ตอนที่ 51 ความร่วมมือ
เมื่อการฉายภาพยนตร์สิ้นสุดลงมีฉากที่น่าสนใจมากในห้องโถงการแสดง
นั่นคือจอมเวทย์ผู้กล้าหาญได้ใช้โอกาสสารภาพรักกับหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขา
หญิงสาวคนนี้ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขา และประทับใจโศกนาฏกรรมในตอนท้ายของภาพยนตร์ หญิงสาวไม่ได้ปฏิเสธคำสารภาพของเขา แต่ยอมรับในขณะที่ปิดซ่อนใบหน้าของนาง
คำสารภาพที่ชัดเจนนี้ทำให้พวกเขากลายเป็นจุดสนใจของโถงการแสดงทั้งหมดในทันที ตอนจบของภาพยนตร์ได้กระตุ้นหัวใจของทุกคนในปัจจุบันและผู้ชมหลายคนก็อวยพรให้คู่รักใหม่
โจชัวช่วยใช้ 'มือเวทย์' โยนกลีบดอกไม้ขึ้นไปในอากาศ และปล่อยให้มันร่วงลงอย่างช้าๆ
ฉากโรแมนติกนี้โรแมนติกมากพอที่ทุกคนจะจดจำ และสำหรับคู่รักใหม่บางทีเมื่อพวกเขาจัดงานแต่งงานในอนาคตหญิงสาวจะสวมชุดสีทองแบบเดียวกับที่เบลล์ใส่
โจชัวน่าจะเพิ่มบรรทัดนี้ในสื่อส่งเสริมการขายของ 'โฉมงามกับเจ้าชายอสูร' ว่า“อยากมั่นใจว่าคำสารภาพจะสำเร็จ 100% หรือไม่? พาสาวที่เจ้ารักมาดูภาพยนตร์เรื่องนี้สิ!”
บางทีเขาอาจจะทำเช่นนั้นกับ ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ เวอร์ชั่นจบอย่างมีความสุข แต่โจชัวกำลังเล่นเวอร์ชั่นจบแบบโศกนาฏกรรม…การพูดแบบนั้นอาจไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะประสบความสำเร็จ 100%
“อ่าช่างดีจริงๆมีคู่รักใหม่เกิดขึ้น”
ซิริพิงขอบที่นั่งวีไอพี มองทั้งคู่กอดกันภายใต้กลีบกุหลาบที่ร่วงหล่นขณะปรบมือตาม แต่จังหวะการปรบมือของนางนั้นช้ามาก ดูเหมือนว่านางไม่ได้แสดงความยินดีกับพวกเขาอย่างจริงใจ
“ถ้าเจ้ามีคนรักในใจ เจ้าก็สามารถใช้วิธีเดียวกันนี้ได้เช่นกัน”
“วิธีอะไร?”
ซิริละสายตา และมองไปที่โจชัว
“พาเขามาดูภาพยนตร์เรื่องนี้” โจชัวตอบ
ทันใดนั้นซิริก็หรี่ตาลงขณะที่นางจ้องมองโจชัวสักพักหนึ่ง
สีหน้าของโจชัวที่โดนซิริจ้องไม่เปลี่ยนไป ในที่สุดนางก็ถอนหายใจและยอมแพ้พร้อมพึมพำว่า ‘ไร้ประโยชน์’ ที่แทบไม่ได้ยินก่อนจะหันไปมองในทิศทางอื่น
“ไปเถอะเราควรไปคุยกับมาดามเมลิน่า”
โจชัวผลักประตูที่นั่งวีไอพีเปิดออกและประตูถัดไปคือที่นั่งวีไอพีที่เมลิน่าอยู่
โจชัวเคาะประตูด้วยความสุภาพก่อนจะผลักมันให้เปิดแล้วเดินเข้าไป
เมลิน่านั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา ขณะที่อินอร์อยู่ข้างๆนาง ปลอบโยนหญิงชราในช่วงเวลาพลบค่ำ
ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งประสบการณ์ของเมลิน่าเป็นเรื่องที่น่าเศร้าจริงๆ สูญเสียสามีไปในช่วงปีแรก ๆ และต่อสู้ดิ้นรนมานานหลายสิบปีก่อนที่จะได้รับโชคเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ทุกอย่างกลับถูกกลุ่มโจรขโมยไป และตอนนี้เมลิน่า ...
โจชัวไม่รู้ว่านางรู้สึกโชคดีหรือไม่เพราะนี่เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของนาง
“มาดามเมลิน่า ท่านมีอะไรอยากจะพูดไหม?”
โจชัวถามนางและนั่งลงมองนาง ขณะที่นางถาม
“โจชัว…เจ้าสร้างสิ่งนั้นที่ปรากฏบนหน้าจอพื้นหลังนั่นนะหรอ?”
เมลิน่าจำไม่ได้ว่าการแสดงชื่ออะไรและสามารถอ้างถึงได้ด้วยวิธีนี้เท่านั้น
สิ่งที่เมลิน่าอยากถามคือโจชัวอาจอธิบายได้ว่า "ทุกอย่างที่ข้าเห็นเป็นแค่การแสดงหรือเปล่า?"
“ไม่อย่างแน่นอน ไม่มีเลนส์ ไม่มีกล้องในโลกนี้ ทุกอย่างเป็นของจริง และข้าอยากจะร่วมมือกับท่านจริงๆ นอกจากนี้อินอร์ก็อยากจะอยู่กับท่านอย่างสงบสุขจริงๆ นี่คือสิ่งที่ข้าสามารถสัญญากับท่านได้”
หลังจากดูภาพยนตร์แล้วเมลิน่าอาจรู้สึกเหมือน Truman จาก ‘The Truman Show’ แต่ทางเลือกของนางแตกต่างจากTruman มาก
นางเคยคิดมาก่อนแล้วว่าถ้านางไม่ได้พบกับโจชัว นางคงต้องสูญเสียมากกว่าสินค้าของนาง นางอาจจะต้องเสียชีวิต
เมื่อเมลิน่าได้ยินว่าทุกสิ่งที่โจชัวพูดเป็นความจริง นางก็ไม่สามารถเชื่อได้อย่างสมบูรณ์ แต่จะเป็นยังไงถ้านางไม่เชื่ออย่างสนิทใจล่ะ?
นางแก่แล้ว และแม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงนิยาย แต่เมลิน่าก็เต็มใจที่จะยอมรับมัน
ไม่ว่าจะเป็นความร่วมมือของโจชัวหรือที่สำคัญสุดคืออินอร์ลูกบุญธรรมของนาง
“โจชัวข้าพบนักธุรกิจคนหนึ่งที่เต็มใจจัดหาสุราในระยะยาว และสามารถปิดข้อตกลงได้ภายในไม่กี่วัน”
“ข้าได้กรอกใบคำขอทำธุรกิจกับสมาคมพ่อค้าแล้วสิ่งที่เหลือคือโรงเตี๊ยม การก่อสร้างและการปรับปรุง ข้าจะมอบเงินทุนก้อนแรกให้ท่านในตอนกลางคืน ขอโทษที่ทำให้ท่านลำบากมาดามเมลิน่า”
การสนทนาได้ยืนยันโดยทั่วไปแล้วว่าเมลิน่าจะเป็น "เจ้าของโรงเตี๊ยม" ของโรงเตี๊ยมใจหินในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า
หลังจากสร้างความสัมพันธ์ทางธุรกิจแบบร่วมมือกับเมลิน่าแล้ว โจชัวก็ขอให้อินอร์มาแสดงตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากภาพยนตร์ได้รับความนิยม
ซัคคิวบัสยังคงกลัวเมื่อเขาสัมผัสกับโจชัว แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถยับยั้งตัวเองไม่ให้ตัวสั่นได้แล้ว
“อินอร์เจ้าได้ยินอะไรจากการสนทนาด้านล่าง?”
โจชัวชี้ไปยังผู้ชมที่ยังไม่ออกจากห้องโถงการแสดง
“ข้า…ได้ยินพวกเขาไม่ชัด”
อินอร์ส่ายหัว ตั้งแต่เขาเข้ามาในห้องวีไอพี เขาก็จดจ่ออยู่กับเมลิน่า กลัวว่าเมลิน่าจะหนีไป
เหมือนกับตอนที่เขาอยู่ในอาณาจักรปีศาจ เมื่อลูกค้าที่เขาถูกบังคับให้รับใช้พบเพศที่แท้จริงของเขา
“พวกเขาพูดถึงเบลล์เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าน่าดึงดูดแค่ไหนในสายตาพวกเขาตอนนี้?”
โจชัวมองไปที่ซัคคิวบัส สำหรับซัคคิวบัส จำนวนผู้ชายที่หลงเสน่ห์พวกเขาคือเครื่องหมายแห่งศักดิ์ศรีที่พวกเขาต้องโอ้อวด
วัยเด็กที่น่าเศร้าของอินอร์ทำให้เขาหลีกเลี่ยงความมัวหมองของธรรมชาติแห่งเผ่าพันธุ์
แต่ตอนนี้โจชัวสามารถพูดได้โดยไม่ลังเลว่า ‘ชื่อของซัคคิวบัสที่ผู้ชายหลงเสน่ห์มากที่สุดตั้งแต่โลกถือกำเนิด’เป็นใคร
นั่นคืออินอร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าโจชัว ถ้าผมของอินอร์เป็นสีน้ำตาล และนางเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เบลล์ใส่
อินอร์สามารถลืมไปได้เลยว่าวันนี้จะได้เดินออกไปจากโรงละครไวเซนาสเช่
“มะ…มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ?”
อินอร์ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่โจชัวพูด
“มันเป็นเรื่องจริงดังนั้นข้าจึงเตรียมสิ่งนี้ไว้ให้เจ้า ใส่ไว้”
โจชัวหยิบแว่นออกมา กรอบแว่นตาในโลกนี้ล้วนทำจากไม้ มีเพียงแว่นสายตาที่ขุนนางสวมใส่เท่านั้นที่ทำจากทองหรือเงิน
อินอร์สวมแว่นตาที่โจชัวมอบให้นางอย่างเชื่อฟัง แว่นตาสมัยก่อนดูเหมือนจะบดบังเสน่ห์ของอินอร์ไปโดยสิ้นเชิง ทำให้นางดูแตกต่างจากเบลล์ที่มีเสน่ห์บนหน้าจออย่างมาก
“อย่าลืมแต่งตัวแบบนี้เมื่อเจ้าออกไปข้างนอกในอนาคต ไม่งั้น เจ้าจะทำให้พวกผู้ชายต้องเสน่ห์เข้า”
ถึงตอนนั้นจะไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองคน ชื่อเสียงของเบลล์จะระเบิดไปทั่วทุกถนนของนอร์แลนด์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
