ตอนที่ 48 แขก

แกลโลลี่ก้าวเข้าไปในโรงละครไวเซนาสเช่ และสังเกตเห็นฉากหลังขนาดใหญ่ที่ทางเข้า

ทำไมพวกเขาถึงย้ายฉากหลังออกไปข้างนอก? การแสดงของพวกเขาแสดงข้างนอกหรอ?

แกลโลลี่รู้ดีว่าคณะละครบางส่วนที่แสดงในเมืองเล็ก ๆ จะใช้วิธีแบบนี้ แต่โดยปกติแล้วพวกเขาเป็นชนกลุ่มน้อย และคล้ายกับคณะละครสัตว์มากกว่าคณะละคร

อย่างไรก็ตามไม่มีเวทีที่มองเห็นได้รอบ ๆ ฉากหลังนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อแกลโลลี่เข้าไปในอาคาร มันก็ไม่ได้ร้างอย่างที่ศาสตราจารย์ซาลินย่าบอก

มีคนอย่างน้อยสิบสองคนเข้าคิวที่เคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว และส่วนใหญ่เป็นสตรีชนชั้นสูงที่แต่งตัวเยอะเช่นเดียวกับนาง ในขณะเดียวกันชายตัวโตเยอะที่แต่งหน้าเบา ๆ กำลังอธิบายบางอย่างกับผู้หญิงในแถวอย่างกระตือรือร้น

“ที่นี่ไม่มีอะไรให้ดูมากนักหรอกท่านแกลโลลี่”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าเดินเข้ามาสมทบกับนางภายในอาคาร และเข้าไปในโรงละคร

สถานที่แห่งนี้ว่างเปล่าในครั้งสุดท้ายที่เขามาเมื่อสองสามวันก่อน แม้จะมีคนอยู่บ้าง แต่โรงละครไวเซนาสเช่ก็ยังอยู่ห่างจากโซนจำหน่ายตั๋วแสนแออัดในโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์

เซอร์ไวส์เซนาสเช่สังเกตเห็นผู้มาเยือนใหม่สองคนของเขาอย่างรวดเร็ว…หนึ่งคือนักธุรกิจที่เขาสาปแช่ง และอีกคนคือดาราของโรงละครห่านดำ! อะไร?!

“ท่านหญิง ข้าขอตัวซักครู่”

เซอร์ไวเซนาสเช่ขอตัวออกมาจากท่ามกลางสตรีผู้สูงศักดิ์ และพุ่งเข้ามาหาแกลโลลี่

“ท่านใช่ท่านแกลโลลี่ใช่ไหม เชิญเยี่ยมชมที่นี่ก่อน”

เซอร์ไวเซนาสเช่โค้งคำนับดอกไม้แห่งฟารัคซี่อย่างนุ่มนวล สิ่งที่สำคัญสำหรับเขาไม่ใช่ตำแหน่งของหญิงสาว แต่เป็นพรสวรรค์ของนางบนเวที ดาราแห่งโรงละครห่านดำเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมมากพอที่จะทำให้เขาอดทนกับคนที่มากับนาง!

“โอ้เพื่อนรัก เจ้าเพิกเฉยต่อเพื่อนเก่าได้ยังไงกัน? ไม่เย็นชาไปหน่อยเหรอ?”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าเข้ามาเสนอหน้าทันที ท้ายที่สุดแล้วชาวนอร์แลนด์มักจะต้องจ่ายเงินหลายพันเหรียญทองเพื่อที่จะได้เห็นนาง

“เพื่อน? ข้าไม่รู้จักพ่อค้าชั่วช้า ออกจากโรงละครของข้าไปเดี๋ยวนี้ ข้าไม่สามารถทำงานได้เมื่อได้กลิ่นอากาศที่เน่าเหม็นรอบตัวเจ้า!”

เซอร์ไวเซนาสเช่ไม่สนใจเรื่องความสุภาพ และพูดความในใจของเขาออกมา เนื่องจากชายคนนี้เกือบจะแย่งฐานลูกค้าของโรงละครไวเซนาสเช่ไปจนหมด เขาต้องใช้ความพยายามมากในการหยุดตัวเองไม่ให้ชกหน้าซาลินย่า

“ข้าแค่อยากช่วยเจ้า เมื่อพิจารณาว่าเจ้าแทบจะไม่สามารถจัดหาเงินทุนในการบำรุงรักษาตัวอาคารได้ ทำไมเจ้าไม่ส่งต่อโรงละครนี้ให้ข้า ข้าสัญญาว่าจะฟื้นฟูให้มันกลับสู่ความรุ่งเรืองเหมือนในอดีต”

ศาสตราจารย์ซาลินย่ายังคงสุภาพเนื่องจากแกลโลลี่ยืนอยู่ด้านหลังเขา

“ความรุ่งเรืองในอดีต? ความรุ่งเรืองของโรงละครไวเซนาสเช่ได้รับการยกย่องอีกครั้งแล้วเมื่อวานนี้! ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ทั้งนอร์แลนด์จะรับรู้ว่ามีโรงละครเพียงแห่งเดียวในเมืองนี้!”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าพูดถูกที่โรงละครไวเซนาสเช่ใกล้จะยุบตัว แต่สิ่งต่าง ๆ ได้เปลี่ยนไปแล้ว ด้วยความช่วยเหลือของโจชัว โรงละครไวเซนาสเช่จะสามารถเข้าร่วมแข่งกับโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์ได้ แม้ว่าฝ่ายหลังจะเป็นเจ้าภาพของบริษัทห่านดำก็ตาม

เซอร์ไวส์เซนาสเช่มั่นใจว่าเบลล์มีเสน่ห์เทียบเท่ากับดาราคณะละครห่านดำ! วันหนึ่งนักแสดงหญิงจะได้รับฉายาคล้ายกับดอกไม้แห่งนอร์แลนด์เข้า

“ถูกต้องแล้วเซอร์ไวส์เซนาสเช่ ข้าเชื่อว่าโรงละครแห่งนั้นคือโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าไม่สามารถมองข้ามทัศนคติที่เอาแต่ใจของคู่แข่งได้

เซอร์ไวเซนาสเช่กำลังจะสั่งให้คนของเขาลากพ่อค้าที่น่ารำคาญออกไป แต่เขาเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคยสองคนที่ประตูสายตาของพวกเขาทำให้เขาเย็นลงทันที

…

โจชัวไม่ได้คาดหวังว่า สมาคมก่อสร้างจอมเวทย์ที่เซอร์ไวเซนาสเช่จ้างมาจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ฉากหลังเสร็จสิ้นก่อนกำหนดเสร็จซึ่งคือวันรุ่งขึ้น

ดังนั้นโจชัวจึงตัดสินใจแวะมาดูเนื่องจากอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน เขากำลังจะฉายโปสเตอร์ลงบนฉากหลัง แต่ความวุ่นวายภายในโรงละครดึงดูดความสนใจของเขา

โจชัวไม่ได้ยินเรื่องโต้แย้งมากนัก แต่เขาเห็นได้ว่าเซอร์ไวส์เซนาสเช่กำลังถูกผู้มาเยือนบางคนโจมตี

หากเหตุการณ์ดังกล่าวแพร่ออกไปอาจทำให้ชื่อเสียงของโรงละครเสียหายได้

ไม่จำเป็นต้องเตะใครออก แม้ว่าจะเป็นคู่แข่งกันก็ตาม ใครก็ตามที่ก้าวเข้ามาในโรงละครถือเป็นผู้ชมที่มีศักยภาพสำหรับ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” โจชัวมองไม่เห็นเหตุผลที่จะเสียโอกาสในการขายตั๋วเพิ่ม

“ เจ้าไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ถ้าแค่ยืน.

โจชัวพร้อมด้วยซิริเข้าไปในอาคาร และขัดจังหวะการสนทนาระหว่างเซอร์ไวเซนาสเช่และชายที่เขาเกลียดอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไมท่านทั้งสองไม่ให้เกียรติชมผลงานล่าสุดของโรงละครไวเซนาสเช่สักหน่อยล่ะ?”

“ในที่สุดคณะละครก็ตกลงที่จะแสดงที่นี่แล้วหรอ?”

เมื่อพิจารณาจากคำพูดของเขา ศาสตราจารย์ซาลินย่าสงสัยว่าโจชัวน่าจะเป็นสมาชิกของบริษัทนั้น

“อืม…โรงละครไวเซนาสเช่ไม่ได้เป็นเจ้าภาพของคณะละครใด ๆ ในขณะนี้ และไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น ไม่ว่าในกรณีใดข้าเชื่อว่าท่านจะสนุกกับการแสดงของเรา”

ผลึกในมือของเขาเปล่งแสงเมื่อโจชัวฉายภาพที่เก็บไว้ในผลึกไปยังฉากหลังสีขาวที่แขวนอยู่บนเสา

ในการโปรโมตการแสดง โรงละครต้องมีโปสเตอร์ทั้งที่ทางเข้าด้านนอก และด้านในเพื่อเป็นการโฆษณา

ดังนั้นโปสเตอร์ของ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” จึงถูกฉายบนฉากหลัง มันแสดงให้เห็นฉากที่เบลล์และปีศาจเต้นรำในห้องโถงขนาดใหญ่ของปราสาท และทั้งคู่ก็แต่งตัวกันจัดเต็ม

เมื่อบรรดาสตรีศักดิ์ที่ได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้ได้เห็นภาพดังกล่าวก็ร้องเสียงหลงด้วยความดีใจ ฉากนั้นกระตุ้นความรู้สึกลึก ๆ ที่พวกนางรู้สึกตอนดูภาพยนตร์ครั้งแรก

ศาสตราจารย์ซาลินย่าและแกลโลลี่ต่างก็ถูกโปสเตอร์ล่อลวงเช่นกัน

"นี่มัน…"

ในขณะที่ได้เห็นผลึกออริจินัมฉายภาพ ศาสตราจารย์ซาลินย่ารู้สึกทึ่งกับผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าเบลล์ในโปสเตอร์ นั่นเป็นเพราะช่วงเวลาที่เขาเห็นหญิงสาวเขารู้สึกถึงความปรารถนา

แน่นอนว่าศาสตราจารย์ซาลินย่ายังประทับใจในเสน่ห์ของดอกไม้แห่งฟารัคซี่เมื่อเขาเห็นนางครั้งแรก แต่นั่นเป็นภาพสะท้อนตามธรรมชาติของผู้ชายเท่านั้น สิ่งนี้นั้นแตกต่างกัน

เขากำลังจะถามโจชัวเกี่ยวกับผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังบทบาทนี้ แต่โจชัวเอานิ้วแตะริมฝีปากว่าเขาจะไม่ตอบ

“วิธีที่ง่ายที่สุดที่จะได้รับคำตอบคือการชมการแสดง ตั๋วเพียงสองใบจะปัดเป่าความลึกลับที่อยู่เบื้องหลังมันทั้งหมด” โจชัวกล่าว

ศาสตราจารย์ซาลินย่ารู้สึกขุ่นเคืองอย่างมากกับคำตอบที่เชื้อชวนของโจชัว ไม่มีทางที่เขาจะซื้อตั๋วจากคู่แข่ง!

นั่นเป็นหลักการที่เขาตั้งไว้กับตัวเองเมื่อนานมาแล้ว เขายอมกระโดดลงจากตึกมากกว่าดูการแสดงในโรงละครไวเซนาสเช่

มันจะเป็นการตัดสินใจที่งี่เง่า! ไม่ว่าผู้หญิงในโปสเตอร์จะสวยแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมจำนนต่อความโง่เขลา!

ถึงอย่างนั้น…

“ข้าอยากได้ตั๋ว ได้โปรด”

แกลโลลี่ที่เงียบพูดกับโจชัว

"ท่านแกลโลลี่…เฮ้อ เอาตั๋วสองใบมาให้ข้า! ข้าจะจ่ายให้ท่านแกลโลลี่เอง”

ศาสตราจารย์ซาลินย่ากลั้นใจจ่ายเงินยี่สิบเหรียญทองสำหรับตั๋ววีไอพีสองใบ ซึ่งเป็นราคาที่ถูกกว่ามากเมื่อเทียบกับตั๋วของโรงละครของเขา

"ขอบคุณ เชิญทางนี้ครับ”

เนื่องจากพวกเขาถูกเปลี่ยนสถานะเป็นลูกค้า โจชัวจึงเป็นผู้ดูแลเพื่อนำพวกเขาทั้งสองเข้าไปในห้องชมภาพยนต์

หลังจากนั้นเขาก็มอบเหรียญทองยี่สิบเหรียญให้กับเซอร์ไวเซนาสเช่

“เราจะไม่ไล่ใครออกไป เว้นแต่พวกเขาจะมาสร้างปัญหา”

“เข้าใจแล้วครับท่าน”

ในความเป็นจริงเซอร์ไวเซนาสเช่กำลังยิ้มแจ่มใสอยู่ข้างใน ใบหน้าของศาสตราจารย์ซาลินย่าที่ดูอึดอัดทำให้เขามีความสุขมาก

“นอกจากนี้โปรดรายงานการขายตั๋วรายวันให้ข้าทราบ รวมถึงรายละเอียดต่างๆเช่นจำนวนตั๋วที่ขายได้และกำไรสุทธิ สรุปข้อมูลให้มาข้า…ข้าเชื่อว่าเจ้าพร้อมสำหรับงานนี้เซอร์ไวส์เซนาสเช่”

“แน่นอนข้าจะเตรียมรายงานด้วยของข้าตัวเอง”

เซอร์ไวเซนาสเช่เข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของโจชัว เมื่อเขาพูดว่า“พร้อมสำหรับงาน” เนื่องจากเขาวางแผนที่จะทำธุรกิจระยะยาวกับโจชัว เขาจึงไม่คิดเอาชื่อเสียงไปเสียเพื่อผลกำไร

โจชัวเพิ่งติดตั้งโปสเตอร์เสร็จเมื่อรู้สึกว่ามีคนจ้องมองเขา เขามองขึ้นไปที่ทางเข้าห้องโถงและสังเกตเห็นว่านั่นคือแกลโลลี่ อย่างไรก็ตาม สายตาของเขาถูกบดบังอย่างรวดเร็วด้วยมือที่โบกอย่างไม่ลดละเพื่อดึงดูดความสนใจของเขา

"อะไร?"

โจชัวหันไปมองซิริ

“ไม่มีอะไร แค่ยุงนะ”ซิริกล่าว