AC 3: การเรียกคืนที่ร้ายแรง ฟรี
AC 3: การเรียกคืนที่ร้ายแรง
เช้าตรู่ยากอร์ตื่นจากสมาธิ เขายืดตัวสวมเสื้อคลุมวิเศษแล้วเดินไปที่หน้าต่าง เขาพึมพำคาถาสองสามครั้งและจุดที่คล้ายดวงดาวมากมายที่ลอยอยู่รอบ ๆ ห้องก็หายไปทันที จอมเวทย์จะค่อนข้างเสี่ยงเมื่อเข้าสู่สภาวะเข้าฌานและผู้ชายธรรมดาคนใดก็มีความสามารถที่จะฆ่าเขาได้ ยากอร์ เป็นหมาป่าเดียวดายมาโดยตลอด แม้ว่าเขาจะเป็นหนึ่งในสิบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่เขาก็ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับลูกน้องและไม่มีครอบครัวหรือเพื่อน เพื่อป้องกันตัวเองได้ดีขึ้น เขาได้วางกลเม็ดและกับดักไว้บนเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้อย่างรอบคอบแม้ว่าคนอื่นจะไม่สามารถทำร้ายคนที่มีพลังเวทย์ได้มากเท่ายากอร์ก็ตาม อะไรคือสิ่งที่ควรค่าแก่ความสนใจมากกว่าชีวิตของเขาเอง?
ยากอร์เปิดหน้าต่างและสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ทันที หัวใจที่เย็นชาของเขาเริ่มร้อนขึ้น “วันนี้ช่างเป็นวันที่ดี” เขาพึมพำกับตัวเอง
ความรู้สึกอบอุ่นนี้หายไปเมื่อการทดลองที่ล้มเหลวเมื่อวานเกิดขึ้น เขาตัดสินใจที่จะลองอีกครั้งเนื่องจากเขายังมีพลังเวทย์เพียงพอ
ผ่านความมืดไปตามโถงทางเดิน ยากอร์ ก้าวลงบันไดและรีบเข้าไปในห้องใต้ดิน ทันใดนั้นเขาก็ได้รับการแจ้งเตือนด้วยเสียงเล็กน้อยจากห้องเก็บของซึ่งมีเพียงสิ่งของที่จำเป็นในชีวิตประจำวันเท่านั้นที่ถูกเก็บไว้ สิ่งล้ำค่าของเขาถูกซ่อนไว้ในแหวนมิติของเขาแล้ว หนู? ขโมย? ยากอร์ส่ายหัวขมวดคิ้วและคิดว่า“กับดักและกลอุบายมีอยู่ทั่วไปทั้งในและนอกบ้านหลังนี้ ลืมเรื่องหนูและหัวขโมยมีเพียงจอมเวทย์ที่ทรงพลังอย่างข้าเท่านั้นที่จะเข้าไปได้”
ยากอร์ ใช้เวทมนตร์ลอยตัวบินไปที่ประตูหน้าห้องเก็บของและมองผ่านรอยแตกที่ประตู เพื่อความโล่งใจของเขามันคือ อาเจีย ยากอร์ ผลักเปิดประตูและถามว่า“อาเจีย เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
ด้วยความประหลาดใจ อาเจีย หันกลับมาและกล่าวกับเขาว่า "อาจารย์วันนี้ท่านตื่นเช้า"
“เจ้าคือ…” ก่อนที่เขาจะจบประโยค ยากอร์ ได้คิดออกแล้ว ห้องนี้เคยเต็มไปด้วยฝุ่นเพราะไม่มีใครเข้ามาเลยเกือบครึ่งปี แต่ตอนนี้สะอาดและเป็นระเบียบ ยากอร์ ถือเศษผ้าทำความสะอาดที่มีน้ำสีเข้มสกปรกอยู่ข้างเท้าของเขา ยากอร์ รู้ว่า อาเจีย กำลังทำความสะอาดให้เขา
“อาจารย์อาหารเช้าของท่านพร้อมแล้ว ข้าไม่มีอะไรจะทำหลังจากทำอาหารเช้าแล้ว ดังนั้นข้าจึงมาที่นี่เพื่อพยายามทำให้สิ่งต่างๆเป็นระเบียบมากขึ้น” อาเจีย กล่าว
“อา เด็กขยัน” ยากอร์ กล่าวกับ อาเจีย และรู้สึกสะเทือนใจกับเขาอีกครั้ง บางที…เขาควรจะให้ อาเจีย อยู่รอบ ๆ และไปที่ อาณาจักรมาโฮ เพื่อมองหาสิ่งทดแทนเพื่อที่ อาเจีย จะช่วยได้มากกว่านี้
"ฮ่า. ขอบคุณ อาจารย์ ข้ามีหน้าที่ดูแลท่านเป็นอย่างดี” อาเจีย หน้าแดงและเกาหัวของเขา
“ข้าจะกินข้าวแล้ว เจ้าสามารถกินได้หลังจากเสร็จสิ้นที่นี่ เจ้ากำลังเติบโตดังนั้นอย่าทำอะไรเกินตัวเองมากเกินไป และ…” ยากอร์ หยุดเล็กน้อยและกล่าวต่อ“เจ้าสามารถเริ่มเรียนรู้เวทมนตร์ได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป” ยากอร์ คิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดีที่จะมีเด็กฝึกงานอย่าง อาเจีย คนที่ไม่เพียงดูแลเขา แต่ยังสามารถเป็นผู้ช่วยที่เป็นประโยชน์ของเขาได้อีกด้วยหลังจากที่เขาได้รับการสอนกลเม็ดบางอย่าง ไม่หลอกทุกรายแน่นอน ด้วยวิธีนี้หาก อาเจีย ประพฤติตัวไม่เหมาะสมในอนาคตก็จะไม่ยากเกินไปที่จะทำลายเขา
“อาจารย์จริงหรือ” อาเจีย ตื่นเต้นอย่างมีความสุข“ข้าจะเริ่มเรียนรู้เวทมนตร์ได้ตั้งแต่ตอนนี้เลยหรือ”
ยากอร์ พยักหน้า การฆ่าอาจนำมาซึ่งความสมหวังเช่นเดียวกับการทะลุขีด จำกัด ของคน ๆ หนึ่ง แต่การช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่าก็สามารถทำได้เช่นกัน
“ขอบคุณอาจารย์!” อาเจียก้มหัวให้ยากอร์ ในขณะนั้นหลังของ อาเจีย สัมผัสกับภาพบุคคลในกรอบคริสตัลซึ่งตกลงไปที่พื้นทันที ด้วยความผิดพลาดภาพเหมือนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“เจ้างี่เง่า!” ยากอร์ไม่อยากดุอาเจียจนกว่าเขาจะเห็นอะไรแตกอยู่ที่พื้น
“ไอ้!” ยากอร์ ตะโกนใส่เขาและแส้ที่ทำจากสายฟ้าฟาดลงบนมือแขนและร่างกายของ อาเจีย อย่างแรง แส้สายฟ้าซึ่งประกอบไปด้วยประกายไฟฟ้าจำนวนมากตกลงมาที่ร่างของ อาเจีย ราวกับหยาดฝน เขาคลานบิดและปากเป็นฟองเนื่องจากความเจ็บปวดที่เหลือทน มันเกือบทำให้เขาเป็นลม
ยากอร์ ยืนขึ้นและยกแขนของเขาที่ถือแส้ยาว แส้สายฟ้าฟาดใส่ อาเจีย อีกครั้ง แต่คราวนี้เขาสลบไป
ยากอร์หายใจหนัก เขายังคงแสดงความเมตตาต่อ อาเจีย มิฉะนั้น อาเจีย อาจถูกสังหารโดยลูกไฟขนาดเล็กจาก ยากอร์
ยากอร์ค่อยๆดึงตัวเองกลับมาพร้อมกัน ความโกรธจางหายไปและความเศร้าซึมลงบนใบหน้าของเขา ไหล่ที่ก้มลงของเขาดูโดดเดี่ยวในเงาของเขา
ยากอร์ ย่อตัวลงและหยิบภาพเหมือนจากชิ้นส่วนคริสตัลอย่างระมัดระวัง เขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงผมยาวสีแดงในภาพบุคคล นางสวมเสื้อกั๊กหนังสีเขียวอ่อนและถือดาบยาวส่องแสง ด้วยริมฝีปากที่ปิดสนิทและดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยพลังและความมุ่งมั่นนางดูน่ารักมาก ใคร ๆ ก็บอกว่าสวย หัวใจของ ยากอร์ จมลงและเจ็บปวดเมื่อใดก็ตามที่เขาคิดถึงนางและชีวิตที่ใช้ร่วมกับนาง
เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ประตูที่ถือภาพเหมือนน้ำตาหยดลงที่พื้น
“ยากอร์เจ้าทำได้ ข้าเชื่อในตัวเจ้า! เจ้าจะเป็นหอจดหมายเหตุที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล!”
“ยากอร์ ซื้อมันแค่ 3 เหรียญ! ไม่ใช่เรื่องใหญ่! เจ้าไม่สามารถปลดปล่อยศักยภาพของเจ้าได้เต็มที่หากไม่มีไม้กายสิทธิ์ที่ดี”
“ยากอร์เจ้าโง่แค่ไหน! ข้าโกหกเจ้า ข้าไม่ชอบเสื้อกั๊กหนัง จริงๆ มันจะดูไม่ดีสำหรับข้า เราควรซื้อไม้กายสิทธิ์แทน มันเหมาะกับเจ้า”
“ยากอร์เจ้าอยู่กับข้าไม่ได้หรือ? สิ่งเดียวที่ข้าต้องการคืออยู่กับเจ้า! แม้ว่าเราจะได้รับค่าตอบแทนเป็นอย่างดีสำหรับการค้นหาเสือดาวคริสตัลประกายแสงให้สำเร็จ แต่มันก็อันตรายเกินไป ยอมแพ้เลยมั้ย? ได้โปรด!”
"ไป. ไป! ข้าเป็นนักรบ. ข้าจะมีโอกาสรอดมากกว่าเจ้า! เร็วเข้า!”
แบม! ศีรษะของ ยากอร์ กระแทกกับเสา ในที่สุดมันก็ทำให้เขากลับมาสู่ความเป็นจริงจากความทรงจำที่สวยงามเหล่านั้น เขาเอามือปิดหน้า แต่ไม่สามารถห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้ แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดสะอื้นเหมือนผู้หญิงได้
เวลาที่รักและมีค่าที่ใช้ร่วมกับผู้หญิงคนนี้มีความหมายมากสำหรับเขาเสมอ คนหนึ่งเป็นอัจฉริยะภาพและอีกคนเป็นนักรบที่แข็งแกร่ง คนหนึ่งพร้อมที่จะเสียสละเพื่ออีกฝ่ายเสมอ คู่รักที่สมบูรณ์แบบ! ฝ่ายชายต้องการซื้อเสื้อกั๊กวิเศษให้ผู้หญิง ในทางกลับกันผู้หญิงคนนั้นต้องการซื้อไม้กายสิทธิ์ให้ผู้ชาย ในท้ายที่สุดชายคนนี้เลือกไม้กายสิทธิ์เพราะไม้กายสิทธิ์พิเศษสามารถปรับปรุงพลังทั้งสองของพวกเขาและปลดปล่อยศักยภาพของพวกเขาได้มากขึ้น แต่เขารู้จากก้นบึ้งของหัวใจว่านางหมกมุ่นอยู่กับเสื้อกั๊กหนังจริงๆ นี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เขารับภารกิจที่อันตราย: เพื่อหาเงินซื้อเสื้อกั๊กให้นางเพื่อที่เขาจะได้ดึงรอยยิ้มที่สวยงามของนางกลับคืนมา
เสือดาวเจ้ากรรม! พวกเขาวางแผนที่จะฆ่าเพียงตัวเดียว แต่จบลงด้วยการต่อสู้กับเจ็ดตัว ในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดนางลุกขึ้นยืนปกป้องเขาจากกลุ่มเสือดาวและซื้อเวลาให้เขาหลบหนี อย่างไรก็ตามนางลงเอยด้วยการตาย ร่างกายที่งดงามของนางถูกเสือดาวป่าที่ไร้ความปรานีฉีกเป็นชิ้น ๆ
เมื่อยากอร์นำกองทหารมาช่วยนางในที่สุดก็สายเกินไป ในเวลานั้นทุกอย่างรวมทั้งความสุขความฝันและอนาคตของพวกเขาถูกทำลายลง หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ การสูญเสียความสุขเป็นเรื่องง่าย มันยากที่จะได้รับความสุขและจะยากยิ่งกว่าที่จะได้รับคืนเมื่อมันหายไป
ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ปิดตัวเองไม่ค่อยมีเพื่อน เขาเลิกรักผู้หญิงคนไหน ไม่ว่าพวกเขาจะสวยงามแค่ไหน แต่ก็เป็นเพียงเครื่องมือสำหรับเขา แต่เขามุ่งเน้นไปที่การปรับปรุงพลังเวทย์มนตร์ของเขาซึ่งทำให้เขากลายเป็นปรมาจารย์ที่อายุน้อยที่สุดในทวีปนี้ในที่สุด แต่ในขณะเดียวกันเขาก็กลายเป็นคนแปลกหน้าและไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดที่ไม่มีใครอยากอยู่ด้วย
ยากอร์ ได้รับฉายาว่า "นักฆ่าเสือดาวประกายแสง" ก่อนที่เขาจะกลายเป็นปรมาจารย์เขาชอบไปยังสถานที่ต่าง ๆ เพื่อล่าและฆ่าเสือดาวประกายแสงเพื่อแก้แค้น แต่เขาก็ทิ้งสัตว์ร้ายตัวอื่นไว้ตามลำพัง นักรบกลุ่มอื่นได้เรียนรู้เรื่องราวของเขาและการกระทำของเขา พวกเขาติดตามเขาและเก็บผลึกหลังจากที่เขาฆ่าเสือดาวประกายแสง
สิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้เมื่อ ยากอร์ โชคดีและพบไดอารี่จากคลังภาพมืด ในที่สุดเขาก็กลับมายืนได้อีกครั้ง เขาต้องการเรียนรู้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้จากเวทมนตร์แห่งความมืดและสำรวจความลึกลับแห่งความตาย เขากระตือรือร้นที่จะสร้างลิซ่าคนใหม่ ผู้หญิงของเขาเหมือนกับที่พระเจ้าสร้างโลกทั้งใบ
ด้วยการเฝ้าดูภาพบุคคลที่หล่นลงสู่พื้นและกรอบคริสตัลแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยากอร์ ก็ถูกนำกลับไปสู่ความทรงจำเก่า ๆ เหล่านั้นอีกครั้งซึ่งทำให้เขาเสียใจอย่างสุดซึ้งและใจสลาย ความรู้สึกเกลียดชังของเขาท่วมท้นมากเขาตัดสินใจที่จะตั่งค่าข่ายเวทย์มนตร์ของเขาและใช้ อาเจีย เพื่อทดสอบอีกครั้ง ตอนนี้เขาดีใจที่เขาไม่ได้ฆ่าอาเจีย เขายังคงต้องใช้เขาในการทดลอง เขามั่นใจว่าไม่ช้าก็เร็วเขาจะนำลิซ่าของเขากลับมา
ยากอร์ ถือภาพเหมือนและเดินเหมือนซอมบี้ ทันใดนั้นเขาก็ได้กลิ่นหอมที่มาจากห้องใต้ดินนั่นคือกลิ่นหอมของไวน์ เขาหยุดชั่วคราวแล้วหันหลังเดินไปที่ห้องเก็บไวน์ เขาอยากได้ไวน์สักแก้วโดยหวังว่าไวน์จะช่วยบรรเทาความโกรธความเศร้าและความสิ้นหวังของเขาได้
เขาเปิดประตูและสังเกตเห็นว่าห้องใต้ดินสะอาดและเป็นระเบียบ เห็นได้ชัดว่า อาเจีย ทำความสะอาดเมื่อวันก่อน น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีการกระทำใด ๆ ของ อาเจีย ที่สามารถสัมผัสหัวใจของ ยากอร์ ได้
ยากอร์เดินไปที่ตู้ไวน์ซึ่งมีขวดวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เหล้ารสเข้มวางเรียงรายอยู่ด้านหน้าขณะที่ไวน์รสละมุนอยู่ด้านหลัง โดยไม่ใส่ใจมากเกินไปเขาคว้าขวดสองขวดจากด้านหน้าและเริ่มเทเหล้าเข้าปากในขณะที่ยังคงจ้องมองภาพบุคคลในมือ
ยากอร์เสียใจเสมอที่ปล่อยให้ลิซ่าต่อสู้ต่อไปในขณะที่เขาพยายามหนี เป็นขั้นตอนปกติเมื่อเกิดวิกฤต นักรบจำเป็นต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยให้ผู้วิเศษหลบหนีโดยการต่อสู้ต่อไป แต่ยากอร์จะไม่มีวันให้อภัยตัวเองในสิ่งที่เขาทำลงไปสำหรับสิ่งเลวร้ายที่เขาปล่อยให้เกิดขึ้นกับนาง เมื่อขวดเปล่าถูกโยนลงบนพื้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ยากอร์ก็เมามากขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนเขาจะรู้สึกดีขึ้นภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่เขารู้โดยจิตใต้สำนึกว่าต้องลุกขึ้นยืนและทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำต่อไปมิฉะนั้นเขาจะสูญเสียความหวังสุดท้ายในการฟื้นฟูลิซ่า เขาพยายามลุกขึ้นช้าๆ
"ตื่น! ลุกขึ้นไม่งั้นเจ้าจะเสียโอกาสนี้!“อันเฟย์พยายามสั่งตัวเองโดยใช้พละกำลังทั้งหมดเพื่อให้ร่างกายลุกขึ้นยืนในห้องเก็บของในขณะที่ยากอร์กำลังดื่มอยู่ในห้องเก็บไวน์ เขาสังเกตว่าร่างกายนี้ไม่แข็งแรงเพียงพอและขาดการฝึกและออกกำลังกายที่เหมาะสม เขาแทบจะทนไม่ไหวกับแส้รอบแรกและแส้รอบที่สองก็ทำให้เขาฉี่ใส่กางเกงแทบไม่ทัน อันเฟย์ คิดกับตัวเองว่า” ข้าต้องได้รับการฝึกฝนที่หนักหน่วงจริงๆถ้าข้าต้องการเอาชีวิตรอด มิฉะนั้นข้าจะไม่สามารถอยู่รอดในโลกนี้ได้“มีคำกล่าวเสมอว่า” การอยู่รอดของผู้ที่เหมาะสมที่สุด” มันเหมือนกับว่าอิรักบุกคูเวตเพราะคูเวตอ่อนแอ บางคนตำหนิอิรัก แต่บางคนก็ชื่นชมอิรัก ตัวอย่างอื่น ๆ ได้แก่ การบุกอิรักของอเมริกา การลุกฮือของกลุ่มคนป่าเถื่อนทั้งห้าและการต่อต้านการรุกรานของญี่ปุ่นแปดปี
เมื่อเทียบกับโลกสมัยใหม่แล้วโลกของวิญญาณชั่วร้ายนั้นเรียบง่ายกว่ามาก มันง่ายมากพอที่ทุกคนแม้จะเป็นมือใหม่ก็รู้ว่าหนทางเดียวที่จะอยู่รอดคือทำให้ตัวเองแข็งแกร่งกว่าคนอื่น มิฉะนั้นเขาจะมีชีวิตที่ลำบากกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขาเสมอ อันเฟย์ไม่อยากเป็นคนที่อ่อนแอกว่า!
อันเฟย์ ค่อยๆพุ่งไปที่ประตูเหงื่อเย็น ๆ ไหลลงมาที่ศีรษะของเขาไม่หยุด เขาพยายามหาจังหวะเวลาที่เหมาะสม
อันเฟย์ไม่ได้นอนเลยเมื่อคืน จากเศษเสี้ยวของจิตวิญญาณของ อาเจีย เขาได้เรียนรู้ถึงกลอุบายและกับดักที่ ยากอร์ สร้างขึ้นในคฤหาสน์นี้ เขาระมัดระวังมากพอที่จะไม่เดินไปทุกที่ในคฤหาสน์ เขาไปแค่ห้องที่ปลอดภัยและห้องเก็บของก็เป็นหนึ่งในนั้น ในตอนแรกเขาไม่พบสิ่งของมีค่าใด ๆ ในห้อง แต่เขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้และเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด ในที่สุดเขาก็พบไดอารี่ของยากอร์อยู่ในกล่องแห่งความลับ
นี่คือไดอารี่ที่ยากอร์เริ่มเขียนหลังจากสูญเสียลิซ่า ในช่วงเวลาว่างระหว่างการฝึกฝนเวทมนตร์เพื่อช่วยให้เขาหายเศร้าเขาใช้นิ้วแทงและใช้เลือดเป็นหมึกเขียนชื่อของลิซ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไดอารี่เล่มนี้ไม่สำคัญเท่าไหร่ยากอร์จึงเก็บไว้ในห้องเก็บของ ในทางกลับกันเขามักจะเก็บบันทึกประจำวันของ จอมเวทย์ ไว้กับเขาทุกที่ที่เขาไป
อันเฟย์ ฉลาดพอที่จะจับโอกาสนี้ เขามั่นใจว่าผู้หญิงในภาพวาดที่แขวนอยู่ในห้องเก็บของคือลิซ่าสาเหตุของความทุกข์ทรมานของยากอร์ อันเฟย์ จึงวางแผนตามข้อมูลทั้งหมดที่เขารวบรวม เขาจะ "เผลอ" ทำลายกรอบคริสตัลของภาพบุคคล ก่อนหน้านี้เขาจัดเรียงขวดไวน์ใหม่เพื่อให้ขวดเหล้าแข็งอยู่ตรงหน้า เขาเชื่อว่ายากอร์จะไม่คิดที่จะหลีกเลี่ยงการดื่มสุราอย่างหนักเพราะเขาจะหายไปในความเศร้าและความสิ้นหวัง เพื่อยั่วยวนยากอร์อันเฟย์ตั้งใจรินขวดไวน์ที่หน้าห้องเก็บไวน์เพื่อให้ยากอร์ได้กลิ่น อันเฟย์ เชื่อว่ากลิ่นหอมของไวน์น่าดึงดูดมากสำหรับคนที่เศร้ามาก
เมื่อมาถึงจุดนี้ อันเฟย์ ไม่มีเวลาหรือพลังงานมากพอที่จะคิดว่าแผนนั้นสมบูรณ์แบบหรือไม่ เขาต้องทุ่มเทให้กับมันทั้งหมด แม้ว่าจะต้องเสียชีวิตของเขาเอง แต่เขาก็จะกลับไปที่นรกอเวจีอย่างมีความสุขและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
อันเฟย์พยายามอย่างหนักที่จะฟังเสียงใด ๆ จากห้องเก็บไวน์ เมื่อ ยากอร์ เดินเข้าไปในห้องใต้ดินด้วยอารมณ์ที่ต่ำมากเขาลืมปิดประตูด้านหลังเขา ทำให้ อันเฟย์ มีโอกาสที่ดี
ยากอร์ ส่งเสียงดังและดังขึ้น ในตอนแรกเขาพยายามวางขวดบนโต๊ะอย่างระมัดระวังโดยหวังว่าจะไม่ทำให้ลิซ่าของเขาตกใจ ยิ่งเขาดื่มมากเท่าไหร่เสียงของเขาก็ดังขึ้นเท่านั้น จากนั้น อันเฟย์ ก็ได้ยินเสียงแก้วแตกและรู้ว่าถึงเวลาลงมือแล้ว
หายใจเข้าลึก ๆ อันเฟย์ ก้าวลงมาและเดินเข้าไปในห้องเก็บไวน์ เขาค่อยๆเดินเข้าไปหา ยากอร์ และกล่าวว่า“ท่านอาจารย์ท่านดื่มมากเกินไป ให้ข้าช่วยเข้านอน”
ยากอร์ มองไปที่ อันเฟย์ ด้วยสีหน้าบูดบึ้งและไม่สนใจเขาจากนั้นก็ดื่มไวน์อีกคำโต มดไม่เคยคู่ควรกับความสนใจของสิงโต ในความคิดของ ยากอร์ อันเฟย์ ก็เหมือนกับมด ชะตากรรมของเขาทั้งหมดอยู่ในการควบคุมของ ยากอร์
อันเฟย์ เข้าหา ยากอร์ อย่างช้าๆและระมัดระวังพยายามไม่ทำให้เขาสงสัย “อาจารย์ให้ข้าช่วยท่านพักผ่อนเถอะ” อันเฟย์กล่าวขณะปรับเสื้อผ้ายับๆของยากอร์
"ไปให้พ้น!" ยากอร์ ตะโกน เขากังวลว่าเขาจะเสียอารมณ์และลงเอยด้วยการฆ่าอันเฟย์ ในกรณีนั้นเขาจะไม่สามารถทำการทดลองในคืนนี้ต่อไปได้
ในช่วงเวลาที่แน่นอน อันเฟย์ ตีคอของ ยากอร์ ด้วยศอกซ้ายของเขา ลำคอไม่ถือว่าเป็นจุดที่เปราะบางที่สุดในร่างกายของมนุษย์ แต่เมื่อถูกกระแทกหลอดลมและหลอดอาหารจะมีอาการกระตุกสั้น ๆ และกระดูกอ่อนของลำคอจะสูญเสียการควบคุม แม้จะถูกตีด้วยความแรงต่ำก็ยังสามารถทำให้คนไม่ตอบสนองได้เป็นเวลาหนึ่งหรือสองวินาที
อันเฟย์ รู้ว่าปรมาจารย์ จอมเวทย์ ทรงพลังเพียงใดดังนั้นการโจมตีครั้งแรกของเขาจึงมุ่งเป้าไปที่คอของ ยากอร์ ทำให้เขาขาดความสามารถในการใช้เวทมนตร์ของเขา
ศีรษะของ ยากอร์ เงยหน้าขึ้นและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่ว่าเวทย์มนตร์ของเขาจะอยู่ในระดับใดเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนโครงสร้างของร่างกายได้! ในขณะที่ยากอร์กำลังจับคอของเขาอย่างเจ็บปวดอันเฟย์ก็กึ่งหมุนโดยใช้มือขวาของเขาเหมือนมีดฟันอย่างแรงไปที่ด้านข้างของคอของยากอร์
อันเฟย์ฝึกแบบนี้หลายครั้ง โดยปกติการโจมตีดังกล่าวจะใช้เวลา 0.4 ถึง 0.6 วินาที แต่เนื่องจากร่างกายของเขาอ่อนแอหลังจากการลงโทษของ ยากอร์ อาจใช้เวลานานกว่าหนึ่งวินาที เพื่อที่จะชนะหนึ่งวินาทีในครั้งแรก อันเฟย์ พยายามโจมตีลำคอของ ยากอร์ ด้วยศอกซ้ายของเขาก่อน
เมื่อด้านข้างของคอของ ยากอร์ ถูกโจมตีร่างกายของเขาก็เอนไปทางอื่นทันที ผลของการโจมตีครั้งนี้ร้ายแรงกว่าครั้งแรกที่เขาเอาไปที่ลำคอ สาเหตุหนึ่งคือ อันเฟย์ ใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาและอีกเหตุผลหนึ่งก็คือการโจมตีหลอดเลือดแดงในหลอดเลือดจะทำให้การไหลเวียนของเลือดไปเลี้ยงสมองลดลงโดยตรง หากการโจมตีเป็นไปโดยมืออาชีพอาจทำให้โคม่าหรือไม่ตอบสนองได้นานถึงเจ็ดหรือแปดวินาที แม้ว่า อันเฟย์ จะไม่แข็งแกร่งพอสำหรับเรื่องนั้น แต่ก็ยังทำให้ ยากอร์ กลายเป็นคนงี่เง่าได้ในไม่กี่วินาที
อันเฟย์ คว้าไวน์มาขวดหนึ่งแล้วทุบลงไปที่หัวของ ยากอร์ ขวดแตก แก้วและไวน์กระเด็นไปทุกที่ ยากอร์มีเลือดออกจากหัวอย่างหนักและถูกกระแทกโดยไม่ต้องดิ้นรนใด ๆ
อันเฟย์ ก็กระโดดขึ้นและกระทืบลงอย่างแรง เขารู้สึกคล้ายกับลูกยางแตก ยากอร์ สลบทันทีโดยไม่เปล่งเสียง ร่างกายของ จอมเวทย์ ค่อนข้างอ่อนแอ หากนักรบปิดระยะทางก็จะส่งผลร้ายตามมา ความชั่วร้ายของ อันเฟย์ โจมตีทีละอย่าง แม้แต่นักรบก็ไม่สามารถรับมือได้ ปรมาจารย์ผู้น่าสงสารแพ้การต่อสู้โดยสิ้นเชิงโดยไม่มีโอกาสใช้เวทมนตร์ของเขาเลย
แต่เพื่อให้ปลอดภัย อันเฟย์ รีบวิ่งไปที่ประตูคว้ามีดที่ซ่อนอยู่ใต้พรมแล้วหันกลับไปหา ยากอร์ เขาไม่กล้าที่จะนำมีดติดตัวไปด้วยเนื่องจากยากอร์มีความสามารถในการสแกนร่างกาย ถ้ายากอร์พบว่าเขามีมีดติดตัวเขาก็จะเสียโอกาสนี้ไป
เขายกยากอร์พร้อมกับผมสีขาวครึ่งสีดำครึ่งหนึ่งไว้ในมือซ้าย อันเฟย์แทงทะลุคอของเขาหนึ่งครั้งสองครั้งสามครั้ง เลือดสาดกระเซ็นไปทุกที่ ทำให้ อันเฟย์ นึกถึงการฆ่าไก่ ในที่สุด อันเฟย์ ก็เดินไปที่ประตูอย่างเหนื่อยล้า เขาล้มลงและสลบอีกครั้ง
