ตอนที่ 11 คุณค่า
ตอนที่ 11 คุณค่า
อย่างช้าๆ อิมพ์ก็ยื่นมือไปทางเอวาลินที่นอนอยูาบนเตียงแล้วดันนิ้วเข้าไปในผิวที่หนังเห็นทันที มันให้ความรู้สึกที่ดีทั้ง นุ่มนวลและราบรื่นจนอิมพ์ไม่อาจจะต้านทานมันได้ เขาถึงขนาดทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายครั้งก่อนที่เขาจะรู้สึกพอใจและเริ่มมองหาสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ
แต่ดูเหมือนว่าเอวาลินจะไม่ค่อบชอบเรื่องนี้เท่าไหร่นัก"อ๊ะ! เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?" เธอตะโกนออกมาและลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันทีเมื่อเธอสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างจับอยู่และเธอก็จ้องมองไปยังอิมพ์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
อย่างไรก็ตามอิมพ์เพียงแค่เอียงศีรษะไปด้านข้างอย่างสับสน "หนังสือ?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ ที่เอวาลินมักใช้เมื่อถามคำถามเมื่อตอนที่เห็นเขาถืออะไรอยู่
“อ๋อ…ใช่ เรามาลองดูกันเถอะ แต่ระวังด้วยนะเพราะเจ้าจะข่วนมันได้…แม้ว่า…กรงเล็บของเจ้าจะไม่คมเหมือนกับอิมพ์ตัวอื่น แต่ .. ?” เอวาลินถามด้วยความประหลาดใจขณะที่เธอมองเข้าไปใกล้ ๆ อิมพ์ก็เอียงศีรษะไปด้านข้างอีกครั้งโดยไม่เข้าใจจริงๆว่าเอวาลินกำลังถามอะไร
"เอาล่ะ ข้าคิดว่าเราควรฝึกตัวอักษรต่อไปกันได้แล้ว " เจ้าตัวสีแดงก็พูดด้วยรอยยิ้มก่อนที่อิมพ์จะมองเธอด้วยสีหน้าโง่งม
"ดูเหมือนว่าตัวอักษรที่เหลือจะไม่น่ายากสำหรับเจ้านะ เจ้าทำได้ดีมากขึ้นเป็นอย่างมากเลยตั้งแต่การฝึกเมื่อวาน " ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเอวาลินก็หยิบหนังสือที่อิมพ์คว้ามาก่อนหน้านี้มาจากเขาอีกครั้งแล้วพลิกมันไปยังหน้าที่พวกเขาเปิดถึงเมื่อคืน
และฉะนั้นเอวาลินกับอิมพ์ก็ได้ฝึกเรียนรู้ตัวอักษรที่เหลือตามแผนที่วางไว้ ซึ่งเขาทำได้เร็วกว่าที่เอวาลินคิดไว้มากและเมื่อพวกมันทั้งหมดถูกเรียนรู้จนสิ้น อิมพ์ก็เพิ่งสังเกตเห็นการแจ้งเตือนแบบเดียวกับที่เคยปรากฏตรงหน้าเขาอีกครั้ง
[ทักษะการเข้าใจภาษาทั่วไประดับเริ่มต้น เพิ่มระดับ!]
และในขณะที่อิมพ์กำลังพยายามจะปัดพวกมันให้พวกมันหายไป เจ้าตัวสีแดงก็เอามือของเธอวางไว้บนหัวของอิมพ์ ซึ่งนี่ทำให้อิมพ์สับสนเป็นอย่างมาก
“เอ่อกุ?” เขาอุทานออกมาด้วยความแปลกใจและเอามือจับไปที่หัวของตัวเองด้วยเช่นกัน มือของเขาวางอยู่บนมือของเอวาลินที่ยังคงแปะอยู่บนหัวของเขา จากนั้นเอวาลินก็หัวเราะออกมาเบาๆ
"ข้าแค่อยากจะพูดว่า เจ้าทำได้ดีมาก ... อืม ถ้าข้าอยากเห็นค่าสถานะของเจ้า ข้าก็ควรจะ ... " เธอพึมพำกับตัวเองแล้วเขียนอักศะลงบนหน้ากระดาษมากขึ้นแต่มันจะดูแตกต่างจากครั้งก่อนๆ
และอิมพ์ก็จำพวกมันได้เช่นกัน! พวกมันคือตัวอักษรที่สลับไปมาในการแจ้งเตือนที่ดูราวกับว่าไม่มีวันหายไปนั่นเอง !
"เจ้าเห็นพวกมันใช่ไหม ? พวกนี้เรียกว่า ตัวเลข "เอวาลินอธิบายขณะที่เธอเคาะหนังสือ ใบหน้าเหมือนเด็กของอิมพ์ก็พยักอย่างตื่นเต้น
"ตุเลข!" เขาอุทานออกมา แต่เอวาลินก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็พยายามสอนการออกเสียงให้เขาอย่างถูกต้อง หลังจากลองอีกครั้ง ก็ดูเหมือนว่าอิมพ์จะทำมันได้แล้ว
และอีกครั้งหนึ่ง อิมพ์ก็ได้รู้ว่าตัวเลขเหล่านี้แตกต่างกันอย่างไรและพวกมันมีลำกับกับการใช้งานเช่นไร มันเป็นเรื่องที่ง่ายดายนัก ! แต่มีบางอย่างที่ดูแปลกสำหรับอิมพ์ ดังนั้นเพื่อให้แน่ใจ เขาจึงมองไปยังหน้าที่มีลำดับตัวเลขและมองการแจ้งเตือนที่ลอยอยู่ข้างหน้าก่อนจะเอียงหัวด้วยความสับสน
“เกะหุ?” เขาพึมพำและเอวาลินก็หัวเราะเบา ๆเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆเหล่านี้จากอิมพ์ จากนั้นเธอก็มองเข้าด้วยรอยยิ้ม
"ตอนนี้ข้าว่าเราน่าจะลองดูกันนะ .. ? เจ้ามองเห็นการแจ้งเตือนอยู่ใช่ไหม?" เอวาลินถามอิมพ์ขณะที่เธอหยิบปากกาสีน้ำเงินและวาดสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินลงบนกระดาษโดยมีคำว่า 'แจ้งเตือน' เขียนอยู่ข้างใน
"เอาหละ! เจ้าคิดว่ามันยากไปไหม ?" เจ้าตัวสีแดงก็ถาม แต่อิมพ์ก็เพียงเอียงหัวอย่างสับสน ดังนั้นเธอจึงคิดว่าควรทำอย่างอื่นด้วยโดยการหันหัวของอิมพ์ให้มองตรงไปยังตำแหน่งของการแจ้งเตือนที่เขาชี้ก่อนหน้านี้ เพื่อบอกให้เขารู้ว่าเกี่ยวข้องการแจ้งเตือน
จากนั้นขณะที่อิมพ์กำลังดูการแจ้งเตือนและหมายเลขที่ขึ้นอยู่ "ทีนี้ลองพูดคำว่า ... 'สถานะ' สิ!" เอวาลินก็บอกให้อิมพ์ที่ทำตามที่บอกและพูดซ้ำคำนั้นด้วยเสียงพึมพำ
"สถานะ ... " เขาพูดก่อนที่จะมีการแจ้งเตือนที่ใหญ่ที่สุดที่เคยเห็นมาปรากฏขึ้นตรงหน้า ! นั่นทำให้เขากระโดถอยหลังด้วยความตกใจและสับสนทันที แต่เอวาลินก็จับหลังของเขาไว้เพื่อทำให้เขาสงบ
"ไม่ต้องกังวลมัน มันไม่มีอะไรหรอก ไม่เชื่อลองดูสิ "เจ้าตัวสีแดงบอกอิมพ์ด้วยน้ำเสียงสงบ ดังนั้นเขาจึงค่อยๆหันหน้าไปทางมันเพื่อดูว่าการแจ้งเตือนนี้คืออะไร
---
[ชื่อ - ไม่มี] [เผ่า - อิมพ์เล็ก] [เลเวล - 10]
[พลังชีวิต - 220] [มานา - 380]
[ความแข็งแกร่ง - 6] [ร่างกาย - 12] [ต้านทาน - 13]
[ความเร็ว - 6] [หลบหลีก - 5] [คล่องแค่ว - 5]
[ความฉลาด - 20] [สติปัญญา - 14]
[การรับรู้ - 9] [พลังจิต- 20]
[ทักษะ]
- [ความเข้าใจภาษาทั่วไประดับเริ่มต้น] [ระดับ - 73]
- [ความเชี่ยวชาญกริชเริ่มต้น] [ระดับ - 4]
- [สมาธิเริ่มต้น] [ระดับ - 18]
- [กินจุระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 13]
- [การต้านทานการอ่อนเพลียระดับเริ่มต้น] [ระดับ - 21]
---
สิ่งนี้แตกต่างจากการแจ้งเตือนอื่นที่อิมพ์เคยเห็นมา! มันมีเส้นอยู่ทุกหนทุกแห่งและไม่ได้มีเพียงตัวอักษรเท่านั้น อีกทั้งมันยังมีเส้นขีดที่แยกคำออกเป็นส่วนๆอีกด้วย ! ดูเหมือนว่ามันจะมีตัวเลขที่แตกต่างกันมากมายเช่นกัน แต่โดยรวมแล้วอิมพ์ก็ไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้คืออะไร!
“ตอนนี้ก็…” เอวาลินพึมพำกับตัวเองขณะที่มองย้อนกลับไปยังหน้าที่เธอวาดรูปการแจ้งเตือนไว้อีกครั้ง แต่คราวเธอวาดหน้าการแจ้งเตือนให้ใหญ่ขึ้นจนมีขนาดเท่ากับอันที่ปรากฏตรงหน้าอิมพ์ แล้วยื่นหนังสือไปให้อิมพ์
"คัดลอก" เธอบอกเขาแล้วชี้ไปยังหน้ากระดาษที่มีรูปการแจ้งเตือนอยู่ เธอพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอิมพ์หยักหน้าและตระหนักได้ว่าพวกมันนั้นเหมือนกัน แม้ว่าจะมีบางส่วนที่หายไปก็เถอะ ! และเมื่ออิมพ์ได้รับดินสออีกครั้ง อิมพ์ก็กดดินสอลงบนกระดาศตรงหน้าเอวาลิน อิมพ์รู้แล้วว่าเขาต้องทำอะไร
อย่างสุดความสามารถ อิมพ์ก็กรอกข้อมูลลงในช่องต่างๆบนกระดาษและแม้จะมีช่องที่ถูกเว้นว่างไว้อยู๋บ้าง แต่มันก็ดูเหมือนกับการแจ้งเตือนที่อิมพ์เห็นตอนนี้ไม่มีผิด !
แม้ว่าเขาจะรู้สึกประหลาดใจ เมื่อทำไปได้ส่วนหนึ่งแล้วจู่ๆการแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นมาจนทำให้เขาเสียสมาธิไปชั่วขณะและเมื่อเขามองไปที่มันตัวเลขก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ! การแจ้งเตือนเหล่านี้เป็นเหมือนกับสุนัขตัวน้อยน่ารำคาญที่คอยรบกวนเขาทำงานตลอดเวลา!
แต่ในไม่ช้าพอทุกช่องถูกกรอกข้อมูลครบถ้วนแล้ว อิมพ์ก็คว้าหนังสือเล่มนั้นและหันไปโชวน์ให้เอวาลินดูอย่างภาคภูมิใจ
"เก่งมาก!" เอวาลินร้องอุทานและคว้ากระเป๋าใบเล็กที่มีก้อนเนื้ออยู๋ จากนั้นก็หยิบมันออกมาให้อิมพ์ ด้วยเหตุผลบางอย่างเนื้อชิ้นนี้กลับแข็งกว่าปกติมาก แต่รสชาติของมันก็ดีกว่ามากเช่นกัน ดังนั้นอิมพ์จึงชอบที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้!
"เดี๋ยวนะ..?" เอวาลินพึมพำกับตัวเองขณะที่เธอมองไปยังหน้าหนังสืด้วยความสับสนและขมวดคิ้ว อิมพ์เริ่มคิดว่าเขาทำอะไรผิดไป แต่หลังจากนั้นไม่นานเจ้าตัวสีแดงก็เงยหน้าขึ้นและมองมาที่อิมพ์ด้วยความตื่นเต้น จากนั้นก็พลิกหน้าหนังสือไปยังหน้าถัดไปก่อนจะเขียนอย่างอื่นและพึมพำกับตัวเอง
"อืม เจ้ามีสุขภาพที่แข็งแรง ดังนั้นด้วยเลเวลของเจ้าพลังชีวิตกับมานาของเจ้าก็ควร … นี่มันอะไรกัน ? ค่าสเตตัสคูณสิบต่อเลเวลงั้นหรอ ?"อวาลินถามตัวเองแล้วเริ่มยิ้มอย่างสดใส
“ให้ตายเถอะ…บ้าไปแล้วแน่ๆ!” เจ้าตัวสีแดงก็ร้องอุทานออกมาจากนั้นก็จ้องไปที่อิมพ์ด้วยดวงตาเบิกกว้างและกระโดดขึ้นยืน จากนั้นก็คว้าไปยังกระเป๋าใบใหญ่ที่เธอมักพกติดตัวทันที
"เดี๋ยวก่อนนะ ๆ ... อยู่นี่เอง!" เอวาลินกระซิบออกมาและนั่นก็ทำให้อิมพ์มองนางด้วยความสับสนในขณะที่พยายามฟังเอวาลินพูดต่อ ขึ้น "นี่ไง! อิมพ์เล็กประเภท อสูร ... ค่าสเตตัส ... โดยปกติแล้วค่าสเตตัสทางร่ายกายและกายภาพนั้นจะคูณด้วย 0.2 ส่วนค่าสติปัญญาและค่าที่เกี่ยวข้องกับจิตใจ คือ ... " เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะส่ายหัวสับสนและมองไปที่อิมพ์อีกครั้งในขณะที่ยืนขึ้นพลิกหนังสือตรงหน้าอิมพ์กลับไปยังหน้าก่อนหน้านี้และชี้ไปที่มัน จากนั้นก็ชี้ขึ้นอากาศที่ตรงมีการแจ้งเตือนของอิมพ์อยู่อีกครั้งขึ้น "คัดลอก!" เธอบอกเขาด้วยคำสั่งนั่นจึงทำให้ปลอกคอเจ้านายทำงาน เธอทำเพื่อความแน่ใจและทันทีเมื่ออิมพ์เขียนภาพร่างสถานะอีกครั้ง เธอก็จ้องดูให้แน่ใจก่อนจะตระหนักได้ว่ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
ดังนั้นเอวาลินจึงเบิกตากว้างและจ้องไปที่อิมพ์อย่างมีความสุข“เจ้าพิเศษจริงๆด้วย! นี่แหละเหตุผล!” เธอตะโกนออกมา แต่อีกครั้งอิมพ์ก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะที่เขาถูกลากไปตามห้องด้วยมือของเธอ จากนั้นเมื่อเอวาลินกำลังจะเปิดประตูเธอก็หยุดเคลื่อนไหว
“ฉันควรจะบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? มันควรเป็นหลักฐานว่าเขามีค่าใช่หรือไม่ ? บางทีพวกเขาอาจจะปฏิบัติกับเขาดีขึ้นก็ได้หากรู้ว่าเราสามารถ …ขายเขาได้แพงขึ้น .. ?” เธอกระซิบกับตัวเองแล้วมองลงไปที่อิมพ์ด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นเล็กน้อยจากนั้นก็พยักหน้าด้วยความทุ่มเทและเปิดประตู แม้ว่าเธอจะไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่ากับเมื่อครู่ก่อนหน้าก็ตาม
อย่างช้าๆอิมพ์ก็ถูกลากผ่านโถงทางเดินของอาคารจนกระทั่งพวกเขายืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่งซึงเอวาลินค่อยๆเคาะมันด้วยกำปั้นสองสามครั้ง ครู่ต่อมาก็มีเสียงดังมาจากด้านในห้อง
"มาแล้ว - โอ้ ... เจ้าเองรึ" โทมัสพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะจ้องลงไปที่อิมพ์ซึ่งนั่นทำให้เขาตัวสั่นเล็กน้อย จากนั้นเอวาลกินก็เกาที่หลังคอของเธอ “ข้าเข้าไปได้ไหม ? ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้าสองคน บางทีมันอาจจะดีที่สุดหากแสดงให้พวกเจ้าเห็นว่าพวกเจ้าไม่ควรทำตัวไม่ดีกับเขา อย่างน้อย…ไม่ทำร้ายร่างกายก็ดี” เอวาลินพูดพร้อมกับขมวดคิ้วขณะที่เธอจ้องมองเข้าไปในห้อง เจมส์ยืนอยู่ข้างหลังโทมัส จากนั้นเจ้าตัวสีฟ้าก็ถอนหายใจแล้วก้าวเข้าไปข้างใน
"ตามสบาย แต่ข้าหวังว่ามันจะดีถึงขนาดนั้นนะ " เมื่อเขาพูดเสร็จ เจ้าตัวสีแดงก็ลากอิมพ์เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วก่อนที่จะแสดงหน้าต่างสถานะให้ทั้งสองคนเห็น
" เห็นได้ชัดเลยว่าค่าสเตตัสของมันนั้นค่อนข้างสูงเกินไปสำหรับอิมพ์เล็กเลเวล10ก็จริง แต่นี่คือสิ่งที่เจ้าจะบอกงั้นรึ?" เจมส์ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจเอวาลินว่านี้มีอะไรดี ดังนั้นเขาจึงส่ายหัว
"นี่เจ้าไม่เห็นจริงๆงั้นหรอ?" แต่เธอถามด้วยรอยยิ้มและโทมัสก็ลูบคางของเขาช้าๆ
"ค่ามานาของอิมพ์ก็ไม่ได้สูงมากนักมันก็แค่เกือบจะสองเท่าของค่าพลังชีวิตเท่านั้น ... มันมีอะไรแปลกงั้นรึ?"เจ้าตัวสีฟ้าขมวดคิ้วอีกครั้ง แต่เอวาลินก็ส่ายหัว "ไม่ใช่ พลังชีวิตของเขานั้นแข็งแรงดีก็จริง และถึงแม้ว่าจะเหนื่อยเล็กน้อยแต่มันก็ไม่ได้ส่งผลทำให้ค่าพลังชีวิตลดลง "
"ถ้าอย่างนั้นเจ้าช่วยบอกเราได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นและหยุดทำตัวลึกลับเช่นนี้ได้แล้ว" เจมส์ถามด้วยความรำคาญ เอวาลินเก็พียงแค่ยื่นหนังสือเล่มเล็กที่เธอถือมาด้วยให้พวกเขาและบอกให้พวกเขาพลิกไปอีกด้านของหนังสือเล่มใหญ่ที่พวกเขามองอยู่ จากนั้นโทมัสก็เบิกตากว้างด้วยความสับสน
“เดี๋ยวก่อน เจ้าพยายามจะบอกว่า…” เขาถามและเอวาลินพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเยาะ "อิมพ์ทั่วไปๆนั้นมีค่าสเตตัสทางกายคร่าวๆที่ 0.2 แต่ดูเหมือนของเขาจะแค่ 0.1 เท่านั้น ซึ่งนั่นทำให้เขาแข็งแกร่งน้อยกว่าอิมพ์ตัวอื่นประมาณครึ่งหนึ่ง แต่เมื่อพูดถึงค่าสเตตัสทางจิตแล้วหละก็ ... อิมพ์เล็กมีค่าสเตตัสพวกนี้ประมาณ 0.05อย่างคร่าวๆ แต่ถว่าค่าสเตตัสทางปัญญาที่เขามีนั้นสูงถึง 0.2 เลยทีเดียว …ถ้าค่าสเตตัสของเขาเป็นเช่นนี้หละก็ ก็แปลว่าเขานั้น…“ เมื่อเอวาลินอธิบายไปได้ครู่หนึ่ง ทั้งเธอ โทมัสและเจมส์ก็มองหน้ากันก่อนจะมองไปยังอิมพ์ที่กำลังยัดนิ้วของตัวเองเข้าไปในรูจมูกเพื่อขุดแร่ออกมา จากนั้นเอวาลินก็พูดต่อ ”นั้นแปลว่าเขานั้นฉลาดกว่าอิมพ์เล็กทั่วไปถึงสี่เท่ายังไงหละ !"
