บทที่ 31 ดันเจี้ยนมรดกและราชาแห่งขุนเขา(6)
ผมสีเทาของเฟรย์กลายเป็นสีขาวและอากาศเย็นๆ ก็ดูเหมือนจะกลายเป็นคลื่นที่ออกมาจากร่างกายของเขา
ทอร์กุนทารู้สึกว่าหัวใจของเขาได้จมลงเมื่อเห็นฉากนี้
‘เขาเป็นตัวอันตราย’
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปีที่เขารู้สึกกลัวเมื่อมองไปเห็นร่างที่เล็กมากจนดูเหมือนว่าเขาสามารถบดขยี้เฟรย์ได้ด้วยเล็บมือ
เขาพยายามบินตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า
เฟรย์ปิดระยะห่างระหว่างพวกเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่ทอร์กุนทาจะหนีไปได้
ตึง
ด้านหลังเขาลูกศรน้ำแข็งจำนวนมากเริ่มก่อตัวขึ้น
ทอร์กุนทาอดไม่ได้ที่จะแอบมองลูกศรพวกนั่นอย่างประหม่า
‘ลูกศรน้ำแข็งเหล่านั้นแข็งแกร่งพอที่จะแทงทะลุผิวหนังของฉันได้’
เขารู้ว่าต้องหยุดพวกมันอย่างใด อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งใช้ไฟของเขาดังนั้นเขาจะไม่สามารถใช้มันได้ในชั่วขณะ
ขณะที่ทอร์กุนทาพยายามคิดหาทางหนีจากสถานการณ์นี้ ลูกศรน้ำแข็งก็พุ่งเข้าใส่ร่างของเขาพร้อมกับโมเมนตัมที่ไม่อาจหยุดยั้งได้
[อั๊ก…!]
ชิ้นส่วนของน้ำแข็งดูเหมือนจะแทงเข้าไปในกระดูกของมันและในขณะนั้นเองทอร์กุนทาที่พึงพอใจกับร่างกายที่ใหญ่โตของเขามาตลอดก็อดคิดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขามีขนาดใหญ่เกินความจำเป็น
‘มันหายไปไหนแล้ว?’
เฟรย์ขยับไปข้างหลังทอร์กุนทาโดยใช้ประโยชน์จากตาซ้ายที่บอดของเขา
แตก
ในมือซ้ายของเขาคือหอกที่ทำจากน้ำแข็งซึ่งเขาแทงเข้าไปที่หลังของเดรกคิง
คิชิก
[กรอด! …เจ้าหนูน้อย!]
ทันทีที่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หลังทอร์กุนทาก็หมุนตัวและเหวี่ยงหางของเขาเพื่อทุบเฟรย์ไปข้างๆ
ร่างของเฟรย์บินด้วยความเร็วมหาศาลและชนเข้ากับภูเขาหินด้านหลังเขา
ตูม!
แรงกระทบนั้นรุนแรงมากจนภูเขาถล่ม แต่การแสดงออกของทอร์กุนทาก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย
เขามองไปที่กองหินพวกนั้น
เขาถอนหายใจ
ตามคาดเฟรย์เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อเขาได้เห็นทอร์กุนทาเคลื่อนไหว เฟรย์ได้ร่ายหนามน้ำแข็งไว้ข้างหน้าเขาเหมือนเป็นโล่
แต่ทอร์กุนทากลับรู้สึกว่าหางของเขาสั่น
ทอร์กุนทารู้สึกตกใจเมื่อเขามองไปที่ตาของเฟรย์
‘มนุษย์? เจ้านี่คือมนุษย์จริงๆเหรอ? ’
ทอร์กุนทาได้ครอบครองทั้งเทือกเขาเป็นเวลานานและเขาก็ได้เห็นมนุษย์มามากมาย
นอกจากนี้เขายังรู้ด้วยว่ามนุษย์ที่สามารถเข้าถึงสถานที่แห่งนี้ล้วนเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งมาก แต่ถึงกระนั้นพวกมันก็เป็นเพียงแมลงสำหรับเขา
ไม่ว่ามนุษย์จะยอดเยี่ยมแค่ไหนสำหรับเขาแล้วก็เป็นเพียงมดที่สามารถแบกขนมปังได้จำนวนมากกว่ามดตัวอื่นๆ
แต่ชายคนนี้แตกต่างออกไป
[มนุษย์…! แกเป็นตัวอะไรกันแน่!?]
เฟรย์ไม่ตอบสนอง
มีแต่ลมหายใจสีขาวออกมาจากปากของเขา
ทอร์กุนทาดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็น แต่ร่างกายของเฟรย์อยู่ในสภาพที่ใกล้จะพังทลายลง
'ยิ่งฉันลากยาวไปนานเท่าไหร่ก็จะยิ่งแย่ลงเท่านั้น'
ร้าวร้าว
ในมือของเฟรย์ น้ำแข็งชิ้นหนึ่งเริ่มมีรูปร่างคล้ายหอกเริ่มก่อตัวอย่างช้าๆ มานาที่รวบรวมซึ่งมองเห็นได้ด้วยตาเปล่ากำลังสั่น
ทอร์กุนทาตระหนักว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังเตรียมที่จะโจมตีอย่างรุนแรง
‘นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ…!’
เขาไม่สามารถใช้ไฟได้ในตอนนั้นและในการเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวเขาปฏิเสธที่จะเชื่อว่าไฟของเขาจะแพ้หากมีการปะทะกัน
ท้ายที่สุดแล้วแม้แต่นกฟีนิกซ์ก็ไม่สามารถต้านทานไฟของเขาได้
ไม่ว่ามนุษย์คนนี้จะตื่นขึ้นมาหรือใช้พลังอะไรก็ตาม ทอร์กุนทาก็มั่นใจว่าเขาจะชนะ
กรรด
ทอร์กุนทาเริ่มรวบรวมลมปราณจนถึงขีดสุด
เขาวางแผนที่จะเดิมพันชีวิตและความตายของเขาในการโจมตีครั้งเดียว
จู่ๆ
กวาง!
ไม่นานหอกน้ำแข็งของเฟรย์และไฟของทอร์กุนทาก็ปะทะกันทำให้เกิดการระเบิดของไฟและน้ำแข็งที่กระจายไปรอบๆ
นอกเหนือจากนั้นลมกระโชกแรงและเสียงที่ดังอย่างสุดจะพรรณนาได้สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งภูเขาเดรก
ตอนแรกพลังงานที่ปะทะกันนั่นเสมอกัน
อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปมากขึ้นไฟของทอร์กุนทาก็ค่อยๆเริ่มเอาชนะเวทมนตร์น้ำแข็งได้
ทอร์กุนทาตระหนักว่าเขาชนะแล้ว
‘นี่คือไฟของฉัน…’
ตุ๊ก
ในขณะนั้นศีรษะของทอร์กุนทาก็ร่วงหล่นจากร่างของเขา ดวงตาของเขายังคงแสดงถึงความเชื่อมั่นในชัยชนะของเขา
เป็นจุดจบที่ไม่คาดคิดและว่างเปล่าสำหรับกษัตริย์ผู้ปกครองเทือกเขามานานกว่าพันปี
เขาโชคดีแค่ไหนที่เสียชีวิตในขณะที่คิดว่าชนะ?
“ฮึก…!”
เฟรย์จมลงกับพื้น
เขาจับจ้องไปที่ร่างที่ไร้หัวของทอร์กุนทา ด้วยความหอบเหนื่อยจากการใช้พลังเมือครู่
นี่คือเดรกคิงที่มีอายุยืนยาวถึง 1,000 ปี
สัตว์กลายพันธุ์ที่เหนือกว่าตัวอื่นๆหลายเท่า
ไม่มีใครรู้ว่าเขากินยาอายุวัฒนะไปกี่ขวดถึงมีพลังได้ในระดับปัจจุบัน ปาฏิหาริย์ดังกล่าวซึ่งซ้อนทับกันอย่างต่อเนื่องและได้บีบรัดเขาในตอนนี้
'เขาไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้มากนัก'
เขาอาจมีประสบการณ์มากมายจากการต่อสู้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่เขาเป็นคนที่ไม่เคยต่อสู้กับใครในระดับใกล้เคียงกับเขา
เขาเคยชินและเก่งในการเหยียบย่ำศัตรูด้วยพลังที่ท่วมท้น แต่เขาไม่รู้ว่าการชนะและแพ้ในการต่อสู้ระหว่างผู้ที่มีระดับพลังใกล้เคียงกันนั้นสามารถตัดสินได้ในทันที
ทอร์กุนทามั่นในพลังของเขาที่เขาได้รับมาเป็นเวลากว่าพันปีมากจนเกินไป
ในช่วงเวลาสุดท้ายนั้นเฟรย์ได้สร้างหอกน้ำแข็งโดยใช้พลังเพียง 80% อย่างไรก็ตามเขาจงใจทำให้เกิดปฏิกิริยามานาเพื่อให้ดูเหมือนว่าเขาใช้พลังทั้งหมดในการโจมตีครั้งนั้น
ทันทีที่เขาขว้างหอกไปข้างหน้าเขาก็บลิ้งไปใกล้ๆจุดบอดของทอร์กุนทาในทันที
ในเวลานั้นเดรกคิงไม่ได้ตั้งใจที่จะป้องกันเพราะเขาให้ความสำคัญกับการต่อต้านหอกน้ำแข็งที่บินมาหาเค้าอยู่
ในช่วงเวลานั้นเฟรย์สามารถตัดหัวของทอร์กุนทาได้โดยใช้เคียวน้ำแข็ง
อย่างไรก็ตามเขาสามารถเอาชนะศัตรูได้ แต่รูปลักษณ์ของเขาตอนนี้ก็สาหัสมากจนเขาดูไม่เหมือนเป็นผู้ชนะเลย
เขาใช้ร่างกายของเขาที่อยู่ในสภาพที่เลวร้าย เขาร่ายเวทย์ที่มีพลังมากเกินขีดจำกัดอยู่หลายครั้ง
เขาควรจะควบคุมมานาที่บ้าคลั่งให้อยู่หมัดเสียก่อน แต่เฟรย์กลับเริ่มเข้าใกล้ร่างของทอร์กุนทาด้วยดาบที่ทำจากน้ำแข็งเพื่อประคองเขา
จากนั้นเขาก็แทงมันเข้าไปในอกของมัน
แตก
แม้ว่าร่างกายของมันจะตายไปแล้วแต่เนื้อของทอร์กุนทาก็ยังคงเหนียวอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับเฟรย์ที่มีสภาพอ่อนแอ
ถ้าเขาปล่อยสมาธิหลุดไปแม้แต่ช่วงเวลาหนึ่งเขาก็จะเสียสติในทันที
จากนั้นเขาจะต้องตาย
เฟรย์สามารถอดทนได้ด้วยความแข็งแกร่งทางจิตใจที่เหนือมนุษย์ของเขาและในที่สุดเขาก็เห็นสิ่งที่เขากำลังค้นหา
หัวใจ…
มันเป็นหัวใจของเดรกคิง
ความร้อนแรงกำลังหลั่งออกมาจากหัวใจนั้น ในความเป็นจริงความร้อนนั้นสูงมากจนสามารถแผดเผาใครก็ตามที่สัมผัสมัน แต่เฟรย์ก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย
เขานั่งขัดตะหมาดข้างๆหัวใจของทอร์กุนทาและหลับตาทันที ดวงตาที่ปิดสนิทสั่นเล็กน้อย
“กู่…”
พลังงานน้ำแข็งที่ไหลจากห้องมานาของเขาดูเหมือนจะมีพลังมากพอที่จะบดขยี้ร่างกายของเขาได้ในตอนนั้น
มันถึงขนาดที่เฟรย์ไม่สามารถควบคุมการแพร่กระจายได้อีกต่อไป นี่คือเหตุผลที่เขาต้องการหัวใจของทอร์กุนทา
อ๊ะ
ด้วยตัวของมันเอง หัวใจของทอร์กุนทามีพลังงานเปลวไฟจำนวนมหาศาลและเฟรย์กำลังดึงพลังงานนี้เข้าสู่ร่างกายของเขาเพื่อต่อต้านความหนาวเย็นจากโฟรเซินริฟเวอะ
“…”
อย่างไรก็ตามนี่เป็นการกระทำที่อันตรายซึ่งมีโอกาสสูงที่เขาจะเสียชีวิต
นี่เป็นเพราะพลังเหล่านี้ไม่ได้เป็นของเฟรย์แต่แรก
นอกเหนือจากโฟรเซินริฟเวอะที่ไม่บริสุทธิ์แล้วพลังงานเปลวไฟจากหัวใจของเดรกคิงยังเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
‘สมดุล…ฉันต้องทำให้มันสมดุลให้ได้’
วิธีที่เขาใช้นั้นคล้ายกับการฝึกการเผชิญหน้าแต่จำนวนความเสี่ยงที่เขาต้องเผชิญนั้นมากกว่านั้นหลายสิบเท่า
ถ้าเขาทำผิดแม้แต่นิดเดียวร่างกายของเขาจะไหม้หรือแข็งไปทั้งตัว
ดังนั้นเฟรย์จึงประมาทไม่ได้
“…”
เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร
เฟรย์มุ่งเน้นไปที่การควบคุมกองกำลังในร่างกายอย่างสมบูรณ์แบบ
วิกฤตในครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าครั้งก่อนมาก นี่เป็นเพราะความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขาหมดลงจากความเหนือยล่า
แต่ไม่นะเฟรย์!!
ลูคัสโทรว์แมนเคยผ่านมันมาแล้ว
เขาค่อยๆลืมตาขึ้น
‘…ขีดอันตรายได้ผ่านไปแล้วในที่สุด’
มันปลอดภัยที่จะบอกว่าในที่สุดเฟรย์ก็สามารถเอาชนะความตายได้
ความเย็นของโฟรเซินริฟเวอะลดลงและจากใบหน้าของเฟรย์เลือดก็เริ่มไหลเวียนไปทั่วร่างกายอีกครั้ง
แน่นอนว่ามันไม่สมบูรณ์แบบ
ในการละลายพลังงานน้ำแข็งได้อย่างสมบูรณ์เขาต้องการยาอายุวัฒนะที่มีพลังงานแห่งเปลวไฟที่แข็งแกร่งเช่นกัน
“ฮู…”
เมื่อเขาสงบลงเขาก็รู้สึกว่ามันเริ่มร้อนมาก สิ่งแรกที่เขาทำคือการปีนออกจากร่างของทอร์กุนทา
ตอนที่เขาเข้าไปครั้งแรกมันเป็นเวลากลางวัน แต่ตอนนี้มันเป็นคืนที่มืดมิด
‘ผ่านมากี่วันแล้ว?’
เขาสงสัยว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาออกมาจากดันเจี้ยนใต้ดิน
ไม่
จริงๆแล้วเขาให้ลำดับความสำคัญไปที่อย่างอื่นก่อน
เฟรย์มองไปรอบๆ และในไม่ช้าเขาก็พบสิ่งที่เขากำลังมองหา
มันคือนกฟีนิกซ์
“…”
ขนที่ลุกเป็นไฟเย็นลงเป็นเวลานานและไม่มีการเคลื่อนไหวจากร่างกายเลยแม้แต่น้อย
มันตายแล้ว
ร่างของมันถูกทอร์กุนทาเหยียบย่ำจนเกือบแบน
เฟรย์มองลงไปที่ร่างของมันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
"…นายช่วยชีวิตฉัน ขอบคุณ"
เฟรย์เสียใจอยู่พักหนึ่งจากนั้นเขาก็ยกร่างของนกฟีนิกซ์ขึ้นและนำไปไว้ที่ร่างของทอร์กุนทา
เมื่อเขาไปถึงมันเขาก็นำร่างของนกฟีนิกซ์ใส่ลงในรูที่เขาทำไว้ในขณะที่เขากระซิบพูด
“…มันตรงตามเงื่อนไขแล้ว มีไม่กี่แห่งที่จะฟื้นฟูร่ายกายนายได้ นายควรจะกลับมามีชีวิตได้ นายจะมีพลังที่เทียบไม่ได้กับเมื่อก่อนดังนั้นนายอาจดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย”
เขาหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะเพิ่ม
“แน่นอนว่านั่นไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องดีเสมอไป”
เขามองไปรอบ ๆ
นี่คือสวรรค์ของเหล่าสัตว์ประหลาดเทือกเขานรก
เฟรย์ไม่รู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตกี่ตัวที่อยู่ในระดับของทอร์กุนทาหรือใกล้เคียงอยู่อีกไหม
“ทอร์กุนทาเป็นผู้ปกครองภูมิภาคนี้ การตายของเขาจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงในระบบนิเวศ สัตว์ประหลาดทั้งหมดจะต่อสู้เพื่อบัลลังก์นั้น”
หัวใจของทอร์กุนทาเริ่มถูกดูดซับโดยร่างกายของนกฟีนิกซ์อย่างช้าๆและมีแสงเล็กๆส่องออกมาจากภายใน
“นายจะต้องครองราชย์ เดินตามรอยเท้าของทอร์กุนทาและกลายเป็นผู้ปกครองภูเขาเหล่านี้ ได้โปรดปกป้องดันเจี้ยนของเพื่อนฉันด้วย”
แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนและเขาไม่มีเวลารอจนกว่านกฟีนิกซ์จะดูดซับพลังทั้งหมดของทอร์กุนทา
เฟรย์ชักมือกลับขณะที่เขาลุกขึ้น
เฉือน
หัวใจของทอร์กุนทาถูกแบ่งครึ่ง
จากนั้นเฟรย์ก็หยิบขวดที่เคยเก็บโฟรเซินริฟเวอะออกมาและบ่นพึมพำ
“เรียบร้อย”
กูกูกู…
ครึ่งหนึ่งของหัวใจถูกดูดเข้าไปในขวด
ขวดที่ผลิตโดยชไวเซอร์เป็นเครื่องมือวิเศษที่สร้างขึ้นมาอย่างดีซึ่งสามารถกักเก็บโฟรเซินริฟเวอะได้
เหตุผลที่เขาสละหัวใจไปครึ่งหนึ่งนั้นไม่ยากที่จะเข้าใจ
คงเป็นเรื่องยากอย่างยิ่งที่นกฟีนิกซ์จะดูดรับพลังทั้งหมดของทอร์กุนทาได้
นี่คือสาเหตุที่เฟรย์เอามันมาด้วย
นอกจากนี้เฟรย์ยังต้องการพลังนี้เพื่อดูดซับพลังของโฟรเซินริฟเวอะได้อย่างเต็มที่
ขณะที่เขามองไปที่ร่างของทอร์กุนทา ซึ่งฉากที่หลายคนอาจคิดว่าเป็นไปไม่ได้ เฟรย์ก็พึมพำกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ
“ฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีกสักวัน”
จบเล่มที่1
