ตอนที่ 2 สาวน้อยลึกลับ (อ่านฟรี)

ตอนที่ 2 สาวน้อยลึกลับ

“สถานะตัวละคร” หยวนเปิดคำสั่งระบบผ่านความคิด

ชื่อ : หยวน

คัลติเวชั่น(การฝึกฝน) : ไม่มี

เลกาซี่(มรดก) : ไม่มี

สายเลือด : ไม่มี

ร่างกาย : กายกลั่นสวรรค์

ความแข็งแกร่งกายภาพ : 34

ความแข็งแกร่งจิตใจ : 275

พลังวิญญาณ : 1,210

การป้องกันกายภาพ : 10

การป้องกันจิตใจ : 1,121

“ค่าสถานะเหล่านี้บ่งบอกอะไรกันแน่” เขานั่งไตร่ตรอง แต่ก็ไม่มีคำแนะนำใดปรากฏ “เดาจากที่ไม่มีคำแนะนำผู้สร้างเกมคงต้องการให้เราเรียนรู้ด้วยตัวเอง”

“มันควรจะมีแถบเลเวลและค่าประสบการณ์บอกสิทำไมถึงไม่มีให้ความรู้สึกราวกับว่าเป็นโลกจริงๆเกินไปแล้ว!”

หยวนกำหมัดและชกไปที่ต้นไม้

“อ่า!! เจ็บจริงแกบ้านี่ส่งสัญญาณความเจ็บปวดไปยังสมองของฉันทำให้ฉันเชื่อว่ากำลังชกต้นไม้จริงๆเหรอนั่นไม่ว่าจะคิดทางไหนก็น่ากลัวเกินไปแล้ว”  จะเกิดอะไรขึ้นหากถูกแทงด้วยดาบ เขาแทบไม่อยากนึกถึงมัน

“เอ่อ...ขอโทษทีพี่ชาย” จู่จู่ก็มีเสียงหวานดังขึ้นข้างหลังหยวนทำให้เขาต้องหันหลังกลับไปมอง

“หืม?”  เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆในชุดคลุมสีแดงอายุเราราว 10 ขวบกอดลูกบอลสีแดงไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งและอีกข้างถือหนังสือหนึ่งเล่ม

“เข้ามาข้างหลังฉันแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แล้วเด็กแบบเธอมาทำอะไรอยู่กลางป่ากัน หรือว่าจะมีเมืองอยู่ใกล้ๆ” หยวนเริ่มสงสัย

“เธอเป็นเอ็นพีซี หรือผู้เล่น” เค้าถามเธอที่กำลังเอียงศรีษะด้วยสีหน้างงงวย

“เอ็นพีซีงั้นหรอเสี่ยวฮัวอ่ะคือเสี่ยวฮัว” สาวน้อยตอบ

“เธอชื่อเสียวฮัวงั้นหรอฉันชื่อหยวน”

“แล้วพี่หยวนทำยังไงถึงได้เข้ามาที่นี่ล่ะ” จู่จู่เธอก็ถามเขาด้วยสายตาส่งใส่ราวกับว่าเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นคนอื่นในบริเวณนี้

“เข้ามางั้นหรอนี่เราอยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือ”

เธอส่ายหัวแล้วตอบว่า. “ตอนนี้เราอยู่ในสวนของครอบครัวหนู”

“ฮะ!!! สวนงั้นหรอ?” หยวนมองที่สาวน้อยอย่างวนงง “ป่านี่เป็นสวนของเธอ?”

เธอพยักหน้า ถ้าสถานที่ที่ดูเหมือนป่านี้เป็นสวนของครอบครัวของเธอบ้านของเธอจะใหญ่ขนาดไหนเค้าแทบจินตนาการไม่ออกแม้ว่าจะฟังดูไม่น่าเชื่อแต่นั่นก็เป็นคำอธิบายอย่างนึงว่าทำไมเธอถึงปรากฏตัวที่นี่

“ขอโทษทีเข้ามาโดยพละการแต่ฉันถูกชายชราคนหนึ่ง เคลื่อนย้ายมาที่นี่ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้ามาบุกรุก” เค้าพยายามอธิบายโดยไม่ให้ฟังดูบ้าบอกเกินไป “ฉันจะออกไปทันทีถ้าเธอช่วยบอกทางให้ฉัน”

แต่ดูเหมือนจะผิดคาดเด็กหญิงตัวน้อยส่ายหัว “ไหนๆพี่หยวนก็เข้ามาแล้วทำไมไม่เล่นกับเสี่ยวฮัวหละ”

“เธออยากให้ฉันเล่นกับเธอหรอ?” เค้าไม่ได้คิดไว้ว่าเธอจะขอเช่นนี้

“เสี่ยวฮัวอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดมันน่าเบื่อที่ต้องคอยเล่นกับตัวเอง”

“แล้วครอบครัวของเธอหละ”

“พวกเขายุ่งอยู่ตลอดเวลาไม่มีเวลาว่างมาเล่นกับเสี่ยวฮัวหรอก”

“อย่างนั้นหรอกหรอ...” หยวนรู้สึกสงสารเธอ ตัวเค้าเองก็ต้องอยู่คนเดียวบ่อยบ่อยมีเพียงน้องสาวที่คอยดูแลเขาจึงรู้ดีว่าการอยู่คนเดียวรู้สึกอย่างไร

“ตกลงพี่ชายคนนี้จะเล่นกับเธอเอง!”  เค้าชกหน้าอกด้วยความมั่นใจ เนื่องจากความเจ็บป่วยของเขาที่ทำให้เขาไม่สามารถขยับแขนขาได้จึงไม่เคยมีโอกาสที่จะได้เล่นกับน้องสาว นี่เป็นโอกาสที่จะได้สัมผัสว่ามันรู้สึกอย่างไร

“จริงหรอพี่จะเล่นกับเสี่ยวฮัวจริงหรอ” ดวงตาของเธอเปงประกายราวกับดวงดาวเล็กๆบนท้องฟ้าและการแสดงออกที่สดใสของเธอก็น่ารักพอจะทำให้หัวใจของนักค่าโหดเหี้ยมอ่อนแอลงได้

“อืม แล้วเธออยากเล่นอะไรล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเล่นโยนบอลกันไหมหนูจะโยนให้พี่ชายแล้วพี่ชายโยนกลับมา” เธอวางหนังสือลงและชูลูกบอลขึ้น

“งั้นขอฉันถอยห่างหน่อยแล้วกัน... โอเคฉันพร้อมแล้ว” ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไปหลังจากนั้นเสียงหัวเราะร่าเริงของเด็กสาวตัวเล็กเล็กก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่า

ในขณะที่หยวนใช้เวลาสนุกสนานไปกับสาวน้อยลึกลับที่เขาพบคนอื่นๆอาจจะกำลังเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตัวเองหรือพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกใบนี้ทุกคนต่างเร่งแซงหน้าเพื่อนและคู่แข่งในเกมใหม่ที่เพิ่งออกมาโดยเฉพาะผู้เล่นที่ต้องการเป็นมืออาชีพและต้องการนำหน้าคนอื่นอื่นนาทีนี้กลายเป็นนาทีทองจากนาทีเป็นชั่วโมงอย่างรวดเร็วและในขณะที่ทุกๆคนกำลังทำตามวิถีทางของตัวเองหยวนยังคงเล่นสนุกกับเด็กหญิงตัวเล็กเล็ก

“สาวน้อยคนนี้มีความแข็งแกร่งที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้! เราขว้างลูกบอลนี้ไปมาหลายชั่วโมงแล้วแต่กลับไม่มีเหงื่อสักหยดบนใบหน้าของเธอแม้แต่ร่างกายเล็กๆของเธอก็ไม่ได้แสดงอาการอ่อนล้าแต่อย่างใดหยวนยิ้มอย่างขมขื่นรร่างกายของข่าวชุ่มไปด้วยเหงื่อเค้าเป็นชายหนุ่มที่เหนื่อยล้าต่อหน้าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่อายุเพียง 10 ขวบในขณะที่เล่นขว้างบอลได้อย่างไรแม้ว่าเค้าจะไม่ได้เคลื่อนไหวกล้ามเนื้อมาหลายปีแล้วในโลกแห่งความจริงแต่นี่คือโลกเสมือนข่าวไม่ควรเหงื่อออกด้วยซ้ำนับประสาอะไรกับความเหนื่อยล้า

“เป็นอะไรพี่หยวนทำไมดูไม่ดีเลยพี่ป่วยหรอ?” คำพูดของเสี่ยวฮัวสร้างความเสียหายแก่ความภาคภูมิใจของเขาอย่างมาก

“ไม่... ฉัน... แค่... เหนื่อย...” เขาพูดดำน้ำเสียงเหนื่อยล้า

เมื่อเธอได้ยินเขาพูดเธอก็หยุดขว้างบอล “ถ้าอย่างนั้นพี่ชายต้องการพักก่อนแล้วค่อยกลับมาเล่นต่อไหม”

“เธอยังอยากเล่นอยู่อีกหรอ”

“อื่อ!!” เธอพยักหน้าอย่างแรงทำเอาเค้าเกือบร้องไห้

“โอเคงั้นขอพักสักหน่อย”เขานั่งลงตรงที่ต้นไม้ใกล้ๆ และเสี่ยวฮัวก็เดินเข้ามานั่งข้างข้าง

“พี่หยวนมาจากไหน”เธอถาม

“ฉันมาจากดินแดนห่างไกลที่เรียกว่าโลก”

“โลก?”

เมื่อเห็นดวงตาของเธอที่แวววาวหยวนก็ยิ้ม“เธออยากได้ยินเกี่ยวกับบ้านเกิดเมืองนอนของฉันไหมแม้ว่ามันจะไม่มากแต่ฉันยังมีความทรงจำเกี่ยวกับสถานที่ที่เคยไปตอนเด็ก”

“เอาสิหนูอยากฟังเรื่องราวเกี่ยวกับโลก”

“ดีงั้นจะเริ่มเล่าแล้วนะ”อยู่อ่ะเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆให้เสียวหัวฟังเป็นเรื่องราวตั้งแต่ตอนเขายังเด็กและเธอก็เริ่มสนใจหลังจากเล่าเรื่องไม่หยุดผ่านไป 1 ชั่วโมงเขาก็หมดเรื่องจะเล่า

“โอเคงั้นเสี่ยวฮัวจะเล่าเรื่องราวให้พี่หยวนฟังบ้าง”เธอกล่าว“นี่คือคำขอบคุณจากเสี่ยวฮัวที่มีต่อพี่หยวน”

หยวนไม่ปฏิเสธและตอบรับคำขอบคุณของเธอด้วยความนอบน้อมอย่างไรก็ตามเมื่อเธอเริ่มเปิดหนังสือและอ่านมันเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าเขาไม่สามารถเข้าใจคำพูดที่ออกจากปากของเธอได้แม้แต่คำเดียวฟังดูเหมือนบทสวดมนต์มากกว่านิทานแต่เค้าไม่อยากหยาบคายกับเธอจึงต้องฟังต่อไปในไม่ช้ารู้สึกตัวอีกทีเค้าก็หลับตาลงหลังจากหลับตาลงเขาเริ่มรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจมากขึ้นราวกับว่าเขาถูกสะกดจิตโดยเสียงสวดมนต์แปลกแปลกจากเสี่ยวฮัวกลายเป็นคำพูดพึมพำเบาๆและเขาเริ่มเข้าใจคำพูดของเธอและข้อมูลที่เขาไม่เคยรู้ก็ถูกป้อนเข้ามาในหัวของเขาสิ่งนี้ดำเนินต่อไปเป็นเวลา 1 ชั่วโมงก่อนที่เสียงแจ้งเตือนอันดังจะปลุกเขาออกจากสภาวะเข้าฌาน

<คุณได้เรียนรู้ศิลปะลับแห่งสวรรค์>

“ศิลปะลับแห่งสวรรค์... ?”  เสี่ยวฮัวยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของหยวนท่านใดนั้นเหนือท้องฟ้าก็มีประกาศเพื่อให้ผู้เล่นทุกคนได้รับข่าวสาร

<ผู้เล่นหยวนกลายเป็นผู้เล่นคนแรกของโลกที่ได้เรียนรู้ทักษะระดับพระเจ้า! ยินดีด้วย!>

การประกาศสร้างความตกใจให้กับผู้เล่นทุกคนที่พบเห็นที่นั่นโดยเฉพาะผู้เล่นที่เป็นระดับท็อปเกมนี้เพิ่งจะเริ่มยังไม่มีใครเคยได้รับทักษะระดับพระเจ้ามาก่อนพูดเล่นหยวนนี่เป็นใครกันแน่และเขาทำอะไรเพื่อให้ได้มันมา