AC 17: ปัญหา ฟรี
AC 17: ปัญหา
“ศาสตราจารย์ข้าจะไปพักผ่อน” อันเฟย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ใช่พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เราจะไป สหภาพนักเวทย์” ซาอูลพยักหน้า
อันเฟย์ผลักเก้าอี้ออกไปยืนยิ้มให้ 'พี่น้อง' สองสามคนที่เขาจำชื่อไม่ได้ เขาหันหลังและออกไปข้างนอก
“พ่อคะ ข้าอยากไปพักผ่อนด้วย” นิยาผลักจานออกไปและใช้ผ้าเช็ดปากเช็ดปากอย่างหรูหรา
“ตกลง นิยา” ซาอูลไม่คิดมากเรื่องนี้
อันเฟย์ กำลังเดินไปตามบันไดไปที่ห้องของเขา ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากด้านหลัง“อันเฟย์เดี๋ยวก่อน!”
อันเฟย์หยุดเขาไม่จำเป็นต้องมองย้อนกลับไปก็รู้ว่านิยากำลังเรียกหาเขา เขาไม่รู้ว่าทำไมนิยาถึงเรียกหาเขา
“ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเดินได้เร็วขนาดนี้และท่าทางการเดินของเจ้าก็แปลกมากด้วย” นิยากล่าวหายใจสั้นเล็กน้อย
“อ้อ ข้าจะทำอะไรให้เจ้าได้บ้าง” อันเฟย์ ถามอย่างใจเย็น จิตใจของเขาเริ่มระแวดระวัง นิสัยบางอย่างไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เช่นวิธีที่เขาเดิน! มันเป็นฟุตเวิร์คชนิดหนึ่งที่มักจะทำให้ผู้คนรู้สึกหน่วง ๆ ในความเป็นจริงความเร็วนั้นเร็วมากช้ากว่าการวิ่งเหยาะๆเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อเขาออกไปซื้อของกับซอลและเออร์เนสต์เขาจงใจควบคุมตัวเองเพื่อไม่ให้เปิดเผยเบาะแสใด ๆ แต่นิสัยก็คือนิสัย. เขาใช้ฟุตเวิร์คก่อนหน้านี้โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาต้องระวังให้มากขึ้น!
“ไปที่ห้องของข้าแล้วสนทนากัน”
“นี่…” อันเฟย์ลังเล
“ทำไมเจ้าถึงยังอยู่ที่นั่น? รีบมากับข้า” นิยาโบกมือเล็กน้อยอย่างมีอำนาจ
อันเฟย์ เดินตาม นิยา จนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในห้องของนาง เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องการปรากฏตัวของนิยาก็เปลี่ยนไปและรอยยิ้มของนางก็หายไป ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม นางกำลังสำรวจ อันเฟย์ ด้วยดวงตาที่ดุร้าย
นิยา ดึงดาบออกมาและเริ่มโจมตี อันเฟย์ อันเฟย์ไม่กล้าขยับเลยเพราะเขาไม่รู้ว่าระดับทักษะของนางคืออะไร เขาไม่ต้องการให้ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บ
“อ้า เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ข้าอันเฟย์เป็นศิษย์ของท่านพ่อเจ้า” อันเฟย์กล่าวเบา ๆ
“เจ้าเป็นยังไงบ้าง -” จู่ๆนิยาก็ปิดปาก “อย่าขัดจังหวะ! จุดประสงค์ของเจา ในการเป็นศิษย์ของท่านพ่อข้าคืออะไร! ข้าเตือนเจ้าว่าข้ามีความอดทน จำกัด !”
“อืม เจ้าเอาดาบออกไปได้ไหม ข้าจะบอกความจริงกับเจ้า” อันเฟย์ รู้สึกถึงร่องรอยแห่งความโศกเศร้า สาเหตุที่เป็นไปได้มากที่สุดคือซาอูลสนิทสนมกับเขามากเกินไปซึ่งทำให้ใครบางคนเกิดความหึงหวง สิ่งนี้ทำให้อุปสรรคขวางทางและยังผลัก นิยา ที่ไร้เดียงสาออกไป! ดูเหมือนว่าการอยากอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย
อันเฟย์ ได้รับตำแหน่งเหนือกว่าเสมอโดยการโจมตีหลังจากที่ศัตรูโจมตี นี่ไม่ได้หมายความว่าเขากลัวหรือว่าเขาไม่เข้มแข็งพอมันเป็นแค่บุคลิกของเขา บางคนหยิ่งและดูหมิ่นโดยธรรมชาติดังนั้นพวกเขาจึงต่อสู้เพื่อเอาชนะสิ่งที่พวกเขาชอบ ถ้าพวกเขาไม่สามารถรับมันได้พวกเขาก็ทำลายมันเพื่อไม่ให้ใครมารับมันได้! บางคนชอบที่จะเงียบ ๆ หลีกเลี่ยงการต่อสู้และพวกเขาก็ถอยกลับไปเพื่อกลบเกลื่อนสถานการณ์ และสำหรับรุ่นหลังมีประเภทพิเศษบางอย่าง พวกเขาไม่ได้ทำให้เกิดปัญหา แต่เมื่อสิ่งต่างๆเกิดขึ้นกับพวกเขาการตอบโต้ของพวกเขารุนแรงกว่าของคนอื่นมาก สิ่งที่เรียกว่าการเล่นที่ยุติธรรมและ อันเฟย์ ก็เป็นหนึ่งในคนพิเศษเหล่านั้น
“อืมเจ้าควรซื่อสัตย์ อย่าเสียโอกาสที่ข้ามอบให้เจ้า!” นิยาพยายามดูสง่าผ่าเผย
“คุณผู้หญิง ข้าควรเริ่มจากตรงไหน? ข้าต้องเริ่มตั้งแต่ต้น” อันเฟย์ ถอนหายใจ “ชีวิตของข้าเต็มไปด้วยอันตรายการคุกคามของความตายปรากฏเหนือข้าเสมอ เมื่อข้าชมพระอาทิตย์ตกในตอนเย็นข้าภาวนาให้ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้า”
“เจ้าอยู่ที่ไหน? ในโลกของสัตว์เวทย์?” นิยาถามด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ข้าอาศัยอยู่กับจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่และกลุ่มเด็ก ๆ” อันเฟย์กล่าวเบา ๆ
“จอมเวทย์ที่ยอดเยี่ยม?” นิยาเขย่าดาบในมือ “อย่ากล่าวเรื่องไร้สาระ! บอกข้าหน่อยสิว่าจอมเวทย์คนนี้คือใคร อย่าพยายามโกงทางของเจ้า!”
“ข้าขอโทษ คุณผู้หญิง ข้าไม่สามารถบอกชื่อเจ้าได้”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้ากำลังโกหก!” ดาบของนิยาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
“ท่านนิยา เจ้าคงสงสัยข้า” อันเฟย์ ไม่ได้เปลี่ยนการแสดงออกของเขา “การอยู่ภายใต้การคุ้มครองของจอมเวทย์ซาอูล ทุกคนพยายามทำให้เจ้าพอใจ ไม่มีใครกล้าทำให้เจ้าไม่มีความสุข ซึ่งพัฒนาตัวตนของเจ้า เจ้าสงสัยว่าใครต้องการอะไร เจ้าสามารถให้ใครอธิบายได้หรือ เจ้าสามารถฆ่าพวกเขาได้โดยไม่ต้องกลัวใช่มั้ย? ข้าเป็นแค่ผู้ชายตัวเล็ก ๆ และเจ้าเป็นผู้หญิงจากเบื้องบน ไม่มีความเป็นธรรมระหว่างเรา เจ้าไม่จำเป็นต้องสนทนากับข้าเกี่ยวกับสิ่งที่ยุติธรรมหรืออยุติธรรม ดาบอยู่ในมือของเจ้า เจ้าสามารถฆ่าข้าได้!”
“เจ้า…นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ!” นิยาหน้าแดงก่ำ ดาบของนางพุ่งเข้าหาหน้าอกของ อันเฟย์
“ข้าพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่ได้กล่าวเรื่องไร้สาระ” เออร์เนสต์เปิดประตู ดูนิยาเงียบ ๆ ดวงตาของเขาก็เฉยเมยมาก
เออร์เนสต์เป็นคนที่มีหลักการ ดาบวิเศษธรรมดาและเอกลักษณ์พิเศษไม่สามารถเปลี่ยนตำแหน่งของเขาได้ อันเฟย์ ผ่านการทดสอบของเขาและ เออร์เนสต์ ได้นำ อันเฟย์ ออกไปจากเกาะเป็นการส่วนตัว เขาเชื่อใจอันเฟย์ ถ้านิยายังคงพยายามทำร้ายอันเฟย์เขาก็ไม่รังเกียจที่จะสอนบทเรียนให้สาวสูงศักดิ์คนนี้ แม้ว่านางจะเป็นลูกสาวคนเดียวของซาอูลก็ตาม มิตรภาพคือมิตรภาพในขณะที่ศีลธรรมคือศีลธรรมและเออร์เนสต์จะไม่ต่อต้านศีลธรรมจากความเป็นเพื่อน! เขาเชื่อด้วยว่าซาอูลจะไม่เข้าข้างลูกสาวตัวเอง
คนอย่างเออร์เนสต์นั้นหายาก อันเฟย์ เป็นเด็กและเยาวชนที่โดดเดี่ยวและมีพละกำลังต่ำมาก เขาเป็นแค่ศิษย์ ในสายตาของหลาย ๆ คน การไม่พอใจของ นิยา สำหรับ อันเฟย์ ไม่ใช่เรื่องฉลาด แต่โลกจะเป็นอย่างไรถ้าทุกคนตัดสินใจโดยอาศัยสิ่งที่ฉลาดหรือไม่ฉลาด?
ในบางเรื่องเออร์เนสต์สามารถระงับความอยุติธรรมและความยุติธรรมได้ชั่วคราวเช่นเมื่อเขาและซาอูลไปจัดการกับยากอร์ แต่สำหรับสิ่งอื่น ๆ เออร์เนสต์ไม่สามารถละทิ้งหลักการของตัวเองได้ เขายอมตายดีกว่าอยู่ด้วยความเสียใจ!
คนอย่าง เออร์เนสต์ ให้โลกเข้าใจว่าความภาคภูมิใจหมายถึงอะไร! หากโลกมืดมิดพวกเขาก็เหมือนคบเพลิงในยามค่ำคืนส่องสว่างให้ตัวเองและคนอื่น ๆ
“ลุงเออร์เนสต์…” นิยาตะลึง
“ข้าสาบานได้ด้วยชีวิตสิ่งที่ อันเฟย์ กล่าวคือความจริง เจ้า นิยาอยากถามอะไรอีก” เออร์เนสต์กล่าวอย่างเฉยเมย“ถ้าไม่มีอะไรข้าหวังว่าเจ้าจะไม่รบกวนอันเฟย์ในอนาคต ถ้าเจ้าเกลียดอันเฟย์และไม่สามารถเปลี่ยนอารมณ์ได้ เจ้าสามารถไปหาพ่อของเจ้าและบอกให้เขาเปลี่ยนความสัมพันธ์ในฐานะศาสตราจารย์และศิษย์ งั้นข้าจะได้อันเฟย์เป็นศิษย์!”
ทันใดนั้นมือของ อันเฟย์ ที่กระชับเป็นกำปั้นจากนั้นค่อยๆผ่อนคลาย อันเฟย์ และ เออร์เนสต์ ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน การไม่ชอบนิยาของเออร์เนสต์ถูกเขียนไว้บนใบหน้าของเขา แต่ อันเฟย์ เป็นผู้เดินในตอนกลางคืน ไม่ว่าจะมีความตื่นเต้นหรือผิดหวังในใจก็ตามใบหน้าของเขาแทบไม่เปลี่ยนไปเลยเว้นแต่จะจงใจ อันเฟย์ เป็นนักเคลื่อนไหวเขาเชื่อในการกระทำมากกว่าสิ่งอื่นใด คำกล่าวมากมายที่กล่าวไปก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับชาร้อนสักถ้วย!
“อันเฟย์ขอโทษ…” นิยาก้มหัวลง โดยอิทธิพลของซาอูล นิยาบูชาเออร์เนสต์มาก แม้ว่านางจะไม่เชื่อ อันเฟย์ แต่นางก็ต้องเชื่อ เออร์เนสต์ ยิ่งไปกว่านั้นเออร์เนสต์ได้สาบาน นั่นยิ่งหนักกว่าที่นางสามารถจ่ายได้
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? ข้าสามารถไปได้ไหม?” อันเฟย์ ถามเบา ๆ
นิยาพยักหน้าอย่างไม่เข้าใจว่าจะกล่าวอะไร
อันเฟย์ ไม่ได้มองไปที่ นิยา หรือ เออร์เนสต์ แต่ก้าวออกจากห้องของ นิยา สายตาของ เออร์เนสต์ กลับไปที่ นิยา จาก อันเฟย์ และเขากระซิบว่า“สิ่งที่ อันเฟย์ ผ่านมาไม่ใช่สิ่งที่เจ้า ผู้หญิงจะจินตนาการได้ ข้าจะกล่าวซ้ำอีกครั้ง อย่าไปรบกวนเขา!” คำกล่าวเหล่านี้เต็มไปด้วยคำเตือน
