บทที่ 29 ดันเจี้ยนมรดกและราชาแห่งขุนเขา(4)

ขนของนกฟีนิกซ์ลุกเป็นไฟสว่างไสวและในไม่ช้าเปลวไฟก็ปกคลุมไปทั่วบริเวณและเปลวไฟที่มาจากขนก็ก่อตัวเป็นนกฟีนิกซ์ที่มีขนาดเล็ก

จากนั้นนกฟีนิกซ์ตัวเล็กเหล่านี้ก็กรีดร้องและพุ่งเข้าหาพวกเดรก

เฟรย์กัดฟันแน่น

เขารู้ว่าทักษะการใช้ขนของมันเพื่อสร้างโคลนนั้นมีความหมายว่าอย่างไร

…มันมีราคาที่ต้องจ่าย

‘เขาต้องใช้พลังชีวิตของตัวเองเป็นเชื้อเพลิง’

นั่นหมายความว่านกฟีนิกซ์กำลังเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเฟรย์

อย่างไรก็ตามมันไม่ได้มีผลมากนักเนื่องจากพวกเดรกนั้นทนทานต่อไฟ

พวกมันถือได้ว่าเป็นศัตรูตามธรรมชาติของนกฟีนิกซ์ แต่เปลวไฟของฟีนิกซ์ก็ไม่ยอมแพ้และเกาะติดกับพวกมันอยู่ดี

มีเพียงเหตุผลเดียวที่ทำให้มันยอมเข้าสู่การต่อสู้ที่ไม่สามารถเอาชนะได้ และยังคงต่อสู้อย่างไม่ลดละ

เพื่อถ่วงเวลา

‘คุณกำลังบอกให้ฉันหนีไปหรือเปล่า?’

เฟรย์เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

สิ่งนี้อาจไม่เกิดขึ้นถ้าเขาใจเย็นและสงบสติอารมณ์มากขึ้น

หลังจากที่เขากลับมาจากการจองจำทุกอย่างก็ดูเหมือนจะผ่านไปไวมาก

อย่างไรก็ตามเขาเชื่อว่าเขาไม่ได้ขี้เกียจอึดอาดหรือจงใจลดการป้องกันแต่ใด

ตอนนี้ดูเหมือนเขากำลังเชื่อมันตัวเองมากไปเท่านั้น

4,000 ปีนั้นนานพอที่จะทำให้ใครๆ คลั่งไคล้และโลกที่เขาเจอหลังจากเขาออกมานั้นช่างแตกต่างจากที่เขารู้จักมาก

ความสามารถของพ่อมดที่ต่ำลงทำให้ประสาทสัมผัสของเขาแย่ลงและความล้มเหลวในการเผชิญกับวิกฤตก็กลายเป็นเสมือนยาพิษสำหรับเขา

ในที่สุดเฟรย์ก็รู้ตัว

ไม่เคยมีความสิ้นหวังหรือความกดดันในชีวิตของเขาตั้งแต่เขาได้กลับมาในครั้งนี้

ในที่สุดเขาก็พบว่าเขาไม่เด็ดขาดพอ

"อ๊าก"

เฟรย์กัดริมฝีปากและเลือดก็กลิ้งลงมาที่คางของเขา

ความอัปยศอดสูความโกรธและความเสียใจ

เขารู้สึกความผิดหวังในตัวเองเป็นอย่างมาก

“น่าสมเพช แกมันน่าสมเพช ลูคัสโทรว์แมน”

เฟรย์ตรวจสอบสถานการณ์ของเขา

เขาไม่สามารถเสียเวลาได้ นกฟีนิกซ์ได้พยายามอย่างสุดชิวิตเพื่อซื้อเวลาให้เขา

แต่ถึงอย่างไร

เขาไม่ได้วางแผนที่จะหนี

เฟรย์มองไปรอบๆ

เหล่าเดรกทั้งหลายต่างให้ความสนใจไปที่นกฟีนิกซ์ ช่วงเวลานี้อาจเป็นโอกาสเดียวที่เขาจะได้รับ

ในไม่ช้าเขาก็เห็นถ้ำที่ก่อตัวขึ้นจากส่วนที่พังทลายของหน้าผาและบินเข้าไปในนั้นโดยไม่ลังเล

ทางเข้าอาจถูกปิดกั้นเมื่อใดก็ได้จากการโจมตีของทอร์กุนทาแต่เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้น

ถ้ำมืดในระดับหนึ่งแต่เฟรย์นั่งโดยไม่รอช้า

เฟรย์มองไปที่โฟรเซินริฟเวอะในมือของเขาครู่หนึ่งก่อนจะดื่มมันทั้งหมด

ฮึบ!

ฮัม

“กุก…!”

ทันทีหลังจากนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกายเหมือนสายฟ้า

เฟรย์รู้สึกเจ็บปวดอย่างสาหัสราวกับว่าร่างกายของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ขณะที่มันแทงทะลุเขา เลือดเริ่มไหลออกจากตาจมูกปากและหูของเฟรย์ในเวลาเดียวกัน

มันไม่ใช่สิ่งที่ควรดื่มโดยปราศจากการเตรียมตัว

แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น

ดวงตาของเฟรย์ที่มีเลือดไหลส่องประกายด้วยแสงพิษ

เสียงคำรามและเสียงกรีดร้องของนกฟีนิกซ์และเดรกสามารถได้ยินมาจากภายนอก

"…ขอร้องละ"

อย่าตายนะ…

รออีกหน่อยรอฉัน

ฉันใช้เวลาไม่นานนักหรอก

* * *

ฟีนิกซ์รู้ตั้งแต่ตอนที่เขาเกิดแล้วว่าเขาถูกออกแบบมาเพื่อให้อยู่ตัวคนเดียว

นี่เป็นเพราะเขารู้ด้วยว่าเขาอยู่เหนือกว่าคนอื่นๆมาก

เขามองดูสัตว์ประหลาดทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงรวมทั้งสัตว์ที่อาศัยอยู่เป็นเวลานานหรือสัตว์ที่มีขนาดใหญ่กว่ามาก

แต่ในสภาพที่เขามองลงไปยังทุกสิ่งทุกอย่าง นกฟีนิกซ์ก็มองไปรอบๆ และรู้สึกโดดเดี่ยวในทันใด

ไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับพ่อแม่นื่องจากฟีนิกซ์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากธรรมชาติโดยตรง

นอกจากนี้ยังไม่มีกลุ่มหรือครอบครัวเนื่องจากพวกมันหายากมากจนถือว่าเป็นสัตว์ในตำนาน

แต่สิ่งมีชิวิตอื่นๆ มักจะ "อยู่ด้วยกัน"

พวกมันร่วมตัวกับตัวอื่นๆ ที่ดูเหมือนพวกมันเพือจะไม่ได้รู้สึกเหงา

แต่ไม่ใช่สำหรับนกฟินิกซ์

นกฟีนิกซ์นั้นโดดเดี่ยว

วันหนึ่งเขาจึงตัดสินใจที่จะท่องไปทั่วทวีปเพื่อค้นหาสิ่งที่คล้ายกับตัวเอง

อย่างไรก็ตามเขาไม่พบ

หลังจากเดินทางไปรอบๆ อย่างไร้จุดหมายสักพัก เขาก็มาถึงเทือกเขาอิสปาเนีย

นกฟีนิกซ์ได้เรียนรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตมากมายที่มีพลังเหนือธรรมชาติในสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าถ้าอยู่ที่นี่เขาอาจจะพบคนอื่นๆในแบบของเขาก็เป็นได้ เขาบินไปมาอย่างตื่นเต้น

ไม่มีเลย

ไม่มีที่ไหนที่เขาสามารถค้นพบมันได้

เขาอยู่โดดเดี่ยวอย่างแท้จริง

ความเหงาของเขาก็กลายเป็นความโกรธ

วันหนึ่งทอร์กุนทาปรากฏตัวในขณะที่เขากำลังบินอยู่บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

เขาไม่ได้มาที่นั่นเพื่อสนทนา

[นกฟีนิกซ์ เจอของหายากซะแล้ว ฉันจะกินแกซะ]

“กี๊ก!”

ดังนั้นเขาจึงต่อสู้และเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เขาเกิด เขาพ้ายแพ้

ถ้าเขาไม่ได้เป็นนกฟีนิกซ์บาดแผลที่แสนสาหัสคงจะฆ่าเขาตายในตอนนั้น ดังนั้นเขาจึงหนีไป เขารู้สึกกลัวและเขาถูกคุกคามเป็นครั้งแรก

สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่สำหรับเขา เขาต้องกลับไป

แต่เขาจะไปที่ไหนดี?

ในไม่ช้าเขารู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาเย็นลง เขารู้สึกได้ว่านี่หมายความว่าความตายของเขากำลังจะใกล้เข้ามา

จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงพลังอันแสนอบอุ่น

ขนของเขาสามารถสร้างเปลวไฟได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นใดๆ จากพวกมันเลย

เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกสบายใจ

ดังนั้นนกฟีนิกซ์จึงพยายามขยับร่างกายที่บอบช้ำและมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เขารู้สึกเช่นนั้น

เขาพบกับชายคนหนึ่งในถ้ำหลังน้ำตก

มนุษย์ที่ดูยุ่งเหยิงสกปรกและเหม็น

นกฟีนิกซ์รู้ว่ามนุษย์คืออะไร

พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่โลภเห็นแก่ตัวและต่ำต้อยซึ่งถูกบังตาด้วยความปรารถนาของตัวเองเท่านั้น

บางทีอาจเป็นตัวอันตรายที่สุดจากสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในโลกนี้

แต่มนุษย์คนนี้แตกต่างออกไป

ชายคนนั้นมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจในตอนแรกก่อนที่เขาจะค่อยๆแสดงออกถึงความอ่อนโยนมากขึ้นและเขาก็ยิ้มให้

เขาถูกดึงดูดด้วยรอยยิ้มนั้นและนกฟีนิกซ์ที่งดงามก็ก้มหัวให้ชายคนนั้น

มนุษย์คนนี้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนรู้จักเขาดี นกฟีนิกซ์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเสน่หา

มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนโดยที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาก็มีความรู้สึกได้

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเขาได้พบกับสิ่งที่เขาค้นหามาตลอด

“คุณทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำในอดีตของฉัน เพื่อนเก่าของฉันก็เหมือนกับคุณ”

จากนั้นมนุษย์ก็เทพลังงานที่คล้ายกับของเขาเข้าไปในร่างกายของเขา สิ่งนี้ทำให้ร่างกายที่กำลังล้มเหลวของเขากลับมามีพลังอีกครั้ง

มันเพียงพอแล้วที่จะช่วยให้เขารอดพ้นเงื้อมมือแห่งความตาย

นกฟีนิกซ์มองไปที่ชายผู้ช่วยเขาอย่างระมัดระวัง ชายคนนั้นยังคงยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน แต่เขาดูค่อนข้างเศร้า

“…”

จากนั้นนกฟีนิกซ์ก็เลี้ยวและออกจากถ้ำ

เขาตระหนักว่าเขากำลังรบกวนมนุษย์คนนี่อยู่ อย่างไรก็ตามรอยยิ้มสัมผัสและใบหน้าของเขา นกฟีนิกซ์ตัวนั้นจะไม่มีวันลืมเลย

หลังจากนั้นเขาก็แอบตามมนุษย์ไป

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไรในตอนนั้น

อย่างไรก็ตามสถานการณ์อันตรายได้เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะได้รับคำตอบ

เมื่อมนุษย์ออกมาจากถ้ำเขาถูกโจมตีโดยทอร์กุนทา

ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่นกฟีนิกซ์ก็บินตรงไปที่ทอร์กุนทาแล้ว