ตอนที่ 314 เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้แอบดู
ทำไมเธอถึงพบว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคุ้น ๆ?
ตรงกันข้ามกับพวกเขา
เฉียวเฉิน ไม่รู้เลยว่าพี่สาวของเขาเฝ้ามองเขามาสักพักแล้ว
เขาเม้มริมฝีปากขณะมองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยสายตาของเขาที่ไม่อดทน
“เซินซิน ไหนบอกว่าเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นก็มาไง พวกเขาอยู่ที่ไหน?”
หญิงสาวยิ้มและพูดอย่างอ่อนหวาน
“เฉียวเฉิน นายแกล้งโง่หรือไง ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นหรอก มีแค่นายกับฉันนี่แหละ”
“อะไรนะ?”
เฉียวเฉินตกใจและความโกรธบางอย่างก็พุ่งเข้ามาในดวงตาของเขา
“เธอไม่ได้พูดเองหรอกเหรอ..”
“ฉันโกหกน่ะ” หญิงสาวยิ้มอีกครั้ง
“ถ้าฉันไม่พูดอย่างนั้น นายจะมาไหมล่ะ”
“เอาล่ะ อย่าจ้องฉันแบบนั้นอีกต่อไปเลย ฉันทำทั้งหมดนี้ ก็เพื่อจะได้ออกมาเดตกับนาย ฉันพยายามขอให้นายออกมาด้วยกันหลายครั้งแล้วนะ แต่นายก็ยังคงปฏิเสธฉัน ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำแบบนี้ เพื่อให้นายออกมาด้วยกัน”
เฉียวเฉินพูดอย่างโกรธ ๆ “เธอ...”
“แล้วจะเอายังไง?”
หญิงสาวเชิดคางขึ้นเล็กน้อย
“ไหน ๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว ก็มาทานข้าวกันดี ๆ เถอะ อย่ายืนอยู่อย่างนั้นเลย คนอื่น ๆ กำลังดูเราอยู่นะ”
เฉียวเฉินโกรธมาก
เซินซินโกหกเขาได้อย่างไร?
เธอบอกว่าเป็นวันเกิดของเธอ และเธอเชิญเพื่อน ๆ มาร่วมฉลองรวมถึงเพื่อนสนิทของเฉียวเฉินด้วย
เขาเดาว่าเซินซินจะไม่ทำอะไรแย่ ๆ กับเขาต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้น ดังนั้นเขาจึงตกลงออกมาด้วย
เฉียวเฉินหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเซินซิน หรืออยู่กับเธอตามลำพัง
ตอนนี้เขาพบว่าเซินซินโกหกเขา แล้วทำไมเขาถึงจะต้องยอมอยู่ต่อล่ะ?
“คุณเซิน คุณทานคนเดียวเถอะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ ผมมีนัดอื่น ผม...”
ก่อนที่เฉียวเฉินจะพูดจบประโยค เซินซินก็หัวเราะ
“เฉียวเฉิน ถ้านายไม่กินข้าวกับฉัน ฉันจะบอกให้ทุกคนที่โรงเรียนรู้ว่านายแอบดูร่างกายของฉัน”
“เมื่อถึงตอนนั้น ทั้งโรงเรียนจะคิดว่านายเป็นคนไม่ดี”
“นายคิดยังไงกับเรื่องนี้ล่ะ?”
เฉียวเฉินเข้าใจสิ่งที่เธอว่าเธอหมายความว่าอย่างไร และหน้าแดงด้วยความโกรธและความอับอาย
“นั่นเป็นเพราะเข้าใจผิด ฉันไม่ได้แอบดู”
“ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก” เซินซินหยิบแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจิบ
“อย่างไรก็ตามเรื่องสุดท้ายคือ นายได้เห็นร่างกายของฉันแล้ว นายจะปฏิเสธเรื่องนั้นได้ยังไง ฉันบันทึกเสียงการสนทนาของเราไว้แล้วด้วย”
เฉียวเฉินดูประหลาดใจ “เธอบันทึกไว้งั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว” เซินซินยิ้มหวาน
“ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ แล้วถ้านายเกิดปฏิเสธเรื่องนั้นล่ะ นักเรียนเฉิน ฉันไม่ได้คิดจะเรียกร้องอะไรที่นี่หรอกนะ แค่ทานข้าวกับฉัน แล้วฉันจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป อย่าทำราวกับนายเสียเปรียบและกำลังลำบากอยู่หน่อยเลย นายไม่คิดว่าการใช้เวลากับสาวสวยที่ร้านอาหารระดับนี้ จะเป็นความสุขบ้างเหรอ?”
เฉียวเฉินมองไปที่เธอ หายใจเข้าลึก ๆ และกำหมัดแน่น เขาพยายามต่อสู้กับความโกรธของตัวเอง
เขาไม่เคยพบใครที่หน้าด้านหน้าทนเท่ากับเซินซินมาก่อน
เขาปฏิเสธเธออย่างชัดเจนทุกครั้ง แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยผ่านเขาเสียที
เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่มีความละอายเลย และเต็มใจที่จะพูดแม้กระทั่งคำพูดโกหก เพื่อให้ตัวเองบรรลุเป้าหมาย
