EP 209 ใกล้เข้ามาแล้ว

EP 209 ใกล้เข้ามาแล้ว

By loop

มันเป็นคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวอยู่เต็มท้องฟ้า

หลังจากจัดการบทความในหนังสือพิมพ์แล้ว ดงซูบินก็กลับไปที่ที่พักด้วยท่าทีที่ความอารมณ์ดี

ทันทีที่ ดงซูบินก้าวเข้ามาในบ้านของเขาเขาก็ได้กลิ่นหอมของปีกไก่ ดงซูบินสะดุ้งและเห็นหยูเหมยเซียวกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เขาเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะของเขาและเห็นวงแหวนสีดำรอบดวงตาของหยูเหม่ยเซียว เมื่อเขาเข้าไปใกล้มากขึ้น เธอนั้นดูเหมือนตื่นตลอดทั้งคืน หลังจากที่เจอเรื่องเลวร้ายมาจึงทำให้เธอนอนไม่หลับเพราะความหวาดกลัว “พี่สาวหยูเซียวเซียวอยู่ที่ไหน”

หยูเหม่ยเซียวรีบหันไปรอบ ๆ “คุณกลับมาแล้วเหรอ? เซียวเซียวอยู่ในห้องทำการบ้าน อาหารเย็นจะพร้อมเร็ว ๆ นี้”

ดงซูบินพยักหน้าและหัวเราะ “พักผ่อนสักหน่อยก็ได้นะพี่สาวหยู เดียวฉันทำอาหารเองก็ได้”

"ฉันสบายดี." หยูเหมยเซียว โบกมือให้เธอ "ฉันไม่เหนื่อยเลย. เอ่อ…หัวหน้าซูบินฉัน…ฉัน…ฉันควรายงานตำรวจเกี่ยวกับคดีของสามีฉันต่อไปหรือป่าว”

“ช่วงนี้ก็หยุดพักก่อน ความวุ่นวายในสองวันนี้มันใหญ่มากๆ รออีกสัก 2-3 วันค่อยกลับไปรายงานตำรวจใหม่ก็ได้”

"ตกลง."

ดงซูบินเองก็ไม่ต้องการให้ หยูเหมยเซียวตกอยู่ในอันตรายอีก นอกจากนี้เขาไม่มีหลักฐาน เขาตัดสินใจที่จะตรวจสอบจากทิศทางอื่นเช่นคาสิโนใต้ดิน แต่หลังจากสองวันนี้จินดีแมนชั่น ควรอยู่ในระดับต่ำและ ดงซูบินเลือกที่จะรออีกสองสามวันก่อนที่จะให้พวกเขาได้รับความเสียหาย หยูเหมยเซียว สวมกางเกงยีนส์และเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่ปกปิดร่างกายส่วนใหญ่ของเธอ ดงซูบิน คิดว่าอาจเป็นเพราะเขาสัมผัสเธอเมื่อสองสามวันก่อนและเธอกำลังป้องกันเขา

หลังอาหารเย็นหยูเหมยเซียว ทำความสะอาดโต๊ะและกำลังจะนวดให้ดงซูบิน นี่เป็นกิจวัตรในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

ดงซูบินเองก็ส่ายหัว "ไม่เป็นไร. ฉันรู้ได้เลยว่าเมื่อคืนคุณนอนหลับไม่สนิท ไปพักผ่อนเถอะ”

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างของเธอแล้วพูด “ให้ฉันนวดคุณก่อนที่ฉันถึงจะนอนหลับ”

หยูเซียวเซียวเดินออกจากห้องไปอย่างกะทันหันและหน้าแดง “แม่ไปพักผ่อนก่อนเถอะ หนูจะนวดให้พี่ใหญ่เอง”

ดงซูบินหัวเราะ “เซียเซียวอย่างงั้นหรอ พี่สาวหยูสอนลูกสาวได้ดีนะเนี่ยพี่สาวหยูไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

หยูเหมยเซียวช่วยดงซูบินเติมถ้วยชาของเขาก่อนที่จะกลับไปที่ห้องของเธอ เธอคลุมตัวด้วยผ้าห่ม แต่นอนไม่หลับ ในขณะที่เธอหลับตาเธอก็เห็นภาพเหตุการณ์ที่เธอถูกลักพาตัวไป

ด้านนอกห้องนอน หยูเซียเซียวยืนอยู่หลังโซฟาและนวดศีรษะของ ดงซูบิน

ดงซูบินลดระดับเสียงของทีวี “เฮ้ทำไมดวงตาของเธอแดงก่ำ? เมื่อคืนเธอนอนไม่สบายเหรอ”

หยูเซียวเซียวตอบเบา ๆ "ใช่. หนู…หนูกลัวและนอนไม่หลับ”

“มีเรื่องอะไรที่จะต้องกลัว? พี่หยูก็กลับมาแล้วและฉันก็อยู่ใกล้ ๆ จะไม่มีใครกล้ารังแกเธอและแม่ของเธอในอนาคต”

หยูเซียวเซียวพยักหน้า “ขอบคุณพี่ใหญ่ พี่ดีกับเรามาก”

ดงซูบินหัวเราะและหันไปหยิกแก้มของหยูเซียวเซียว “เอาล่ะ. เธอไม่จำเป็นต้องนวดฉันแล้ว ไปหาแม่เธอเถอะ”

หลังจาก หยูเซียวเซียวจากไปดงซูบินก็มองไปที่นาฬิกา เขาไม่มีอะไรทำเลยไปล้างตัวก่อนนอน เมื่อเขาหลับตาลงเขาก็เห็นร่างที่สวยงามของหยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียว …เขาส่ายหัวอย่างรวดเร็วเพื่อให้ภาพเหล่านี้ออกไปจากความคิดและการนอนหลับของเขา

1 ชั่วโมง…

2 ชั่วโมง…

ดงซูบินหลับไปสองสามชั่วโมงเมื่อเขาได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้อง

ดงซูบินลืมตาขึ้นและรีบไปที่ห้องของหยูเหมยเซียว หยูเซียวเซียวกำลังร้องไห้และกอดแม่ของเธอส่วน หยูเซียวเซียวก็หอบและเหงื่อออก น้ำตาไหลอาบแก้มและดูเหมือนว่าเธอจะฝันร้าย

ดงซูบินถามอย่างเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้น? พี่หยูโอเคไหม?”

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างแล้วส่ายหัว

หยูเซียวเซียวกำลังสะอื้น “แม่…ไม่ต้องกลัวแล้วนะ พี่ใหญ่อยู่ใกล้ ๆนี้แล้ว”

"ถูกตัอง. ฉันอยู่ใกล้ ๆ “ดงซูบินนั่งลงบนขอบเตียงและลูบหัวหยูเซียวเซียว” หยุดร้องไห้และอย่าตกใจ ทุกอย่างจะดีหลังจากนอนหลับฝันดี” ดงซูบินถอนหายใจในใจ การลักพาตัวนี้ทำให้หยูเหม่ยเซียวบาดเจ็บมากกว่าที่เขาคาดไว้

หยูเหมยเซียวนอนไม่หลับและเอาแต่คิดถึงฝันร้ายของเธอ

ดงซูบินมองไปที่เธอและกล่าวว่า “เซียวเซียวไปนอนก่อน พี่สาวไปที่ห้องของฉันกันเถอะ”

ณ ห้องนอนใหญ่

ดงซูบินปิดประตูและขอให้หยูเหมยเซียวนั่งบนเตียงของเขา “พี่หยูฝันถึงอะไร”

หยูเหมยเซียวตอบเบา ๆ “ฉัน…ฉัน…ฝันถึงคนที่ฆ่าสามีฉันเหนื่อยมากและคิดว่าคนๆนั้นจะฆ่าเซียวเซียวด้วย…” หยูเหม่ยเซียจับแขนของดงซูบินแน่นและสั่น

ดงซูบินนั่งลงข้างๆเธอแล้วลูบผมยาวของเธอช้าๆ “มันเป็นแค่ความฝัน ไม่ต้องกังวล. ฉันจะจับฆาตกรที่ฆ่าสามีของพี่สาวหยูให้ได้ อย่าเพิ่งตกใจ ฉันอยู่ใกล้ ๆ เพื่อปกป้องพี่หยูเอง”

หยูเหมยเซียวเองสงบลง

ดงซูบินกล่าวเบา ๆ “พี่สาวพี่อายุ 30 ปีพี่ก็ยังคงทำตัวเหมือนเด็กขี้แย พี่ไม่กลัวลูกสาวของคุณจะหัวเราะเยาะพี่เหรอ? เข้มแข็งเขาไว้. ลูกสาวของพี่ยังต้องการพี่อยู่นะ จะเกิดอะไรขึ้นกับเซียวเซียวถ้าพี่สาวหยูยังคงเป็นแบบนี้ทุกวัน”

หยูเหมยเซียวพยักหน้า แต่ไม่ได้ปล่อยมือของเธอบนแขนของดงซูบิน

ดงซูบินกล่าว "กลับไปนอนได้แล้ว."

หยูเหมยเซียวมองไปที่เขาและหน้าแดง

“เกิดอะไรขึ้น? พี่สาวหยูต้องการพูดอะไร?”

“ฉัน…” หยูเหมยเซียมองไปที่ดงซูบินอย่างรู้สึกผิด “คุณ…คุณสามารถออกไปจากห้องหลังจากที่เราหลับไปได้ไหม? ฉัน…เซียวเซียวและฉันกลัวที่จะนอนไม่หลับ” ดงซูบินได้ล้างหนี้ของหยูเหมยเซียว ให้เธอจัดหาที่พักพิงและช่วยเธอหลังจากที่เธอถูกลักพาตัว โดยไม่รู้ตัวเธอปฏิบัติต่อ ดงซูบินเหมือนเป็นกำลังใจให้เธอและรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ข้างๆเธอ

ดงซูบินตอบอย่างไม่คิดอะไร “เอาล่ะ. ไปที่ห้องของพี่หยูกันเถอะ ฉันจะรอจนกว่าพี่และเซียวเซียวสองคนจะหลับก่อนที่ฉันจะออกจากห้องไปเอง”

หยูเหมยเซียวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง "ขอบคุณ. ขออโทดด้วยที่ต้องมาเสียเวลากับพวกเรา ฉัน…ฉัน…”

“ไม่เป็นไร”

หยูเซียวเซียวยังคงตื่นอยู่เมื่อพวกเขากลับมาที่ห้องและเธอมองไปที่แม่ของเธอและ ดงซูบิน ด้วยตาโตๆของเธอหยูเซียวเซียว อธิบายกับหยูเซียวเซียว และเธอก็พยักหน้า หยูเซียวเซียวมองไปที่ดงซูบินอย่างเขินอายและย้ายไปที่ข้างเตียงของเธอ หยูเซียวเซียวยืดชุดของเธอให้ตรงและนอนลงบนเตียงก่อนจะคลุมขาด้วยผ้าห่ม ดงซูบินนั่งลงบนขอบเตียง "ตกลง. ฉันจะอยู่ที่นี่ และรอจนกว่าทั้งสองจะนอนหลับ."

หยูเซียวเซียวจับมือแม่ของเธอและหยูเหมยเซียวกอดเธอและพวกเขาก็ค่อยๆหลับตาลง

ดงซูบินรู้สึกประทับใจที่ได้เห็นคู่แม่ลูกและความปรารถนาที่จะกอดและปกป้องพวกเขาเพิ่มขึ้น ทันใดนั้นเขาก็เห็นเปลือกตาของ หยูเหมยเซียวเริ่มกระพริบและมือของเธอก็เริ่มจับผ้าห่มของเธอแน่น ดงซูบินรีบเอื้อมไปจับมือของหยูเหมยเซียว และพูด "ผ่อนคลาย. หยุดคิดถึงเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนั้น หากพี่สาวต้องการคิดถึงบางสิ่งบางอย่างให้คิดถึงสิ่งที่จะเป็นกำลังใจให้พี่เอง”

หยูเหมยเซียวพยักหน้าและจับมือดงซูบิน

10 นาที…

20 นาที…

ดงซูบินมองไปที่นาฬิกา เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนหยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวดูเหมือนว่าพวกเขากำลังนอนหลับ การหายใจของพวกเขาสม่ำเสมอและไม่ขมวดคิ้วอีกต่อไป ดงซูบินเริ่มหาว เขาง่วงมาก แต่หยูเหมยเซียวยังคงจับเขาไว้แน่นและเขากลัวว่าจะปลุกหยูเหมยเซียให้ตื่นหากเขาขยับมือหนี เขาเห็นพื้นที่ว่างบนเตียงข้างหยูเหมยเซียว และนอนลงข้างเธอโดยให้ศีรษะของเขาวางอยู่บนหมอนของเธอ ไม่ใช่ตำแหน่งที่ดีที่สุด แต่ก็ดีกว่าไม่มี

ขณะที่ดงซูบินนอนลงเขาก็หลับไป

ตงซู่ปิงตื่นขึ้นมาทันที เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกเหมือนว่าไม่กี่ชั่วโมง

มันยังคงมืดและแสงจันทร์ก็ส่องลงบนใบหน้าของเขา ดงซูบินมองไปรอบ ๆ ตัวเขาและสังเกตเห็นว่าเขานอนหงายมือและขาเหยียดออกไปด้านนอก เขาครอบครองเตียงมากกว่าครึ่งหนึ่ง ทางด้านซ้ายของเขาหยูเซียวเซียว ยังคงหลับสนิท แต่หยูเหม่ยเซียว ไม่อยู่ใกล้ ๆ ดงซูบินตื่นตระหนกและรู้ว่าเขาต้องทำให้พี่หยูตกใจตอนนี้เขาเผลอหลับไปอย่างแน่นอน

หวด! มันเป็นเสียงของการกดชักโครก

หลังจากนั้นไม่นานประตูห้องนอนก็เปิดออกและ หยูเหมยเซียว ก็เข้ามาในห้อง

ดงซูบิน รู้สึกอาย อย่างไรก็ตามเขาไม่ควรนอนบนเตียงของหยูเหมยเซียว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ก็มีการสัมผัสร่างกายอย่างใกล้ชิด เขารีบปิดตาและแสร้งทำเป็นหลับ ทันใดนั้นหยูเซียวเซียวได้ยินเสียงประตูเปิดและเธอก็ขยับ เธอเอื้อมมือไปจับแขนของ ดงซูบิน และวางศีรษะไว้บนไหล่ของเขา เธอมีรอยยิ้มหวาน ๆ บนใบหน้าและควรจะฝันหวาน

ดงซูบิน รู้สึกประหลาดใจและลืมตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองไปที่ หยูเหมยเซียว

หยูเหมยเซียวก้าวไปข้างหน้าและผลักลูกสาวของเธอเบา ๆ “เซียวเซียว…เซียวเซียว…”

หยูเซียวเซียวพึมพำอะไรบางอย่างในยามหลับและไม่ตื่น

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากของเธอและค่อยๆเอามือของลูกสาวออกบนแขนของ ดงซูบินหลังจากนั้นเธอก็มองไปที่ใบหน้าของ ดงซูบินและแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของเขา “หัวหน้าซูบินหัวหน้าซูบิน…ตื่น…รึยัง…”

ดงซูบินแสร้งทำเป็นหลับและไม่ขยับ

หยูแหมยเซียวไม่กล้าปลุกดงซูบินดัง ๆ และยืนอยู่ที่นั่นอย่างลังเล เธอเดินไปที่ลิ้นชักของเธอแล้วหยิบผ้าห่มออกมาก่อนจะออกไปที่ห้องนั่งเล่น

ดงซูบินรอประมาณ 10 นาทีและรู้สึกว่าเขาควรออกจากห้องของหยูเหมยเซียว

แต่ก่อนที่ ดงซูบินจะลุกขึ้นประตูห้องนอนก็เปิดออกและหยูเหมยเซียว ก็เข้ามา ใบหน้าของเธอซีดเซียวและน่าจะฝันร้ายอีกครั้ง เธอปิดประตูด้านหลังและมองไปที่ดงซูบินหลังจากนั้นไม่นานเธอก็หน้าแดงและปีนขึ้นเตียงอย่างนุ่มนวลเพื่อนอนข้างดงซูบิน และคว้าแขนของเขาขณะที่เธอรู้สึกปลอดภัยด้วยวิธีนี้

หัวใจของดงซูบินเก็ต้นแรง ทางซ้ายของเขาคือลูกสาวและทางขวาของเขาคือแม่ พวกเขาทั้ง 3 คนนอนบนเตียงดงซูบิน สูญเสียการควบคุมและรู้สึกว่าตัวเองร้อนขึ้น เขาหันร่างไปทางหยูเหมยเซียวเล็กน้อยและมือซ้ายของเขาก็เอื้อมไปหาต้นขาของหยูเหมยเซียว ที่อยู่ใต้ผ้าห่ม

ร่างกายของหยูเหมยเซียว แข็งขึ้นและคิดว่า ดงซูบินไม่ได้ตั้งใจ เธอรีบผลักมือของดงซูบิน ออกไป แต่ภายใน 2 วินาทีมือของ ดงซูบินก็อยู่ที่ต้นขาของเธออีกครั้ง ใบหน้าของหยูเหมยเซียวเองก็แดงราวกับมะเขือเทศและรู้ว่าหัวหน้าซูบินตื่นแล้วและกำลังสัมผัสเธออย่างตั้งใจ เธอก้มศีรษะลงและไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ

ดงซูบินมองไปที่ท่าทางขี้อายของ หยูเหมยเซียวและกระซิบ “พีหยูฉันขอสัมผัสคุณได้ไหม”

หยูเหมยเซียวถึงกับพูดติดอ่างเบา ๆ “เซียวเซียวยังอยู่ในห้อง…เรา…ออกไปข้างนอกได้ไหม”

“เธอหลับสนิทและจะไม่ตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน”

หยูเหมยเซียวก้มหัวลงอย่างเขินอายและไม่ตอบกลับ

ดงซูบินสามารถมองเห็นลักษณะที่สวยงามของหยูเหมยเซียว ภายใต้แสงจันทร์และมือของเขาก็เริ่มขยับขึ้นจากเอวของเธอ ...

“พี่สาวหยูถ้าคุณไม่เต็มใจ…ถ้าคุณไม่พูดอะไรฉันจะทำตามที่พี่สาวหยูบอก”

หยูเหมยเซียวไม่ส่งเสียงใด ๆ และฝังใบหน้าของเธอไว้ในหมอน

5 นาที…

10 นาที…

ดงซูบินสัมผัสเพียงพอและกอดหยูเหมยเซียว จากด้านหลังของเธอ เขาถาม. “เอ่อ…ภาพของฉันในใจพี่พังไปหรือยัง”

“ไม่” หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างแล้วส่ายหัว “คุณ…คุณเป็นคนดี”

ดงซูบินเองถึงกับพูดไม่ออก "ฮะ? ฉันเป็นคนดีหลังจากที่ฉันปฏิบัติกับพี่แบบนี้”

หยูเหมยเซียวกระซิบ “ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี คุณมี…คุณปฏิบัติต่อฉันด้วยความเคารพมาโดยตลอด”

ดงซูบินหน้าแดง หลังจากที่เขาได้ยินสิ่งที่ หยูเหมยเซียวพูดเขาก็อายเกินกว่าจะสัมผัสเธอต่อไป “เกือบจะเช้าแล้ว รีบนอนกันเถอะ หากพี่ยังคงกลัวพี่สามารถกอดฉันไว้ได้”

ดงซูบินเปิดฝ่ามือของเขาและหยูเหมยเซียวก็เอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่น เธอปรับสายรัดของชุดนอนและหลับตาลง

ดงซูบินจูบที่หน้าผากของเธอและหลับไป

ตอนเช้า. นกร้องเจื้อยแจ้วและแสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน

ดงซูบินหาวและลืมตา เขาจำได้ว่าเขานอนบนเตียงของหยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียว เขามองไปรอบ ๆ และเห็นแม่และลูกสาวยังคงนอนหลับอยู่หยูเซียวเซียวน้ำลายไหลและกอดแขนซ้ายของ ดงซูบิน นาน ๆ ครั้งเธอจะพึมพำอะไรบางอย่างในการนอนหลับของเธอ หยูเหมยเซียวกอดแขนขวาของดงซูบินไว้อีกด้านหนึ่งและผ้าห่มก็ถูกเธอเตะออกไป

ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้ม

ทันใดนั้นหยูเซียวเซียวก็ตื่นขึ้น เธอขยี้ตาและเช็ดน้ำลายบนแขนของดงซูบิน โดยไม่รู้ตัว แต่หลังจากที่หยูเซียวเซียวตื่นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและอ้าปากค้างด้วยความตกใจ "พี่ชาย! ทำไมคุณถึงมานอนที่นี่?” เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นหยูเหมยเซียวเ นอนหลับสนิทและกอดแขนของดงซูบิน

ดงซูบินกระแอมในลำคอและตอบอย่างเขินอาย “ แม่ของเธอหลับไปในขณะที่จับมือฉันเมื่อคืนนี้และฉันกลัวที่จะปลุกเธอ ฉันนอนที่นี่

หยูเซียวเซียวพยักหน้าและดึงมุมผ้าห่มออกอย่างสูญเสีย

ดงซูบินลูบหัวหยูเซียวเซียว “วันนี้เธอไม่มีเรียนหรอ หากเธอเหนื่อยมากก็หลับต่อเถอะ”

"ใช่." หยูเซียวเซียวนอนหงายอย่างแข็งทื่อและแอบมองไปที่ดงูบิน

บทสนทนาของดงซูบินและ หยูเซียวเซียวปลุกหยูเหมยเซียว และเธอก็ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นคือลูกสาวของเธอมองเธออย่างเขินอาย หยูเหมยเซียวตะลึงและก้มหัวลง เธอเห็นว่าเธอยังคงกอดแขนของดงซูบิน และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอรีบปล่อย ดงซูบินและยืดชุดนอนของเธอให้ตรง “หัวหน้าซูบิน เซียวเซียวทุกคนตื่นแล้วหรือ?”

หยูเซียวเซียว พยักหน้าและไม่พูดอะไร

ดงซูบินยิ้มและกระแอมในลำคอ สถานการณ์ค่อนข้างน่าอึดอัดเนื่องจากทุกคนยังคงนอนอยู่บนเตียงเดียวกันดงซูบินพูดว่า “ทั้งสองคนนอนหลับไม่สนิทในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา พวกเธอต้องการอะไรเป็นอาหารเช้า? ฉันจะเตรียมมันเดี๋ยวนี้”

หยูเหมยเซียวรีบลุกขึ้น "ไม่จำเป็น. ฉันจะทำอาหารเช้าเดี๋ยวนี้ มันยังมีไข่ดาวและซาลาเปาทอดอยู่หรือเปล่า”

ดงซูบินหันไปทางซ้ายและถาม “เซียวเซียว เธออยากกินอะไร”

หยูเซียวเซียว ตอบเบา ๆ “ฉัน…ฉัน…ฉันอยากกินไส้กรอกกับขนมปังปิ้ง”

"ตกลง. ทั้งคู่พักผ่อนใต่อได้เลย ฉันจะให้ทุกคนลองทำอาหารวันนี้”

ทั้ง 3 คนคุยกันเรื่องอาหารเช้าบนเตียงเดียวกันใต้ผ้าห่ม รู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวและเป็นเวลานานแล้วที่ดงซูบิน รู้สึกมีความสุขดงซูบิน ตบหัว หยูเซียวเซียวและลูบผมของหยูเหมยเซียว ก่อนจะลงจากผ้าห่มเพื่อเตรียมอาหารเช้า