HO บทที่ 64 วอนเดอร์ริ่งซาวด์

ซินหยากับเว่ยกำลังวิ่งหนีฟอร์เล็ตบันจำนวนมากที่ไล่ล่ามาอย่างไม่ลดละ อีกไม่อีกเมตรพวกเขาจะถึงถนนแล้ว

แต่ทันใดนั้นเอง เว่ยได้สะดุดล้ม นอนไปกองบนพื้น เมื่อเธอล้ม ฟอร์เล็ตบันตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดเลากเธอลงไปในหลุมที่เพิ่งขุนขึ้นใหม่

“ซินหยาช่วยฉันด้วย!!” เว่ยกรีดร้องขณะต่อสู้กับ ฟอร์เล็ตบันจำนวนมากที่กำลังลากเธอ

ซินหยาได้หันกลับไปมองเว่ย เมื่อกี้พวกเขายังวิ่งอยู่ใกล้ ๆ กันอยู่เลยแต่ตอนนี้เธอถูกลากไปไกลมากเลย

เขาคว้ายาละอองฝันออกมา ในระหว่างที่เขากำลังจะโยนออกไป เขาได้ถูก ฟอร์เล็ตบันสองสามตัวจับขาเขาทำให้เขาล้มลงไป

โชคดีที่มือของเขาไม่ถูกพวกมันพันธนาการ เขาเลยหยิบยาลูกไฟขนาดเล็กออกมา เขาขว้างใส่พวกมันเลยทำให้เขาหลุดออกมาได้

ยังดีฟอร์เล็ตบันเป็นมอนเตอร์เลเวล 11 ไม่อย่างนั้นเขาคงฆ่าพวกมันยากกว่านี้

เขารีบไปหาเว่ยทันที แต่เขาได้ถูกพวกฟอร์เล็ตบันขวางเอาไว้ แม้เขาจะสามารถฆ่ามันได้ง่าย ๆ แต่มันมีจำนวนมากเกินไป มันอาจทำให้เขาไปไม่ทันเวลา

‘แย่แล้ว ทำยังไงดี’

ตอนนี้สมองของซินหยากำลังทำงานอย่างหนัก เขาไม่อยากให้เว่ยตายแต่เขาไม่สามารถจะช่วยเพื่อนได้ สิ่งที่เขาทำได้มีแค่ฆ่าพวกมันให้มากที่สุดและพยายามได้ให้ทันเวลา

*♪♪♪♬♬*

ในขณะที่ซินหยากำลังถูกล้อมไปด้วยฟอร์เล็ตบัน จู่ ๆ ก็มีเสียงดนตรีที่น่าหลงใหลดังขึ้นมา ด้วยเสียงดนตรีเหล่านั้นทำให้ฟอร์เล็ตบันตกอยู่ในภวังค์และเคลิบเคลิ้มไปตามเสียงดนตรี

ซินหยาได้หันไปมองต้นเสียง เขาเห็นชายเผ่ามนุษย์เงือกกำลังถือขลุ่ยไว้ในปากและบรรเลงเพลงออกมา ใบหน้าของเขาหล่อเหลามาก เขามีผมยาวสรเทาสมน้ำเงิน ใบหน้าที่สมส่วนและร่างกายที่จะสามารถหาจุดบกพร่องได้

ซินหยาได้รู้ตัวและอาศัยจังหวะนี้วิ่งไปหาเว่ย เขาดึงเธอขึ้นมาพื้น พวกเขายืนมองพวกฟอร์เล็ตบันจำนวนมากที่กำลังเดินเรียงแถวไปหาชายคนนั้น

“นั่นมันทักษะ อะไรน่ะ” เว่ยถามอย่างมึนงง

“มันเป็นทักษะประจำเผ่ามนุษย์เงือก มันเป็นทักษะที่มีชื่อว่า บทเพลงสะกดใจ มันมีผลทำให้ล่อลวงมอนเตอร์หรือผู้เล่นที่อยู่ใกล้ ๆ ไปที่ไหนก็ได้ตามที่ผู้บรรเลงได้สั่งการ” ซินหยาตอบ

“เป็นทักษะที่ดูน่ากลัวมากเลยนะ” เว่ยกล่าวอย่างหวั่น ๆ

ซินหยาส่ายหัว “มันไม่ถึงขนาด...”

ยังไม่ทันซินหยาจะพูดจบ ชายชาวมนุษย์เงือกได้หยุดเล่นขลุ่ยและพูดกับพวกซินหยาว่า “เพลงจะจบใน 30วิ พวกคุณรีบฆ่าพวกมันเร็วเข้า!!”

ทันทีที่ซินหยากับเว่ยได้ยินอย่างนั้น พวกเขาก็รีบลงมือฆ่าฟอร์เล็ตบันทันที เนื่องจากพวกมันอยู่ในสถานะมึนงงจึงง่ายมากที่จะพวกมันได้อย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะซินหยา เขาได้ขว้างยาลูกไฟขนาดเล็กออกไปทำให้เกิดความเสียหายในวงกว้าง เขาสามารถจัดการพวกมันทีละหลายตัว

พวกเขาได้ใช้เวลากำจัดพวกมันทั้งหมดในไม่กี่นาที ของดรอปของพวกมันได้หล่นเกลื่อนพื้น

เว่ยได้วิ่งตรงไปหาชายชาวมนุษย์เงือกและพูดว่า

“ขอบคุณคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ถ้าไม่ได้คุณช่วยล่ะก็ ฉันคงตายไปแล้ว”

“เธอพูดถูก ขอบคุณคุณมากที่ช่วยพวกเรา” ซินหยากล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณต้องการแบ่งของดรอปของพวกมันมั้ยครับ”

“ไม่เป็นไร ของพวกนี้มันไม่ค่อยมีประโยชน์สำหรับฉันเท่าไหร่” ชายคนนั้นกล่าวอย่างนิ่ง ๆ

ซินหยาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สำหรับคนส่วนใหญ่คงคิดว่าของพวกนี้เป็นของไร้ค่าแต่ไม่ใช่สำหรับซินหยา พวกดอกไม้และพืชที่ดรอปจากฟอร์เล็ตบัน เขาได้หยิบขึ้นเพื่อตรวจสอบพวกมัน ทันใดนั้นเองก็มีการแจ้งเตือนดังขึ้น

[เพิ่มดอกแดนซิ่งเกิร์ล ลงในคอลเลกชั่นพืชของคุณ]

 

ซินหยาได้เปิดแทบคอลเลกชั่นพืชมา เขาได้กดเข้าไปในหัวข้อดอกแดนซิ่งเกิร์ล

ดอกแดนซิ่งเกิร์ล เป็นดอกไม้ที่เหมาะจะทำให้บ้านของคุณมีชีวิตชีวา เมื่อดอกไม้ได้บานเต็มที่ มันจะสามารถเต้นรำเพื่อดึงดูดผึ้งและผีเสื้อเข้ามาในสวนของคุณได้  มันไม่เป็นเพียงของตกแต่งเท่านั้น มันยังเป็นส่วนผสมของยาต่อสู้ชนิดพิเศษอีกด้วย

 

หลังจากที่ซินหยาข้อมูลของมัน เขาก็ตรงหรี่ไปเก็บดอกไม้และเมล็ดพืชทั้งหมดทันที

ในระหว่างเว่ยกับชายชาวมนุษย์เงือกก็กำลังพูดคุยกันอยู่

“ดูเหมือนเพื่อของเพื่อนจะชอบพวกดอกไม้มากแน่ ๆ” ชายชาวมนุษย์เงือกกล่าวขณะมองดูซินหยาเก็บพวกดอกไม้

“เอ่อ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เหะๆ” เว่ยพูดอย่างอาย ๆ “จริงสิ คุณชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อว่าโรมมิ่งวินด์ ส่วนเขาชื่อดริฟติ้งคลาวด์”

“ฉันชื่อว่าวอนเดอร์ริ่งซาวด์ ยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอทั้งสองคน” ชายชาวมนุษย์เงือกกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เว่ยกล่าว ใบหน้าของเธอขึ้นสีเล็กน้อย เธอสังเกตเห็นว่าซินหยากกำลังจะเก็บของเสร็จแล้ว เธอจึงหันไปถามเขาว่า “แล้วคุณจะไปที่ไหนต่อเหรอ”

“ฉันกำลังจะไปที่เออร์นิสเวิร์ธ” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ตอบ

“จริงเหรอ พอดีเลยพวกเราก็กำลังจะไปที่นั่นเหมือนกัน คุณอยากจะเดินทางร่วมกับพวกเรามั้ย” เว่ยถาม

ซินหยาที่เพิ่งจะเก็บของเสร็จ เขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมด เขาได้หันมองไปเธอและพูดผ่านสายตาว่า ‘เราเพิ่งจะรู้จักเขานะ ทำไมเธอถึงกล้าชวนเขาไปกับพวกเรา’

วอนเดอร์ริ่งซาวด์ที่เห็นท่าทางอย่างนั้นได้กล่าวว่า “ไม่เป็นไรผมเกรงใจ...”

*ชิ้ง*

เว่ยได้สวัดสายตาตอบโต้ซินหยาอย่างไม่พอใจ เมื่อเขาเห็นอย่างนั้นเขาปล่อยให้เธอทำตามความต้องการอย่างจำใจ

“มะไม่เป็นคุณไปพวกเราได้” ซินหยากล่าว

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร งั้นผมขอติดตามพวกคุณไปด้วยนะครับ” วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าว