EP 210 กลุ่มจินดีแมนชั่นก่อเหตุอีกครั้ง

EP 210 กลุ่มจินดีแมนชั่นก่อเหตุอีกครั้ง

By loop

เวลาเช้า 7.00 น.

อาหารเช้าแสนอร่อยที่ดงซูบินจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอาหาร “พี่สาวหยู เซียวเซียว มามาทานอาหารเช้าได้แล้ว”

หยูเซียวเซียวกำลังแปรงฟันและหยูเหมยเซียวกำลังพับผ้าห่มของเธอเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของดงซูบิน หยูเหมยเซียววางหมอนไว้บนเตียงอย่างดีและปิดประตูเพื่อเปลี่ยน แต่ในขณะที่เธอปิดประตูมันก็ถูกเปิดจากด้านนอก

ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียวและพูด “ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ พี่ดูเซ็กซี่ดีกับชุดนี้”

หยูเหม่ยเซียวตอบอย่างเขินอาย “นี่คือชุดนอนของฉัน มันดูโป๊ไปนะ…”

ดงซูบินกล่าว “ใส่มันเถอะ ฉันชอบที่จะเห็นคุณอยู่ในนั้น”

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากและมองไปที่ชุดของเธอ “ฉัน…ฉัน…ฉันใส่เลกกิ้งได้ไหม” หยูเหมยเซียวเองเธอเป็นผู้หญิงขี้อายและหัวโบราณและรู้สึกอึดอัดที่ต้องสวมชุดนอนข้างนอกห้องของเธอ นอกจากนอนแล้วเธอจะไม่ใส่เดรสสั้น ตลอดชีวิตเธอไม่เคยใส่เดรสหรือกระโปรงเหนือเข่าเลย แม้ในฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าวเธอก็ไม่เปลี่ยนนิสัยนี้

ดงซูบินหัวเราะและพยักหน้า “ซื้อชุดเดรสสั้นมาบางก็ได้ในอนาคต ขาของพี่หยูสวยมากและน่าเสียดายที่ต้องปกปิด”

หยูเหมยเซียวเอามือปิดต้นขาของเธอโดยไม่รู้ตัวและตอบอย่างอาย ๆ “มันไม่สวยขนาดนั้นหรอก คุณกำลังประจบฉัน”

“ประจบประแจง? พี่หยูกำลังบอกฉันว่าพี่หยูไม่รู้ว่าพี่สวยแค่ไหน?” หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและไม่ตอบกลับ “เอาล่ะ. ใส่เลกกิ้ง. ฉันจะทำให้นมร้อนขึ้น” ดงซูบินเดินออกจากห้องและปิดประตูตามหลังเขา หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาทั้ง 3 คนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร หยูเซียวเซียวมองไปที่แม่ของเธอ “แม่ทำไมยังใส่แบบนี้อยู่” หยูเหมยเซียว หน้าแดงและส่งขนมปังให้ดงซูบิน “โอ้วันนี้…เอ่อ…วันนี้อากาศร้อน” ดงซูบินหัวเราะออกมา “มา…ลองทำอาหารที่ฉันทำดู” หยูเหมยเซียววางไส้กรอกลงบนจานของลูกสาวของเธอและ หยูเซียวเซียวเองก็กัด ดวงตาของเธอสดใสขึ้นทันที “อืม…มันอร่อยมาก แม่ลองดูสิ มันเยี่ยมยอดมากเลย.”

หยูเหมยเซียวกลัวหัวหน้าซูบินจะโกรธและรีบพูดว่า:“เซียวเซียว อย่าทานมูมมาม”

หยูซียเซียวพยักหน้าและกินอาหารเช้าของเธออย่างรวดเร็ว

หยูเหมยเซียวใช้กระดาษเช็ดปากเช็ดปากของลูกสาว

ดงซูบินหัวเราะและวางขนมปังบนจานของหยูเหมยเซียว “พี่สาวหยูลองทานดูนะ”

หยูเหมยเซียวหยิบขนมปังขึ้นมา "ขอบคุณ."

ดงซูบินรู้สึกผิดเล็กน้อยที่สัมผัสเธอในช่วงสองวันที่ผ่านมาและต้องการชดเชยให้กับเธอ หลังอาหารเช้าดงซูบินให้ หยูเซียวเซียวและหยูเหมยเซียว ดูทีวีบนโซฟาในขณะที่เขาล้างจาน หลังจากที่เขาออกมาจากห้องครัวเขาก็เห็นหยูเหมยเซียวกำลังกวาดพื้น เขาขึ้นไปฉวยไม้กวาดจากเธอ “ฉันบอกว่าพี่หยูแล้วไม่จำเป็นต้องทำอะไรในวันนี้ ไปกับเซียวเซียว”

หยูเหมยเซียว ตื่นตระหนก “หัวหน้าซูบิน…นี่…”

ดงซูบินจ้องมองเธอ "ทำตามที่ฉันบอก!"

หยูเหมยเซียวรู้สึกประทับใจและรู้ว่าหัวหน้าซูบิน ทำเช่นนี้เพราะเขาห่วงใยเธอ เป็นเวลานานแล้วที่เธอได้รับการปฏิบัติด้วยวิธีนี้ เมื่อเวลาประมาณ 8.00 น. หยูเหมยเซียขอให้หยูเซียวเซียวเข้าไปในห้องเพื่อทำการบ้านขณะที่เธอนั่งบนโซฟาและมองไปที่หัวหน้าซูบิน เธอเห็นหัวหน้าซูบินเหงื่อออกจึงรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อและรินชาให้เขา

ดงซูบินทำความสะอาดบ้านทั้งหลังในตอนเช้า

หยูเหมยเซียว เช็ดเหงื่อด้วยผ้าเช็ดหน้าของเธอ "หยุดพัก. ฉันจะนวดหลังให้คุณ”

ดงซูบินเหวี่ยงแขนของเขา "ฉันสบายดี. นี่ให้ความรู้สึกเหมือนออกกำลังกายและรู้สึกดี” หากเป็นในอดีต ดงซูบินคงจะเหนื่อยล้าหลังจากงานบ้านทั้งหมดนี้ แต่หลังจากเข้ารับราชการก็เริ่มวิ่งออกกำลังกายทุกเย็น ความแข็งแรงและความแข็งแกร่งของเขาดีขึ้นกว่า แต่ก่อนมาก

“พี่สาวหยู พี่ไปทำอะไรอยู่ก่อนหน้านี้”

“อ่านหนังสือมา. ฉันซื้อหนังสือเกี่ยวกับการนวดมา”

“เฮ้อ…พี่หยูไม่จำเป็นต้องอ่านเรื่องนั้น พี่หยูนวดเก่งมากและไม่จำเป็นต้องอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้”

หยูเหม่ยเซียวส่ายหัว หัวหน้าดงปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาให้ที่พักพิงเงินเดือนเปลี่ยนทะเบียนบ้าน ช่วยชีวิตเธอและหาที่เรียนให้ลูกสาว ในใจของเธอเธอแค่ต้องการตอบแทนเขาด้วยการนวดให้ดงซูบินทุกวัน

ดงซูบินเห็นหยูเหมยเซียวไม่ฟังเขาและหยุดชักชวนเธอ “ฉันจำได้ว่าพี่หยูไม่ค่อยรู้ภาษานิ? พี่อ่านได้อย่างไร”

หยูเหมยเซียวตอบ “มันมีรูปภาพและฉัน ... ฉันยังเข้าใจได้”

“โอ้…อย่างงั้นเอาหนังสือเล่มนั้น นำหนังสือของพี่ไปที่ห้องของฉัน ฉันจะสอนการอ่านให้กับพี่หยูเอง”

หยูเหมยเซียวหยุดชั่ววินาทีและจับมือเธอ “ไม่ต้องลำบากก็ได้  คุณไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้”

“วันนี้ฉันว่างอยู่แล้ว เร็วเข้า” ดงซูบินกลับไปที่ห้องของเขา

หยูเหมยเซียวคิดและปิดประตูข้างหลังเธอหลังจากที่เธอเข้าไปในห้องพร้อมกับหนังสือของเธอ

หยูเหมยเซียวนั่งข้างดงซูบินและ ดงซูบินก็กระแอมคอและตบต้นขาของเขา “มานั่งบนตักฉันสิ”

หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและหน้าแดง เธอต่อสู้ในใจและสุดท้ายเธอก็ยังคงนั่งลงบนตักของดงซูบินพร้อมกับหนังสือของเธอ

หยูเหมยเซียวพลิกหนังสือของเธอ “นี่…ฉันไม่รู้จักคำนี้”

ดงซูบินกอดเอวของเธอและกดหน้าอกของเขาให้ชิดด้านหลังของเธอ เขาวางคางบนไหล่ของ หยูเหมยเซียว และพูด "ให้ฉันดู. อ๋อ…คำนี้คือ“ไค” เป็นคำของ“ฉินชู” (บ่อน้ำ) และรวมกับคำข้างหน้าก็คือ“เฟิง ชิน” นี่คือจุดฝังเข็มและอยู่ด้านหลังคอ”

ที่จริง หยูเหมยเซียว รู้จักคำนี้ แต่เธอรู้สึกประหม่าเกินไปและชี้ไปที่ตัวอักษรแบบสุ่มในหนังสือ

“ถ้าอย่างนั้น…แล้ว…คำนี้คืออะไร”

“ตัวอักษรนี้คือ” เซิน“” เหรินเซิน“(โสม)”

ในขณะที่สอนหยูเหมยเซียว มือของดงซูบิน เริ่มขยับไปมา

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินด้วยดวงตาที่เอ่อล้น “หัวหน้าซูบิน…หยุด…เซียวเซียวอยู่ข้างนอก”

ดงซูบินเห็นหยูเหมยเซียว ไม่เต็มใจเขาก็จับมือเธอและเล่นด้วยนิ้วของเธอ

1 ชั่วโมง…

2 ชั่วโมง…

“หัวหน้าซูบิน…ฉันควร…ฉันควรเตรียมอาหารกลางวันเดี๋ยวนี้”หยูเหมยเซียว กำลังหายใจอย่างหนัก

ดงซูบินปล่อยเธอโดยไม่เต็มใจ "ตกลง. ฉันจะทำอาหารกลางวันวันนี้ พี่สาวหยูต้องการทานอะไรกลางวันนี้”

หยูเหมยเซียวลุกขึ้นจากตักของ ดงซูบินและรีบลุกทันที “ฉันปกติดีแล้ว ฉัน…ฉันจะช่วยคุณ”

"ตกลง."

เป็นเวลานานแล้วที่ดงซูบิน ทำอาหารและอาหารของเขาก็รสชาติธรรมดา

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันหยูเซียวเซียว ก็หาว “แม่…หนูง่วงแล้ว”

หยูเหมยเซียวลูบผมของลูกสาวของเธอ “ลูกทำการบ้านเสร็จหรือยัง? ไปงีบก่อนเถอะ” เธอหันกลับมาและมองไปที่ ดงซูบิน “คุณจะงีบไหม? ฉันจะจัดเตียงให้คุณเอง”

ดงซูบินส่ายหัว "ไม่จำเป็น. ไปงีบกับเซียวเซียวเถอะ โอ้พี่หยูนอนคนเดียวได้ไหม”

หยูแหมยเซียวหน้าแดง เธอนอนไม่หลับในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและมีปัญหากับฝันร้ายแปลก ๆ ทุกประเภท จนกระทั่งหัวหน้าซูบินจับมือเธอและนอนข้างๆเธอเมื่อเธอสามารถผ่อนคลายและรู้สึกปลอดภัย “ฉัน…ฉันไม่รู้”

ดงซูบินตอบ “แล้วฉันจะนั่งข้างพี่หยูจนกว่าพี่หยูจะหลับ”

หยูเหมยเซียวกล่าวอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องลำบากก็ได้… ฉัน…”

ดงซูบิน ไม่สนใจคำที่เธอบอกและเดินตามพวกเธอข้าไปในห้องของพวกเขา เขานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง

“เอาล่ะ. รับส่วนที่เหลือบางส่วน.”

หยูเหมยเซียวกัดฟันและพูด “ไม่ต้องลำบากก็ได้ คุณยุ่งมากฉันจะขอให้คุณนั่งข้างฉันในขณะที่ฉันนอนหลับได้อย่างไร เอ่อ…หัวหน้าซูบินทำไมคุณไม่…” หยูเหมยเซียวมองไปที่ดงซูบิน “ทำไมคุณไม่…เรา…ไปด้วยกัน…” หยูเหมยเซียวรู้สึกอายเกินกว่าจะพูดออกไป

ดงซูบินกระแอมในลำคอและถาม “เป็นไรไหม”

หยูเหมยเซียวพยักหน้าและขอให้ลูกสาวของเธอที่กำลังหน้าแดงเดินไปที่ขอบเตียง นอกจากนี้เธอยังปีนขึ้นเตียงข้างๆ หยูเซียวเซียวและให้ดงซูบินมีพื้นที่กว้างขวาง ดงซูบินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเพราะเขาอยากนอนระหว่างแม่กับลูกสาวอย่างไร้ยางอาย แต่ตอนนี้หยูเหมยเซียว ได้ยึดส่วนตรงกลางของเตียงแล้วและเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนอนลงอีกด้านหนึ่ง เขาถอดเสื้อและมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม

“พี่สาวหยูถ้าพี่กลัว พี่จับแขนฉันไว้ได้”

"ตกลง. ขอบคุณ."

แม้ว่าหยูเซียวเซียวจะอายุน้อย แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้องที่จะนอนด้วยกัน อย่างไรก็ตามแม่ของเธอเห็นด้วยและเธอก็ไม่คัดค้าน

หยูเหมยเซียวไม่ต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้น แต่หัวหน้าซูบินปฏิบัติต่อเธออย่างดีและเธอไม่สามารถปล่อยให้เขารออยู่ข้างๆเธอในขณะที่เธอหลับ นอกจากนี้เมื่อคืนที่ผ่านมาพวกเขายังนอนด้วยกัน

เตียงนี้เป็นเตียงควีนไซส์ แต่มีพื้นที่เพียงพอเนื่องจากหยูเซียวเซียวนั้นตัวเล็กและดงซูบินผอม คู่แม่และลูกสาวยังนอนตะแคงเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับ ดงซูบินคราวนี้หยูเหมยเซียวไม่ได้จับมือดงซูบิน ประมาณ 10 นาทีต่อมาหยูเหมยเซียว อุ้มลูกสาวของเธอและรู้สึกว่าหลับไป นิสัยการนอนของดงซูบิน คือการกอดบางอย่างทำให้นอนหลับ เขาไม่สามารถพักผ่อนได้จนกว่าเขาจะหันไปทาง หยูเหมยเซียวและกอดเอวของเธอ

10 นาที…

ครึ่งชั่วโมง…

1 ชั่วโมง…

ในการนอนหลับของเขาดงซูบินได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตู

ด้านนอกห้องลวนเสี่ยวปิงเข้าไปในบ้านโดยใช้กุญแจสำรองที่ลูกชายของเธอมอบให้ เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและมองหาลูกชายของเธอ ห้องนั่งเล่นว่างเปล่าและเธอคิดว่าลูกชายของเธอกำลังงีบหลับ เธอไปที่ห้องนอนใหญ่ แต่มันก็ว่างเปล่าเช่นกัน ลวนเสี่ยวปิงถอนหายใจและเสียใจที่ไม่ได้โทรหา ดงซูบิน ก่อนที่จะมา เธอใช้โทรศัพท์ในห้องนอนโทรเข้าเบอร์ลูกชาย

แหวน…แหวน…แหวน…โทรศัพท์ดังขึ้น

ลวนเสี่ยวปิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังจากห้องของน้องหยู

ดงซูบินกำลังหลับสนิทและรับโทรศัพท์ "สวัสดี?"

“ซูบิน? ลูกอยู่ที่บ้านไหม?”

"อยู่ค่ะ." ดงซูบินลืมตาขึ้นและเห็นหยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวตื่นขึ้น เขายิ้มให้พวกเขาอย่างขอโทษ หยูเซียวเซียว มองไม่เห็น แต่แขนของดงซูบินโอบรอบเอวบางๆของหยูเหมยเซียว “ผมกำลังนอนหลับ แม่กำลังถามหาผมหรือเปล่า”

หลวนเสี่ยวปิงอ้าปากค้าง “นอนอย่างงั้นหรอ”

"ใช่. เกิดอะไรขึ้น”

ดู่…ดู่…. หลวนเสี่ยวปิงวางสาย!

ดงซูบินรู้สึกงงงวย ผมแค่งีบหลับ มีอะไรให้ต้องโมโหแล้ววางสาย?

หยูเหมยเซียวกลัวว่าลูกของเธออาจจะเห็นและรีบผลักแขนของ ดงซูบินออกไป “นั้นคือพื่สาวลวนใช่ไหม”

"ใช่. สัญญาณอาจไม่ดีและสายก็ถูกตัด”

ทันใดนั้นดงซูบินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกห้องนอนก่อนที่หยูเหมยเซียวจะตอบสนองหลวนเสี่ยวปิงก็เปิดประตูห้องนอน

ดงซูบินถึงกับตะลึง!

หยูเหมนเซียวตะลึง!

หลวนเสี่ยวปิงเองก็ตะลึง!

ลวนเสี่ยวปิงหายใจเข้าลึก ๆ และชี้ไปที่ดงซูบิน “ทำไมลูกถึงต้องนอนกับพวกเธอด้วย?!”

หยูเหมยเซียวหน้าแดง “พี่สาวหยู…ไม่ใช่…ผม…ผม…”

ดงซู่บินกตะโกนทันที ย้อนกลับ 1 นาที!

สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป!

ช่วงเวลาที่ ดงซูบินย้อนกลับไปเมื่อ 1 นาทีที่แล้วเขาก็รีบลุกขึ้น เขามองไปรอบ ๆ และเห็นหยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียว ยังคงหลับสนิท เขาได้ยินเสียงฝีเท้าในห้องนั่งเล่นและรีบลุกขึ้นและสวมเสื้อกลับ

หยูเหมยเซียวตื่นขึ้นมาและมองไปที่เขา “หัวหน้าซูบินคุณกำลังจะออกไปไหน?”

ดงซูบินเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา “แม่ของฉันอยู่ที่นี่แล้ว”

หยูเหมยเซียวพยักหน้า แต่ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าพวกเขาอยู่ในห้องของเธอและเธอก็ลุกขึ้นนั่งทันที “พี่สาวลวนอยู่ที่นี่เหรอ? ฉัน…ฉัน…” หยูเหม่ยเซียวถึงกับทำอะไรไม่ถูกและปลุกหยูเซียวเซียวอย่างรวดเร็ว “ตื่นได้แล้วแต่งตัว” หยูเหมยเซียว รู้ว่าพี่สาวลวน จะต้องไม่เห็นทั้ง 3 คนบนเตียงเดียวกัน

แหวน…แหวน…แหวน…โทรศัพท์ของดงซูบิน ดังขึ้น

ดงซูบินไม่รับและเดินออกจากห้องไป “เอ๊ะแม่? ไม่น่าแปลกใจที่ผมคุ้นๆกับเลขนี้”

หลวนเสี่ยวปิงซึ่งอยู่ในห้องนอนใหญ่มองไปที่ลูกชายของเธอและวางสาย “แม่นึกว่าลูกไม่อยู่บ้าน”

ดงซูบินหัวเราะ “ผมกำลังสอนพี่สาวหยูและหยูเซียวเซียวเกี่ยวกับการใช้แล็ปท็อปของเธอ” เป็นการโกหกที่แนบสนิท ...

ภายในห้องนอนหยูเหมยเซียว กระซิบกับลูกสาวของเธอ “เซียวเซียวลูกไม่ได้รับอนุญาตให้บอกใครว่าหัวหน้าซูบินนอนกับเรา ลูกเข้าใจไหม?”

หยูเซียวเซียว หน้าแดงและพยักหน้า “แม่…หนู…พี่ชาย…”

หยูเหมยเซียวจูบลูกสาวของเธอที่หน้าผาก “หัวหน้าซูบินปฏิบัติต่อเราเหมือนคนในครอบครัว อย่าทำให้หัวหน้าซูบินเสียหาย”

หยูเซียวเซียวพยักหน้า

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆหยูเหมยเซียวก็เดินออกจากห้องนอน ใบหน้าของเธอซีดและเธอพูด “พี่ลวนพี่อยู่ที่นี่แล้วเหรอ? พี่ต้องการชาอะไร? ฉันจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้”

หลวนเสี่ยวปิงหัวเราะ "ทุกอย่างปกติดี. ฉันจะจากไปในอีกไม่นาน”

ดงซูบินถาม “แม่เพิ่งมาถึงและกำลังจะไปแล้ว? พักทานอาหารเย็นก่อน”

“ลูกต้องมากับแม่หรอ” ลวนเสี่ยวปิงกล่าวเบา ๆ “แม่ต้องการให้ลูกมาที่หอพักของโรงเรียนมัธยมต้น”

ดงซูบินถามอย่างงงงวย “เกิดอะไรขึ้น?”

“ลูกจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น” จากการแสดงออกของลวนเสี่ยวปิง ดงซูบินรู้ว่ามันเป็นเรื่องร้ายแรง เธอหันไปหาหยูเหมยเซียว “น้องหยูไม่ต้องรอซูบินนะ คืนนี้ทั้งสองคนทานอาหารเย็นกันตามลำพัง ลูกชายของฉันจะทานอาหารเย็นที่บ้านของฉัน”

หยูเหมยเซียว พยักหน้า "ค่ะ.ระวังตัวด้วยนะคะ."

หลวนเสี่ยวปิงเองก็ชอบหยูเหมยเซียวและตบมือเธอ “ฉันได้ยินเกี่ยวกับสามีของเธอจากซูบินการลักพาตัวของเธอเป็นของคนจากจินดิแมนชั่น? คนเหล่านั้นทำมากเกิน ไม่ต้องกังวล. ซูบินจะช่วยเธอเอง”

ดวงตาของ หยูเหใยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดงและตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ แม้ว่าหัวหน้าซินไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันรู้ว่าฉันสร้างปัญหาให้เขา เพื่อนบ้านคนหนึ่งที่นี่บอกฉันว่าคนที่มีอำนาจทำให้หัวหน้าซูบินจะต้องอยู่ในสภาวะที่กดดันมาก ถ้า…ถ้าเป็นไปไม่ได้ให้ลืมซะ ฉันจะไม่ติดตามเรื่องนี้แล้ว

ดงซูบินกล่าว “ตั้งแต่ฉันสัญญากับพี่สาวหยู ฉันจะทำให้ดีที่สุด ความกดดันจากพวกระดับสูงทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

ดงซูบินตอบอย่างสบาย ๆ แต่หยูเหมยเซียวรู้ว่าเขาเองก็อยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก

ดงซูบินออกจากที่พักของครอบครัว “แม่เกิดอะไรขึ้น? ให้ผมเตรียมตัวก่อนได้ไหม”

หลวนเสี่ยวปิงมองไปรอบ ๆ และขยับเข้ามาใกล้ “โจวเหม่ยกำลังมองหาฉัน เธอต้องการบอกอะไรกับลูก”

โจวเหม่ย? หัวหน้าของโรงเรียนมัธยมหมู่บ้านฮุ่ยเทียน? ดงซูบินเคยพบเธอครั้งหนึ่งเมื่อเขาไปที่หมู่บ้านฮุยเทียน และเธอสนิทกับแม่ของเขามาก แต่มีข่าวลือว่าเธอถูกข่มขืนโดยผู้อำนวยการกระทรวงศึกษาธิการหยูเจินซิง และเธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งเนื่องจากเหตุการณ์นี้ เธอมาที่นี่เพื่อตามหาฉัน?

ณ หอพักของโรงเรียนหมายเลขหนึ่งใจกลางเมือง

หลวนเสี่ยวปิงเปิดประตูให้ดงซูบินและพูด “ครูโจวต้องการคุยกับลูกเป็นการส่วนตัว แม่จะออกไปซื้อของชำเดี๋ยวนี้”

ดงซูบินพยักหน้าและปิดประตูหลังจากที่แม่ของเขาจากไป

ประตูห้องนอนเปิดออกและโจวเหม่ยในวัยสี่สิบต้น ๆ ของเธอก็เดินออกมา ดูเหมือนเธอจะเพิ่งตื่นและมองไปที่ดงซูบิน เธอปัดผมและฝืนยิ้ม “หัวหน้าซูบิน”

ดงซูบินพยักหน้า “น้องโจวคุณต้องการบอกอะไรฉัน? คุณต้องการยื่นรายงาน?”

โจวเหม่ยถอนหายใจ “ฉันไม่ได้ทำรายงานใด ๆ ฉันแค่ต้องการให้ข้อมูลบางอย่างสำหรับคุณ”

ดงซูบินถาม “ข้อมูลอะไร”

โจวเหม่ยและดงซูบินนั่งอยู่บนโซฟาแล้วเธอก็ถอนหายใจ “เมื่อนานมาแล้วตอนที่ฉันยังเป็นครูธรรมดาและหัวหน้าโรงเรียนโทรหาฉันอย่างกะทันหันเพื่อขอให้ฉันไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำที่กระทรวงศึกษาธิการของมณฑลจัดขึ้น ฉันคิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะได้พูดคุยกับคนระดับสูงและอาจได้รับการเลื่อนตำแหน่งหากผู้นำจำฉันได้ ดังนั้นฉันจึงรีบไปดื่มกับพวกเขา มีผู้คนมากมายมารับประทานอาหารค่ำและฉันไม่รู้จักพวกเขาบางคน ฉันรู้แค่ว่าพวกเขาเป็นใครหลังจากเกิดเหตุ หูจินเกา จากสำนักงานตำรวจ, จ้างจินซอง นักสืบและคนอื่น ๆ อีกสองสามคนกำลังรับประทานอาหารค่ำ ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพจากผู้นำ ฉันได้ยินพวกเขาเรียกเขาว่าเสี่ยวเฟย”

ดงซูบินขมวดคิ้ว “เฉียนเฟย? หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของมณฑลลูกชายของผู้อำนวยการเฉียน?”

โจวเหม่ยก้มหน้าลง “ฉันคิดอย่างนั้น ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ที่โต๊ะอาหารและในช่วงอาหารค่ำพวกเขาบางคน ... จับมือฉันไว้ ฉันรู้ว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นข้าราชการระดับสูงและไม่กล้าพูดอะไรมาก ฉันแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและดื่มกับพวกเขาต่อไป หลังจากนั้นพวกเขาก็บังคับให้ฉันดื่มและทำให้ฉันเมา ฉันจำไม่ได้ว่าวันนั้นฉันดื่มไปมากแค่ไหนและเมื่อฉันตื่นขึ้นมาฉัน…” น้ำตาของโจวเหม่ยเริ่มไหล

ดงซูบินส่งกระดาษเช็ดหน้าให้เธอ

โจวเหม่ยเป่าจมูกและพูดต่อ “เมื่อฉันลืมตามันก็สว่างและฉันนอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของฉันถูกโยนทิ้งไปทั่วห้อง ฉันเปลือยกายอยู่คนเดียวในห้อง แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ถูกข่มขืนโดยใครสักคน ฉันถูกข่มขืนโดยคนอย่างน้อย 3 หรือ 4 คน”

ดงซูบินขมวดคิ้ว “คุณหลับไปแล้วอย่างงั้นหรอตอนเกิดเหตุ? คุณเห็นใครบ้างไหม”

โจวเหม่ยส่ายหัว “ฉันรู้ว่าฉันดื่มเยอะมาก แต่ในร่างกายของฉันฉันรู้ดี ...  ... ฉันรู้ว่ามีผู้ชายหลายคน หลังจากนั้น หยูเซินจี ก็โทรหาฉันและบอกฉันว่าเขากำลังส่งเสริมให้ฉันเป็นหัวหน้าทีมในระดับที่ฉันกำลังสอนอยู่ ฉันรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น สำหรับพวกเขานี่คือธุรกรรม ฉันมอบร่างกายของฉันให้พวกเขาเพื่อแลกกับการเลื่อนตำแหน่ง ฉันรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะแจ้งตำรวจเพราะหัวหน้าหูและหัวหน้าจ้าว อาจเป็นหนึ่งในคนที่ข่มขืนฉันในคืนนั้น นอกจากนี้ฉันแต่งงานแล้วและยังมีลูกอีกด้วย ฉันจะบอกคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? ฉันจะนำความอับอายมาสู่สามีและลูก ๆ ของฉัน!”

ดงซูบินถาม “ทำไมคุณถึงบอกฉันเรื่องนี้”

โจวเหม่ยเช็ดน้ำตาของเธอ “ฉันได้ยินมาจากครูลวนว่าคุณกำลังจะจัดการกับจินดีแมนชั่นและฉันกลัวว่าคุณจะไม่รู้ถึงการสนับสนุนของมัน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องบอกคุณเรื่องนี้ คนที่ฉันพูดถึงลวนเกี่ยวข้องกับ จินดีแมนชั่นเพราะฉันตื่นขึ้นมาในห้องชุดที่ดีที่สุดของจินดีแมนชั่น ในวันนั้น”

ดงซูบินโกรธมาก

โจวเหม่ยยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันเก็บความลับนี้ไว้ในใจตลอดเวลา ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นหลังจากบอกคุณเรื่องนี้ หัวหน้าซูบินฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันบอกคุณจะเป็นประโยชน์เมื่อคุณจัดการกับจินดิแมนชั่น”

ทำไมถึงเป็นจินดิแมนชั่นอีกล่ะ?!

ทำไมไอ้กลุ่มนี้มันก่อเรื่องอีกแล้ว!

ดงซูบินกระแทกโต๊ะและตั้งใจจะกำจัดจินดีแมนชั่น และคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เหล่านี้!