AC 10: ที่อยู่ ฟรี
AC 10: ที่อยู่
บนเวทีชกมวยมนุษย์หมาป่าสองคนและนักรบอนารยชนกำลังเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆ มนุษย์หมาป่าทั้งสองยังคงคำราม กรงเล็บของพวกเขาเต็มไปด้วยเนื้อและเลือดจากนักรบที่ตายแล้ว คนเถื่อนดูประหม่าหายใจเข้าและออกอย่างรวดเร็วหมัดทั้งสองกำแน่นจนข้อนิ้วกลายเป็นสีขาว
“ไปฆ่าเขา!”
“กัดคอกัด!”
“เร็วเข้าอย่ายืนเฉยๆ!”
เวทีมวยล้อมรอบไปด้วยฝูงชนที่มีเสียงดัง ทุกคนโห่ร้องหวังว่าการต่อสู้จะเริ่มขึ้นในไม่ช้า
“หลังจากการเติบโตของจักรวรรดิบริลคาร์ดินด้วยความได้เปรียบของที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ทำให้พวกเขาสามารถสกัดกั้นการรุกรานของอนารยชนจากทวีปแพนได้สำเร็จ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแม้ว่าแผ่นดินใหญ่จะไม่สงบสุข แต่ก็ไม่มีประเทศใดกล้าโจมตีดินแดนของจักรวรรดิ บริลคาร์ดิน แม้ในช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุด ใครก็ตามที่ทำเช่นนั้นจะกลายเป็นศัตรูของมวลมนุษยชาติ! เมื่อเจ็ดสิบปีก่อนมีคนหนึ่งที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงในหมู่คนป่าเถื่อนชื่อ อาชดิไบจัน เขาได้รับความเคารพและเชื่อฟังจากคนป่าเถื่อนทั้งหมดและกลายเป็นผู้นำของพวกเขา เขาค่อยๆทะเยอทะยานมากขึ้นเรื่อย ๆ และต้องการยึดครองดินแดนของมนุษย์ด้วยการโจมตีอย่างเข้มข้นเพื่อต่อต้านจักรวรรดิบริลคาร์ดิน มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับจักรวรรดิ บริลคาร์ดิน เนื่องจากพวกเขาแพ้การต่อสู้หลังการสู้รบและถูกผลักไปสู่จุดแตกหัก แต่จอมเวทย์ริชาร์ดยืนขึ้นและไปเยี่ยมอาชดิไบจันในฐานะผู้ส่งสาร พวกเขาเคยเป็นเพื่อนที่ดีดังนั้น อาชดิไบจัน จึงไม่ตื่นตัวกับ ริชาร์ด ริชาร์ดถือคัมภีร์กักขังมิติติดตัวไปด้วย ในขณะที่ อาชดิไบจัน กำลังคุยกับเขา ริชาร์ด ก็เปิดม้วนหนังสือและทำให้ อาชดิไบจัน แข็งตัวทันทีในม้วนมิติ แต่ริชาร์ดซึ่งเป็นหัวหน้าเผ่าก็อยู่ภายใต้การโจมตีของอนารยชนนับไม่ถ้วนและเสียชีวิตใน เมืองจันทร์ดับ หากปราศจากความเป็นผู้นำที่แข็งแกร่งนักรบอนารยชนก็ถูกทำลายและพลังของพวกเขาก็ลดลงอย่างมาก เมื่อจักรวรรดิบริลคาร์ดินถือโอกาสเปิดการตอบโต้ครั้งใหญ่พวกเขายึดดินแดนที่หายไปและยึดอำนาจกลับคืนมาได้” ซาอูลกล่าวช้าๆ เขาพบว่าอันเฟย์ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ของทวีปแพน ดังนั้นเขาจึงใช้ทุกโอกาสที่เป็นไปได้ในการปลูกฝังความรู้ทางประวัติศาสตร์ที่หลากหลายให้กับ อันเฟย์ เพื่อความโล่งใจของซาอูลไม่ว่าเขาจะกล่าวนานแค่ไหนหรือหัวข้อนั้นน่าเบื่อแค่ไหน อันเฟย์ ก็แสดงความสนใจอย่างมาก
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกป่าเถื่อนในตอนนั้น” ถาม อันเฟย์
“พวกอนารยชนอาศัยอยู่ในดินแดนที่หนาวเหน็บอันขมขื่น อิจฉามนุษย์ที่พลุกพล่านมักต้องการขโมยดินแดนของมนุษย์และได้รับส่วนแบ่งจากความเจริญรุ่งเรือง นี่…นี่คือสิ่งที่พวกเขาลงเอย” ซาอูลชี้ไปที่คนป่าเถื่อนบนเวที“ในความเป็นจริงในการต่อสู้กับการรุกรานของเผ่าปีศาจทั้งคนป่าเถื่อนและมนุษย์ได้รวมพลังกันเพื่อต่อต้านเผ่าปีศาจ อย่างไรก็ตามมนุษย์ให้ความสำคัญกับกฎมากที่สุดเนื่องจากพวกเขาคิดว่าโลกจะวุ่นวาย ในขณะที่คนป่าเถื่อนชอบท้าทายกฎ บางทีอาจเป็นเพราะธรรมชาติที่มีอยู่ภายในนี้พวกป่าเถื่อนมักคิดว่าการท้าทายกฎเดิมคือพลังที่แท้จริง เมื่อเวลาผ่านไปผู้คนไม่สามารถทนต่อความป่าเถื่อนได้มากขึ้น ไม่สามารถระงับความขัดแย้งได้อีกต่อไป พวกป่าเถื่อนแพ้การต่อสู้กับมนุษย์และถูกขับออกไปจากดินแดนแห่งนี้ พวกเขาถูกไล่ออกไปยังทะเลทรายทางตะวันตกอันห่างไกลโดยไม่มีความหวังว่าจะได้กลับมาอีก” ซาอูลหยุดชั่วคราวแล้วถามว่า“อันเฟย์ เจ้ารู้สึกเห็นอกเห็นใจพวกป่าเถื่อนไหม”
“ไม่มีอะไรต้องเห็นใจ หากมนุษย์แพ้สงครามครั้งนั้นเราก็จะเป็นคนที่อาศัยอยู่ในตะวันตกที่หนาวเหน็บอย่างขมขื่น” อันเฟย์ กล่าวแผ่วเบา บทบาทของบุคคลไม่คงที่ อันเฟย์ สามารถบอกได้ว่า ซาอูล และ เออร์เนสต์ ห่วงใยเขาอย่างสุดซึ้ง เขาไม่อยากโกหกคนที่ห่วงใยเขามากที่สุด แน่นอน อันเฟย์ ไม่สามารถบอกให้พวกเขารู้ได้ว่าตัวเขาเองฉลาดเกินไป มิฉะนั้นเขาจะถูกมองว่าเป็นคนน่าสงสัย
“ใช่แล้ว!” ซาอูลพยักหน้า เขาไม่กังวลว่า อันเฟย์ จะกลายเป็น ยากอร์ อีกคน แต่เขากลับกังวลว่า อันเฟย์ จะกลายเป็นคนดี ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาซาอูลได้เห็นด้านมืดของโลกนี้มากมาย เขารู้ดีว่าคนดีจะได้รับชะตากรรมจากการถูกหลอกเท่านั้น
“สัตว์เหล่านั้นคืออะไร?” อันเฟย์มองไปที่มนุษย์หมาป่าสองคนบนเวที
“พวกมันคือออร์คที่มีต้นกำเนิดมาจากสายพันธุ์อนารยชน แต่ในการต่อสู้ที่สำคัญที่สุดระหว่างมนุษย์กับคนป่าเถื่อน พวกออร์คถูกมนุษย์หลอกลวงและจู่ ๆ ก็ทรยศเผ่าพันธุ์ของพวกมันเองทำให้พวกอนารยชนต้องสูญเสียอย่างหนัก” ซาอูลถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า“ เมื่อกล่าวในแง่ของความแข็งแกร่งทางกายภาพแล้วทั้งคนป่าเถื่อนและออร์คนั้นแข็งแกร่งกว่ามนุษย์มาก แต่ในแง่ของความฉลาดพวกมันแย่และล้าหลังกว่ามาก พวกออร์คไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากที่พวกอนารยชนพ่ายแพ้จะกลายเป็นเป้าหมายของการโจมตีของมนุษย์ ในที่สุดออร์คเหล่านั้นก็ต้องหนีเข้าไปในป่าลึกที่ซึ่งพวกมันปะปนอยู่กับปีศาจ คนป่าเถื่อนทางตะวันตกจะไม่ยอมรับผู้ทรยศและกองทัพมนุษย์ก็อยู่ทุกหนทุกแห่งทางตะวันออกพยายามที่จะผลักดันออร์คเหล่านั้นไปสู่การสูญพันธุ์
“คนที่โชคร้ายต้องเต็มไปด้วยความเกลียดชัง” อันเฟย์ขมวดคิ้ว “ข้ารู้สึกว่าพวกออร์คโหดกว่าพวกป่าเถื่อน!”
“ความจริงก็คือความจริง” ซาอูลหัวเราะ “ในหลายปีที่ถูกเนรเทศหลังจากนั้นความแค้นฝังรากลึกในใจพวกเขาจนลักษณะของพวกเขารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในสายตาของมนุษย์ ออร์คไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าสัตว์วิเศษ ในการสอบจบการศึกษาของ สมาคมนักเวทย์ นักเรียนต้องฆ่าออร์คจำนวนหนึ่งเพื่อที่จะสำเร็จการศึกษา”
ในตอนนี้การต่อสู้บนเวทีได้เริ่มขึ้นแล้ว เห็นได้ชัดว่าคนเถื่อนเป็นมือใหม่ นั่นไม่ได้หมายความว่าทักษะของเขาแย่ แต่เขาไม่เข้าใจธรรมชาติที่โหดร้ายของการต่อสู้ การโจมตีของเขาไม่รุนแรงพอและดูเหมือนว่าเขายังคงกลัว แต่มนุษย์หมาป่าทั้งสองทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดีโจมตีโดยไม่ต้องแจ้งล่วงหน้า ดูเหมือนว่าพวกเขามีประสบการณ์ในการต่อสู้มากมาย
ทันใดนั้นมนุษย์หมาป่าที่ทนทุกข์ทรมานจากการโจมตีอย่างหนักของอนารยชนได้ยื่นกรงเล็บของมันไปทางใบหน้าของอนารยชนและทิ้งรอยเลือดลึก 5 จุดไว้ที่หน้าผากและแก้มซ้ายของเขา ตาซ้ายของอนารยชนก็ถูกทำลายเช่นกัน
คนเถื่อนคำรามด้วยความบ้าคลั่ง เขายังคงรักษาความแข็งแกร่งมาจนถึงตอนนี้ เขาไม่ต้องการตกเป็นทาสของมนุษย์และมักจะมองหาโอกาสที่จะหลบหนี แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาจะไม่มีโอกาสถ้าไม่ใช้ทุกอย่างที่มี!
เมื่อเผชิญหน้ากับฝูงชนจำนวนมากที่บาร์ ซาอูลและเออร์เนสต์คุ้นเคยกับเรื่องนี้แล้ว สำหรับพวกเขาการต่อสู้ประเภทนี้น่าเบื่อ เหตุผลเดียวที่พวกเขามาที่นี่ก็เพราะพวกเขาต้องการให้ อันเฟย์ ได้เห็นสิ่งต่างๆเช่นนี้และได้สัมผัสกับการต่อสู้ที่แท้จริงว่าเป็นอย่างไร
ในไม่ช้าอนารยชนบนเวทีไม่สามารถพยุงตัวเองได้และเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลของเขา ความบ้าคลั่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีแดงของคนเถื่อนคนนี้ค่อยๆจางลง เมื่อดวงตาของเขาเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีน้ำตาลร่างของเขาก็ล้มลงบนเวทีมวย
มนุษย์หมาป่าทั้งสองไม่ยอมปล่อยคนเถื่อนที่กำลังจะตาย พวกมันพุ่งขึ้นกัดคนเถื่อน ผู้ดูแลการชกมวยเห็นว่าการชกสิ้นสุดลงแล้วจึงลบคาถาที่ถูกปิดไว้ แต่ในเวลานั้นจู่ๆมนุษย์หมาป่าตัวหนึ่งก็กระโดดออกมานอกเวทีชกมวยพร้อมกับร้องโหยหวน หากปราศจากความคาถา สำหรับมนุษย์หมาป่าตาข่ายเหล็กนั้นบอบบางมากและจะแตกได้ง่ายหลังจากการโจมตีเพียงไม่กี่ครั้ง
ผู้ชมวุ่นวายและแขกก็ถอยห่างจากเวที ทหารยามหลายคนรีบวิ่งออกมาจากมุมใกล้ประตูหลังและถือธนูยาว พวกเขาเริ่มยิงธนู แต่มนุษย์หมาป่าสองตัวที่อยู่ในตาข่ายพยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่เพื่อเจาะช่องโหว่และหลบหนี เห็นได้ชัดว่ามนุษย์หมาป่าทั้งสองนั้นเชื่อฟังในอดีต ดังนั้นผู้คุมจึงไม่ได้เตรียมพร้อมหรือระมัดระวังเพียงพอ ผู้ดูแลเป็นนักเวทย์ระดับกลางที่ร่ายคาถาใส่พวกเขาอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครรู้ว่ามนุษย์หมาป่าสองตัวนี้สามารถหลบหนีได้สำเร็จหรือไม่
แขกในบาร์ต่างพากันถอยหนี แต่ซาอูลและคนอื่น ๆ อีกสองคนนั่งอยู่ที่นั่นอย่างไม่สนใจใยดี
“มาช่วย! เจ้าจะหมดโชคถ้าปล่อยให้มนุษย์หมาป่าหนีไป!” ยามตะโกนใส่ซาอูล ขณะที่เขาเห็นชุดนักเวทย์ที่ซาอูลและอันเฟย์สวมอยู่
“อันเฟย์เจ้ากลัวไหม” ซาอูลกล่าวกับอันเฟย์ด้วยรอยยิ้ม
“ข้าจะกลัวอะไร มีท่านและลุงเออร์เนสต์ที่นี่” อันเฟย์ ยิ้ม
หลังจากทำลายเวทมนตร์ของผู้วิเศษ มนุษย์หมาป่าได้ติดร่างครึ่งหนึ่งของเขาออกจากตาข่าย ปากของเขาส่งเสียงคำรามอย่างน่ากลัวดวงตาสีแดงเลือดคู่หนึ่งจ้องมองไปที่ผู้คนรอบ ๆ พวกเขาฉลาด - เพื่อลดความตื่นตัวของคนรอบข้างพวกเขาทำตัวเหมือนสัตว์ที่อ่อนแอและเชื่อฟังทำให้เจ้าหน้าที่ประจำบาร์ค่อยๆคิดว่าพวกมันไม่ได้เป็นภัยคุกคามอีกต่อไป
วันนี้เป็นโอกาสที่หายากสำหรับพวกเขา ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้พวกเขาสังหารฝ่ายตรงข้ามเพียงสามคนที่ค่อนข้างอ่อนแอทำให้พวกเขามีความแข็งแกร่งเพียงพอ หัวหน้าของบาร์ก็ออกไปพร้อมกับนักดาบระดับสูงสามคน คงไม่มีโอกาสดีไปกว่าวันนี้!
เช่นเดียวกับน้ำท่วมเป็นการสะสมของแต่ละหยดความโกรธและการแก้แค้นของมนุษย์หมาป่าก็เช่นกัน! จิตใจที่เร่าร้อนของพวกเขาถูกกักขังเป็นเวลานานและรุนแรงขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! มนุษย์หมาป่าพยายามดิ้นรนออกมาจากตาข่ายเหล็กจ้องมองไปที่ผู้คน การหลบหนีกลายเป็นเป้าหมายรองก่อนที่เขาจะหนีไปก่อนอื่นเขาต้องการแก้แค้นทุกคนรอบตัว!
ทันใดนั้นประกายไฟฟ้าที่บอบบาง แต่แพรวพราวก็แทงทะลุตาข่ายเหล็ก มนุษย์หมาป่าทั้งสองกรีดร้องอย่างอนาถ มนุษย์หมาป่าตัวที่สองถูกไฟฟ้าดูดอย่างแรงและเป็นอัมพาตที่พื้น จู่ๆบาร์ก็อบอวลไปด้วยกลิ่นขนมปังปิ้ง
บาร์เงียบมากและทุกคนก็หันไปมองซาอูลที่ร่ายเวทระดับกลางอย่างเงียบ ๆ ทุกคนที่มีความรู้เพียงเล็กน้อยรู้ดีว่าชายชราคนนี้เป็นนักเวทย์ระดับกลางหรืออาจจะเป็นนักเวทย์ระดับสูง! หากผู้คนรู้ว่าซาอูลไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านคาถาไฟฟ้าพวกเขาจะต้องประหลาดใจมากขึ้นเพราะมีเพียงจอมเวทย์เท่านั้นที่สามารถร่ายเวทย์เงียบและรวดเร็ว
“ไปเถอะอากาศแย่เกินไปที่นี่” ซาอูลหยิบเหรียญทองออกมาสองสามเหรียญแล้วโยนลงบนโต๊ะ
เออร์เนสต์ ยิ้มยืนขึ้นและเดินไปที่ทางออกพร้อมกับ อันเฟย์ ฝูงชนที่เงียบงันเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกทางให้ชายปริศนาทั้งสาม ผู้คุมบาร์ไม่กล้าที่จะหยุดพวกเขาหรือแม้แต่กล่าวว่า“ขอบคุณ”
"ข้าจำได้แล้ว!" จู่ๆชายร่างอ้วนก็ตะโกนขึ้นทำให้คนรอบข้างตกใจ “เขาคือซาอูลจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ซาอูล อา !!”
ฝูงชนตกตะลึงยิ่งกว่านั้นคือซาอูลผู้ยิ่งใหญ่! สำหรับพวกเขา เขาเป็นบุคคลในตำนาน!
ชายหนุ่มผมบลอนด์ที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม“เขาคือซาอูล! เขาอยู่นี่!”
