อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ ตอนที่ 11 สมบัติล้ำค่า [อ่านฟรี]
เสี่ยวฮัวมองหยวนด้วยสายตาครุ่นคิด
“ก่อนจะกินแกนมอนสเตอร์ของกบหยกเข้าไป ฐานการฝึกฝนของพี่หยวนเป็นแค่ขั้นเริ่มต้นของผู้ฝึกวิญญาณระดับเจ็ด แม้ว่าพี่หยวนจะกินแกนมอนสเตอร์ของกบหยกทั้งหมด แต่ก็ไม่น่าจะข้ามไปถึงผู้ฝึกฝนวิญญาณระดับแปดได้ทันทีนี่หน่า”
“นอกจากนี้พี่หยวนยังสามารถดูดซับแกนมอนสเตอร์ได้โดยที่ไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย แถมยังได้รับการพัฒนามาแทนอีกด้วย เสี่ยวฮัวไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย...”
“บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับร่างกายของพี่ก็ได้มั้ง”
“ร่างกายของพี่หยวนทำไมหรอ?”
“มันเรียกว่า กายกลั่นสวรรค์”
หยวนบอกเสี่ยวฮัว เผื่อเธอจะรู้อะไรบ้าง
เสียวฮัวเพียงแต่เอียงศีรษะของเธอ และตอบว่า
“กายกลั่นสวรรค์งั้นหรอ เสี่ยวฮัวไม่เห็นเคยได้ยินเลย”
“แต่ถ้ากายกลั่นสวรรค์ของพี่มันเกี่ยวข้องกับการที่พี่สามารถหลอมแกนมอนเตอร์มาเป็นพลังของพี่ได้ละก็ เราก็ไปหาแกนมอนเตอร์ตัวอื่นมาทดลองก็ได้”
“อืมมมม”
แล้วหยวนก็ดึงโทเค็นที่เทพธิดามอบให้ในระหว่างการประเมินตัวละครออกมา และยื่นให้เสี่ยวฮัวดู
“เสี่ยวฮัว เธอรู้ไหม ว่าสิ่งนี้ไว้ทำอะไร?”
ดวงตาของเสี่ยวฮัวเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นเหรียญหยกในมือของหยวน
“หยกวิญญาณโบราณ!! ใหญ่มาก!!”
เธออุทานเสียงดัง
“พี่หยวนไปเอาสิ่งนี้มาจากไหนเนี่ย!??”
“มีคนมอบให้กับพี่ แต่พี่ไม่รู้ชื่อของเธอ และไม่รู้ด้วยว่ามันเอาไปใช้ทำอะไร?”
หยวนเริ่มสงสัย เมื่อเห็นเสี่ยวฮัวตกใจราวกับว่าสวรรค์ถล่มลงมาต่อหน้าเธอยังไงยังงั้นแหละ
“นี่คือหยกวิญญาณ มันคล้ายกับแกนมอนสเตอร์ แต่เก็บพลังฉีไว้ภายในได้มากกว่า แม้แต่หยกวิญญาณขนาดเท่าก้อนกรวดที่มีคุณภาพต่ำ เกรดต่ำสุด ก็ยังมีค่าอย่างมากในสวรรค์ชั้นสูง เพราะว่ามันสามารถปลุกพลังได้ หรือมอบสายเลือดพิเศษได้”
เสี่ยวฮัวกลืนน้ำลายอย่างแรงและพูดต่อ
“หยกวิญญาณโบราณที่พี่หยวนมีอยู่ มีระดับสูงกว่าหยกวิญญาณของราชวงศ์ถึงสามระดับ และอาจมีคุณภาพสูงมากกว่านั้นอีก ไม่ต้องพูดถึงที่มันมีขนาดเท่าฝ่ามือแบบนี้...”
“อืมม งั้นพี่สามารถกินมัน และได้รับพลังฉีมาเหมือนกับแกนมอนสเตอร์ที่พี่กินไปเมื่อกี้ใช่มั้ย?”
หยวนเลียริมฝีปากของเขา เมื่อนึกถึงแกนมอนสเตอร์ของกบหยกที่มีรสชาติหวาน สงสัยจังว่าถ้ากินเข้าไปจะพัฒนาขึ้นได้มากแค่ไหนกัน
เสี่ยวฮัวหัวใจจะวายเมื่อได้ยินดังนั้น
“พี่ห้ามกินเข้าไปนะ!! ถ้าพี่กินเข้าไป ถึงแม้ว่าพี่จะมีร่างกายที่ไม่เหมือนใคร แต่ก็คงจะระเบิดตายอย่างแน่นอนเลย แม้แต่จักรพรรดิวิญญาณสูงสุดยังไม่กล้าจินตนาการในการกินมันเลยนะ!”
หยวนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่วิตกกังวลของเธอ
“เอาน่า พี่ไม่กินของมีค่าแบบนี้หรอก พี่ต้องพบกับสาวงามที่ให้ของสิ่งนี้กับพี่ก่อน ว่าทำไมเธอถึงยกหยกนี้ให้แก่พี่”
‘คนๆนั้น ต้องมีภูมิหลังที่น่าตกใจเป็นแน่ อาจจะเป็นใครบางคนจากสวรรค์ชั้นสูงสุดรึเปล่านะ’
เสี่ยวฮัวคิด
“เสี่ยวฮัวอะนี่”
“???”
“!!!”
วิญญาณของเสี่ยวฮัวแทบจะทิ้งร่างกายไปทันที เมื่อจู่ๆ หยวนก็โยนหยกวิญญาณโบราณใส่เธอ เธอมองเขาด้วยสายตางุนงง
“พี่หยวนโยนให้เสี่ยวฮัวทำไม??”
“มันจะดีกว่า ถ้าให้เธอเก็บหยกวิญญาณโบราณนี้ไว้ให้กับพี่ จนกว่าพี่จะแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องมันได้”
หยวนพูดกับเสี่ยวฮัวเพราะเขาคิดว่าในตอนนี้เขาอ่อนแอเกินไปที่จะรักษาของมีค่าแบบนี้
“เสี่ยวฮัวเก็บของมีค่านี้ไม่ได้หรอก!”
เธอปฏิเสธทันที ในขณะที่ส่ายหัว มือของเธอก็สั่นสะท้านจากน้ำหนักที่มองไม่เห็นที่มาจากหยกวิญญาณโบราณ
หยวนขมวดคิ้ว
“ถ้าเธอไม่อยากเก็บไว้ แล้วใครจะเก็บละ พี่ยังอ่อนแอเกินไปสำหรับโลกใบนี้ เก็บของแบบนี้ไว้ก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้ ถ้าพี่มีปัญหาพี่ก็ทำได้แค่ทิ้งมันไป แต่ตอนนี้พี่รู้คุณค่าของมันแล้ว พี่ถึงไม่อยากทิ้งมันไป เธอรู้ว่าพี่หมายถึงอะไรใช่ไหม”
เสี่ยวฮัวกำหมัดแน่น และพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
“เสี่ยวฮัวสาบานว่าจะปกป้องหยกวิญญาณโบราณนี้ แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม!!”
“ไม่ได้!!!”
หยวนพูดเสียงดัง
“ไม่ว่าหยกวิญญาณนี้จะมีค่าแค่ไหน มันก็เป็นเพียงวัตถุ ไม่มีวันมีค่าเทียบเท่ากับชีวิตของเธอ! หากจะต้องเลือกระหว่างชีวิตหรือหยกวิญญานโบราณนี่ เธอจะต้องเลือกที่จะทิ้งหยกวิญญานโบราณไป!!!”
“แต่...”
“ไม่มีแต่! นี่คือคำสั่ง!”
หยวนยืนกรานในการตัดสินใจของเขา ในสายตาเขาไม่มีอะไรมีค่าเท่ากับชีวิตของเสี่ยวฮัว
“เสี่ยวฮัวเข้าใจแล้ว”
เธอพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเก็บหยกวิญญาณโบราณไว้ในกระเป๋าของเธอ
‘ฉันไม่รู้ว่าจะหาสาวงามคนนั้นได้จากที่ไหน และทำไมเธอถึงได้มอบสมบัติที่มีค่าขนาดนี้ให้กับฉัน นี่มันช่างโชคร้ายเหลือเกิน’
หยวนถอนหายใจในใจ
“แล้วพวกเราจะไปหาแกนมอนสเตอร์เพิ่มได้จากที่ไหนล่ะ?”
หยวนถามเสี่ยวฮัว พร้อมกับดาบเหล็กที่ยังอยู่ในมือเขา เลือดของเขายังคงร้อนแรงหลังจากการต่อสู้กับกบหยก
“มอนสเตอร์ทุกตัวที่มีพื้นฐานการฝึกฝนวิญญาณระดับเจ็ดขึ้นไป ถึงจะมีโอกาสดรอปแกนมอนสเตอร์ได้”
เสี่ยวฮัวบอกกับหยวน
“แล้วจะรออะไรล่ะ ไปล่ากันเถอะ!”
เสี่ยวฮัวนำทางหยวนไปรอบๆ เพื่อค้นหามอนสเตอร์ให้เขาต่อสู้ ด้วยฐานการฝึกฝนของเสี่ยวฮัวนั้นทำให้มันง่ายสำหรับเธอในการหามอนสเตอร์ภายในรัศมีหนึ่งพันเมตร
“มีมอนสเตอร์ระดับกลางอยู่ทางเหนือ 200 เมตร”
มอนสเตอร์ระดับต่ำ คือ มอนสเตอร์ระหว่างระดับหนึ่งถึงสาม
มอนสเตอร์ระดับกลาง คือ มอนสเตอร์ระดับสี่ถึงหก
และมอนสเตอร์ระดับสูง คือ มอนสเตอร์ระดับเจ็ดถึงเก้า
“เอ๊ะ? อย่างน้อยต้องระดับเจ็ดไม่ใช่หรอ พวกมันถึงจะดรอปแกนมอนเตอร์ได้ ถ้าพวกยังไม่ถึงระดับเจ็ด แล้วพวกเราจะล่าพวกมันไปทำไมละ”
“พี่หยวน ไม่ว่าแต่ละคนจะมีความสามารถแค่ไหน หรือมีเทคนิคสวรรค์มากมาย หากไม่มีประสบการณ์จริง พวกเขาก็ยังถูกมองว่าเป็นคนอ่อนแอนะ”
“อ่า เธอพูดถูกแล้วละ พี่เข้าใจแล้ว”
หยวนพยักหน้าตอบ
ดังนั้น ทั้งสองคนจึงเริ่มไล่ล่ามอนสเตอร์ทุกตัวที่ขวางทางเขา หรือพูดอีกอย่างก็คือ มอนเตอร์พวกนั้นโชคร้ายมากที่มาอยู่ใกล้ๆพวกเขาทั้งสองคนพอดี
