Dual Cultivation บทที่ 630 เริ่มรู้สึกถึงอาการ (ฟรี)

Dual Cultivation บทที่ 630 เริ่มรู้สึกถึงอาการ

ได้ยินคำถามของซูหยาง สีหน้าเป็นกังวลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซีซิงฟาง และเธอก็พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆว่า “แม้ว่าข้าต้องการที่จะพูดว่าทุกสิ่งนั้นดีเยี่ยม แต่ข้าก็คิดว่าร่างกายของข้านั้นสุดท้ายก็เริ่มรู้สึกถึงผลของพิษ”

“เจ้าสามารถที่จะอธิบายในรายละเอียดหรือไม่” ซูหยางถามเธอ

ซีซิงฟางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “มันเริ่มเมื่อไม่กี่วันก่อนหลังจากที่ข้ากลับคืนมาที่บ้านจากนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย และแม้ว่ามันจะมิได้สังเกตพบในตอนแรก ข้าก็สามารถที่จะรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของข้านั้นค่อนข้างร้อนขึ้นในทุกๆวัน”

“ให้ข้าดูมือเจ้าหน่อยซิ” ซูหยางวางถ้วยชาของเขาลงและเดินไปหาเธอ

ซีซิงฟางยื่นมือของเธอให้กับเขาในเวลาไม่นานหลังจากนั้น

“อืม…” ซูหยางหลับตาขณะที่เขาทำการตรวจสอบร่างกายของเธอด้วยสัมผัสวิญญาณ

“มีอะไรผิดไปรึ ซูหยาง มีอะไรที่ร้ายแรงหรือไม่” เจ้าซีถามเขาหลังจากที่เห็นรอยขมวดคิ้วบนใบหน้าของเขา

“ไม่… ยังมิมี” ซูหยางส่ายหน้า

“เจ้าหมายความว่าอย่างไรเช่นนั้น” ซีหวังถามเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“มิได้มีอะไรที่น่าวิตกในตอนนี้ แต่เธอเริ่มรู้สึกถึงอาการ และมันก็จะยิ่งแย่ลงไปนับจากจุดนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอประสบเข้ากับอาการเร็วกว่าที่ข้าได้คาดคิดไว้เล็กน้อย ถ้าหากว่านี่ดำเนินต่อไป เธอก็อาจจะมีเวลาน้อยลงกว่าที่พวกเราคิด”

ทั้งห้องพลันเปลี่ยนไปเป็นเงียบสงัด หลังจากที่ได้ยินคำพูดของซูหยาง

สองสามอึดใจให้หลัง โหลวหลานจีก็พูดด้วยเสียงสับสนว่า “อืม… เกิดอะไรขึ้น ท่านป่วยหรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นรึ ซิงเอ๋อร์”

ซีซิงฟางหันไปมองดูซูหยางซึ่งได้พยักหน้ารับ

เมื่อเห็นเขารับรอง ซีซิงฟางก็อธิบายสถานการณ์ให้เธอฟัง

“เนื่องมาจากความมิรู้ของข้า ข้าได้ทำให้ตัวข้าเองนั้นติดพิษระหว่างการฝึกของข้า และข้าก็จักตายถ้ามิได้รักษาในเร็วๆนี้…”

“อะไรกัน ท่านจักตายรึ นั่นร้ายแรงไหม” โหลวหลานจีอุทานออกม่ด้วยความตกใจ เช่นเดียวกับศิษย์คนอื่นๆ”

“แล้วการรักษาล่ะ ท่านรู้วิธีการรักษาหรือไม่” เธอรีบถามต่อ

ซีซิงฟางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ใช่ พวกเรารู้วิธีรักษา และพวกเราก็ยังได้ตำรับยารักษาแล้ว แต่ทว่าพวกเรายังมิได้มีวัตถุดิบสำหรับรักษาพร้อมนัก ในเมื่อพวกเรายังคงรอพวกมันอีกสองตัว…”

“พูดถึงวัตถุดิบ… โสมเลือดอสูรควรจะเติบโตเต็มที่แล้วในตอนนี้ ดังนั้นพวกเราสามารถที่จะเก็บเกี่ยวมันได้” ซูหยางพลันพูดขึ้น

“จริงรึ เช่นนั้นพวกเราจะรออะไรอีก” เจ้าซีพลันกล่าวขึ้น

อย่างไรก็ตามซูหยางได้ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้าสามารถเอาโสมเลือดอสูรได้ทุกเมื่อ แต่ถึงแม้ว่าพวกเราจะมีมันแล้ว เราก็ยังมิสามารถที่จะรักษาเธอได้หากขาดวัตถุดิบตัวอื่น เลือดกิเลนม่วง”

จากนั้นเขาก็มองไปยังซีหวังและถามเขา “ท่านมีวัตถุดิบพร้อมสำหรับโอสถภูมิต้านทานพิษที่ข้าได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้หรือยัง”

"..."

ซีหวังยังคงเงียบพร้อมกับสีหน้าท้อแท้ จนทำให้ซูหยางขมวดคิ้ว “ท่านยังมิมีวัตถุดิบรึ”

“โชคร้าย พวกเราพลาดหนึ่งในวัตถุดิบจากรายการ รากสี่ธาตุ” ซีหวังถอนหายใจ “ข้าได้ตามหาไปทั่ว และมีโอกาสสูงที่มันจะมิปรากฏบนโลกใบนี้”

“ทำไมท่านดูเหมือนกับว่ามิมีความหวังเหลืออยู่” ซูหยางพลันกล่าวขึ้นหลังจากที่เห็นใบหน้าซีดเผือดของอีกฝ่าย “ถ้ามันมิได้ปรากฏในทวีปตะวันออก เราก็เพียงแค่ไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์กลาง ดูว่ามันมีหรือไม่ ถ้ามันยังไม่มี ข้าก็ค่อยคิดถึงอย่างอื่น”

“จ-เจ้าจะไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์กลางจริงรึ…” เจ้าซีถามเขาอย่างไม่เชื่อ

เขาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “จริงแล้วข้าต้องการที่จะไปก่อนหน้านี้ แต่พลันนึกขึ้นได้ว่าเจ้าก็ต้องการที่จะไปเช่นเดียวกัน ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะรอนานกว่านั้นอีกสักเล็กน้อย”

“...” เจ้าซีพูดไม่ออก เขาไม่คิดว่าซูหยางจะรักษาคำพูดของตัวเองจริงๆ อย่าว่าแต่จะรอเขา

“ว่าแต่ว่า เจ้าต้องการที่จะไปหรือไม่” ซูหยางถามอีกฝ่ายหลังจากนั้น

“ข-ข-ข้าต้องการ ข้าต้องการ” เจ้าซีพยักหน้าด้วยท่าทางเร่งรีบ

“ข-ข้าไปด้วยได้หรือไม่” ซีหวังถามเขา ดูเหมือนกับเด็กที่ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง

“ทำตามที่ท่านต้องการ” ซูหยางพูด

“ขอบคุณ” ซีหวังกล่าวกับเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“เมื่อไหร่ที่พวกเราสามารถไปได้” เจ้าซีถาม

“พวกเราสามารถไปได้ยามเมื่อพวกเธอเข้าไปในสระสวรรค์ นั่นจะให้เวลาเราเจ็ดวัน”

“ดี สระสวรรค์จะเปิดในสามวัน” เจ้าซีกล่าว

ซูหยางพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปยังซีซิงฟางแล้วกล่าวว่า “อย่าบอกข้าว่าเจ้าก็จะเข้าสระสวรรค์เช่นเดียวกัน”

“เอ๋ ข้ามิสามารถรึ” ซีซิงฟางมองไปที่เขาด้วยดวงตากลมโต ในเมื่อมันเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

กระทั่งเจ้าซีและซีหวังก็มองไปที่เขาด้วยสีหน้ากระวนกระวาย กระทั่งยังรู้สึกอดรอคำตอบจากเขาไม่ได้

“นอกจากว่าเจ้าต้องการที่จะให้อาการของเจ้าเลวร้ายลง ข้ามิขอแนะนำให้ทำเช่นนั้น” ซูหยางกล่าวในเวลาต่อมา

"..."

"..."

"..."

หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ ซีหวังก็ถอนหายใจออกมาดังๆ “ข้ารู้ว่าอะไรทำนองนี้จักต้องเกิดขึ้น…”

จากนั้นเขาก็ตบหน้าผากก่อนที่จะนวดขมับด้วยท่าทางตึงเครียด

“มีอะไรที่พวกเราสามารถทำได้หรือไม่ ซูหยาง การพลาดสระสวรรค์นั้นถือว่ามิใช่เรื่องเล็กน้อย…” เจ้าซีถามเขา แน่นอนว่าต้องมีอะไรที่พวกเขาสามารถทำได้สักอย่าง

อย่างไรก็ตามซูหยางส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ถ้าเจ้ามิสนที่จะทำให้พิษในร่างกายเธอนั้นเลวร้ายลงเพื่อแลกกับการเพิ่มพูนพลังการฝึกปรือขึ้นมาเพียงเล็กน้อยและทำให้การรักษานั้นมิมีประโยชน์อีกต่อไปแล้วละก็ เช่นนั้นเจ้าก็สามารถที่จะทำสิ่งต่างๆตามที่เจ้าต้องการได้เลย อย่ากล่าวว่าข้ามิได้เตือนเจ้า”

"..."

ทั้งห้องเปลี่ยนไปเป็นเงียบสงัดอีกครั้ง

“ซูหยางพูดถูก ท่านพ่อ จะมีประโยชน์อะไรจากการได้ฝึกวิชาสองปีถ้าข้าตายจากพิษในอีกสองเดือนให้หลัง แม้ว่าจะเจ็บปวดที่ข้ามิสามารถเข้าสู่สระสวรรค์ในตอนนี้ แต่ข้าก็สามารถที่จะทำเช่นนี้ได้อีกครั้งเมื่อมันเปิดขึ้นในอีกในคราวหน้า และถึงแม้ว่าข้าจักต้องรอไปอีก 100 ปี อย่างน้อยข้าก็จักยังมีชีวิตอยู่ในตอนนั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เจ้าซีก็พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าพูดถูก ซิงเอ๋อร์ ข้าควรเลือกที่จะให้เจ้ามีชีวิตอยู่ซึ่งนั่นจะดีกว่าแม้ว่าเจ้าจะต้องพลาดสระสวรรค์ก็ตาม”