HO บทที่ 57 เนเซิ่นต์โซล

เมลติ้งสโนว์เปิดรายชื่อเพื่อนขึ้นมา เขาไล่ดูรายชื่อและก็พบกับลูกพี่ลูกน้องของเขา

เขาได้ส่งข้อความถามว่า ‘ตอนนี้สะดวกคุยรึเปล่า’ ไม่กี่วินาทีต่อมา ลูกพี่ลูกน้องตอบว่า ‘สะดวก มีเรื่องอะไรรึเปล่า’

จากนั้นเมลติ้งสโนว์ได้กดคุยผ่านวีดิโอคอล

เมื่ออีกกดรับสายวิดีโอคอล สิ่งที่เด็กหนุ่มได้เห็นม มันทำให้เขาต้องประหลาดใจ

“พี่ซื่อซวน หน้าพี่เปื้อนอะไรน่ะ”

“มันก็แค่เขม่าจากตอนที่ฉันกำลังตีเหล็กน่ะ” ซื่อซวนพูดอย่างเขิน ในขณะถูเขม่าออกมาจากใบหน้าของเขา “และอีกอย่างเมื่อกี้นายได้พูดชื่อจริงของฉันในเกมนะ”

“อ่อ ขอโทษครับ พี่โซล”

ชื่อตัวละครของลูกพี่ลูกน้องของเขาคือ เนเซิ่นต์โซล แต่คำมันออกเสียงยากดังนั้นเขาเรียกเขาเพียงแค่โซล

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” เนเซิ่นต์โซลถามอย่างเป็นห่วง “ปกตินายไม่วิดีโอคอลหาฉันนี่”

“พี่รู้จักคนที่ชื่อหลี่หมิงมั้ย?”

เมลติ้งสโนว์ถามตรง ๆ โดยไม่อ้อมค้อม เขาสังเกตเห็นสีหน้าของเนเซิ่นต์โซลเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนั้น

หลังจากที่เนเซิ่นต์โซลคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็ตอบว่า “ชื่อฟังดูคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน นายถามฉันทำไมเหรอ”

“ก็เธอเป็นแฟนของพี่ชายของผมแต่เธอพยายามเข้าใกล้ผมมากเกิน ในตอนแรกผมคิดว่าเธอคงอยากให้พี่ชายเห็นว่าเธอเข้ากับผมได้ดี แต่ตอนนี้ผมคิดว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น”

“เธอทำอะไรให้นายไม่สบายใจเหรอ?” เนเซิ่นต์โซลถามอย่างเป็นห่วง “นายสามารถพูดกับฉันได้นะ”

เมลติ้งสโนว์ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “มันไม่ใช่อะไรแบบนั้น ผมคิดว่าที่เธอเข้าใกล้ผมเพราะต้องการใช้ผมติดต่อกับพี่มากกว่า”

“ทำไมนายถึงคิดแบนั้นล่ะ” เนเซิ่นต์โซลยังรู้สึกกังวล แม้เมลติ้งสโนว์จะตอบมาแล้วก็ตาม

จากนั้นเมลติ้งสโนงก็ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับโรสลิลลี่ เขาเล่าให้ฟังว่า ก่อนหน้นี้ไม่กี่นาที เธอได้พูดชื่อจริงของเนเซิ่นต์โซลอย่างเสน่ห์หา ดูเหมือนเธอจะมั่นใจด้วยว่าเนเซิ่นต์โซลจะรู้จักชื่อจริงของเธอ

“นายควรบอกเรื่องนี้ให้พี่ชายขอนายรู้” เนเซิ่นต์โซลกล่าวอย่างจริงจัง

“ผมเคยบอกแล้วแต่พี่ชายหลงเธออย่างหัวปักหัวปำ ไม่มีทางที่พี่เขาจะฟังผมแน่นอน” เมลติ้งสโนว์กล่าวพลางกรอกตา

“ถ้าเป็นแบนั้น ฉันเองก็จนปัญญาเหมือนกัน” เนเซิ่นต์โซลกล่าวพลางถอนหายใจ “ไว้ฉันจะลองพูดกับพี่ชายของนายเอง แต่ฉันไม่รู้จะได้ผลมั้ย นายก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ค่อยจะดีนัก”

“ผมรู้...แต่ว่าผมก็สงสัยมากตลอดเหมือนว่าพี่ไปทำอะไรทำไมเขาถึงเกลียดพี่แบบนี้” เมลติ้งสโนว์ถามอย่างสงสัย

“อืม...สาเหตุที่พวกเราทะเลาะกัน มันมาจากผู้หญฺงคนหนึ่งน่ะ ย้อนกลับไปตอนท่พี่ของนายอายุ 12 และฉันอายุ 13 พี่ชายของนายหลงชอบผู้หญิงคนหนึ่งแต่เธอไม่ชอบเขาแต่เป็นฉันแทน” เนเซิ่นต์โซลกล่าว

“เพราะเรื่องแค่นั้นเหรอ ผมไม่เชื่อหรอกน่า” เมลติ้งสโนว์กล่าว

“ก็ตอนนี้เขาได้สารภาพรักกับเธอกลางห้องเรียนต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นทุกคน นอกจากเธอจะปฏิเสธเขาแล้ว เธอยังพูดอีกว่าที่เธอเข้าใกล้เขาเพื่อที่จะมาหาฉัน จากนั้นเรื่องนี้ได้กรจาบออกไปเป็นวงกว้างจนทำให้เขาทนไม่ไหวและลาออกจากโรงเรียนไป” เนเซิ่นต์โซลกล่าวด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

เมลติ้งสโนว์เข้าใจดีว่า ลูกพี่ลูกน้องได้พยายามช่วยพี่ชายของเขาจากการนินทาแต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ

เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของพี่แต่เขาก็ผิดหวังกับพี่ในเวลาเดียวกัน เนื่องจากประวัติศาสตร์มันจะกลับมาซ้ำรอยเดิม

“ไว้ให้ผมพูดเรื่องนี้กับพี่แทนล่ะกัน หากผมพูดไปแล้ว เขายังไม่ฟังผมอีก ผมจะปล่อยให้เขาเจอความจริงด้วยตัวเอง” เมลติ้งสโนว์กล่าว

“เราคงทำได้แค่นี้แหละ” เนเซิ่นต์โซลกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ

“ยังไงก็เถอะ ผมจะอยู่ที่นี่อีกแค่ 2สัปดาห์เท่านั้น จากนั้นผมก็จะกลับไปหาเพื่อนของผม ผมรำคาญเรื่องพวกนี้เต็มทนแล้ว”

“เพื่อนของนาย ใช่ดรายแอดคนนั้นทีอยู่ในรึเปล่า” เนเซิ่นต์โซลถาม

ในขณะที่เมลติ้งสโนว์กำลังจะตอบนั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงข้อความจากดริฟติ้งคลาวน์ดังขึ้นมา

“ตายยากจริง ๆ” เมลติ้งสโนว์กล่าวพร้อมเปิดข้อความขึ้นมาอ่าน หลังจากอ่านเสร็จ เขาก็ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมา

“หื้ม...เกิดอะไรขึ้น” เนเซิ่นต์โซลถามหลังจากที่เห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดี

“ฉันล่ะเกลียดพี่ชายของฉันจริง ๆ เพราะเขาเลยทำให้ฉันำพลาดการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ไปได้” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างอารมณ์เสีย

“มันเป็นการผจญภัยแบบไหน ถึงทำให้นายอารมณ์เสียแบบนี้” เนเซิ่นต์โซลกล่าวพลางหัวเราะ

“พี่ไม่เข้าใจ พี่ดริฟได้แผนที่สมบัติระดับ 1 ที่มีสัญลักษณ์โซ่ทองคำ แม้ว่าเขาจะบอกว่าฉันสามารถเข้าร่วมกับเขาได้ในภายหลัง แต่ก็ยัง...” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างเศร้า ๆ

“ดูเหมือนเพื่อนของนาย จะมีอะไรที่ตื่นตาเช่นนี้ตลอดเลยนะ” เนเซิ่นต์โซลรู้สึกสนใจเรื่องของดริฟติ้งคลาวด์

เมื่อเห็นว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาสนใจเพื่อนของเขา นั่นทำให้เมลติ้งสโนว์ร่าเริงขึ้นเล็กน้อย เขาเลยเริ่มเล่าการผจญทั้งหมดของพวกเขาให้เนเซิ่นต์โซลฟัง ยิ่งเด็กหนุ่มเล่าเรื่องราวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เนเซิ่นต์โซลสนใจเขามากขึ้นเท่านั้น