ตอนที่ 16: เต้าหู้เหม็น (ส่วนที่1)

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

--------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จ ชิยูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาฮืดใหญ่.

 

ตะกี้นี้พวกเขาโดนล้อมไว้และเกือบจะโดนฆ่าตายไปแล้ว โชคดีที่หลินฟ่านเจอพวกเขาถูกเวลาพอดี ไม่งั้นแล้วคงตายกันหมดแล้ว แบบที่เออ กูเขียนไว้ในนิยายของเขา.

 

หลินฟ่านกังวลว่าตระกูลเจาจะสร้างปัญหาอีกครั้งเลยแนะนำให้พวกเขาพักอยู่ด้วยกันที่สำนักตระกูลหลินซะ. ที่นี่มีห้องว่างเยอะอยู่แล้ว.

 

ส่วนเรื่องร้านนั้น ในสัญญาเขียนไว้ว่าถ้าชิยูเปิดร้านใหม่ ตระกูลหลินจะเป็นคนจ่ายให้เอง ชิยูมีหน้าที่สนับสนุนเรื่องแรงงานคนและทำอาหารให้ร้าน. เรื่องกำไรจะแบ่งให้ตระกูลหลินและชิยูอย่างเท่าๆกัน.

 

ตอนนี้ชิยูแค่อยากให้ครอบครัวเธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและสงบสุขเท่านั้น. ดังนั้นเธอจึงตอบตกลงไป.

 

“อะนี่!” ชิยูส่งใบสัญญาตัวคัดลอกให้หลินฟ่าน. เธอทราบซึ้งมากๆ “โชคดีที่นางโผล่มา. ไม่งั้นแล้วชั้นก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง”

 

ถ้าไม่มีกำลังแล้วล่ะก็ การปกป้องครอบครัวเธอก็เป็นได้แค่ฝัน.

 

ดังนั้นเธอจะต้องรีบเก่งขึ้นให้ได้เร็วๆ.

 

จู่ๆเธอก็นึกถึงเนื้อสัตว์ปราณที่เธอทำตอนบ่ายขึ้นมา. จากในนิยายนั้น วิธีการฝึกวิชาซิ่วเจิ้นของเธอนั้นง่ายมากๆ - เธอก็แค่ต้องกินอาหารที่ตัวเองทำยังไงล่ะ!

 

หลังจากคุยกันอยู่พักหนึ่ง ชิยูก็หาข้ออ้างขอตัวไปว่าเหนื่อยและอยากพักผ่อนจึงขอให้หลินฟ่านออกจากห้องไป.

 

ทันทีที่หลินฟ่านออกไป ชิยูก็โดดขึ้นเตียงแล้วนั่งขัดสมาธิ.

 

ชิยูสนใจเรื่องเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์ในตันเถียนของเธอมาก. (Dan tian เขาเรียกว่าจุดตันเถียนครับเพิ่งรู้)

 

ชิยูหามันแทบตายแต่ก็ไม่รู้สึกถึงมันเลย.

 

มันหนีไปหรือโดนขโมยไปรึป่าวนะ? ชิยูคิด.

 

จากนั้นเธอก็เลิกคิดไป เพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว. เครื่องรางนั่นสามารถทำงานได้เมื่อเธอสั่งเท่านั้น. เว้นซะแต่เธอจะตาย คงไม่มีใครเอามันไปได้หรอก.

 

แล้วทำไมเธอถึงหามันไม่เจอซักทีล่ะ.

 

เธอลืมตาขึ้นด้วยความงุนงงแล้วก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น. เพราะเธอไม่ได้อยู่ในห้องอีกแล้ว แต่อยู่ในที่แปลกๆ.

 

ที่นี่ทั้งควันเยอะและมองอะไรไม่ค่อยเห็น. พื้นก็แข็งอยู่. ที่ตรงกลางมีโต๊ะตั้งไว้และดูเหมือนว่ามันจะทำมาจากหยก.

 

บนโต๊ะหยกนั้นมีกล่องไม้ลอยอยู่ด้านบน. ชิยูเดินเข้าไปแล้วพยายามจับกล่องนั้นแต่ก็มีพลังแปลกๆมาบังเอาไว้. เธอแตะกล่องนั้นไม่ได้เลย.

 

ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้. ชิยูจึงหันไปสำรวจรอบๆแทน.

 

ตอนนี้เธอน่าจะอยู่ในอีกมิติของด้านในเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์แน่ๆเลย!

 

ชิยูคิดอยู่พักนึงจึงตั้งสมาธิให้ตัวเองกลับไป.

 

ทุกๆอย่างเริ่มเลือนขึ้นจนเธอไม่เห็นอะไรอีก. พอทุกอย่างชัดขึ้นอีกครั้งเธอก็เห็นว่าตัวเองกลับมาที่ห้องแล้ว.

 

พอลองทำซ้ำไปมาหลายๆครั้ง ในที่สุดเธอก็ชิน. จากนี้ไปเธอมีวิธีปกป้องตัวเองแล้ว. ถ้าเธอถูกทำร้ายล่ะก็เธอจะเข้าไปซ่อนในมิตินั้น.

 

ขณะที่เธอคิดเรื่องนี้อยู่ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น.

 

“กำลังไปค่ะ!”

 

พอเธอเปิดประตูออกมา เธอก็ตกใจเพราะคนที่เคาะก็คือลู่ หยาน……

จากผู้แปลและผู้แปลอีกที: ตอนนี้สั้นจริงๆครับ ไม่ได้แปลพลาดเลย.