AC 8: ไหลตามน้ำ

AC 8: ไหลตามน้ำ

“นี่แหละ…” ซาอูลถอนหายใจ เขาอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันของทวีปแพนที่โต๊ะ ด้วยเหตุผลบางประการคำอธิบายของซาอูลเกี่ยวกับสถานการณ์นั้นเกินความจริงไปมาก

สหภาพการค้าตูเมน เป็นสหภาพที่ประกอบด้วยหลายเมือง สหภาพพัฒนาในลักษณะพิเศษเนื่องจากลักษณะเฉพาะขององค์กร แต่ละเมืองในสหภาพการค้าตูเมนร่ำรวยมากและผู้คนก็มีชีวิตที่ดีที่นั่น แต่ละเมืองผลัดกันนำสหภาพ เนื่องจากแต่ละเมืองมีผลประโยชน์ของตัวเองเมื่อถึงเวลาสงครามทำให้พวกเขาต้องรวมกลุ่มกันเพื่อต่อสู้กับผู้รุกราน พวกเขาจึงไม่สามารถตกลงกันได้ว่าจะสู้กันเมื่อใดและอย่างไร สิ่งที่มักเกิดขึ้นคือบางเมืองต่อสู้ในขณะที่บางเมืองไม่ยอมทำเช่นนั้น มันเป็นเรื่องวุ่นวายในแง่ของการต่อสู้ เพื่อความอยู่รอดสหภาพการค้าตูเมนพึ่งพาอาณาจักรมาโฮอย่างมาก ทุกครั้งที่สหภาพการค้าตูเมนตกอยู่ภายใต้การคุกคามอาณาจักรมาโฮจะส่งกองกำลังไปช่วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตูเมนต้องจ่ายเหรียญทองให้อาณาจักรมาโฮเป็นเครื่องบรรณาการเพื่อให้ความสัมพันธ์นี้ดำเนินต่อไป

ราชาทุกยุคในอาณาจักรมาโฮเข้าใจดีว่าการฆ่าห่านที่วางไข่ทองคำนั้นไม่ใช่เรื่องฉลาด พวกเขาให้ความปลอดภัยแก่ สหภาพการค้าตูเมน ด้วยทุกสิ่งที่พวกเขามี เมื่อตูเมนต้องการความช่วยเหลืออาณาจักรมาโฮก็ให้ความช่วยเหลือ มีชายหนุ่มหลายร้อยคนหายตัวไปอย่างต่อเนื่องในตูเมนดังนั้น อาณาจักรมาโฮ จึงส่งเอกสารสำคัญที่สุดของพวกเขาออกไปทำการสืบสวน นี่คือเหตุผลที่ซาอูลมาที่เกาะยากอร์ เห็นได้ชัดว่าอาณาจักรมาโฮให้ความสำคัญกับปัญหาของตูเมนอย่างจริงจัง

มีจักรวรรดิที่มีอำนาจอื่น ๆ ที่ไม่ชอบการผูกขาดของอาณาจักรมาโฮในบรรณาการของสหภาพตูเมน ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกต่อสู้กับอาณาจักรมาโฮสองสามครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักรมาโฮและจักรวรรดิอื่น ๆ กำลังตึงเครียดอย่างหนักซึ่งบังคับให้กองกำลังของอาณาจักรมาโฮเข้าสู่สภาวะป้องกัน

ซาอูลกล่าวเกินจริงถึงความตึงเครียดระหว่างจักรวรรดิว่าเลวร้ายกว่าที่เป็นอยู่มาก เขายังโกหกเกี่ยวกับความเกี่ยวข้องของ นักเวทย์ดำ และ เนโครแมนเซอร์ เขายังแนะนำ อันเฟย์ ให้ระวังเส้นทางเดินทาง เพราะจู่ๆเขาก็กลายเป็นซอมบี้ในเส้นทางนั้น

ใบหน้าของอันเฟย์ซีดเซียวตามคำกล่าวของซาอูล เขาเคยดูหนังสยองขวัญ เขารู้ว่าพวกเขาเป็นเพียงภาพยนตร์ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทำให้เขาตกใจ อย่างไรก็ตามทุกอย่างสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในวินาทีเดียวในโลกเวทมนตร์! ถ้าเขากลายเป็นศพเดินได้…เขาก็ยอมตาย

“อันเฟย์เจ้าไปถึงระดับไหนด้วยเวทย์ไฟ? เจ้าสามารถใช้เวทมนตร์ระดับกลางได้หรือยัง” เออร์เนสต์ถาม

“ข้า…ข้ายิงได้แค่ลูกไฟเล็ก ๆ เท่านั้น”

“ยิงลูกไฟลูกน้อยเท่านั้นหรือ” ใบหน้าของเออร์เนสต์ดูแปลกมาก “ด้วยทักษะที่เจ้ามีเจ้าไม่สามารถอยู่รอดในโลกที่อันตรายนี้ได้เลย…”

“แล้วข้าจะทำอย่างไรดี” อันเฟย์ถามอย่างใจจดใจจ่อ“แล้ว…จะกลับไปที่เกาะได้หรือไม่? ที่นั่นปลอดภัย!”

อันเฟย์อ่านความคิดของซาอูลได้แล้ว แต่เขายังต้องรับบทเป็นชายหนุ่มที่เรียบง่ายและใจดี เขาไม่สามารถคาดเดาได้!

"จะกลับไป? ไปเกาะนั้นเหรอ“เออร์เนสต์หัวเราะ” เจ้าอยากอยู่คนเดียวเป็นเวลาหลายปีหรือหลายสิบปี? ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เจ้าสามารถคุยด้วย! วันหนึ่งเจ้าอาจจะตายและไม่มีใครสังเกตเห็น เจ้าจะมองไม่เห็นเหมือนเม็ดดินที่ปลิวไปบนโลก เจ้าจะถูกโลกลืม เจ้าต้องการชีวิตแบบนั้นจริงๆหรือ”

“ข้า…” ใบหน้าของอันเฟย์ซีดลง

“อาข้ามีความคิด” ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกระทบกับเออร์เนสต์

“ความคิดอะไร? ลุงเออร์เนสต์ช่วยบอกข้าที!” อันเฟย์ กระตุ้น

ตั้งแต่เริ่มแรก อันเฟย์ ทำตามที่ ซาอูล และ เออร์เนสต์ คาดหวัง ชีวิตก็เป็นเช่นนี้ ทุกคนคิดว่าตัวเองเป็นผู้อำนวยการ สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือเขาอยู่ในเส้นทางที่คนอื่นวางไว้

“เจ้ายังเด็ก ทำไมเจ้าไม่เรียนใน สมาคมนักเวทย์ สักสองสามปี? ไม่เพียง แต่เจ้าจะได้รับการปกป้องจาก สมาคมนักเวทย์ แต่เจ้ายังจะได้เรียนรู้ทักษะเวทมนตร์เพื่อทำให้ตัวเองมีพลังมากขึ้นด้วย” เออร์เนสต์ยิ้ม“อาณาจักรมาโฮ สมาคมนักเวทย์ เป็นโรงเรียนที่ดีได้รับความนิยมอย่างมากในทวีปแพนอย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาไม่รับศิษย์”

“ลุงเออร์เนสต์มีวิธีอื่นในการเข้าสู่ สมาคม นั้นหรือไม่” อันเฟย์ ถามอย่างกังวล

ซาอูลมองเออร์เนสต์ด้วยความขอบคุณ เขาหยิบหนังสือ หนังสือตำนานแห่งเวทย์ ออกมา เขาทำท่าเหมือนกำลังอ่านมัน

เออร์เนสต์เดินเข้ามาหาอันเฟย์และกล่าวด้วยเสียงต่ำ“หนุ่มน้อย จอมเวทย์ซาอูลเป็นผู้อำนวยการสถาบัน อาณาจักรมาโฮ สมาคมนักเวทย์ เจ้าสามารถขอให้เขาช่วยเจ้าได้ ไม่น่าจะมีปัญหาในการเข้าโรงเรียนนั้นถ้าเขาเห็นด้วย”

“นั่นเป็นความจริงหรือ” อันเฟย์ตื่นเต้นมากและหันไปมองซาอูล “จอมเวทย์ซาอูล…”

"อา? มีอะไรให้ช่วยไหม” ซาอูลวางหนังสือลงและมองไปที่อันเฟย์อย่างใจดี

“ข้า…ข้าเป็นแค่ศิษย์เวทมนตร์ระดับเริ่มต้นที่สามารถยิงลูกไฟได้เล็กน้อยในตอนนี้ แต่ข้าอยากเรียนเวทมนตร์ที่สถาบัน อาณาจักรมาโฮ สมาคมนักเวทย์ จริงๆ ท่านสามารถช่วยข้าได้ไหม?”

“งั้น…เจ้ายังเป็นศิษย์ระดับเริ่มต้น…” ซาอูลขมวดคิ้ว ดูเหมือนเป็นการตัดสินใจที่ยากสำหรับเขา เขาหยุดเล่นเมื่อเห็นความผิดหวังในดวงตาของ อันเฟย์ “เอาล่ะข้าจะรับเจ้าเข้า สมาคม!” เขาแทบรอไม่ไหวที่จะให้ อันเฟย์ เข้าร่วม สมาคม

“วิเศษมาก! วิเศษมาก !!” อันเฟย์ กรีดร้องด้วยความสุขและความตื่นเต้น

“เด็กน้อย กล่าวขอบคุณ จอมเวทย์ ซาอูล!” เออร์เนสต์ยิ้ม

“ขอบคุณ จอมเวทย์ ซาอูล” อันเฟย์ กล่าวอย่างเป็นทางการและจริงใจ

“เด็กน้อย เนื่องจากเจ้าเป็นนักเรียนของสถาบัน เจ้าจึงไม่สามารถเรียกข้าว่า 'จอมเวทย์' ได้อีกต่อไป” ซาอูลยิ้ม“เรียกข้าว่าศาสตราจารย์ก็ได้นะ”

“ครับศาสตราจารย์” อันเฟย์ เก่งมากในการให้คำแนะนำที่ดี

“ฮ่าฮ่า…” ซาอูลกล่าวอย่างมีความสุข“เด็กน้อย มาบอกข้าว่า เจ้าเข้าใจตำนานแห่งเวทมนตร์ไฟแค่ไหน ข้าเป็นนักเวทย์มิติ แต่ทฤษฎีเกี่ยวกับเวทมนตร์เกี่ยวข้องกัน บางทีเจ้าอาจพบแรงบันดาลใจบางอย่างโดยการสนทนากับข้า” ซาอูลเป็นคนถ่อมตัวมาก ผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงต้องเตือนผู้อื่นโดยขึ้นต้นประโยคด้วย "ได้โปรด" ดังนั้นจึงมีโอกาสมากที่พวกเขาจะถ่อมตัวมากขึ้น

อันที่จริงคำสั่งและความช่วยเหลือของซาอูลไม่ใช่เรื่องที่น่าสงสัย อันเฟย์ จะสามารถเรียนรู้และปรับปรุงได้มาก

นักเรียนใน ทวีปแพน สมาคมนักเวทย์ ค่อนข้างแตกต่างจากเพื่อนในสถาบันการศึกษาอื่น ๆ พวกเขามีศักยภาพมากกว่าคนจากสถาบันการศึกษาอื่น ๆ ซุ้มประตูชั้นนำทั้งหมดใน ทวีปแพน เป็นศิษย์เก่าของ สมาคมนักเวทย์

สติปัญญาของคน ๆ หนึ่งมี จำกัด แต่ละซุ้มเป็นแหล่งรวบรวมภูมิปัญญา มันเป็นเหตุผลที่พวกเขาสามารถมีชื่อเสียงและสร้างความก้าวหน้าในเวทมนตร์ของพวกเขา พวกเขารวบรวมวัตถุวิเศษต่างๆและได้รับประสบการณ์จากการต่อสู้และการเรียนรู้จากผู้อื่น ซุ้มประตูเหล่านี้มุ่งมั่นที่จะเป็นตำนานในโลกเวทมนตร์ ในหลายแง่มุมผู้วิเศษที่ศึกษาเกี่ยวกับเจ้าของของพวกเขานั้นเทียบไม่ได้กับผู้วิเศษในตระกูลที่ยิ่งใหญ่

จอมเวทย์ จะถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ของพวกเขาให้กับเด็กน้อย และผู้ฝึกงาน ช่างเป็นของขวัญอะไรสำหรับพวกเขา! จอมเวทย์ไม่ได้หงุดหงิดกับศิษย์ของพวกเขาในวันหนึ่งที่มีมากกว่า พวกเขา คงเป็นฝันที่เป็นจริงแทน!

ซาอูลมีศิษย์ 16 คนซึ่งเขาเห็นว่ามีศักยภาพมาก ซาอูลมีความรู้สึกที่แตกต่างเกี่ยวกับอันเฟย์

เขาชอบ อันเฟย์ เพราะความเรียบง่ายและความภักดีของเขา มีความเศร้าและสิ้นหวังในดวงตาของ อันเฟย์ เมื่อเขาเกือบจะพ่ายแพ้ภายใต้ดาบของเออร์เนสต์ อย่างไรก็ตามซาอูลจะไม่มีวันลืมความดื้อรั้นในการไม่ยอมแพ้

แน่นอนว่ามีหลายคนที่เรียบง่ายและภักดีกว่าอันเฟย์ แต่มันเป็นโชคชะตาที่ทำให้อันเฟย์และซาอูลได้พบกัน

ซาอูลเชิญเออร์เนสต์มาที่เกาะและต่อสู้กับยากอร์ มันอาจเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบาก แม้ว่าซาอูลจะมีความช่วยเหลือมากกว่านี้ แต่เขาก็ยังค่อนข้างกังวล ในฐานะที่เป็นจอมเวทย์ซาอูลเข้าใจดีว่าความเสียหายจะเกิดขึ้นได้มากเพียงใดหากมีการผลักดันจอมเวทย์ไปไกลเกินไปและพยายามที่จะตายพร้อมกับศัตรูของเขา อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยง ยากอร์ ได้เช่นกันเพราะมันจะย้อนกลับมาที่ อาณาจักรมาโฮ ถ้า ยากอร์ ร่วมมือกับจักรวรรดิศัตรู ซาอูลได้ยินว่ายากอร์กำลังฝึกฝนเวทมนตร์แห่งความมืดเพียงลำพังบนเกาะร้าง ไม่น่าแปลกใจที่สัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนจากนรกชั่วร้ายมาที่ตูเมนและรีบวิ่งไปที่ชายแดนของอาณาจักรมาโฮ สิ่งที่เกิดขึ้นกับตูเมนและอาณาจักรมาโฮทำให้ซาอูลกังวล

ซาอูลรู้สึกโล่งใจหลังจากรู้สึกถึงการไหลเวียนของธาตุไฟที่รุนแรงที่สุสานของยากอร์ซึ่งทำให้เขามั่นใจได้ว่ายากอร์เสียชีวิตแล้ว สภาวะป้องกันของซาอูลถูกปิดหลังจากประสบกับความตึงเครียดและความโล่งใจ อันเฟย์ที่ดื้อรั้นไม่ยอมแพ้กำลังขยายสองสามครั้งในสายตาของซาอูล กล่าวอีกนัยหนึ่งซาอูลประทับใจในความมุ่งมั่นอันแรงกล้าของอันเฟย์

ซาอูลคาดหวังให้ศิษย์คนอื่น ๆ ของเขาประสบความสำเร็จในอนาคต ผู้วิเศษทุกคนมีความหวังที่จะกลับมาเยือนโลกเวทมนตร์เมื่อหลายพันปีก่อน เหตุผลที่ซาอูลต้องการให้อันเฟย์มาเป็นศิษย์ของเขาเป็นเพียงความรักที่เขามีต่อเด็กคนนี้ ซาอูลจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของเขาแม้ว่าอันเฟย์จะไม่มีศักยภาพพอที่จะเป็นนักเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ได้

อันเฟย์ยกเก้าอี้เดินเข้าไปหาซาอูลแล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า“ศาสตราจารย์ซาอูลข้าถามคำถามอะไรท่านได้จริงหรือ”

“ใช่ข้าเชื่อว่าข้าสามารถตอบคำถามของเจ้าได้ทั้งหมด” ซาอูลยิ้ม

“เวทมนตร์สามารถทำได้โดยไม่ต้องร่ายหรือไม่” คำถามนี้รบกวน อันเฟย์ มากที่สุดเป็นเวลานาน เขาเกลียดคาถาและรู้สึกว่ามันเหมือนกับสัญลักษณ์ที่ถูกเผาในโลกของเขาเอง วันนี้เขาตอบคำถามนี้ด้วยตัวเองจริงๆ อันเฟย์ ไม่เคยร่ายคาถาใด ๆ เมื่อเขาฝึกลูกไฟ วันนี้เขามุ่งเน้นพลังงานทั้งหมดของเขาไปที่การตอบสนองต่อธาตุไฟ เขายิงลูกไฟลูกแรกของตัวเองได้สำเร็จ โดยไม่ต้องร่ายมนต์หลังจากฝึกฝนมาหนึ่งปี

"ใช่เจ้าสามารถ. เจ้าสามารถใช้เวทมนตร์ระดับต่ำแบบเงียบ ๆ หรือพร้อม ๆ กันเมื่อเจ้าสามารถเพ่งพลังงานของเจ้าไปที่ระดับหนึ่งได้” ซาอูลเอื้อมแขนขวาออก ใบดาบถูกยิงออกจากมือของเขาและมีรูปรากฏในห้องโดยสาร

“ว้าว…ศาสตราจารย์ท่านยอดเยี่ยมมาก!” อันเฟย์ ตะโกนออกมา อันเฟย์ ไม่ได้เพิ่ม ซาอูล หลังจากศาสตราจารย์โดยตั้งใจ เขาเรียกเขาง่ายๆว่าศาสตราจารย์ อันเฟย์รู้ว่าซาอูลต้องการรับอันเฟย์เป็นศิษย์ เขาไหลตามน้ำและได้รับ จอมเวทย์ ที่จะเป็นเบื้องหลังของเขา ชีวิตของเขาจะง่ายขึ้นมากด้วยวิธีนี้ ไม่เลวเลยที่จะมีชายชราคนหนึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานเพราะเขาทำเหมือนซาอูลเป็นคนในครอบครัว

“ฮ่าฮ่า…ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เจ้าเต็มใจที่จะทำงานหนัก เจ้าก็ทำได้เช่นกัน!” ซาอูลยิ้ม

เออร์เนสต์เฝ้าดูพวกเขาคุยกันอย่างมีความสุขแล้วเขาก็เดินออกจากห้องโดยสารไปอย่างเงียบ ๆ อันที่จริงวันนี้ อันเฟย์ ประหลาดใจและสัมผัสเขามาก

ดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าและจุดสีน้ำนมก็เต้นตาม แสงที่ส่องมาจากดวงจันทร์เป็นเหมือนกระแสน้ำที่ไหลในแม่น้ำ เออร์เนสต์ยืนอยู่บนหัวเรือขณะที่ดวงตาของเขาชุ่มชื้น เขาจำศิษย์ของตัวเองที่รีบเข้ามาต่อสู้กับนักดาบทั้งสามและศิษย์ของพวกเขาเอง พวกเขาเสี่ยงชีวิตด้วยการเข้าร่วมการต่อสู้ มิฉะนั้นเออร์เนสต์จะไม่สามารถรอดชีวิตจากการต่อสู้บนภูเขาทอร์เรซได้อย่างแน่นอน

ความทรงจำเกี่ยวกับคำกล่าวของ เจนิสัน ศิษย์ของเขายังคงดูเหมือนจริงสำหรับเออร์เนสต์“อาจารย์ไปเลย! พวกเขาไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้พวกเขาจึงต้องฆ่าเรา เราไม่สามารถหลีกหนีได้ แม้ว่าเราต้องการ อาจารย์รีบไป! แก้แค้นให้เราในสักวัน!”

“เจอร์โรฟิครอข้า เพียงเพราะตอนนี้ข้าไม่ได้มองหาเจ้า ไม่ได้หมายความว่าข้าลืมเรื่องการแก้แค้น เร็ว ๆ นี้เร็ว ๆ นี้ ... ล้างคอให้สะอาดแล้วรอข้าด้วย!” เออร์เนสต์กล่าวกับตัวเองเงียบ ๆ