Chapter 14: เจ้าชายเป็นนักล่าแม่มด – 3 (ส่วนที่ 2)
เจ้าชายหนุ่มคนนี้พูดอะไรออกมากัน? เขารู้อายุที่แท้จริงของเธอได้ยังไง?
“ชื่อของเธอก็ไม่ใช่โมเรียนหรืออะไรพรรคนั้นด้วย มอร์กาน่า? ฉันได้ยินมาว่าเธอพึ่งจะโผล่ขึ้นมาในหมู่บ้านแค่ประมาณสามเดือนเอง เธอคงจะวางแผนเหตุการณ์บัดซบนี่ตั้งแต่นั้นมาแล้วละ ยัยนี่มันน่ากลัวชิบหาย สมกับเป็นพวกยัยชั้นต่ำขี้กลัวเลย”
ดวงตาของโมเรียนเย็นยะเยียบขึ้นทันที เขารู้แม้แต่ชื่อจริงของเธอ
ชาวบ้านต่างมีท่าทางตกใจกันทั้งนั้น แต่มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เธอทำงานเป็นนักปรุงยาในหมู่บ้านและคอยช่วยเหลือชาวบ้านมาเป็นจำนวนมากแล้ว
ระหว่างนักปรุงยาและเจ้าชายตัวบัดซบของราชวงศ์ พวกเขาจะเชื่อใครกันละ?
แน่นอนว่าชาวบ้านจะคิดว่าเจ้าชายกลายเป็นบ้าไปแล้ว
“ฝ่าบาท ท่านอธิบายที่ท่านจะสื่อได้ไหมครับ...?”
เจ้าชายชี้ไปที่โมเรียนและพูด “พูดง่ายๆ ยัยนี่มันคือเนโครแมนเซอร์ยังไงละ”
เพียงแค่การพูดเพียงประโยคเดียว มันทำให้พวกเขาทั้งหมดต่างตกอยู่ในความเงียบงัน
ชาวบ้านเริ่มจ้องไปที่โมเรียนด้วยบรรยากาศที่ตึงเครียด แม้แต่กริลยังแอบถอยเว้นระยะห่างกับเธอ พร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาบนหน้าผาก
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้โมเรียนตื่นตระหนก
‘เอ๋? นี่มันอะไรกัน?! พวกเขาเชื่อคำพูดของเจ้าชายที่ประสาทแดกแบบนั้นได้ยังไง?’
เรื่องแบบนี้มันไม่น่าเกิดขึ้นได้เลย
เธอพยายามอย่างหนักเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านมาจนถึงตอนนี้ และความเชื่อใจของพวกเขายังน้อยยิ่งกว่าเจ้าชายบัดซบนี่อีกเหรอ?
โมเรียนรีบตะโกนออกมา “มันไม่ใช่เรื่องจริง! มันจะเป็นไปได้ยังไง...ฉันถูกพวกซอมบี้ลักพาตัวมาต่างหาก!”
“มันไม่แปลกหรือไง? ไม่ใช่ว่าพวกมันพยายามที่จะหมักเหล้าหรืออะไรสักอย่างหรอกนะ ทำไมพวกมันถึงลักพาตัวผู้หญิงมาและปล่อยให้เธอมีชีวิตรอดอยู่ต่อกันละ?”
“นั่นเป็นเพราะว่าฉันเป็นเหยื่อล่อยังไงละ...”
“มันยิ่งไม่มีความจำเป็นต้องให้เจ้ามีชีวิตรอดอยู่ต่อเลย ฉันหมายความว่า เจ้าก็ทำหน้าที่สำเร็จในการที่ทำให้คนอื่นเห็นว่าเจ้าโดนลักพาตัวไปทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่แล้วนี่ ใช่ไหมละ? มันไม่มีทางที่เนโครแมนเซอร์จะปล่อยเหยื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรอก เมื่อเหยื่ออาจจะสามารถหลบหนีไปและกลายเป็นตัวที่น่ารำคาญในภายหลังแบบนี้”
“นั่นเป็นเพราะว่านักเวทย์มืดใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อ...!”
“เอาละ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วมันมีใครอื่นนอกจากเจ้าอยู่ตรงนี้อีกเหรอ? อืมมมม ไม่มีหนิ”
“...”
โมเรียนเงียบ เธอไม่รู้จะแย้งอะไรออกมาดี
เหงื่อเธอไหลออกมาอาบแก้มและมันหยดรวมกันลงไปที่ปลายคาง ตาของเธอสั่นเครือ ในขณะที่รีบกวาดตามองพื้นที่โดยรอบ
ทำไมกันละ? เนื่องจากว่าพวกเขาคงไม่ไปพบกับคนที่เป็นพวกเนโครแมนเซอร์ระหว่างที่เดินเข้ามาในถ้ำอย่างแน่นอน
คนเดียวที่พวกเขาพบในถ้ำก็คือโมเรียน
เธอรีบส่ายหัวและก้าวถอยกลับไป
“มันไม่ใช่เรื่องจริง! ฉันไม่ได้โกหก...! มันเป็นกับดักที่ถูกวางไว้โดยนักเวทย์ชั่วร้าย! ทำไม....ทำไมท่านถึงไม่เชื่อฉันกัน! ทำไม....ฮือ….”
เธอรีบก้มมือปิดหน้าโดยใช้มือทั้งสองข้างและร้องไห้ออกมา ชาวบ้านที่เห็นดังนี้ พวกเขาต่างแลกเปลี่ยนสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารกัน
หรือว่าพวกเขาจะเข้าใจผิดกัน?
ความคิดเหล่านี้ไหลเข้ามาในหัวของชาวบ้าน ยังไงก็ตาม พวกเขาเปลี่ยนความคิดกันในทันทีที่เจ้าชายพูดออกมา
“ไอ้พวกโง่ พวกแกเป็นสัตว์ไร้สมองกันเหรอ? อย่าไปทำตามสัญชาตญาณของพวกเจ้ากันสิ ใช้สมองกันสักหน่อย พวกเจ้าเชื่อสิ่งที่เธอพูดในสถานการณ์แบบนี้นี่นะ?” เจ้าชายด่าพวกเขาออกมาก่อนที่จะมองไปที่กริล “เฮ้ กริล เจ้ายังมีน้ำศักดิ์สิทธิ์เหลืออยู่ไหม?”
“ท่านหมายถึงน้ำศักดิ์สิทธิ์หรอครับ? แน่นอน ผมยังมีเหลืออยู่”
ชาวบ้านพยักหน้าและเขาหยิบหลอดน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เจ้าชายคว้ามันไปและขว้างใส่โมเรียน เธอคว้ามันไปอย่างลังเลใจ และมีท่าทางที่ดูสับน
“ดื่มมันสิ”
โมเรียนหุบปากเงียบ เพียงแค่มองน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหน้าเธอก็ทำให้เธอปิดจมูกโดยสัญชาตญาณแล้ว แม้ว่าฝาของหลอดยังปิดอยู่ กลิ่นของมันก็พิเศษอย่างมาก
นี่มันไม่น่าจะเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาทั่วไป มันน่าจะถูกสร้างขึ้นโดยนักบวชระดับสูงที่สวดมนต์มาหลายวันหลายคืนอย่างแน่นอน มันเป็นดั่งกับ ‘พิษ’ ร้ายสำหรับเนโครแมนเซอร์ที่มีพลังมารจำนวนหนึ่ง
“เจ้าก็ได้รับบาดเจ็บไปทั่วร่างกายแล้วนี่ เจ้าน่าจะถูกทรมานโดยเจ้าเนโครแมนเซอร์นั่น ใช่ไหมละ? ดื่มมันสิ มันจะช่วยรักษาร่างกายเจ้า ยังไงก็ตาม สมมุติว่าถ้าเจ้าเป็นเนโครแมนเซอร์แล้วจริงๆ...”
...ทันทีที่เธอดื่มมันลงไป อวัยวะภายในของเธอจะเริ่มลุกไหม้
โมเรียนมองไปรอบๆ
สายตาของชาวบ้านต่างจดจ้องมาที่เธอ ถ้าเธอไม่ดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงไป มันคงจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับเธออย่างรวดเร็ว
เธอก้มหลบสายตาและจ้องไปที่หลอดน้ำศักดิ์สิทธิ์ในมืออย่างสั่นสะท้าน หลังจากที่เปิดฝาออก กลิ่นเหม็นฉุนก็ลอยเข้าใส่จมูกของเธอ
เจ้าชายโง่เง่าไปหาน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังแบบนี้ได้ยังไงกัน?
เธอบอกได้เลยว่าน้ำศักดิ์สิทธิ์นี้เต็มไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์จำนวนมาก เธอพึ่งจะตระหนักได้ว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกใช้ในถ้ำก็ไม่ได้เหมือนกับนักบวชธรรมดาทั่วไปด้วยเช่นกัน
เจ้าชายที่โง่งมนี้เริ่มเปลี่ยนแปลงไปเมื่อสามเดือนก่อน
“เอ่อ...ฉัน..”
เธอแสร้งปล่อยมือ
เคร้ง! เพล้ง…!
หลอดน้ำศักดิ์สิทธิ์หล่นออกไปจากมือของเธอและแตกบนพื้น โมเรียนแกล้งตกใจและตะโกนออกมา “ไม่นะ! ฉัน...ฉันทำมันหลุดมือไป...!”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
เจ้าชายเหลือบไปมองที่กริลอีกครั้งหนึ่ง ชาวนามองไปรอบๆอย่างลังเลใจ เขาหยิบหลอดน้ำศักดิ์สิทธิ์ออกมาอีกสามหลอด เขายังมีมันสำรองไว้อยู่อีกมาก
ภาพที่เกิดขึ้นทำให้โมเรียนหน้ามืดหม่น ดวงตาของเธอสั่นสะท้านอย่างหนักหน่วง มันแสดงให้เห็นถึงความตื่นตระหนกภายในนั้น
‘ไอ้เจ้าชายบัดซบนี่มัน!’
เธอกัดฟันแน่น
มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด เธอมีเป้าหมายในการ ‘ลอบสังหาร’ เจ้าชายที่ถูกขับไล่ แต่เธอกลับตกอยู่ในอันตรายแทนเสียเอง
ในการที่จะทำให้ความสงสัยของชาวบ้านหายไป เธอทำตัวเป็นเหมือนกับนักบุญและทำงานเป็นนักปรุงยามากว่าสามเดือน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับสูญเปล่าในทันที
มันเป็นเพียงแค่ตอนที่ ‘คลื่นแห่งความตาย’ ที่เกิดขึ้นในดินแดนวิญญาณแห่งความตาย ราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ก็จะไม่มีเรื่องที่จะตรวจสอบการตายของเจ้าชาย ในอีกความหมายหนึ่ง เธอได้วางแผนไว้อย่างเหมาะเจาะ แต่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มันยากเกินกว่าที่เธอจะแก้ไขได้
สายตาของโมเรียนเริ่มที่จะจ้องไปที่กำแพงด้านหลังเจ้าชาย ซึ่งมันเป็นสถานที่ที่มีทางออกของถ้ำ
หลังจากนั้นเธอก็ก้มลงมองบนพื้น
หลอดแก้วที่เคยเก็บน้ำศักดิ์สิทธิ์ไว้แตกเป็นหลายส่วน ถึงแม้ว่าพวกมันยังมีร่องรอยของน้ำศักดิ์สิทธิ์อยู่ ถ้าเธอใช้พลังมารทั้งหมดของเธอและย้อมพวกมันด้วยเลือด เธอก็มั่นใจว่าเธอสามารถเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติของมันได้
ท่าทางที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเธอจางหายไป ปากของเธอยิ้มขึ้นและดวงตาที่บ้าคลั่งปรากฏขึ้นในดวงตา เธอจ้องไปที่เจ้าชาย “…ไอ้เจ้าหมาตัวเหม็นหึ่ง”
มันอาจจะเป็นเพราะคำพูดเหล่านี้ ชาวบ้านต่างพุ่งเข้าใส่เธอกันทั้งหมด
“จับ..จับเธอไว้!”
โชคร้ายสำหรับพวกเขาที่โมเรียนเป็นคนแรกที่เริ่มก่อน
เธอรีบหยิบเศษแก้วบนพื้นขึ้นมา ผิวหนังของเธอถูกเผาโดยน้ำน้ำศักดิ์สิทธิ์
เธอรีบใส่พลังมารลงไปในแก้วและพุ่งใส่เจ้าชาย เลือดมันไหลออกมาจากมือของเธอ และเธอรีบใช้มันย้อมโดยรอบเด็กหนุ่ม
เมื่อเลือดไหลย้อมลงบนพื้น เธอรีบร่ายคาถาขึ้นในหัวของเธอ มันเป็นเวทย์เนโครแมนเซอร์ ที่ใช้การเรียกอันเดทที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นอันเป็นนิรันดร์
พลังมารไหลออกไปจากตัวเธออย่างรวดเร็ว ผิวหนังที่งดงามของเธอเหี่ยวย่นลงในทันที
พลังกายของเธอก็ลดลงอย่างรวดเร็วและพลังชีวิตที่เหลืออยู่ก็ไหลออกไปจากร่างกายของเธอ เมื่อเธอใช้พลังมารที่เก็บกักไว้ไปแบบนี้ เธอก็แก่ขึ้นด้วยความเร็วที่ตาเห็น
โมเรียนสัมผัสได้ว่าร่างกายของเธอหนักหน่วงขึ้น
เธอรู้ดีว่าเธอจะต้องทำงานอย่างหนักหน่วงอีกครั้งหนึ่ง ในการที่จะกลับไปเด็กอีกครั้ง แต่มันก็ไม่เป็นไร -เธอยังขโมยพลังชีวิตจากคนอื่นได้ เธออาจจะไม่สามารถทำให้อายุยืนขึ้นได้ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถที่จะมีสภาพที่ดูเยาว์วัยอยู่ได้
วงเวทย์ก็ถูกเขียนขึ้นล้อมรอบเจ้าชาย อักขระรูนปรากฎขึ้น หลังจากนั้นผืนดินก็พลิกกลับและเห็นกระดูกสีขาว
“เจ้าชาย!!”
“โอ้ พระเจ้า…!”
“ช่วยเจ้าชายก่อน!”
ชาวบ้านหยุดการจับกุมโมเรียนไว้ พวกเขากลับพยายามช่วยเจ้าชายแทน ยังไงก็ตาม มันก็สายเกินไป โครงกระดูกได้จับไปที่แขนและขาของเขาแล้ว
เธอไม่สามารถที่จะใช้เวทย์ซัมมอนออกมาได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นมันจึงมีเพียงแค่ส่วนบนของพวกมันเท่านั้นที่ถูกเรียกออกมาเพื่อจับเจ้าชาย แต่แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น มันก็มากพอแล้ว
โมเรียนยกมือขึ้นและเตรียมขว้างเศษแก้วที่ย้อมไปด้วยเลือดใส่คอของเจ้าชาย และทันใดนั้นเอง...!
ปัง!!
เจ้าชายทุบโครงกระดูกที่ถูกเรียกออกมาโดยพลั่วในมือ เมื่อเศษโครงกระดูกแตกกระจายรอยไปทั่วพื้น เขาก้มตัวลงและเหวี่ยงพลั่วไปรอบๆ โดยยืมแรงหมุน
ด้านคมของพลั่วได้พุ่งเข้าใส่หัวของโมเรียน
‘แย่ละ!?’
มันไม่มีการลังเลเลยจากสิ่งที่เขาทำ ถ้าเธอถูกพลั่วนั้นโจมตีเข้า หัวครึ่งหนึ่งของเธอคงถูกแหวกออกโดยใบมีดและเธอคงจะตาย
‘อย่าทำให้ฉันหัวเราะไปหน่อยเลย! คิดว่าฉันจะถูกฆ่าตายง่ายๆแบบนั้นเหรอ?’
โมเรียนกัดฟันแน่น
ยังไงเธอก็ยังเป็น ‘นักฆ่า’ อยู่ดี
ตั้งแต่เธอยังเยาว์วัย เธอได้เรียนเนโครแมนเซอร์ รวมทั้งการสู้แบบประชิดตัว อีกทั้งการลอบสังหารจาก ‘องค์กรทมิฬ’
การโจมตีระดับนี้จากเด็กหนุ่มมันก็ไม่ได้มากมายอะไรเลยสำหรับเธอ เธอก้มตัวลงและหลบพลั่วไป
มันจบแล้ว เจ้าชายได้เปิดเผยช่องว่างขึ้น หลังจากโจมตีด้วยการหมุนตัวแบบนั้นไป ถ้าเธอพุ่งเข้าไปได้ เธอมั่นใจว่าเธอจะต้องตัดคอของเจ้าชายได้แน่ แล้วค่อยหลบหนีไป...
ทันใดนั้นเอง
มีบางสิ่งบางอย่างลอบเข้ามาด้านข้างของโมเรียนด้วยความเร็วที่น่าตกใจ นิ้วที่ผอมเรียวจับไปที่หนังหัวและผมของเธอ ความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้าใส่
แรงกดดันที่อธิบายออกมาไม่ได้ทำให้โมเรียนหันไปมองด้านข้างขของเธอ หญิงสาวผมสีเงินจ้องมาที่เธอด้วยดวงตาสีแดงที่น่าหวาดหวั่น
“หื้อ...??”
หญิงสาวจับหัวของเธอไว้แน่นและทุบมันลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง
14. เจ้าชายเป็นนักล่าแม่มด – 3 (ส่วนที่1 – 2) จบ
