Chapter 239 -240: เปลี่ยนแก้ว, แผนของเฉินเมิ่งฉี  

ตัวละคร

อ้ายเฉียน = คุณหมอ เพื่อนของกู้หนิง

ลีเจิงหยู = เปลี่ยนเป็นเล่อเจิ้งหยู ---- คนรักของอ้ายเฉียน

 

Chapter 239: เปลี่ยนแก้ว

 

คนที่เดิมพันทั้งเฉินซิงและหลิ่วเฉียงชนะบ้างและแพ้บ้าง

 

“ตอนแรกฉันเลือกพนันข้างเฉินซิง แต่เปลี่ยนใจทีหลังมาพนันข้างหลิ่วเฉียง” ฮ่าวหรันหัวเราะเสียงดัง

“อย่ามาทับถมกันนะ!” ฉู่เพ่ยหานหน้ามู่ เสียเงินไม่ว่าแต่ขายหน้านี่สิ เธอรับไม่ได้!

“อะไร ฉันไม่ใช่คนเดียวที่พนันข้างหลิ่งเฉียงซะหน่อย”

“นาย...” ฉู่เพ่ยหานหงุดหงิด สะบัดหน้าหนี

ทันใดนั้นกู้หนิงก็เหลือบไปเห็นห้องส่วนตัวตรงข้าม และสังเกตเห็นผู้ชายหน้าคุ้นๆคนหนึ่ง

มีชายสามคนและหญิงสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน กู้หนิงจำได้ เขาคือเล่อเจิ้งหยู

ผู้หญิงสองคนที่อยู่กับเขาคือเฉินเมิ่งฉีและเพื่อนของเธอ

ทำไมเล่อเจิ้งหยูถึงอยู่กับเฉินเมิ่งฉี?

กู้หนิงไม่เข้าใจและไม่แน่ใจกับภาพที่เห็น ดังนั้นเธอจึงคิดว่าจะรอดูต่อไปสักหน่อย

“มีอะไรหรือ?” เมื่อเห็นกู้หนิงเอาแต่มองไปที่ห้องฝั่งตรงข้าม เลิ่งเชาถิงจึงถามด้วยความสงสัย

เขามองตามสายตาของเธอ เห็นกลุ่มคนในห้อง แต่เขาไม่รู้จักใคร

“ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย” สายตาของกู้หนิงยังคงมองไปที่ห้องฝั่งตรงข้าม

เลิ่งเชาถิงไม่ได้ถามอะไรต่อ

ไม่นาน เล่อเจิ้งหยูก็ลุกขึ้นยืนและออกจากห้องส่วนตัวไป เฉินเมิ่งฉีก็หยิบห่อกระดาษขนาดเล็กออกจากกระเป๋าถือของเธอทันที เธอเปิดมันและเทผงบางอย่างลงในแก้วไวน์ของเขา

กู้หนิงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ เธอลุกขึ้นและพูดว่า “โทษนะ ฉันขอออกไปข้างนอกแปบ”

เพื่อนของเธอคิดว่าเธอจะไปเข้าห้องน้ำ ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจมาก

เลิ่งเชาถิงเห็นเหมือนที่กู้หนิงเห็น เขารู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังจะทำอะไร “คุณอยากให้ผมไปด้วยไหม?”

ได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็หันมามองเลิ่งเชาถิงเป็นตาเดียว และคิดว่าเขาแปลกๆ เขาจะไปห้องน้ำหญิงกับกู้หนิง? เลิ่งเชาถิงก็งงว่าทำไมทุกคนถึงมองเขาแบบนั้น

กู้หนิงไม่อยากเสียเวลาจึงพูดว่า “ไม่ต้องค่ะ ฉันจัดการเองได้”

“อืม”

กู้หนิงวิ่งไปที่ห้องฝั่งตรงข้ามทันที เล่อเจิ้งหยูอาจติดกับดักผู้หญิงคนนั้น!

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าผงนั้นคืออะไรกันแน่ แต่มันต้องเป็นอะไรสักอย่างที่แย่มากๆ

เฉินเมิ่งฉีมีแผนวางยาเล่อเจิ้งหยูเพื่อที่จะได้นอนกับเขา

กู้หนิงอยู่โถงทางเดิน แต่เล่อเจิ้งหยูเดินกลับเข้าไปในห้องแล้ว กู้หนิงต้องหยุดเขาในครั้งเดียว

เล่อเจิ้งหยูถือแก้วไวน์ในมือ กำลังจะดื่ม ขณะนั้นเองกู้หนิงก็เคาะประตูหนักๆ เสียงดัง ปัง ปัง ปัง

คนที่อยู่ภายในห้องสะดุ้งโหยง ชะงักการกระทำที่กำลังทำอยู่

กู้หนิงใช้ตามทิพย์มองเข้าไป รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“นั่นใคร?” ผู้ชายคนหนึ่งถาม เขาไม่ใช่เล่อเจิ้งหยู

กู้หนิงไม่สนใจเขา พูดว่า “คุณลี ฉันกู้หนิงค่ะ มีเรื่องด่วน”

คนอื่นๆทั้งหมดเห็นว่าเฉินเมิ่งฉีใส่ยาลงในแก้วไวน์ของเล่อเจิ้งหยู แต่ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นพวกเดียวกันที่วางแผนจะจับเล่อเจิ้งหยู

เมื่อได้ยินว่าเป็นกู้หนิง เล่อเจิ้งหยูก็วางแก้วไวน์ในมือลง เดินไปที่ประตู ถึงแม้เขาจะไม่ทราบว่าทำไมกู้หนิงถึงรีบร้อนขนาดนี้ เธอเป็นเพื่อนของอ้ายเฉียน และเขาไม่สามารถไม่สนใจเธอได้

เล่อเจิ้งหยูเปิดประตู พูดกับกู้หนิงด้วยความห่วงใยว่า “คุณกู้ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมช่วยครับ?”

“เป็นเธอ!” เฉินเมิ่งฉีประหลาดใจที่เห็นกู้หนิง

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเฉินเมิ่งฉีก็ประหลาดใจเช่นกัน

กู้หนิงปรายตามองเฉินเมิ่งฉีแวบหนึ่งซึ่งทำเอาเฉินเมิ่งฉีตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว เธอไม่เชื่อว่ากู้หนิงรู้แผนเธอ

“พวกคุณรู้จักกันด้วยหรือครับ?”เล่อเจิ้งหยูถามกู้หนิง

“ไม่เชิงค่ะ พวกเราเคยพบกันครั้งหนึ่ง แต่....” กู้หนิงพูดลากท้าย ใบหน้าเฉินเมิ่งฉีเปลี่ยน และพูดแทรกขึ้นว่า “หยุดนะ!”

“มีอะไรคะ? คุณเฉิน ฉันยังพูดไม่จบเลย ทำไมฉันต้องหยุดพูดด้วยคะ? แล้วทำไมคุณต้องประหม่าด้วยล่ะ?” กู้หนิงยกมุมริมฝีปากและถามกลับคืนอย่างมีเลศนัย

“เธอ!” เฉินเมิ่งฉีอารมณ์เสีย แต่ไม่รู้จะเถียงคืนอย่างไร

“คุณกู้ เรื่องด่วนที่คุณว่าคืออะไรครับ?” เล่อเจิ้งหยูพอจะสัมผัสได้ว่ากู้หนิน่าจะเข้ากันไม่ค่อยได้กับเฉินเมิ่งฉี แต่เขาไม่อยากถ่วงเวลาเรื่องสำคัญของกู้หนิง

“ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ฉันแค่อยากชนแก้วกับคุณเฉิน ขอเข้าไปได้ไหมคะ?” พูดจบกู้หนิงก็เดินเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้า

ทุกคนประหลาดใจกับการกระทำของกู้หนิง

เล่อเจิ้งหยูอยู่ตรงนี้ด้วย เฉินเมิ่งฉีจึงไม่กล้าปฏิเสธ เธอตอบไปว่า “ได้สิ ไม่เห็นมีอะไร”

จากนั้นเธอก็ชูแก้วไวน์ขึ้น

ภายในห้องยังมีแก้วไวน์ใบใหม่เหลืออยู่ เล่อเจิ้งหยูจึงรินไวน์ใส่แก้วใบใหม่ให้กู้หนิง

“คุณเฉิน เปลี่ยนแก้วกันเถอะค่ะ!” กู้หนิงยิ้มชั่วร้าย และส่งแก้วไวน์ของเล่อเจิ้งหยูให้เฉินเมิ่งฉี

ทุกคนตะลึงและตื่นตระหนก

เธอรู้? เป็นไปไม่ได้! เธอรู้ได้ยังไง?

“คุณกู้ แก้วไวน์นั่นของผม” เล่อเจิ้งหยูไม่เข้าใจว่าทำไมกู้หนิงทำแบบนั้น แต่แก้วไวน์ของเขาอยู่ในมือของเฉินเมิ่งฉีแล้ว

“คุณกู้ ไม่ทราบว่าคุณต้องการจะทำอะไร? ฉันมีแก้วไวน์ของฉันแล้ว ทำไมฉันต้องใช้แก้วไวน์คนอื่นด้วย?” เฉินเมิ่งฉีพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะสงบนิ่ง

ต่อให้กู้หนิงรู้ความลับเธอแล้วยังไง? เธอไม่ยอมรับซะอย่าง ใครจะทำอะไรได้

“อะไรกันคะ ถือด้วยหรอคะ นี่ก็เป็นแก้วไวน์ใบใหม่นะคะ” กู้หนิงกล่าว

“เธอ...” แน่นอนว่าเฉินเมิ่งฉีไม่มีทางดื่มไวน์จากแก้วใบนี้

“คุณกู้...” เล่อเจิ้งหยูไม่รู้ว่ากู้หนิงตั้งใจจะทำอะไร แต่การกระทำของเธอผิดปกติเอามากๆ

“คุณเล่อ ถ้าคุณไว้ใจฉัน รบกวนอยู่เงียบๆสักครู่ด้วยค่ะ”

เล่อเจิ้งหยูเป็นนักธุรกิจ เขารู้สึกได้ทันทีว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติหลังจากที่กู้หนิงพูดเตือนเขาแปลกๆ

ทำไมกู้หนิงถึงฉวยเอาแก้วไวน์ของเขาไปให้เฉินเมิ่งฉี? หรือว่ามีอะไรบางอย่างในแก้วไวน์? ทันใดนั้นเล่อเจิ้งหยูก็คิดออกและรู้สึกไม่พอใจทันที อย่างไรก็ตามกู้หนิงบอกให้เขาเงียบสักครู่ เขาจึงตัดสินใจรอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป

Chapter 240: แผนของเฉินเมิ่งฉี

ผู้ชายอีกสองคนกลัวจะถูกเปิดโปง พวกเขาจึงรุมตำหนิกู้หนิง “คุณเมิ่งฉีมีแก้วไวน์ของเธอเอง ทำไมต้องบังคับให้เธอใช้แก้วอื่นล่ะ?”

“ถึงคุณจะเป็นเพื่อนของผู้อำนวยการเล่อ เราก็จะโทรหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแน่ ถ้าคุณไม่หยุด”

“ดี ดี เรียก รปภ. มาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ฉันคิดว่าโทรเรียกตำรวจด้วยเลยดีกว่า” กู้หนิงยิ้ม ไม่ได้กลัวกับคำขู่ของพวกเขาเลยสักนิด

“คุณ...”

พวกเขาหน้าเปลี่ยน ถ้าโทรเรียกตำรวจ พวกเขาต้องถูกเปิดโปงแน่ และเด็กสาวคนนี้ต้องรู้เรื่องบางอย่าง คำถามคือรู้ได้อย่างไร?

เล่อเจิ้งหยูไม่พลาดทุกรายละเอียด พวกเขาต้องทำอะไรบางอย่างลับหลังเขา

“คุณจะดื่มหรือไม่ดื่ม?” กู้หนิงจ้องหน้าเฉินเมิ่งฉีอย่างเย็นชา

เฉินเมิ่งฉีทั้งโมโหและหวาดกลัว

“คุณไม่อยากดื่มเองสินะคะ? งั้นให้ฉันช่วยคุณแล้วกัน” กู้หนิงยิ้มเยาะ ก่อนที่เฉินเมิ่งฉีจะตอบสนอง กู้หนิงก็บีบปากเธอให้เปิดกว้าง และเทเครื่องดื่มลงไปที่ลำคอของเธอ

แก้วไวน์ในมือของเฉินเมิ่งฉีหล่นลงพื้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องนี้ เธอดิ้นขลุกขลักๆ แต่ไวน์ไหลลงคออยู่ในกะเพาะเธอเรียบร้อยแล้ว

คนที่เหลือต่างตกตะลึง แต่ก็สายเกินไปที่จะห้ามทัน

กู้หนิงปล่อยเฉินเมิ่งฉี เฉินเมิ่งฉีไอจนแทบลำลักเพื่อพยายามอาเจียนให้ไวน์ออกมา

“แก!!!” เฉินเมิ่งฉีจ้องกู้หนิงตาเขียว ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว

ภายในไม่กี่วินาที เฉินเมิ่งฉีก็ล้มลงบนโซฟา

ผู้ชายสองคนตื่นตกใจ ไม่กล้าปริปากพูดแม้แต่คำเดียว

“ใครทำเรื่องนี้?” เล่อเจิ้งหยูโกรธจัด

หนึ่งในผู้ชายสองคนรีบอธิบายว่า “ผู้อำนวยการเล่อ เรื่องนี้พวกเราไม่เกี่ยวนะครับ เป็นความคิดของเฉินเมิ่งฉี!”

“ใช่ครับ เฉินเมิ่งฉีเป็นคนทำเอง พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น! พวกเราแค่เห็นว่าเธอทำอะไร ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วยนะครับ!” ผู้ชายอีกคนอ้อนวอน

แม้ว่าพวกเขาจะทำงานร่วมมือกับเล่อเจิ้งหยู แต่ก็แทบจะเทียบไม่ได้กับเขา หากเล่อเจิ้งหยูยุติข้อตกลง บริษัทของพวกเขาอาจสูญลาภก้อนใหญ่

แม้แต่เพื่อนของเฉินเมิ่งฉียังอ้างว่าเป็นแผนการของเฉินเมิ่งฉีคนเดียว

“แต่พวกคุณก็น่าจะรู้เหตุผลที่เธอทำ!” กู้หนิงถาม ความจริงเธอรู้เหตุผลที่เฉินเมิ่งฉีทำอยู่แล้ว เธอชอบเล่อเจิ้งหยู แต่เขารักอ้ายเฉียน ดังนั้นเฉินเมิ่งฉีจึงวางแผนวางยาเล่อเจิ้งหยูเพื่อนอนกับเขา

กู้หนิงคิดถูก

“เธอ เธอชอบผู้อำนวยการเลิ่ง แต่ผู้อำนวยการไม่ชอบเธอ เธอเลยวางแผนนอนกับผู้อำนวยการเลิ่งและตั้งท้อง ถ้าเป็นแบบนั้น ผู้อำนวยการเลิ่งก็จะเป็นของเธอ” เพื่อนสาวของเฉินเมิ่งฉีสารภาพ

มีความเกลียดชังในดวงตาของเล่อเจิ้งหยู เขารู้ว่าเฉินเมิ่งฉีชอบเขา แต่เขาก็บอกเธอไปแล้วว่าเขารักอ้ายเฉียน เฉินเมิ่งฉีไม่เคยพูดถึงมันอีกเลย และเขาคิดว่าเธอยอมแพ้แล้ว ไม่คิดว่าเธอจะวางแผนทำเรื่องเลวๆลับหลังเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะกู้หนิง เขาคงติดกับดัก ถ้าเขาติดกับดัก เขาคงรู้สึกรังเกียจขยะแขยง และอ้ายเฉียนก็ไม่มีวันให้โอกาสหรือความหวังเขาอีกเลย

ยิ่งคิดเล่อเจิ้งหยูก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ สายตาเย็นชาของเขาเหมือนมีดคมจ้องมองไปที่ชายทั้งสอง “ในเมื่อเธอต้องการผู้ชายคนหนึ่ง งั้นพวกคุณก็อยู่เป็นเพื่อนเธอคืนนี้ ถ้าพวกคุณกล้าขัดคำสั่งผม ผมจะยกเลิกร่วมมือกับบริษัทของพวกคุณทันที”

เล่อเจิ้งหยูไม่ใช่คนอ่อนปวกเปียก ใครก็ตามที่กล้าวางกับดักเขา เขาจะให้คนคนนั้นชดใช้คืน ไม่ว่าคนคนนั้นจะทำสำเร็จหรือไม่ก็ตาม

ถึงแม้ว่าเฉินเมิ่งฉีจะเป็นคนวางยาเขา แต่ผู้ชายสองคนนี้ปิดบังความจริง ซึ่งถือว่าร่วมมือกัน ดังนั้นเล่อเจิ้งหยูจึงไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ

ชายทั้งสองตัวสั่นด้วยความกลัว “ครับท่าน”

พวกเขาไม่กล้าต่อต้าน หาไม่แล้วคงต้องได้เสียงานไป อีกอย่างผู้ชายจะปฏิเสธสาวสวยได้หรือ เฉินมิ่งฉีทั้งสวยและเซ็กซี่ พวกเขาอยากได้เธอมานานแล้ว แต่เฉินเมิ่งฉีไม่ชอบพวกเขา

ในเมื่อเล่อเจิ้งหยูสั่งให้พวกเขาทำแบบนั้น พวกเขาล้วนเต็มใจอย่างยิ่ง

หลังจากนั้นเล่อเจิ้งหยูก็จากไปพร้อมกู้หนิง

“คุณกู้ ขอบคุณมากที่ช่วยผม ไม่อย่างนั้นผมคงแย่แน่ๆ ว่าแต่คุณทราบเรื่องนี้ได้อย่างไรครับ? ผมเพิ่งออกจากห้องแค่นาทีเดียวเองได้มั้ง” เล่อเจิ้งหยูพูดกับกู้หนิง

กู้หนิงตอบว่า “ฉันนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวตรงข้ามกับห้องคุณ และบังเอิญเห็นคุณนั่งอยู่กับเฉินเมิ่งฉี ดังนั้นฉันจึงอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันพบเฉินเมิ่งฉีที่ห้างกับอ้ายเฉียนเมื่ออาทิตย์ก่อน และฉันรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกคุณ ดังนั้นฉันจึงสงสัยว่าทำไมคุณสองคนถึงอยู่ด้วยกัน ไม่คิดว่าคล้อยหลังคุณ เธอก็เทผงสีขาวลงในแก้วไวน์ของคุณทันที แม้ว่าฉันจะไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดี ดังนั้นฉันจึงวิ่งไปหาคุณโดยไม่รอช้า โชคดีที่ฉันมาทันเวลา”

คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เล่อเจิ้งหยูก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอีก แต่กระนั้นก็ยังประหลาดใจกับสายตาของกู้หนิง “คุณสามารถมองเห็นผมจากอีกฝั่งเลยหรอครับ? สายตาดีมาก”

ห้องของพวกเขาห่างกันตั้งสิบเมตร

“ใช่ค่ะ สายตาของฉันดีกว่าของคนทั่วไปมาก” กู้หนิงหัวเราะ

“คุณมาที่นี่กับเพื่อนใช่ไหมครับ?” เล่อเจิ้งหยูถาม

“ค่ะ คุณอยากมาร่วมกับพวกเราไหมคะ? อ้ายยี่ก็อยู่ด้วย”

อ้ายยี่และอ้ายเฉียนเป็นญาติกัน ดังนั้นเล่อเจิ้งหยูจึงรู้จักมักคุ้นกับอ้ายยี่

“ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณ ตอนนี้ผมไม่อารมณ์”

“ถ้างั้นไม่เป็นไรค่ะ”

“และอย่าบอกอ้ายเฉียนเรื่องนี้นะครับ ผมไม่อยากให้เธอเป็นกังวล”

“ได้ค่ะ”

หลังจากนั้นเล่อเจิ้งหยูก็จากไป ส่วนกู้หนิงก็กลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆของเธอ

กู้หนิงพูดคุยหัวเราะกับเพื่อนของเธอ เลิ่งเชาถิงเอาแต่มองกู้หนิงอยู่ตลอด แต่เขาไม่ได้ถามอะไร

เล่อเจิ้งหยูเดินลงบันไดไปที่บาร์ เขากะว่าจะสั่งเครื่องดื่มให้กู้หนิง แต่พบว่าเธอชนะรางวัลที่หนึ่ง ฟรีทั้งอาหารและเครื่องดื่มตลอดทั้งคืน

 

ผู้แปลขอบ่น

รู้สึกขัดใจมากๆกับบางฉากในเรื่อง เช่นการแก้แค้นกันโดยให้ผู้ชายข่มขืนผู้หญิง รู้สึกว่ามันเป็นการกระทำที่เลวมากๆ การแก้แค้นมีวิธีอื่นตั้งเยอะ ไม่น่าเลือกทำแบบนั้น  -..-