ตอนที่ 777 : เจ้ามีความเห็นไหม?

หลังจากเผ่ายองและเผ่าเหล๊ยชาน ชนเผ่าอื่นๆ มาทุกวันเป็นเวลาหลายวัน

ยี่สิบเอ็ด, ยี่สิบสอง ...

ยี่สิบห้า,ยี่สิบหก ...

จนถึงสามสิบเผ่า ไม่มีใครมาอีกในระหว่างนั้น

ในเวลานี้ หลังจากส่งคำสั่งประชุม จนกระทั่งสามสิบเผ่าได้มาถึง เป็นเวลาสามสิบเจ็ดวันผ่านไป

"ดูเหมือนว่า ได้เวลาแล้วที่จะเริ่มการชุมนุม" เจิ้งเหอยืนอยู่ยอดอาคารของป้อมหยานเหอ และมองดูผู้คนที่เดินไปรอบ ๆ พื้นที่การค้า ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกกับฉาวซวนว่าบริเวณการค้านั้นเพียงพอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันไม่เพียงพออีกต่อไป

นี่เป็นครั้งแรกที่มีการออกคำสั่งการประชุม ชนเผ่าจำนวนมากยังคงอยู่บนสนาม เพียงส่งคนเข้าไปในพื้นที่ซื้อขายเพื่อสังเกตความเคลื่อนไหว พวกเขาไม่ได้วางแผนที่จะมา แต่หลังจากนั้นอีกหนึ่งหรือสองปี พวกเขาบอกไม่ได้อย่างมั่นใจ

สถานที่ในพื้นที่การค้านั้นไม่เพียงพออย่างแน่นอน

มีชนเผ่าสามสิบเผ่าถูกจัดไว้ในบ้านพักสามสิบหลังของพื้นที่การค้า และมีการกระทบกระทั้งเป็นครั้งคราว อย่างไรก็ตาม เขตการค้ามีกฎของเขตการค้า และสิ่งที่จำเป็นสำหรับการเข้าร่วมพันธมิตรคือการปฏิบัติตามคำสั่งใหม่ จะมีสงครามภายใน ต้องขออภัย ทีมลาดตระเวนเขาเพลิงในเขตการค้าจะเหวี่ยงคนออกไป

หลังจากการไตร่ตรองแล้ว เขาเพลิงก็ตัดสินใจที่จะจัดการชุมนุมที่ป้อมหยานเหอในวันที่สี่สิบของคำสั่งร่วมประชุม

และก่อนการประชุมเพียงสามวัน มีสองเผ่ามาถึงพื้นที่การค้า พวกเขาอยู่ไกลเกินไปและไม่เคยเดินทางไกลขนาดนี้ ย่อมเกิดความล่าช้าเป็นเวลานานบนท้องถนน

วู --

เสียงแตรยาวดังขึ้นในบริเวณพื้นที่การค้า ไม่ใช่เสียงแตรของประตูหัวสัตว์ร้าย เมื่อเทียบกันแล้วแตรที่เป่าในเวลานี้ดังกว่า และเสียงก็นานขึ้น

นี่คือเสียงแตรของชั้นบนสุดของป้อมหยานเหอ บอกทุกคนว่าการชุมนุมกำลังจะเริ่มขึ้น

ในพื้นที่ของบริเวณการซื้อขายนั้น สถานที่แห่งนี้ถูกเคลียร์เมื่อนานมาแล้วเมื่อมีการออกคำสั่งเรียกประชุม ได้ยินยอมให้เป็นสถานที่ของทุกเผ่าที่เข้ามา ในเวลานี้หลังจากสิ้นเสียงแตร ในลานคนที่ออกมาอย่างต่อเนื่องเกือบจะปิดกั้นถนน

เครื่องแต่งกายมีรูปแบบที่แตกต่างกัน มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างทีมที่สูง,เตี้ย,อ้วนและผอม ในเสียงตะโกนของลักษณะต่าง ๆ พวกเขาเริ่มรวมตัวกัน

"ต้องไปแล้ว!" ลุ่ยจ้ายหัวหน้าเผ่าเหล๊ยชานมองดูที่ป้อมหยานเหอ หันไปรอบ ๆ และตะโกนดังไปที่ลาน

สองสามวันที่พวกเขาอยู่ที่นี่ พวกเขาได้ค้นพบวิถีชีวิตและกฎเกณฑ์ที่นี่ ตราบใดที่พวกเขาปฏิบัติตามกฎจะไม่มีปัญหาใหญ่ตามมา

ผู้คนและสิ่งต่าง ๆ ที่นี่ ทำให้พวกเขาได้รับผลกระทบอย่างมาก ทุกสิ่งในพื้นที่การค้าบอกพวกเขาว่าชีวิตของคนเขาเพลิงนั้นยอดเยี่ยม โดยไม่คำนึงถึงความแข็งแกร่ง ชีวิตทางวัตถุเท่านั้นยิ่งใหญ่กว่า พวกเขามีมากกว่า ไม่หิว จะไม่ถูกแช่แข็ง

ตกแต่งด้วยเครื่องประดับกระดูกบนร่างกายเสร็จ เครื่องประดับกระดูกเหล่านี้ร้อยเข้าด้วยกัน บางชนิดเป็นเขี้ยว,กรงเล็บและบางชนิดทำจากกระดูกรูปร่างแปลก ๆ จากสัตว์ต่างๆ อาจกล่าวได้ว่าเครื่องประดับกระดูกเหล่านี้เป็นตราประจำตัวของผู้สวมใส่ ก่อนมาที่นี่ ลุ่ยจ้ายยังมีความมั่นใจมาก เมื่อได้เข้าสู่พื้นที่การค้าจริงๆ เมื่อเขาเห็นร้านค้ายอดนิยมเช่นเนื้อสัตว์ร้ายและกระดูกสัตว์ เขารู้สึกถึงช่องว่างขนาดใหญ่

แม้ว่าลุ่ยจ้ายจะมีความมั่นใจในความแข็งแกร่งและมีความเชื่อมั่นในเผ่าของตัวเอง แต่อย่างไรก็ตาม สัตว์ป่าก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับสัตว์ร้ายได้ ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาจะพยายามล่าสัตว์ร้ายให้มากขึ้น ดูเขี้ยวสัตว์ที่สวมใส่โดยคนเขาเพลิง จากนั้นมองไปที่เขี้ยวสัตว์บนร่างกายของพวกเขา รู้สึกละอายใจอยู่เสมอ

และเมื่อพวกเขามาถึงประตูเขี้ยวสัตว์ร้าย ความอัปยศนี้ก็ยิ่งเลวร้ายลง ลุ่ยจ้ายแทบทนรอไม่ไหวที่จะทิ้งเครื่องประดับกระดูกบนร่างกายของเขา แม้ว่าเขาจะเห็นเขี้ยวสัตว์ร้ายในวันที่สองหลังจากที่เขามาถึงพื้นที่ค้าขาย แต่ก็ไม่น่าอายเหมือนตอนนี้ หลายชนเผ่าทั้งด้านหน้าและด้านหลังดูเหมือนจะมองมาที่เขา และลุ่ยจ้ายสามารถรู้สึกได้โดยที่ไม่ต้องชำเลืองตามอง รู้สึกละอายใจ แต่ใบหน้ายังดูจริงจัง

ลุ่ยจ้ายตัดสินใจในใจและสูดหายใจเข้าลึก ๆ

ด้านหลังลุ่ยจ้าย ชนเผ่าเหล๊ยชานคนอื่นๆ ที่ติดตามมา หยุดอยู่ที่ประตูเขี้ยวสัตว์ร้ายของ ป้อมหยานเหอสองสามวินาที และหากไม่มีคนอยู่ข้างหลังพวกเขา พวกเขาจะเข้าไปมองเขี้ยวสัตว์ร้ายขนาดใหญ่อย่างใกล้ชิด ต้องการที่จะสัมผัสพวกมันด้วยซ้ำ

นั่นไม่ใช่แค่ความอิจฉาและริษยาเท่านั้น แต่เป็นความปรารถนาอันแรงกล้า

มากกว่าสามสิบเผ่า หลังจากเสียงแตรดังขึ้น ได้ไปที่ป้อมหยานเหอทีละเผ่า เผ่าบางเผ่า เกือบจะต่อสู้กันเพื่อที่จะไปตามลำดับก่อนหลัง และพวกเขาไม่สามารถทำมันได้ในที่นี่ จากนั้นต่อสู้ด้วยพลัง! ถ้าแพ้ไปข้างหลัง!

การแข่งขันแบบนี้ เขาเพลิงจะไม่สนใจ

ดังนั้นผู้ที่ต่อสู้และแข็งแกร่งจึงได้รับความสำคัญ เช่นเผ่าเหล๊ยชาน เผ่ายอง เผ่าสุยหู่(เสือน้ำ)และอื่น ๆ ผู้ที่ขี้ขลาดและหวาดกลัวจะถูกบีบให้ถอยหลังไปโดยธรรมชาติ เช่นเผ่าตี้และชนเผ่าจู่ถง (ดั่งไม้ไผ่)

นักเดินทางในย่านการค้าปีนขึ้นไปบนหลังคาทีละคน เหยียดคอและมองไปที่นั่น มองดูทีมเหล่านั้นไปที่ป้อมหยานเหอ พวกเขาทั้งหมดต้องการติดตาม และมีคนที่ต้องการใช้ประโยชน์จากความยุ่งเหยิง ผลที่ตามมา ยังไม่ได้เข้าใกล้กับป้อมหยานเหอ ทันใดนั้นถูกค้นพบโดยหลายชนเผ่า ถูกล้อมอยู่ตรงกลางในทันทีเกิดการต่อสู้ หากพวกเขาไม่กังวลเกี่ยวกับการละเมิดกฎในป้อมหยานเหอ พวกเขาจะฆ่าทันที อย่างไรก็ตาม บุคคลที่ต้องการเข้าไปแม้ว่าเขาจะไม่ตายแต่ก็ถูกทำร้ายจนเกือบตาย จากนั้นเขาก็ถูกโยนออกไปเหมือนกระสอบทราย

เมื่อชนเผ่าสุดท้ายเข้ามาในป้อมหยานเหอ บานประตูหินหนาที่ประตูเขี้ยวสัตว์ร้ายนั้นถูกถูไปกับพื้น จากนั้นก็ปิดดังปัง ปิดกั้นสายตาจากภายนอก

ป้อมหยานเหอเป็นอาคารที่สูงที่สุดในย่านการค้า ดังนั้นผู้ที่ต้องการยืนบนหลังคาสามารถยอมแพ้ได้เท่านั้น

หัวหน้าเผ่าหรือหมอผีทั้งสามสิบสองเผ่านำคนมาไม่มากก็น้อย และผู้คนที่นำมามากเกินไปไม่สามารถนำพวกเขาทั้งหมดมาที่ป้อมหยานเหอได้ ท้ายที่สุด ป้อมมีพื้นที่จำกัด

ดังนั้น ยกเว้นคนที่ตามเข้ามา ที่เหลือทั้งหมดอยู่นอกป้อม ดังนั้นเมื่อประตูเขี้ยวสัตว์ถูกปิด ยกเว้นหน่วยการลาดตระเวนเขาเพลิงที่ทำการปกป้องนอกป้อม ชนเผ่าที่ไม่ได้ติดตามจะทำการปกป้องอย่างเป็นธรรมชาติ ชนเผ่าหนึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในทิศทางเดียว ดูเหมือนว่าหลายเผ่าจะคุยกันเรื่องนี้ เว้นระยะทาง แต่ละคนอยู่ในสถานที่ของตัวเอง เมื่อคนอื่นเห็นและทำตาม ในท้ายที่สุด ผู้คนเหล่านี้ได้รวมตัวกันเป็นวงกลมล้อมรอบป้อมหยานเหอ และแยกผู้คนที่มีชีวิตชีวาในบริเวณการค้าออกไป

ด้วยวิธีนี้ เพลิดเพลินไปกับการชมฉากที่คึกคักไปที่ฝูงชนแต่มีคนที่อารมณ์เสีย บัดซบ เราจะแอบฟังอยู่ห่าง ๆ ได้อย่างไร?!

ความอยากรู้อยากเห็นในใจเป็นเหมือนอุ้งเท้าของแมวที่ข่วนเบาๆ และคัน แต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของลุ่มแน่น้ำหยานเหอ

เมื่อคนนอกพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในป้อมหยานเหอ มีพื้นที่สามสิบสองส่วน อย่างไรก็ตาม การจัดอันดับเป็นไปตามอำเภอใจ เขาเพลิงรับประกันได้ว่าทุกเผ่าจะมีที่นั่ง

นอกจากชนเผ่ากลอง เผ่าพิรุณ เผ่าไท่ฮี้และเผ่าตี้ เผ่าอื่น ๆ ต้องค้นหาสถานที่ของตนเอง

เผ่าตี้ที่ถูกบีบไปด้านหลังของขบวนก่อนที่จะเข้าประตูเขี้ยวสัตว์ร้าย เวลานี้ได้ยืดตัวขึ้นและเห็นว่าเผ่าตี้ของพวกเขาตัดสินใจเลือกสถานที่แล้ว ซึ่งแตกต่างจากเผ่าอื่น ๆ ที่ต้องหาสถานที่ด้วยตัวเอง แน่นอนว่าควรกอดต้นขาไว้ล่วงหน้า, สามารถเพลิดเพลินกับความสะดวกสบาย

กุยฮีและเจิ้งเหอ พวกเขามองดูเผ่าที่กำลังมาถึง คนเหล่านี้บางคนเริ่มร่วมมือกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ในขณะที่คนอื่นๆ ยังทำงานคนเดียว จากพฤติกรรมของคนเหล่านี้ พวกเขาสามารถมีความเข้าใจโดยทั่วไปเกี่ยวกับพวกเขา ใครสามารถต่อสู้ได้ดีกว่า ใครเป็นคนหัวเก่าคร่ำครึช่างอนุรักษ์นิยม และใครที่มีความแนบเนียนและกลับกลอกกว่า หนึ่งหรือสองคนสามารถมองเห็นได้

เมื่อทุกคนเข้ามาในสนามพบสถานที่ของตัวเอง และมองคนมากมายในสนาม พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก

"นี่คือพันธมิตรกลุ่มใหญ่หรือไม่?"

"ชนเผ่ามากมาย!"

พวกเขายังป้องกันเขาเพลิงในตอนแรก ด้วยความกังวลว่าจะติดกับเขาเพลิง แต่เมื่อเห็นชนเผ่าจำนวนมากเข้ามา และมีบางเผ่าที่รู้จักกัน ความกังวลนั้นก็ค่อยๆ หายไปเช่นกัน แต่แทนที่ด้วยความคาดหวัง

พันธมิตรกลุ่มใหญ่ เผ่าหลายเผ่าต้องการรวมตัวกันจริงๆ เหรอ?

ถ้ามันเป็นเรื่องจริง มันย่อมเป็นเรื่องดีสำหรับทุกคน

ด้วยความรู้สึก บางคนเขียนเผ่าที่พวกเขาเห็นทีละเผ่า และในไม่ช้าพวกเขาก็พบว่า มีที่ว่างสามสิบสองตำแหน่ง!

"ไม่ได้พูดว่ามีสามสิบสองเหรอ?"

"ใช่แน่นอน ข้าจำได้ว่าเราเป็นคนสุดท้าย ข้านับแผ่นหินที่หน้าประตู พวกเราเป็นเผ่าสุดท้าย "คนเผ่าจู่ถงกล่าว

“อีกเผ่า อยู่ไหนเหรอ? มีเพียงสามสิบเอ็ดเท่านั้น นอกเหนือจากเขาเพลิง” มีใครบางคนนับเผ่าในสนามอีกครั้ง ถูกต้อง มันเป็นสามสิบเอ็ด หนึ่งหายไป!

เป็นไปได้ไหมที่เขามาและจากไป? มีคนคิด

ในการถกเถียงพูดคุย บางคนมองไปที่ผู้นำเขาเพลิงซึ่งนั่งอยู่ในตอนแรก

กุยฮีมองไปที่พื้นที่ว่างในตอนท้าย ขมวดคิ้วของเขาแล้วถามเจิ้งเหอทางด้านข้าง "อีกเผ่าเป็นใคร"

หลังจากที่กุยฮีถาม ทันใดนั้นก็จำได้ " คนนั้น ยังไม่มาเหรอ?"

เจิ้งเหอ :“…นอนจนลืมแล้วเหรอ?”

"เขาไม่จำเป็นต้องนอนหรอกเหรอ?"

"อาจคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ จนลืม" เจิ้งเหอกำลังจะสั่งให้ผู้คนไปหากานเฉี่ย

หากเขาไม่เห็นในรายการล่วงหน้า เขาคงจะลืมคน ๆ นั้นไปแล้ว ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขากำลังคิดถึงชนเผ่าที่ถูกเรียกเข้ามา และเพิกเฉยต่อบุคคลอันตรายที่อยู่ใต้จมูกของเขา. ยิ่งกว่านั้น เขาไม่ได้คาดหวังว่ากานเฉี่ยจะยืนหยัดเพื่อชนเผ่าทั้งหมดเพียงลำพัง

กำลังพูด ร่างหนึ่งออกมาจากประตูบานหนึ่งในป้อมหยานเหอ เพราะเป็นเวลากลางวันกานเฉี่ยยังคงสวมเสื้อคลุม สวมหมวกคลุมเกือบปกปิดใบหน้าทั้งหมดของเขา

กุยฮีมองกานเฉี่ย ผู้ซึ่งกำลังเดินมาที่นี่และพูด "เอาหละ เผ่าสุดท้ายอยู่ที่นี่แล้ว"

“เผ่าสุดท้าย? อยู่ที่ไหน?” มีคนมองไปรอบ ๆ

"ข้าไม่เห็นเลย ไม่มีใครอยู่ที่ประตูเขี้ยวสัตว์"

"เฮ้ ไม่ใช่คนนั้นเหรอ?" มีคนชี้ไปที่กานเฉี่ย ผู้มาที่นี่

"มาคนเดียว?!"

ท่ามกลางความสงสัยของทุกคน มาที่ทางเข้าและเอ่ยแทรกออกมา : "เผ่าฮั้ว กานเฉี่ยยินดีที่มา"

บูม ---

บรรดาผู้ที่อยู่ที่นี้ไม่สนใจว่าการคว้าตำแหน่งในตอนนี้ถือเป็นเหตุการณ์ที่น่ายินดี แต่ตอนนี้ตกใจกับคำพูดของกานเฉี่ย

"เผ่าฮั้ว? ข้าไม่เคยได้ยินเลย "

"คนเดียว?! เขาเพียงคนเดียว! "

"ผู้นำหรือแม่มดมาทั้งหมดไม่ใช่เหรอ? เขาเป็นหัวหน้าเผ่าฮั้วหรือไม่? "

กานเฉี่ยมองไปที่ด้านที่ดังที่สุด มีชายร่างใหญ่ตะโกนเสียงดัง : "มาทำอะไรที่นี่คนเดียว? ไม่มีใครในเผ่าของเจ้าเหรอ? ! "

เดินไปที่นั่น กานเฉี่ยหยุดห้าเมตรต่อหน้าชายคนนั้น ดวงตาที่สงบนิ่งของเขาดูเหมือนจะหลบเล็กน้อย และมองดูคนที่นั่งอยู่บนเบาะหนังสัตว์ เกือบจะเอ่ยทีละคำ : "เผ่าของเรา มีแต่ข้าเท่านั้น เจ้ามีความเห็นอะไรเหรอ? "

หัวหน้าเผ่าสุยหู่นั้นกำลังยิ้มอย่างล้อเลียน และกล่าวว่าไม่มีใครในเผ่าฮั้วมาเลย เขาเห็น กานเฉี่ยกำลังมา ยิ่งกว่านั้นด้วยการปรากฏตัวของเขาที่เหมือนหยิ่งผยอง ทำให้เขารู้สึกว่าถูกยั่วยุ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเริ่มจางลง รีบลุกขึ้นและก้าวไปข้างหน้า โดยมองไปที่กานเฉี่ยที่อยู่ต่ำกว่าตัวเอง มีเสียงคำรามต่ำในลำคอเหมือนสัตว์ร้ายหายใจ“เจ้ากำลังพูดกับข้าอยู่เหรอ?”

ใบหน้าของกานเฉี่ยไม่เปลี่ยนแปลง และเขาไม่ได้ตอบคำถามของอีกฝ่าย เขาพูดซ้ำสิ่งที่ได้พูดไปเมื่อกี้ น้ำเสียงก็เหมือนเดิม ไม่มีสูงขึ้นหรือต่ำลง

"เจ้ามีความคิดเห็นเหรอ ?"

ทัศนคติของกานเฉี่ย ทำให้หัวหน้าเผ่าสุยหู่โกรธ ซึ่งเป็นการดูถูกเหยียดหยาม!

หน้าผากกระตุกสองครั้ง หัวหน้าเผ่าสุยหู่สูดหายใจเข้าลึก ๆ หน้าอกก็พองตัวขึ้นจากการสูดหายใจ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง, รูม่านตากลมเปิดและหดตัวหลายครั้งในทันที, กล้ามเนื้อหลังและไหล่นูนกระเพือมอย่างรวดเร็ว, ผิวตึงแน่น, เน้นกล้ามเนื้อแข็งที่เต็มไปด้วยความแข็งแรง, แขนเหยียดไปด้านข้าง, นิ้วกระดูกส่งสิ่งแตก, รอยสีเขียวกระจายไปทั่วร่างกาย

ขาพองหนานั้นก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง และเมื่อฝ่าเท้าสัมผัสกับพื้นจะได้ยินเสียงอู้อี้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีเพียงพลังดุร้าย ตัวคนเป็นเหมือนเสือที่ว่องไว และพุ่งผ่านไปในวินาทีต่อมา วินาทีเขาปรากฏตัวที่ด้านหน้าของกานเฉี่ย ระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคนแคบลงจากห้าเมตรเป็นหนึ่งก้าว!

ดวงตากลมโตของเขาเปล่งประกายอย่างรุนแรง และลมหายใจก็พุ่งตรงเข้าไปในลำคอ

คำราม -

เสียงคำรามเหมือนเสือร้าย เปล่งออกมาจากลำคอของฝ่ายตรงข้าม และคลื่นเสียงกระแทกตรงไปที่กานเฉี่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา และผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน เสื้อผ้าบนร่างกายของพวกเขาลู่ไปตามแรงลมและปลิวไป

อย่างไรก็ตาม หมวกและเสื้อคลุมที่กานเฉี่ยสวมเพียงขยับเล็กน้อย ไม่พูดถึงเสื้อคลุมที่ถูกเป่าขึ้นและแม้แต่ชายเสื้อคลุมก็ไม่เปิด

เมื่อเห็นเช่นนั้น หัวหน้าเผ่าสุยหู่ส่งเสียงคำรามลั่นป่าอีกสองครั้ง เสียงดังรุนแรงขึ้น คนอื่นๆ แก้วหูจะแตก ทุกคนรอบตัวก็ตกตะลึงปิดหูของพวกเขาและออกจากที่นั่ง

อย่างไรก็ตาม หลังจากเสียงคำรามสามครั้ง แม้แต่คนที่ความรู้สึกช้าก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เสื้อคลุมบนร่างของกานเฉี่ย หมวกคลุมบนหัวของเขาดูเหมือนจะถูกดูดอย่างแน่นหนา!

คนอื่น ๆ ในสนามมองไปที่ด้านนี้ บางคนกำลังวัดผลบางอย่าง บางคนกำลังคิดอย่างรอบคอบ และบางคนก็เพื่อดูความตื่นเต้นเท่านั้น

ล้อมรอบด้วยความเงียบ เสียงหายใจหนักๆ ของหัวหน้าเผ่าสุยหู่เท่านั้นที่จะได้ยิน

รู้สึกได้ถึงพลังสัญลักษณ์ในร่างกายกำลังทำงานอย่างดุเดือด เนื่องจากเสียงคำรามทั้งสามครั้ง หัวหน้าเผ่าสุยหู่จ้องไปที่กานเฉี่ยซึ่งยังคงยืนอยู่ที่นั่น คิดว่าจะคำรามอีกสักสองสามครั้งดีหรือไม่

"คำรามเสร็จแล้วหรือ?" กานเฉี่ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วถามอย่างใจเย็น ราวกับว่าเสียงคำรามของอีกฝ่ายเหมือนเป็นการเล่นตลก ไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย

หัวหน้าเผ่าสุยหู่ไม่มีเวลามาขบคิด ในวินาทีต่อมา เขาเห็นว่าตาของกานเฉี่ยกลายเป็นสีแดงเลือด ใบหน้าเขียวซีดเล็กน้อยที่ไม่ได้ถูกปกคลุมเผยให้เห็นรอยเส้นเลือดบางๆ เท้าของเขาไม่ขยับและร่างกายของเขาโน้มตัวไปข้างหน้า กระดูกด้านหลังทำให้เกิดการระเบิดหลายครั้ง แขนที่ห้อยตามธรรมชาติก็สั่นอย่างกะทันหัน กรงเล็บแหลมยาวสีน้ำตาลดำทั้ง 5 เหมือนมีดแทงจากด้านหน้าของกระดูกนิ้ว เสื้อคลุมถูกยกขึ้น เผยผมสีขาวเช่นแผงคอของสัตว์ดุร้ายกำลังเกรี้ยวโกรธ เขี้ยวสองข้างยื่นออกมาจากในปากที่เปิดอยู่ เสียงคำรามอย่างรุนแรงเปร่งออกมาจากลำคอ

หากเสียงคำรามของหัวหน้าเผ่าสุยหู่ที่ผ่านมาเป็นเพียงเสียงคำรามของเสือในภูเขา เช่นนั้น เสียงคำรามยาวของกานเฉี่ยในเวลานี้ คือเสียงคำรามกึกก้องระหว่างสวรรค์และโลก เช่น แผ่นดินถล่ม สึนามิครั้งรุนแรง มันยิ่งใหญ่กว่า. แรงกดดันที่รุนแรงทำให้หายใจไม่ออก! อากาศรอบ ๆ บิดเบี้ยวจากเสียงคำรามเป็นเวลานานนี้

เสียงคำรามดังกึกก้อง ——

โต๊ะหินที่อยู่ไม่ไกลถูกเคลื่อนย้ายจากกระแสลมที่กำลังบ้าคลั่ง

ปัง โครม เพล็ง!

เครื่องปั้นดินเผาบนโต๊ะแตกเป็นเสี่ยง ๆ

แคร๊กแคร๊ก---

ตำแหน่งที่กานเฉี่ยยืนอยู่ พื้นดินแตกออก ชิ้นส่วนเล็ก ๆ จำนวนนับไม่ถ้วนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

หัวหน้าเผ่าสุยหู่ที่เผชิญหน้าใกล้กับกานเฉี่ย รู้สึกเหมือนกับว่าสัตว์ยักษ์โบราณที่เพิ่งตื่นขึ้นมาและกำลังมองลงมาที่เขาอย่างเย็นชา ทำให้เขาอยากที่จะหันหลังกลับและวิ่งหนีไป และตัวเขาที่จำต้องถอยหลังกลับไปจากแรงลม เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทรงตัวอย่างมั่นคง ขาของเขาก้าวออกมาจากหลุมลึกสองแห่งบนพื้น แต่มันก็ถูกผลักกลับอย่างแรง! แรงผลักที่น่าข่มขืนก่อตัวอยู่รอบตัวเขา ภายใต้เสียงคำรามอันยาวนานของกานเฉี่ย มันพังลงทันที!

หัวหน้าเผ่าสุยหู่ส่งเสียงคำรามสามครั้ง เสียงแรกเกือบสิบวินาทีและเสียงที่สามที่ยาวที่สุดประมาณยี่สิบวินาที สำหรับเผ่าสุยหู่ที่ชอบส่งเสียงคำราม เพื่อไปถึงระดับคำรามนี้ สิบวินาทีก็ถือว่านานแล้ว คำรามเป็นเวลายี่สิบวินาที เป็นหนึ่งในไม่กี่คนในเผ่าสุยหู่

แม้ในเวลานั้น เผ่าสุยหู่นั้นมีความภูมิใจในสายตาของเขา เผ่าสุยหู่ของพวกเขาก่อนที่จะปลุกพลังสัญลักษณ์ เริ่มฝึกคำราม การคำรามก็เป็นประเภทของการต่อสู้อีกด้วย คนเผ่าสุยหู่แต่ละคนมีความจุปอดที่น่าทึ่งมาก พวกเขาอยากจะแสดงที่นี่มานานแล้ว

แต่ ความจริงของใบหน้าที่แตกละเอียดอย่างรวดเร็ว และเสียงคำรามของคนบางคนยิ่งแย่ไปกว่าพวกเขา!

เมื่อการตะโกนของกานเฉี่ยยังคงดำเนินต่อไปจนถึงยี่สิบวินาที เผ่าสุยหู่ก็ตกใจ หลังจากผ่านไปกว่า 30 วินาที แววตาของเผ่าสุยหู่ได้เริ่มกลายเป็นเลือนลอย แต่ในเวลานี้ กานเฉี่ยยังคงไม่หยุด เขายังคงเกิดขึ้น!

เขายังคงคำรามต่อ!

สี่สิบวินาที ห้าสิบวินาที ...

จนกระทั่งเกือบนาทีที่กานเฉียหยุด และไม่มีอาการอ้าปากค้าง ไม่มีความผิดปกติของการหายใจ ... ไม่!

เป็นการยากที่คนเผ่าสุยหู่จะกลับมาได้สติจากความตกใจครั้งใหญ่ และมองไปที่กานเฉี่ย

คนๆ นี้…ดูเหมือนจะไม่หายใจ ไม่มีหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลง !

ชั่วครู่หนึ่ง เผ่าสุยหู่ถูกทำให้มึนงงและแววตาของพวกเขาหมองหม่น

ดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดของกานเฉี่ยมองไปที่หัวหน้าเผ่าสุยหู่ซึ่งถูกผลักให้ถอยกลับไปหลายก้าว และเห็นหัวหน้าเผ่าสุยหู่และคนเผ่าสุยหู่ที่อยู่ข้างหลังเขาสั่นเทา

"เจ้ามีความคิดเห็นว่าไง?" การเฉี่ยถามอีกครั้งด้วยเสียงที่มั่นคง

หัวหน้าเผ่าสุยหู่กระตุกอย่างรวดเร็วสองสามครั้งพร้อมกับเหงื่อเย็นอาบทั่วแผ่นหลังและดูเหมือนว่าเลือดจะแข็งตัว หลังจากหยุดชั่วคราว เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า : "ไม่"

สายตาของกานเฉี่ยข้ามหัวหน้าเผ่าสุยหู่และมองดูเผ่าสุยหู่ที่อยู่ข้างหลังเขา "พวกเจ้ามีความคิดเห็นหรือไม่?"

"ไม่!"

"ไม่มี!"

เผ่าสุยหู่ทุกคนส่ายหัวอย่างแรง ล้อเล่นน่า ขนาดหัวหน้าเผ่าของพวกเขายังแพ้ แล้วพวกเขาจะไปเอาความกล้าที่ไหนที่จะต่อสู้ด้วย

กานเฉี่ยกวาดสายตาของเขาและมองไปรอบ ๆ "พวกเจ้ามีความคิดเห็นหรือไม่?"

"ไม่!"

"ไม่มี!"

"ไม่มีความคิดเห็น!"

ชนเผ่าที่กานเฉี่นกวาดสายตาไปกล่าวอย่างรวดเร็วว่า แม้แต่ซือตู่ของเผ่ายองก็รู้สึกมึนงงที่หนังศีรษะ ลำคอรู้สึกเย็นวูบ เมื่อได้พบกับดวงตาสีแดงเลือดของกานเฉี่ย

"ใครมีความคิดเห็นอีกบ้าง?"

ดวงตาสีแดงของกานเฉี่ยกวาดเข้าไปในสนาม และผู้คนที่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะเบนสายตาออกไป ไม่กล้ามองสบตา แม้ว่าจะอยู่ห่างไกล แต่ก็สามารถรู้สึกได้ถึงดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดที่ทำให้หายใจไม่ออก

พวกเขายังพบว่า ตำแหน่งที่กานเฉี่ยยืนอยู่ พื้นดินมีสีเหลืองเล็กน้อย เม็ดทรายถูกลมพัด

ทราย?

มันไม่ได้อยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน!

คำอธิบายเดียวก็คือ กานเฉี่ยก่อให้เกิดขึ้นมา!

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ได้พูดกัน กานเฉี่ยก็ดึงหมวกคลุมและปิดกั้นแสงอาทิตย์ไว้เหนือหัวของเขา จากนั้นก็เดินไปยังตำแหน่งหนึ่ง จนกระทั่งมาถึงด้านข้างของเผ่าพิรุณ

ตำแหน่งของเผ่าพิรุณได้รับการกำหนดมานานแล้วและกานเฉี่ยไม่ยอมให้เขาเพลิงกำหนดตำแหน่งของเขาไว้ล่วงหน้า

ไม่ได้มองไปที่เผ่าพิรุณ กานเฉี่ยมองไปที่เผ่าโผ๋ที่นั่งถัดจากเผ่าพิรุณ

"ที่ตรงนี้ ข้าต้องการมัน" มันยังคงเป็นน้ำเสียงที่ราบเรียบและสงบ กล่าอย่างประหยัดถ้อนคำ แต่แผงความตรึงเครียด

กลืนน้ำลายที่เหนียวฝืดคอ หัวหน้าเผ่าโผ๋หันไปมองคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลังเขา เมื่อเห็นคนในทีมพยักหน้าเหมือนไก่จิก เขาก็ลุกขึ้นและปล่อยที่นั่งไป

เผ่าอื่น ๆ ในตอนนี้ไม่ได้หัวเราะเยาะกับพฤติกรรมของเผ่าโผ๋ กลับกันหากเป็นพวกเขาก็จะทำเช่นเดียวกัน

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเสียงกรีดร้องที่ยาวนาน มันได้ทำให้พวกเขารู้ถึงความแข็งแกร่งของบุคคลนี้แล้ว

เผ่าฮั้ว

อย่างน้อยพวกเขาก็จดจำในใจ มีเผ่าเช่นนี้ มีเพียงคนเดียว และหนึ่งเดียว แต่ทรงพลังอย่างน่ากลัว! ทำให้พวกเขามีความรู้สึกว่า แม้ว่าพวกเขาจะทำให้ดีที่สุด พวกเขาอาจไม่สามารถเอาชนะเขาได้!

อย่างน้อยพวกเขาก็เขียนไว้ว่ามีเพียงคนเดียวในเผ่าเช่นนี้และมีเพียงคนเดียวที่แข็งแกร่งมาก!มันทำให้พวกเขารู้สึกว่าแม้ว่าพวกเขาจะทำให้ดีที่สุดพวกเขาอาจไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้!

น่ากลัว!

น่ากลัวมาก! นั่นไม่เหมือนคน!

เผ่าฮั้ว กานเฉี่ย พวกเขาจดจำเอาไว้ในใจแล้ว!

ใบหน้าของหยานซุ่ยซีดและมือที่ห้อยอยู่ข้างตัวไม่สามารถควบคุมไม่ให้สั่นได้

คือเขา! เผ่าฮั้ว กานเฉี่ย!

เผ่าฮั้วเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่!

มีเพียงคนเดียว แต่มันทำให้หยานซุ่ยรู้สึกวิกฤตอย่างมาก แต่ในเวลาเดียวกัน หยานซุ่ยก็เห็นว่า กานเฉี่ยมองมาที่พวกเขาไม่ใช่อย่างที่เขาคิด ถึงจะไม่ค่อยดีนัก แต่มันไม่ได้มีเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง ในทางตรงกันข้ามมีความรู้สึกดูถูกหรือแม้กระทั่งไม่ใส่ใจ

กานเฉี่ยไม่ได้มองเผ่าพิรุณในปัจจุบันนี้มากนัก และรู้สึกว่าเผ่าพิรุณในวันนี้อ่อนแอเกินไป ไม่คู่ควรกับการลงมือของเขา หยานซุ่ยสังเกตเห็นท่าทีของกานเฉี่ยและรู้สึกโล่งใจ

ไม่ว่าจะเป็นการดูหมิ่นหรือไม่สนใจ ตราบใดที่ยังไม่มีความตั้งใจที่จะฆ่าพวกเขาเผ่าพิรุณ ยิ่งกว่านั้น เนื่องจากกานเฉี่ยเลือกที่จะเข้าร่วมพันธมิตรใหญ่ที่กำหมดกฎโดยเขาเพลิง นั่นหมายความว่าตราบใดที่พันธมิตรใหญ่ยังคงอยู่ ตราบใดที่เผ่าพิรุณอยู่ในกลุ่ม ตราบเท่าที่กานเฉี่ยไม่ได้ออกจากกลุ่ม พวกเขาจะอาจลงมือกระทำใดๆ

สามสิบสองชนเผ่ามาถึงแล้วและทุกคนก็นั่ง

เงาของนกอินทรีปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า มีบางคนลงมาจากท้องฟ้าและลงบนพื้นสนาม

ปัง!

มีเสียงอู้อี้อยู่บนพื้นดิน

"ขออภัย สายไปหน่อย" ฉาวซวนเดินไปทางด้านหน้าของเขาเพลิงอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับห้องหลอม ฉาวซวนจึงถูกเรียกตัวไปดูสถานการณ์ พวกเขาทุกคนรู้เรื่องนี้แม้ว่าการประชุมกลุ่มพันธมิตรใหญ่จะสำคัญมาก แต่จะไม่เพิกเฉยต่อสถานการณ์ในห้องหลอม

"เป็นอย่างไร?" กุยฮีกระซิบ

"ไม่เป็นปัญหาใหญ่ มันได้รับการแก้ไขแล้ว" ฉาวซวนกล่าว

"ดีแล้ว"

ตำแหน่งของเขาเพลิง ที่สำคัญที่สุด สามที่นั่งแถวหน้าหันหน้าไปทางสามสิบสองชนเผ่า มีหัวหน้าเผ่าและหมอผีในปัจจุบันของเขาเพลิงและผู้อาวุโสใหญ่ ฉาวซวน

ทั้งสามอยู่ด้วยกัน

กุยฮีมองดูเผ่าทั้งสามสิบสองเผ่าที่อยู่ตรงหน้า "ดังนั้น การชุมนุมนี้ เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว!"