึงแรงเสียดทานในหัวของเขาอีกครั้งในขณะเดียวกันทุกอย่างก็ดูชัดเจนมากขึ้นสำหรับเขาและเขาก็สามารถมองสามารถเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างเหมาะสมกว่าเดิม
ตัวอย่างเช่นเขาสามารถคิดคำนวณได้อย่างรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยทำได้มาก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงนั้นและเธอก็มีเด็กมากมายรายล้อมอยู่รอบตัวเธอ และสิ่งที่เธอถืออยู่นั้นคล้ายกับของที่เจ้าสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กในตะกร้าถืออยู่
มันดูแตกต่างกันเล็กน้อย แต่มันจะต้องเป็นสิ่งเดียวกันแน่นอนไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และจากนั้นอิมพ์ก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องรู้วิธีดูแลสัตว์เหล่านี้แน่นอนและนี่ก็ทำให้เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วโดยถือขวดไว้ในมือขณะที่มุ่งไปหาเธอ
"ให้อาหาร." อิมพ์บอกผู้หญิงคนนั้น ซึ่งเธอก็ค่อยๆมองไปที่สิ่งมีชีวิตที่ยังคงร้องไห้อยู่ในตะกร้า จากนั้นอิมพ์พูดต่อว่า "มันหิว มันต้องการอาหาร" เขาพูดด้วยความโกรธ เขาก็แค่อยากให้เธอรับมันไปเพราะสิ่งมีชีวิตตัวนี้กำลังร้องออกมาและมันก็ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
“จะ ...- เจ้าอยากให้ข้าให้นมเด็กคนนี้งั้นหรอ.. ?” เธอถามด้วยความสงสัย และอิมพ์ก็มองไปที่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กในตระหร้าและคิดว่าเธอคงหมายถึงมัน ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าตอบรับ
อย่างช้าๆผู้หญิงคนนั้นหยิบขวดจากอิมพ์แล้วพยักหน้า “งะ... - งั้นเจ้า ระ.รอข้าสักครู่ได้ไหม ? ..” หญิงสาวถามในขณะที่ค่อยๆส่งเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เธอถืออยู่ให้กับเด็กอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเธอก่อนจะยื่นมือไปที่ตะกร้า แต่เขาก็ดึงมันกลับมา
“เจ้าให้อาหารพอ” เขาบอกเธอและผู้หญิงคนนั้นก็ค่อยๆพยักหน้าและรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของกล่องไม้ขนาดใหญ่ แน่นอนว่าอิมพ์ต้องตามไปดูว่าเธอทำอะไร และหลังจากก้าวเข้าไปในกล่องไม้ผู้หญิงคนนั้นก็กลับออกมาพร้อมกับของเหลวสีขาวอีกขวดที่ใหญ่กว่า
"นะ..- นี่คือนมที่เราให้เด็ก ๆกิน ... " เธอพูดอย่างหวาดกลัวและอิมพ์ก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ขวดทั้งสอง ที่มีงเหลวลักษณะเหมือนกัน แต่ขวดของมันนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เมื่อสังเกตเห็นว่าอิมพ์กำลังคิดอะไรแบบนั้นอยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็ค่อยๆหยิบขวดออกมาจากกระเป๋าของเขาและพยายามเติมนมให้เต็มก่อนที่จะยื่นขวดกลับคืนให้อิมพ์
"เอานี่ ... " หญิงสาวบอกเขา ดังนั้นอิมพ์จึงวางตะกร้าลงกับพื้นและถือขวดไปที่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กซึ่งดูยังไงมันก็คือเด็ก แต่ไม่ว่าอิมพ์จะพยายามอย่างไรมันก็ไม่ดื่มเลยแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้เองเขาก็ได้กลิ่นของบางสิ่งที่ไม่พึงประสงค์และจริงๆแล้วมันก็อยู่ใกล้เขาเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่ากลิ่นนี้มีมานานแล้วหรือเพิ่งมีกันแน่
"มันไม่กิน อาหารผิด" อิมพ์พูดในขณะที่เขาคำรามใส่ผู้หญิงที่พยายามจะเข้าใกล้ตะกร้าอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าเธอเองก็ได้กลิ่นเหม็นบางอย่างบางเช่นนั้น จากนั้นเธอก็มองไปที่อิมพ์ด้วยความหวาดกลัว
“ข้าคิดว่าผ้าอ้อมน่าจะเต็ม ...”
