ตอนที่ 18 ไม่มีอะไรสำคัญ
ตอนที่ 18 ไม่มีอะไรสำคัญ
ในมุมมองของซาราก๊อน เขานั้นเห็นอิมพ์หายไป แต่จากมุมมองของอิมพ์นั้นโลกรอบตัวเขาได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้งเชิง ทุกอย่างดูราวกับถูกปกคลุมด้วยหมอกควันบางๆและไม่มีที่ใดเลยที่มองเห็นได้ชัดเจน แต่อย่างน้อยที่สุดดูเหมือนว่าผลของมันจะใช้การได้ เมื่ออิมพ์จับการ์ดไว้แน่นทันใดนั้นถ้วยเล็กๆก็ปรากฏขึ้นในมือของเขาเหมือนกับที่เขาอ่านเจอในหนังสือและเมื่อเขาดื่มของเหลวสีดำที่อยู่ข้างในลงไป ซาราก๊อนก็เริ่มไม่สนใจเขาในขณะเดียวกันโลกรอบตัวอิมพ์ก็ต่างไปจากเดิม
สิ่งแรกที่อิมพ์ทำคือหยิบของที่เขาทำหล่นไว้แม้ว่าร่างกายของเขาจะสั่นอย่างหนักอยู่ตาม แต่ถึงกระนั้นอิมพ์ก็ไม่ต้องการทิ้งหนังสือไว้ถึงแม้มันจะช่วยอะไรเขาไม่ได้ก็ตาม แต่อิมพ์ก็ได้หยิบกริชที่เอวาลินทิ้งไว้ก่อนที่เธอจะ ... หายไปมาด้วย
อย่างช้าๆอิมพ์ก็ก้าวไปข้างหน้า ไปยังประตูที่เปิดออกอย่างช้าๆตรงหน้า เขาก้าวผ่านเลือดของเอวาลินจนกระทั่งทิ้งไว้ข้างหลัง ด้วยความคิดที่ว่างเปล่าและไม่รุ้ว่าจะทำอะไรอิมพ์จึงทำเพียงก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ
สิ่งที่เขาทำคือเดินไปโดยไม่คิดอะไรเลย เขาเพียงแค่ถือหนังสือและกริชของเอวาลินไว้แน่น หลังจากนั้นก็ยัดถ้วยที่เปลี่ยนกลับเป็นไพ่ลงในกระเป๋าของเขาพร้อมกับของที่มันวาวและเนื้อ
อิมพ์ค่อนข้างสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นรอบตัวเขาแม้ว่าทุกอย่างจะดูพร่ามัวก็ตาม มีความร้อนเล็กน้อยปรากฏอยู่รอบตัวเขาในบางครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ทำร้ายเขาแต่อย่างใด มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ส่วนหนึ่งของอาคารถล่มลงมาบนถนนตรงหน้าอิมพ์แต่มันก็ได้พลาดไปไม่กี่เซน
ทันใดนั้นอิมพ์ก็พบว่าตัวเองได้อยู่ที่อื่นแล้วซึ่งมันเป็นสถานที่ที่เขาไม่รู้จักจริงๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้แต่เขารู้สิ่งหนึ่งซึ่งก็คือเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อิมพ์เดินไปรอบ ๆ สถานที่นี้อย่างต่อเนื่องและก้าวผ่านประตูบานใหญ่ในขณะที่ผู้คนจำนวนมากในชุดเกราะมันวาวกำลังวิ่งไปรอบ ๆ พยายามที่จะป้องกันไม่ให้อสูรบุกเข้ามาในสถานที่นั้นได้
อย่างช้าๆอิมพ์ก้าวขึ้นบันไดขนาดใหญ่ตรงหน้าเขาและไปตามโถงทางเดินขนาดใหญ่ที่ยาวไปจนถึงสถานที่ที่เท้าของเขาพาเขาไป มีบางอย่างอยู่ที่ปลายสุดของโถงทางเดินในห้องโถงขนาดใหญ่นี้ หนึ่งในนั้นมีเปลวไฟสีฟ้าขนาดใหญ่ลอยเหนือศีรษะ ขณะที่คนอื่นๆล้อมอยู่รอบสิ่งเล็กๆอันหนึ่งที่อยู่อีกด้านของห้อง เมื่อเทียบกันแล้วเจ้าสิ่งนี้ดูเล็กไปเลย
ในไม่ช้าดูเหมือนว่าอิมพ์จะจำเจ้าตัวเล็กนั้นได้ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจพอที่จะหาสาเหตุว่าทำไมเขาถึงคิดว่ารู้จักพวกนั้น คนๆนั้นไม่ใช่เอวาลินดังนั้นจึงไม่มีอะไรสำคัญสำหรับอิมพ์
แต่แล้วอิมพ์ก็หยุดเคลื่อนไหวเมื่อเขามาถึงจุดหนึ่ง ร่างกายของเขากลับกำลังมองไปยังบางสิ่งในขณะที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขามองไปในตระกร้าและด้วยเหตุผลบางอย่างเขากลับรู้สึกดึงดูดโดยสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่นอนอยู่ข้างใน อิมพ์ไม่รู้ว่าทำไมแต่เขารู้สึกเช่นนั้น
อิมพ์วางกริชโลหะในมืออย่างระมัดระวังที่ช่องบนสายกระเป๋า จากนั้นก็ยัดหนังสือของเขาลงไปในกระเป๋าด้วยความเร่งรีบ อิมพ์คว้าตระกร้าสานที่มีสัตว์ตัวเล็กๆวางอยู่อย่างช้าๆและจับมันแน่นพลางยิ้มโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่มองเข้าไปในดวงตาของมัน
ในขณะที่พวกเขากำลังก้าวผ่านดวงตาของเจ้าตัวเล็กก็ปรากฏสีที่แตกต่างกันมากมาย บางครั้งพวกมันก็เป็นสีแดงเหมือนกับเลือดซึ่งคล้ายกับเอวาลินถึงแม้ว่าสีนี้จะเปลี่ยนไปหลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีก็ตาม แต่ไม่ว่ารอบตัวจะเกิดอะไรขึ้นอิมพ์ก็ยังคงไม่สามารถหยุดจ้องมองดวงตาของเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในมือได้เลย
และโดยที่เขาไม่ได้สังเกตเห็นอิมพ์ก็ได้นำตะกร้าออกมาจากสถานที่ตรงนั้นแล้วโดยไม่รู้ตัว เขาก้าวไปตามถนนที่พังพินาศผ่านฝูงอสูรที่อยู่รอบตัวเขาโดยไม่รู้ตัวจนกระทั่งไปถึงป่านอกเมือง
อิมพ์ไม่รู้จริงๆว่าเขาเดินไปนานแค่ไหนหลังจากนั้น แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็มืดลงแล้วเมื่อเขารู้สึกตัวและเหมือนที่เขาเคยชินตอนนี้อิมพ์ก็หยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าสถานที่ตรงนี้ปลอดภัยและล้อมรอบไปด้วยต้นไม้จำนวนมากเขาก็นั่งลงพร้อมกับสิ่งมีชีวิตเล็กๆในตะกร้าในขณะที่ยังคงจับตะกร้าไว้แน่นสุดแรงเพื่อไม่เปิดโอกาสให้มันถูกขโมยได้แม้แต่น้อย
เพียงแค่นั่งลง ทันใดนั้นอิมพ์ก็รู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ต้องการเฝ้าดูเจ้าตัวเล็กนี้ต่อไปเพื่อดูว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ แต่ในที่สุดความเหนื่อยล้าที่เขาไม่ยอมให้มันโค่นล้มตลอดสองสามวันที่ผ่านมาก็มีชัยเหนือเขา จากนั้นโลกรอบตัวเขาก็มืดลง
แม้ว่าในไม่ช้าสิ่งนั้นจะเปลี่ยนไปอีกครั้งเมื่ออิมพ์สังเกตเห็นว่าสิ่งที่เขาถืออยู่นั้นส่งเสียงดังออกมา เสียงของมันดังและน่ารำคาญจริงๆ
แต่ที่สำคัญที่สุดคืออิมพ์นั้นสังเห็นสิ่งหนึ่ง โลกรอบตัวเขาเปลี่ยนกลับไปเป็นอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว มันไม่ได้พร่ามัวหรือไม่ชัดเจนอีกต่อไป แม้ว่าอิมพ์จะยังคงรู้สึกมึนงงกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้อยู่ก็ตาม
และเมื่อเขาคิดเช่นนั้น ความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขาในขณะที่การแจ้งเตือนมากมายปรากฏขึ้นรอบตัวเขา
---
[ท่านได้เปิดใช้งาน ไพ่หนึ่งถ้วยแล้ว ภายใน 12 ชั่วโมงต่อจากนี้ท่านจะสามารถหลบหนีและถูกลบตัวตนออกจากโลกนี้ ]
[ทักษะการลอบเร้นเริ่มต้นถูกเรียนรู้]
[ทักษะการลอบเร้นเริ่มต้น เพิ่มระดับ!]
[ทักษะการลอบเร้นเริ่มต้น เพิ่มระดับ!]
...
[ทักษะการลอบเร้นเริ่มต้น เพิ่มระดับ!]
[การลอบเร้นเริ่มต้นถึงเลเวล 100 ดังนั้นจึงเปลี่ยนเป็น รอบเร้นฝึกหัด]
[รอบเร้นฝึกหัด เพิ่มระดับ!]
[รอบเร้นฝึกหัด เพิ่มระดับ!]
...
[รอบเร้นฝึกหัด เพิ่มระดับ!]
[คุณได้หลบเลี่ยงอันตรายอันยิ่งใหญ่มาได้ หลบหลีก +1]
[คุณได้หลบเลี่ยงอันตรายอันยิ่งใหญ่มาได้ หลบหลีก +1]
…
[คุณได้หลบเลี่ยงอันตรายอันยิ่งใหญ่มาได้ หลบหลีก +1]
[คุณถูกล้อมรอบด้วยพลังงานศักดิ์สิทธิ์จำนวนมาก ต้านทาน +1]
[คุณถูกล้อมรอบด้วยพลังงานศักดิ์สิทธิ์จำนวนมาก ต้านทาน +1]
…
[คุณถูกล้อมรอบด้วยพลังงานศักดิ์สิทธิ์จำนวนมาก ความต้านทาน +1]
[ทักษะการต้านทานพลังงานศักดิ์สิทธิ์ระดับเริ่มต้นได้รับการเรียนรู้แล้ว]
[ทักษะการต้านทานพลังงานศักดิ์สิทธิ์เริ่มต้น เพิ่มมระดับ!]
[ทักษะการต้านทานพลังงานศักดิ์สิทธิ์เริ่มต้น เพิ่มมระดับ!]
…
[ทักษะการต้านทานพลังงานศักดิ์สิทธิ์เริ่มต้น เพิ่มมระดับ!]
[ผลของ หนึ่งถ้วย ได้หมดลงแล้ว ด้วยการที่ท่านยังครอบครองหนึ่งถ้วยอยู่ แม้ว่าผลของมันจะสิ้นสุดลงแล้วแต่ท่านก็ยังคงเป็นเจ้าของการ์ดอยู่ ]
[ท่านได้รับ 1/14 ของไพ่ชุดถ้วยแล้ว]
[ได้รับไพ่ 1/56 ของไพ่ยิปซีทั้งหมด]
[ความถนัดธาตุน้ำเพิ่มขึ้น]
[เรียนรู้ทักษะเวทย์มนตร์น้ำระดับเริ่มต้น]
[ท่านได้พบ [ผู้โง่เขลส] แล้ว นำมันกลับไปให้ราชาอสูร]
---
หลังจากถูกการแจ้งเตือนทั้งหมดโจมตีอิมพ์ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะปิดตาลงและพยายามผ่านมันไปจนกว่าพวกมันทั้งหมดจะหยุด เพราะตอนนี้พวกมันมีเยอะมากจริงๆจนสร้างแรงกดดันให้กับหัวของเขา
แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคืออิมพ์กำลังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าตัวเล็กที่เขานำมาจากเมืองนั้น ตอนนี้มันกรีดร้องออกมาดังเป็นอย่างมาก ดังนั้นมันอาจจะบาดเจ็บตรงไหนก็เป็นได้!
เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงพยายามต่อสู้กับความเจ็บปวดจากการแจ้งเตือนด้วยความสามารถทั้งหมดและพยายามหาว่ามีสิ่งใดผิดปกติเกิดขึ้นกับสิ่งมีชีวิตตัวนี้
แต่ไม่ว่าเขาจะตรวจสอบกี่ครั้งเขาก็ไม่พบอาการบาดเจ็บใด ๆ หรือว่าจะแค่หิว ? อย่างน้อยที่สุดนั่นคือสิ่งที่อิมพ์คิดได้ ดังนั้นเขาจึงรีบดันมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและคว้าชิ้นเนื้อที่เขามีอยู่ข้างในนั้นพยายามที่จะมอบให้กับสิ่งมีชีวิตตนนี้
"กิน." อิมพ์บอก แต่มันกลับไม่ตอบสนองเลย! ถ้ามันไม่อยากกินเนื้อแสนอร่อยที่เขาปรุงเองมันก็ควรอดตายไปซะ !
นั่นคือสิ่งที่อิมพ์คิดในตอนแรกเท่านั้น เพราะหลังจากพยายามอดทนกับการร้องไห้อยู่พักหนึ่งอิมพ์ก็ไม่สามารถรับมือกับมันได้อีกต่อไป เขาเริ่มรู้สึกคลื่นไส้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องพยายามคิดอะไรบางอย่าง
จากนั้นเมื่อมองไปที่ตะกร้าอีกเล็กน้อย ในไม่ช้าอิมพ์ก็พบสิ่งที่แตกต่างกันสองสามอย่างที่กองอยู่ใต้ผ้าห่มที่สิ่งมีชีวิตตัวน้อยนอนอยู่ หนึ่งในนั้นคือขวดเล็กๆที่มีของเหลวสีขาวข้างใน อิมพ์ไม่รู้จริงๆว่ามันคืออะไร แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวประหลาดนี้พยายามจะคว้ามัน เขาจึงลองหยิบมันขึ้นมาแล้วลองมอบให้กับสิ่งมีชีวิตตนนี้
แต่พอวางลงในมือจริงๆเจ้านั่นกลับปล่อยขวดทิ้งซะงั้น! ดังนั้นอิมพ์จึงต้องจับไว้ให้และเจ้าสิ่งมีชีวิตตนนี้ก็ทำในสิ่งที่ต้องการ มันกดปากของตัวเองเข้าที่ปลายขวด
และก่อนที่อิมพ์จะรู้ตัวสิ่งมีชีวิตก็หยุดร้องไห้และดื่มของเหลวสีขาวเข้าไป ในขณะที่รู้สึกดีใจที่มันสงบลงได้อิมพ์ก็มองดูการแจ้งเตือนที่ลอยอยู่ตรงหน้า ซึ่งตอนนี้เขาเข้าใจมันเป็นส่วนใหญ่แล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆตัวเองถึงได้รับการแจ้งเตือนมากมายขนาดนี้ แต่ดูเหมือนว่าพวกมันทั้งหมดจะบอกเรื่องดีๆให้กับอิมพ์ อย่างน้อยที่สุดมันก็ไม่มีการแจ้งเตือนสีแดงขึ้นมา ซึ่งนั่นก็สัญญานที่ดี
อย่างช้าๆเมื่อขวดกลายว่างเปล่าแล้วสิ่งมีชีวิตตนนี้ก็หลับตาและเงียบไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าของเหลวสีขาวนี้จะเป็นของวิเศษที่มีไว้เพื่อจัดการเจ้าตัวน่ารำคาญนี่สินะ !
ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างสงสัยว่าใจว่ามันมีรสชาติอย่างไร อิมพ์เริ่มจิบของเหลวที่เหลืออยู่ในขวดจากนั้นก็บิดปากเล็กน้อยเพื่อตอบสนอง "เอ่อ ... " อิมพ์พึมพำกับตัวเองและค่อยๆวางขวดกลับลงในตะกร้าแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามันจะไม่มีผลอะไรเลยก็ตาม บางทีมันอาจจะไม่ใช่ยา แต่เป็นแค่ของที่สิ่งมีชีวิตตัวนี้กิน ?
หากเป็นเช่นนั้นเขาก็น่าจะคิดหาวิธีที่ได้รับมันมามากขึ้นเพราะถ้าสิ่งมีชีวิตนั้นไม่กินเนื้อสัตว์และกินแต่เหลวสีขาวนั่น มันจะต้องร้องออกมาอีกครั้งแน่หลังจากตื่น
และอิมพ์ต้องการหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นไม่ว่ายังไงก็ตาม
แต่ตอนนี้อิมพ์ต้องทำอย่างอื่นแม้ว่าเขาจะไม่รู้จริงๆว่าทำไมต้องทำ เขาต้องนำสิ่งมีชีวิตนี้กลับไปยังสถานที่ที่เขาเกิด แต่นั่นอาจต้องใช้เวลานานมากเป็นอย่างมากและเขารู้แค่ว่าต้องไปที่ไหนเพราะมันรู้สึกเหมือนมีคนบอกให้เขาไปยังทิศทางหนึ่งโดยเฉพาะ
แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไปแล้วหลังจากอิมพ์ได้เห็นคนที่ใจดีกับเขามากที่สุดตายไป
อิมพ์แค่อยากจะนอนขดตัวและหายไป หายไปอยู่ที่ที่เอวาลินรออยู่
"อืมม ... " อย่างไรก็ตามอิมพ์ก็ถูกดึงออกจากความคิดดังกล่าวอย่างรวดเร็วโดยสิ่งมีชีวิตที่นอนอยู่ในตะกร้าข้างๆเขาซึ่งกำลังทำเพียงนอนหลับอยู่
