Chapter 5: สุกรตัวหนึ่งที่มีความฝัน
เมื่อตกดึก
มันเป็นค่ำคืนที่มืดสนิทภายในหมู่บ้านหิน
เงาดำที่เงียบงันเข้ามาใกล้กับบ้านของเฉินเฉิน
เงาดำนี้คือเว่ยเหลาซาน เขาเป็นนักฆ่ามืออาชีพที่มีชื่อเสียงในด้านฝีมือและความสามารถ เขาไม่เคยทำภารกิจล้มเหลวภายในมณฑลเสฉวนเลยสักครั้ง เขามีชื่อเล่นว่า “ราชาน้อยแห่งนรก”
เมื่อเห็นบ้านที่ทำมาจากดินดำที่อยู่ไม่ห่างออกไปเท่าไหร่ เว่ยเหลาซานรู้สึกโดนดูถูกมาก
ทำไมบ้านผุๆแบบนี้ยังจำเป็นต้องให้นักฆ่าที่มีประสบการณ์อย่างเขาอีกกัน? มันเป็นการเหยียดหยามต่ออาชีพของเขามาก
ฮึ่ม! ถ้ามันไม่ใช่เพราะเงินจำนวน 30 ตำลึงเงินแล้ว เขาคงจะไม่มีทางรับภารกิจแบบนี้อย่างแน่นอน มันง่ายเกินไป แม้ว่าจะเป็นมือใหม่ก็ตาม
เขาเข้ามาชิดกำแพงของบ้านดินอย่างคล่องแคล่ว เขามองไปรอบๆ หลังจากนั้นเขาก็หยิบมีดคมกริบออกมาและใช้มันแคะเปิดหน้าต่าง
แม้ว่าจะอยู่ในความมืดก็ตาม การเคลื่อนไหวของเขายังคล่องแคล่วมาก และแทบจะไม่ส่งเสียงอะไรออกมาเลยสักนิด
อะไรคือความมืออาชีพกัน? นี่แหละมืออาชีพยังไงละ!
“อุ๋ง! อุ๋ง!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องออกมาจากเล้าหมูที่อยู่ข้างบ้าน ซึ่งมันทำให้เว่ยเหลาซานตื่นตระหนก
‘เวรเอ้ย ไอ้พวกชาวนาเหล่านี้ยังเลี้ยงหมูให้ดีๆยังไม่ได้เลย แล้วพวกเขามีค่าหัวสามสิบตำลึงเงินได้ยังไง? ลูกค้าของฉันแม่งตาบอดไปแล้วแน่เลย’
เขาบ่นออกมาในเงียบๆหัว เว่ยเหลาซานแคะหน้าต่างต่อไป หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง หน้าต่างก็เปิดออก
‘มันไม่ได้แตกต่างไปจากหน้าต่างของครอบครัวที่ร่ำรวยเลยสักนิด’ เว่ยเหลาซานคิดกับตัวเอง เขาเปิดหน้าต่างออกอย่างนุ่มนวล
มันเป็นไปตามแผนของเขา หลังจากนี้เขาจะแอบซ่อนตัวเข้าไปในบ้านและลอบสังหารพวกเขาด้วยมีดทีละคน และสังหารทุกคนในยามที่พวกเขานอนหลับ
หลังจากนั้นเขาก็สามารถที่จะหลบหนีไปอย่างไร้ร่องรอยได้
แต่ว่าความจริงมันโหดร้ายกว่าสิ่งที่เขาจินตนาการเอาไว้!
แคล้ง!
ปึก!
หน้าต่างที่เขาแคะเปิดออกหล่นลงบนพื้นบ้าน
หน้าต่างหล่น?
ในเวลานั้นเอง เว่ยเหลาซานงุนงงมาก เขาทำงานอาชีพนี้มาหลายต่อหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เคยเจอหน้าต่างที่ทำมาอย่างลวกๆแบบนี้มาก่อนเลย
เพียงแค่เขากำลังทำตัวไม่ถูก เนื่องจากแผนของเขาที่มันผิดพลาดไป เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นมาจากเตียงในบ้านและเดินมายังหน้าต่าง เขามีหน้าตาที่ดูง่วงนอนมาก
“พี่ชาย พี่ทำอะไรอยู่กัน? หน้าต่างมันพังอีกแล้วเนี่ย! ข้าพึ่งจะติดกาวไปเองนะ พี่ชายไม่ควรผลักมันนะ”
เฉินเฉินพูดอย่างง่วงนอน แต่หลังจากที่เห็นมีดในมือของอีกฝ่าย เขาตกตะลึงและตื่นตัวทันที
เชี่ย! นักฆ่า!
เขาก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน
“แม่! พ่อ! มีนักฆ่าอยู่นอกบ้านของเราละ!”
เมื่อได้ยินเสียงของเขา เฉินชานลุกขึ้นจากภายในห้องทันที เขาเคยอยู่ในกองทัพมาก่อนและแม้ว่าจะผ่านไปหลายต่อหลายปี การเคลื่อนไหวของเขายังคงคล่องแคล่วอยู่
หลังจากที่เขาตื่นขึ้น เฉินชานหยิบขวานออกมาจากข้างห้องและพุ่งออกมาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
ในเวลาเดียวกัน เว่ยเหลาซานก็รู้สึกตัว
เมื่อเด็กหนุ่มตะโกนออกมาก่อนหน้านี้ เขาได้ส่งเสียงดังออกมา ดังนั้นจึงมีบ้านหลายต่อหลายหลังต่างเปิดไฟขึ้น
เมื่อเห็นดังนี้เอง เขากัดฟันและกระโดดเข้าไปในบ้านผ่านหน้าต่างที่หล่นออก
เขาต้องรีบจัดการให้มันจบไวๆ!
เมื่อเป็นนักฆ่ามืออาชีพแล้ว นอกจากความสามารถในการลอบสังหารและซ่อนตัวแล้ว เขายังคงมีความสามารถอื่นอยู่อีก
ในความคิดของเขาแล้ว แค่นี้มันก็มากพอที่จะจัดการกับคนธรรมดาหลายคนแล้ว
ปึง!
ทันทีที่เขาเข้ามาในบ้าน อาวุธของเว่ยเหลาซานและเฉินชานต่างปะทะกัน เพียงแค่การปะทะเพียงครั้งเดียว เขาก็เหนือกว่าเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น
ในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมครอบครัวนี้ถึงมีค่าหัวถึงสามสิบเหรียญเงิน
“เจ้ารู้วิชายุทธ์อยู่บ้างนี่เอง” เว่ยเหลาซานพูดออกมาอย่างจริงจัง ในเวลาเดียวกันเขาก็เหวี่ยงมีดในมือเร็วและเร็วมากขึ้นไปอีก
เฉินชานนั้นได้เกษียณตัวออกมาจากกองทัพเป็นเวลาถึง 20 ปีแล้ว วิชายุทธ์ของเขาต่างขึ้นสนิมกันไปหมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนกับคู่ต่อสู้ของเขาอย่างเว่ยเหลาซาน ซึ่งเป็นนักฆ่ามืออาชีพ
เพียงแค่ชั่วพริบตา เขาตกสู่ที่นั่งลำบากและทำได้เพียงป้องกันเท่านั้น
“เฉินน้อย วิ่งหนีไปพร้อมกับแม่ซะ! ไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเร็ว!”
เมื่อเห็นพ่อของเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากแบบนี้ เฉินเฉินจะหนีไปได้ยังไงกัน?
เขาคิดอะไรไม่ออกจนตะโกนออกมา “พี่ชาย ลูกค้าของพี่จ่ายมาเท่าไหร่? ข้าจะจ่ายให้สองเท่าเลย!”
เว่ยเหลาซานยิ้มออกมาอย่างดูถูก
ไอ้เวร! หมูของพวกเอ็งยังเลี้ยงไม่ดีเลย หน้าต่างยังไม่ซ่อมอีก แล้วจะมาจ่ายให้สองเท่างั้นเหรอ?
พวกแกไม่มีค่ามากเท่าไหร่หรอก แม้ว่าจะขายตัวก็ตาม!
ยังไงก็ตาม ในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่นั้นเอง เว่ยเหลาซานวอกแวกไปชั่วขณะ มันทำให้เฉินชานได้มีโอกาสพักหายใจ
“ระบบ! มีอะไรที่อยู่แถวนี้ที่สามารถทำลายนักฆ่าได้ไหม?”
เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังแบบนี้แล้ว เฉินเฉินทำได้เพียงอ้อนวอนขอให้ระบบช่วย
ระบบรีบตอบกลับทันที “วิ่งไปด้านหน้าห้าเมตรและเลี้ยวซ้ายไปอีกสี่เมตร”
เมื่อเขาได้ยินคำตอบ เฉินเฉินมีความสุขมาก เขาวิ่งออกไปทางประตูหลังบ้าน
เขาก็คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ดี หลังจากผ่านไปเพียงไม่นาน เขาก็วิ่งมาถึงเล้าหมู
เจ้าก้อนอุจจาระก่อนหน้านี้มันแห้งแล้ว ใครจะไปรู้กันว่าพวกมันยังมีคุณสมบัติในการเพิ่มอายุขัยอยู่อีกกัน?
“อู๊ดดดดด!”
ในเวลาเดียวกัน เหลาเฮยดูท่าทางหงุดหงิดมากในเล้าหมู ร่างกายที่มีน้ำหนักกว่าร้อยสี่สิบกิโลกรัมของมันส่ายไปมาและขาสั้นๆของมันกระทืบบนพื้นอย่างต่อเนื่อง มันเหมือนกับว่ามันต้องการที่จะพุ่งออกไปจากเล้าหมูในทุกขณะ
“เหลาเฮย! เจ้านี่มันทำให้ข้าประหลาดใจหลายต่อหลายเรื่องเลยนะ!”
ในขณะที่เขาพูดอยู่นั้นเอง เฉินเฉินรีบเดินไปยังเล้าหมูและเปิดรั้ว
เพียงเวลาไม่นานที่เล้าหมูเปิดออก เหลาเฮยเดินออกมาด้วยขาสั้นๆของมัน ถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะใบหน้าหมูที่น่าขำขันของมันแล้ว เฉินเฉินคงคิดว่ามันเป็นเสือที่หลุดออกมาจากกรงแทน
“ฮึ่มมมมม!”
เหลาเฮยส่งเสียงร้องให้กับเฉินเฉิน สายตาของมันเหมือนกับมนุษย์มาก
เฉินเฉินตื้นตันกับเหลาเฮยมาก
เขาเห็นความรู้สึกที่เหมือนกับพ่อแม่ของเขาจากเหลาเฮย พ่อของเขาก็มีท่าทางแบบนี้ หลังจากที่เขาถูกหลานชายของหัวหน้าหมู่บ้านรังแกตอนเด็ก
“ส่งนักฆ่ามาสังหารครอบครัวข้าทั้งครอบครัวงั้นเรอะ? เยี่ยม! พวกแกบังคับให้ข้าทำแบบนี้เองนะ!”
เฉินเฉินโกรธมาก ในตอนแรก เมื่อเขาใช้ระบบตรวจสอบ เขาต้องการที่จะหาเซียนเพื่อนที่จะฝึกฝนบ่มเพาะตน
แต่ในตอนนี้มันไร้ความหมายไปแล้ว เขาจะใช้มันหลังจากที่จัดการกับนักฆ่าคนนี้
เขาจะไม่รอจนถึงวันพรุ่งนี้ เขาจะใช้มันในคืนนี้ ไม่อย่างงั้นแล้วเขาคงไม่มีพลังมากพอที่จะปกป้องตัวของเขาเอง ไม่ต้องพูดถึงการฝึกตนเลย
“เหลาเฮย! ไปกันเถอะ!”
หลังจากที่ปล่อยเหลาเฮยออกมาจากเล้าหมู เฉินเฉินรีบพามันไปยังหน้าบ้าน
เพล้ง!
ปึก!
ร่างของชายคนหนึ่งกระเด็นชนประตูออกมา
เมื่อเฉินเฉินเห็นว่ามันเป็นพ่อของเขา มันทำให้เขาโกรธแค้นอย่างมาก
แม้แต่เหลาเฮยยังส่งเสียงร้องออกมาอย่างเกรี้ยวกราดเช่นกัน ขาสั้นๆสี่ข้างของมันนวดพื้นอย่างต่อเนื่อง เหมือนกับกระทิงที่เตรียมจะพุ่งชน
เจ้านายแก่ของเขาถูกทำร้ายโดยใครบางคน? มันยอมรับไม่ได้!
เมื่อเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว มันจำเป็นต้องก้าวออกมาด้านหน้า! มันเป็นหมูที่มีความฝัน ที่ต้องการคอยดูแลบ้านหลังนี้ไว้ มันเป็นหน้าที่ของมัน!
“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะทนการโจมตีของข้าได้หลายครั้งแบบนี้ เก่งมากเลยนะ! แต่มันจบกันตรงนี้แหละ”
เสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายออกมาจากปากของเว่ยเหลาซานที่พุ่งออกมาด้านหน้าเฉินชาน
“เหลาเฮย! ฆ่าเขาทิ้งซะ! ข้าจะทำอาหารหมูชั้นยอดให้กับเจ้าเอง หลังจากนี้!” เฉินเฉินพูดออกมาอย่างโกรธเคือง เขาชี้ไปที่เว่ยเหลาซานที่เดินออกมาจากประตู
เหลาเฮยคำรามออกมา เมื่อมันได้ยิน เสียงกรีดร้องที่โกรธแค้นของหมูดังก้องไปทั่วค่ำคืนที่มืดมิด หลังจากนั้นเองมันพุ่งไปด้วยความเร็วดุจดั่งลูกศรที่มีน้ำหนักร้อยกว่ากิโลกรัม เข้าใส่เว่ยเหลาซาน
เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง เว่ยเหลาซานหันมามองทางเฉินเฉิน
สิ่งที่เขาเห็นมันทำให้เขาหวาดกลัวอย่างมาก แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันทำอะไร เหลาเฮยก็ชนเข้าใส่แขนของเขาแล้ว!
บึ้ม!
เว่ยเหลาซานรู้สึกเหมือนกับเขาถูกชนโดยราชรถคันหรูจากเจ้าเมือง ร่างกายทั่วทั้งร่างของเขาเจ็บปวดไปหมด เขาลอยกระเด็นขึ้นไปบนอากาศกว่าสิบเมตร ก่อนที่จะหล่นลงกับพื้น
เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้น ตาของเฉินเฉินกระตุก
เฉินชานที่นั่งอยู่บนพื้นตกตะลึงเช่นเดียวกัน
เหลาเฮยยืนขึ้นอย่างองอาจด้วยเท้าสั้นๆของมันทั้งสี่ข้าง ด้านหน้าของบ้าน
ในเวลาเดียวกัน มีประโยคหนึ่งโผล่ขึ้นมาในหัวของเฉินเฉิน
ต่อสู้กับคนอื่นด้วยพลังของสุกร!
