AC 12: การต่อสู้ครั้งแรก ฟรี

AC 12: การต่อสู้ครั้งแรก

“ศาสตราจารย์ทำไมข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ” อันเฟย์ ถามคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง

"เกิดอะไรขึ้น? เจ้ารู้สึกไม่สบายหรือเปล่า” ซาอูลถาม

ซาอูลและเออร์เนสต์ต่างก็อยู่ในจุดสูงสุดของอาชีพการงาน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้เก่งไปกว่า อันเฟย์ เมื่อกล่าวถึงความอ่อนไหวต่อสภาพแวดล้อมเนื่องจาก อันเฟย์ เป็นมือสังหาร ซาอูลและเออร์เนสต์ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งสกปรกรอบตัวพวกเขา อันเฟย์ไม่สามารถบอกพวกเขาถึงเหตุผลที่เขาตัดสินแบบนั้นได้เพราะเขาไม่สามารถขัดแย้งกับบทบาทที่เขาเล่นได้

“ไม่มีอะไรครับศาสตราจารย์ ท่านควรพักผ่อนบ้าง ข้าอาจจะเหนื่อยเกินไป” อันเฟย์ปิดประตูช้าๆ “งั้น…ตอนนี้ข้าก็หมดเรื่องทำแล้ว!” ดวงตาของ อันเฟย์ เย็นชา แต่มีรอยยิ้มที่มั่นใจอยู่บนใบหน้าของเขา ความภาคภูมิใจในตนเองเป็นคุณสมบัติพื้นฐานอย่างหนึ่งที่นักฆ่าควรมี กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือการสะกดจิตบำบัดที่เขากำลังทำกับตัวเอง ศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าจะนำเขาออกมาในเวอร์ชันที่ดีกว่า เขามักจะต่อสู้เกินความสามารถเมื่อตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง บุคคลในการต่อสู้จะปฏิบัติงานได้ต่ำกว่าความสามารถของเขา หากเขาถูกศัตรูข่มขู่และไม่น่าจะออกมาจากการต่อสู้อย่างปลอดภัยและไร้เสียง

ว่ากันว่าความมืดของคืนนี้เหมาะสำหรับการฆ่าเช่นเดียวกับลมแรงในการจุดไฟ อย่างไรก็ตามในแง่ของสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงเป็นไปไม่ได้ที่คน ๆ เดียวจะคาดเดาได้ แสงจันทร์สาดลงบนผืนน้ำทำให้สถานที่นั้นสว่างขึ้น ผู้คนที่มีเจตนาชั่วร้ายต่างพากันมุ่งหน้าไปยัง โรงแรมบ้านกุหลาบ ของ จอมเวทย์ซาอูล จากทุกทิศทาง

เสียงนกกาเหว่าสามสายปรากฏขึ้นในอากาศในเวลากลางคืน เงาดำดึงม้วนออกจากเสื้อของเขาและโยนมันออกไปด้วยกำลังทั้งหมดของเขา ม้วนหนังสือกลายเป็นมังกรเพลิงที่บินได้ทันทีที่ปล่อยมือ ท้องฟ้าทั้งดวงสว่างไสวด้วยมังกรเพลิงมหึมา มันบินโฉบลงไปที่ห้องด้านในสุดของ โรงแรมบ้านกุหลาบ ด้วยพลังที่ไม่อาจต้านทานได้ เงาดำนั้นกลัวเกินกว่าที่จะเห็นผลจากการซุ่มโจมตีของเขา เขาหันหน้าหนีและวิ่งหนีออกจากโรงแรม เขาวิ่งเร็วมากและไกลจากโรงแรมมากดูเหมือนว่าเขากำลังวิ่งเพื่อชีวิตของเขา

จอมเวทย์ซาอูลกำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องของตัวเอง ตาของซาอูลเบิกกว้างในขณะเดียวกันกับที่มังกรเพลิงปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าที่มืดมิด วินาทีต่อมาเขายืนอยู่หน้าหน้าต่าง เขาได้ยินเสียงแตกดังมาจากห้องถัดไป ก่อนที่เขาจะเปิดหน้าต่าง เออร์เนสต์รีบวิ่งออกไปนอกหน้าต่างและวิ่งไล่ตามเงาดำที่วิ่งออกไปไกลจากโรงแรมแล้ว ดูเหมือนเออร์เนสต์ถูกแสงสีขาวสว่างจ้าปกคลุมเมื่อเขารีบวิ่งออกไปนอกหน้าต่าง

ซาอูลเริ่มส่งเสียงร้องเมื่อมังกรเพลิงอยู่ห่างจากโรงแรมบ้านกุหลาบ 300 เมตร เขาร่ายเวทย์เสร็จเมื่อมังกรเพลิงพุ่งเข้ามาใกล้ 200 เมตร ทันใดนั้นกระจกก็ปรากฏขึ้นในอากาศราวกับแสงออโรร่าที่ลอยอยู่ มังกรเพลิงวิ่งเข้าไปในกระจกและหายไปเหมือนก้อนหินที่โยนลงในสระน้ำลึก ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซาอูลแอบใช้เวทมนตร์ลอยตัวเพื่อตั้งกำแพงกั้นหน้า หน้าต่างของอันเฟย์ มันไม่ใช่ระบบป้องกันที่ยอดเยี่ยม แต่ซาอูลสามารถสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ที่รุนแรงหรือพลังต่อสู้ในเวลาเดียวกันกับที่ อันเฟย์ จะทำได้ ซาอูลติดตามเออร์เนสต์และไล่ตามเงาดำ เขาไม่รู้ว่าใครทำร้าย โรงแรมบ้านกุหลาบ ด้วยมังกรเพลิง แต่เขารู้ว่ามันจะเผาโรงแรมและฆ่าทุกคนที่อยู่ข้างในถ้าเขาไม่อยู่ที่นั่น เขาต้องจับฆาตกรคนนี้มาสอบสวนให้ได้ว่าทำไมเขาถึงไร้มนุษยธรรมและโหดร้ายขนาดนี้

“ชายชราสองคนนี้! หนึ่งในนั้นอยู่ไม่ได้หรือ” อันเฟย์ ยิ้มอย่างขมขื่น เขาไม่ได้นอน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่กล้าที่จะหลับ เห็นได้ชัดว่าคู่ต่อสู้ไม่ได้คาดหวังว่าจะฆ่าซาอูลด้วยคาถามังกรเพลิงดังนั้น ... นี่เป็นกลอุบายที่จะทำให้ซาอูลและเออร์เนสต์พ้นทางหรือการเบี่ยงเบนเพื่อล่อพวกเขาออกไปและฆ่าพวกเขา ความเป็นไปได้ที่สองอาจถูกกำจัดออกไปเพราะหากพวกเขาต้องการจับตัวซาอูลด้วยความประหลาดใจมันจะเป็นการดีกว่าที่จะหาเวลาที่เขาไม่อยู่เฝ้า ในตอนนี้ซาอูลตื่นขึ้นแล้วซึ่งทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสที่จะฆ่าเขา ซาอูลเป็นจอมเวทย์มิติ ไม่มีทางที่พวกเขาจะโจมตีเขาได้ อันเฟย์เข้าใจลักษณะของเวทมนตร์มิติแล้วหลังจากได้ไปเที่ยวกับซาอูลในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ซาอูลไม่สามารถอยู่ยงคงกระพันได้ แต่เขาเกือบจะฆ่าไม่ได้ แม้จะตกหลุมพรางและถูกล้อมซาอูลก็ยังสามารถหลบหนีได้ด้วยเวทมนตร์มิติของเขา!

“ดังนั้นความเป็นไปได้เดียวที่เหลืออยู่ก็คือพวกเขาพยายามกวาดล้างซาอูลและเออร์เนสต์ให้พ้นทาง…ใครคือเป้าหมายของพวกเขา? มันคงเป็นข้าไม่ได้ใช่ไหม” อันเฟย์ คิด

อันเฟย์ อยู่ในความคิดชั่วขณะคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เขาไม่สามารถค้นพบคุณค่าที่เป็นไปได้ในตัวเอง ดูเหมือนไม่มีจุดหมายที่จะคิดถึงแรงจูงใจของพวกเขาเนื่องจากมันเกิดขึ้นแล้ว “ใช้มาตรการที่เหมาะสมกับสถานการณ์จริง ระวังข้าเป็นคนที่แข็งแกร่ง!” อันเฟย์กล่าวดัง ๆ กับตัวเอง

นักดาบระดับสูง มอทท์ เดินไปที่ทางเดิน เขาแทบจะไม่สามารถปิดเสียงฝีเท้าของเขาได้ ทานาเนะเพื่อนสนิทของเขาล่อให้ซาอูลออกไปจากโรงแรมแล้ว เขาจะต้องกลัวอะไรอีก? ทานาเนะะเป็นเพียงนักเวทย์ระดับต่ำ แต่มอทท์ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขา ทานาเนะะเป็นหลักในการหลบหนี เขาอยู่ในบัญชีรายชื่อที่ต้องการของทั้ง สหภาพนักเวทย์ และ สหภาพทหารรับจ้าง เป็นเวลาสามปี แต่ไม่มีใครสนใจเขาเลย ทานาเนะะวางแผนที่จะหนีออกไปทางท่อระบายน้ำในตอนท้ายของการไล่ล่าโดยพนันว่าซาอูลจะไม่ไล่ตามทานาเนะะในท่อระบายน้ำที่สกปรก ซาอูลมีความภาคภูมิใจมากเกินไปที่จะทำเช่นนั้น เขาจะต้องกลับไปที่โรงแรมบ้านกุหลาบโดยไม่เต็มใจโดยไม่มีทานาเนะะ เจ้านายดูเหมือนจะรู้ทุกอย่างและสามารถคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน

มอทท์ ผลักประตูของ อันเฟย์ ให้เปิดออก แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่แสดงทั้งเวทย์มนตร์หรือความรู้สึกต่อสู้ แต่ มอทท์ ก็ยังคงสำรวจห้องอย่างระมัดระวังด้วยความเป็นมืออาชีพ

ห้องถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย เตียงนอนพิงกำแพงทางทิศใต้เสื้อคลุมนักเวทย์ตัวหลวมบนไม้แขวนเหนือปลายเตียง ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงหลับสนิท ตู้เสื้อผ้าสองตู้อยู่ตรงข้ามเตียง ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับห้อง

มันค่อนข้างดีที่สามารถมองเห็นสิ่งเหล่านี้ในความมืด แต่สิ่งที่ มอทท์ ไม่เห็นคือสิ่งที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ดูธรรมดา ไม้ไผ่งอสองอันถูกกดเข้ากับตู้เสื้อผ้า แต่แรงดันจากไม้ไผ่ไม่เพียงพอที่จะดันให้ด้านบนของตู้เสื้อผ้าเปิดออก ประตูตู้เสื้อผ้าถูกยึดแน่นโดยมีเสื้อผ้าติดอยู่ระหว่างนั้น มีเชือกสองเส้นแขวนอยู่ที่มือจับตู้เสื้อผ้าโดยหลบตาลงที่พื้นและเชื่อมต่อใต้เตียง

มอทท์ เดินไปที่เตียงของ อันเฟย์ ในขั้นตอนใหญ่ ๆ ยกผ้าห่มขึ้นด้วยมือของเขาอย่างรวดเร็ว เขาตกใจกับสิ่งที่เห็น ไม่มีร่องรอยของชายหนุ่มมีเพียงผ้าห่มที่ม้วนเป็นม้วนยาวใต้ผ้าห่ม

ไอ้เหี้ย! ทันทีที่ มอทท์ ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเขาก็ได้ยินเสียงกระแทกเหมือนของหนักหล่นลงบนพื้นด้านหลังเขา เขารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังยิงเข้ามาหาเขา มอทท์เฉือนดาบของเขาหลังมือและรวบรวม ปราณ เพื่อต่อสู้ ดาบถูกปกคลุมภายใต้เมฆสีแดงสดใส

ในขณะที่ มอทท์ หันกลับมาเขาก็เห็นสายฟ้าสีเงินพุ่งออกมาจากใต้เตียงจากมุมตา เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ขาท่อนล่าง โดนหลอก! ไอ้เด็กเวรนั่นอยู่ใต้เตียง!

มอทท์หมุนตัวออกไปด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีขณะแยงดาบ เขาหมดเวลาที่จะจับชายหนุ่มให้มีชีวิตเพราะชายหนุ่มได้เปรียบในการต่อสู้ครั้งนี้แล้ว หากเขาได้รับโอกาสให้ต่อสู้อีกครั้งเขาอาจพิการแม้ว่าเขาจะสามารถฆ่าศัตรูได้ก็ตาม

หากการเคลื่อนไหวของ มอทท์ ช้าลงและห้องสว่างขึ้นฉากก็จะเป็นเช่นนี้ มอทท์ รวบรวมกำลังทั้งหมดแล้วกระโดดลงจากเตียงด้วยดาบของเขา เขาไม่สามารถดำเนินการใหม่ใด ๆ เพื่อปกป้องตัวเองได้ในขณะนั้นขณะที่ อันเฟย์ บินออกไปเหมือนสายฟ้าจากเสื้อคลุมและแทงไม้เข้าไปในลำคอของ มอทท์ มีเสียงฮัมเพลงตามมา

ไม้กายสิทธิ์ของอันเฟย์ที่ใช้นั้นดูไร้พลังอย่างน่าขันที่ด้านบน แต่มันแหลมที่ด้านล่าง อันเฟย์ เป็นนักฆ่าที่คุ้นเคยกับโครงสร้างร่างกายมนุษย์ เขาจะไม่พยายามเจาะกระดูกที่แข็งแรง แต่กลับทำร้ายคอซึ่งเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุดที่มีกล้ามเนื้อน้อยที่สุด!

ใบหน้าของ มอทท์ ยับยู่ยี่ด้วยความเจ็บปวดทิ้งดาบลงบนพื้น เขาพยายามคว้าท่อนไม้ อันเฟย์ ยิ้มเยาะเขาขณะที่เขายกไม้ขึ้นมาเคาะที่คางของ มอทท์

ถ้าคางของ มอทท์ เป็นจุดศูนย์กลาง อันเฟย์ ก็ใช้แรงจากมือของเขาบนแท่งไม้ ตามกฎของคันโยกหากใช้แรงสิบกิโลกรัมแรงหลายร้อยกิโลกรัมจะถูกขยายที่แขนสั้นของคันโยก แผลที่ มอทท์ แยกออก ตาของเขาเริ่มมีน้ำจมูกของเขาเริ่มไหลและเขาแสดงอาการไม่หยุดยั้งจากความเจ็บปวด ไม่มีแรงเหลืออยู่ในมือของเขา

อันเฟย์ก้าวไปข้างหน้าและเอาไม้ออกมาทำมุมอย่างตั้งใจ เลือดไหลออกมาจากบาดแผลและ มอทท์ ก็ไถลลงไปที่พื้นอย่างช่วยไม่ได้ เขาเสียชีวิตหลังจากตัวสั่นสองสามครั้ง

อันเฟย์เดินไปหามอทท์หยิบดาบขึ้นมาฟันสองสามครั้งจากนั้นยิ้มเล็กน้อย “ถ้าฝ่ายตรงข้ามอยู่ในระดับนี้แล้ว…พวกเขาก็จะอับอายตัวเอง”

“นายท่าน เรายัง…ข้ารู้สึกว่าชายหนุ่มไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่เราคิด” คาลิบิมกล่าวด้วยเสียงต่ำ

“แล้วไง? เจ้ากำลังขอให้เราหยุดเดี๋ยวนี้หรือไม่” ชายชรามืดมนฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ

“นายท่านเราควรระวังไว้ก่อนดีกว่า”

“ชายหนุ่มคนนั้น คิดอะไรออกหรือเปล่า” เลย์ตันถามด้วยความประหลาดใจ

“เลย์ตันฉลาด! ซาอูลจะตกหลุมพรางของเราได้อย่างไรถ้าชายหนุ่มคนนั้นคิดบางอย่างออก” ชายชราที่เศร้าหมองหัวเราะเยาะ

“นายท่าน แต่…มีบางอย่างเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเขาที่ทำให้ข้ากลัวข้าคิดว่าเขา…” คาลิบิมเป็นพ่อค้าเร่ขายงานฝีมือเวทมนตร์ที่หน้าโรงแรมบ้านกุหลาบ เขาไม่สามารถลืมวิธีที่ อันเฟย์ จ้องมาที่เขาได้ เขาไม่สามารถบอกได้แน่ชัดว่า อันเฟย์ ทำให้เขากลัวเช่นกัน

"เอาล่ะเอาล่ะ! ไม่มีทางที่เราจะหยุดแผนของเรา!“ชายชราผู้มืดมนกล่าวอย่างไม่อดทน” คาลิบิมถ้าเจ้าคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่บริสุทธิ์ขนาดนั้น เจ้าช่วย มอทท์ ได้ไหม เจ้าเป็นปรมาจารย์ดาบและ มอทท์ เป็นนักเวทย์ระดับสูงหรือไม่ ไม่มีทางที่เจ้าจะพ่ายแพ้ให้กับชายหนุ่มใช่ไหม?”(ประชด)

“ข้าเข้าใจขอรับ นายท่าน” คาลิบิมถอนหายใจหันหลังเดินออกจากห้องไป

“เลย์ตัน เจ้าไม่จำเป็นต้องรอที่นี่ เจ้าคิดว่าเจ้าจะล่อซาอูลไปได้ไหมถ้าทานาเนะไม่ให้เวลากับเรามากพอ”

"ได้ นายท่าน."

คาลิบิม เดินลงจากชั้นสี่ไปชั้นสอง เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ในที่สุดก็เดินไปที่ห้องของ อันเฟย์ ในใจของเขา เขากลัวที่จะต่อสู้กับชายหนุ่มคนนี้ แต่เขาไม่กล้าที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของนายท่าน

ทันใดนั้น คาลิบิม ก็สะกิดหูของเขา เขาได้ยินเสียงเบามากจากห้องอื่นซึ่งเป็นของ จอมเวทย์ซาอูล ซาอูลน่าจะถูกล่อไปแล้ว ใครอยู่ในห้อง? หรือ…มันเป็นภาพหลอน?

คาลิบิมกลั้นหายใจเพื่อรับรู้สภาพแวดล้อม เขาไม่รู้สึกถึงเวทมนตร์หรือความรู้สึกต่อสู้ใด ๆ จากห้อง เขาโล่งใจเล็กน้อย เขาเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ ในขณะที่เขาคว้าลูกบิดประตูมันก็กระแทกเปิดออกพร้อมกับเสียงกระแทกที่ดังขึ้นซึ่งทำให้คาลิบิมประหลาดใจ มันกระแทกเขาอย่างแรงจนเขาเห็นดวงดาวและรู้สึกถึงความเย็นจากอกของเขา ดาบยาวแทงทะลุประตูเข้าไปในอกของเขา

อันเฟย์เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่เขาจะเริ่มการต่อสู้เขาสามารถบอกได้ว่าคนที่อยู่นอกห้องนั้นเป็นนักเวทย์แทนที่จะเป็นนักรบ การตัดสินนี้ขึ้นอยู่กับเครื่องแบบ…ผู้วิเศษจะไม่สวมชุดเกราะในขณะที่นักรบจะไม่สวมเสื้อคลุมของผู้วิเศษ แทบจะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าและเงาของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังลอยอยู่ในอากาศ แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วย อันเฟย์ ในการตัดสินที่สมเหตุสมผล แต่เขาก็ให้ความสำคัญกับจังหวะของการโจมตีมากแทนที่จะใช้แรงในการโจมตี

คาลิบิมจำอันเฟย์ได้แล้ว รูม่านตาของเขาหดตัว จากนั้นเขาก็พยายามกรีดร้องเตือน อันเฟย์บีบคอของคาลิบิมไว้ในอ้อมแขน “ข้าจะให้คำแนะนำแก่เจ้า เจ้าไม่ควรเดินไปตามทางเดินที่มีเทียนไข เงาของเจ้าขายเจ้าหมดแล้ว!” อันเฟย์ บอกเขา เขาเพิ่มแรงมากขึ้นที่แขนของเขา คอของคาลิบิมหัก