EP 204 ปฏิกิริยาลูกโซ่

EP 204 ปฏิกิริยาลูกโซ่

By loop

เช้าวันรุ่งขึ้น.

ดงซูบินตื่นขึ้นมาและดูเวลา ตอนนี้ยังไม่ถึง 6 โมงเช้าและเขาก็ตัดสินใจที่จะปิดเสียงเตือนชั่วคราวอีกสักพัก แต่ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าเขาได้ทำสิ่งที่ไม่ควรทำกับหยูเหม่ยเซียวไปในขณะที่สอนวิธีใช้โทรศัพท์มือถือให้เธอ จากความทรงจำที่พร่าเลือนของเขาเขาจำได้ว่าเขามีมืออยู่ทั่วตัวเธอ เขาเสียใจทันทีและตบหน้าผากตัวเอง นายมันจิ๊กโก๋! นายทำอะไรพี่สาวหยูหลังจากดื่มไปสองสามแก้วได้อย่างไร!

ดงซูบินเสียใจกับการกระทำของเขาจริงๆ ภาพลักษณ์ที่เป็นสุภาพบุรษของเขาต่อหน้าพี่สาวหยูหายไปหมดแล้ว!

ดงซูบินสงสัยว่าหยูเหม่ยเซียว จะกล้าสู้หน้าเขาได้อย่างไรหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน!

ดงซูบินขึ้นจากเตียงและแต่งตัวก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปอย่างเขินอาย เขามองไปที่ประตูห้องฝั่งตรงข้ามและมันก็ปิดลงหยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียว น่าจะยังนอนหลับอยู่ ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งและรีบล้างความคิดนั้นออกไปในทันที เขาทิ้งข้อความไว้ว่าเขาไปทำงานและรีบออกจากบ้าน เวลาประมาณ 6.30 น. และห้องพักสำหรับครอบครัวการรักษาความปลอดภัยสาธารณะแทบจะว่างเปล่า

ในล็อบบี้ของสำนักงานดงซูบินได้พบกับหัวหน้าหู รองผู้อำนวยการสำนักบริหารหู ประหลาดใจที่เห็น ดงซูบิน และมองเขาอย่างเย็นชา “สวัสดีตอนเช้าหัวหน้าซูบิน” ดงซูบินได้แต่ยิ้มจาง ๆ และกล่าวว่า “ขนาดผมคิดว่าผมมาเช้าแล้ว หัวหน้าหูนี้ทำงานหนักมากๆเลยนะครับ”

หัวหน้าหูมองไปที่ดงซูบินและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เหมือนกับว่าทิศทางที่เขาเดินไปน่าจะไปที่แผนกสืบสวน

หัวหน้าหูเองก็เป็นคู่แข่งคนสำคัญที่สุดของดงซูบินในสำนัก รองหัวหน้าสำนักงานโจวจินซอง และหัวหน้าสถานีตำรวจเมืองฉางหวังเต่า นั้นล้วนอยู่ฝ่ายเดียวกับหัวหน้าหู  หัวหน้าหูยังได้รับการสนับสนุนจากหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์เจียงเฉิง และไม่ใช่เรื่องง่ายที่ดงซูบินจะจัดการกับเขา ในช่วงที่เกิดเหตุการณ์แฮ็กเกอร์ ดงซูบินได้พยายามดึงเครดิตของเขาคืนจากหัวหน้าหู มันเริ่มทำให้ความบาดหมางนี้ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น หลังจากนั้นเหตุการณ์ของผู้อำนวยการกระทรวงศึกษาธิการของเมืองหยางไท่  และแผนกการเงินพยายามสร้างปัญหาให้กับดงซูบินและนั่นเป็นเหตุผลที่ ดงซูบินไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องแสดงความเคารพต่อเขา

กลับมาที่สำนักงานของเขาดงซูบิน เริ่มอ่านเอกสาร

หลังจากเจ้าหน้าที่ของสำนักมาถึงที่ทำงานดงซูบินก็ได้ยินอะไรบางอย่างและเข้าใจว่าทำไมหัวหน้าหู ถึงมาที่สำนักเร็วขนาดนี้ คดีลักพาตัวเด็กก่อนวันหยุดวันแรงงานมีความก้าวหน้าและนักสืบและจับกุมผู้ต้องสงสัย แผนกสอบสวนอยู่ภายใต้เขตอำนาจศาลของหัวหน้าหู และเขามาถึงก่อนเวลาเพื่อพยายามเรียกร้องเครดิต หลังจากนั้นคดีนี้ถือเป็นคดีสำคัญ

1 ชั่วโมง…

5 ชั่วโมง…

8 ชั่วโมง…

เมื่อใกล้จะถึงเวลาเลิกงานดงซูบินก็ยังไม่ได้รับข้อมูลอัปเดตใด ๆ เกี่ยวกับคดีลักพาตัวเด็ก เขาถามไปรอบ ๆ และพบว่าผู้ต้องสงสัยไม่ยอมเปิดเผยอะไรเลย ไม่ว่านักสืบจะถามผู้ต้องสงสัยอย่างไรพวกเขาก็ไม่สามารถรับข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้ เขายังคงยืนยันว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีนี้ แม้ว่านักสืบจะรู้ว่าผู้ต้องสงสัยคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องในคดีนี้ แต่พวกเขาก็ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม

ดงซูบินนั้นเก็บข้าวของและเดินออกจากสำนัก แต่เมื่อเขาคิดถึงการเผชิญหน้ากับหยูเหม่ยเซียวที่บ้านเขาเองก็กลัวจนไม่กล้าสู้หน้าเธอ

ตงซู่ปิงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรกลับบ้าน

"สวัสดี?" เสียงนุ่มตอบ มันคือหยูเซียวเซียว

ดงซูบินกล่าว “กลับบ้านแล้วเหรอ? ฉันเองนะ. เอ่อ…แม่ของเธอกำลังทำอะไรอยู่”

“พี่ชาย!” หยูเซียวเซียว กล่าวอย่างตื่นเต้น “แม่ของหนูอยู่ในห้องน้ำ เดียวหนูเอาโทรศัพท์ไปให้!”

ดงซูบินกล่าวอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้อง…เออๆ…แม่ของเธอสบายดีไหม”

"แม่ของหนู? เธอสบายดี."

"โอเค. ช่วยบอกพี่สาวหยูว่า ฉันจะไม่กลับไปทานอาหารเย็น ฉันมีนัดทานอาหารเย็นแล้ว

หลังจากวางสายดงซูบิน รู้สึกโล่งใจและเดินไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ริมถนนเพื่อทานก๋วยเตี๋ยว ขณะรับประทานอาหารเขาคิดว่าเขาจะเผชิญหน้ากับหยูเหมยเซียวอย่างไร แต่ก็ไม่มีข้อสรุป หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จดงซูบินก็จ่ายเงินและกลับบ้าน

เมื่อ ดงซูบินเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ของเขาเขาสังเกตเห็นทีวีเปิดอยู่ แต่ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น

ดงซูบินมองไปที่ห้องนอนและเห็นหยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียว นั่งอยู่หน้าแล็ปท็อปผ่านประตูห้องนอนที่ปิดไปแล้วครึ่งหนึ่ง แล็ปท็อปกำลังเล่นเพลงป๊อป ดงซูบินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกัดฟันเดินเข้าไปในห้อง “กำลังดาวน์โหลดเพลง? ฮูซินเยียนมาติดตั้งอินเทอร์เน็ตให้แล้วอย่างงั้นรึ” ดงซูบินได้ขอให้ฮูซินเยียน ติดตั้งเราเตอร์ไร้สายที่บ้านของเขาเมื่อเช้านี้

หยูเซียวเซียวหันมาและกล่าวว่า “พี่! พี่ชายกลับมาแล้ว! ป้าฮูเพิ่งตั้งค่าอินเทอร์เน็ตและสอนวิธีดาวน์โหลดเพลงให้กับหนูตะกี้นี้เอง”

ดงซูบินหัวเราะ “เธอรู้วิธีดาวน์โหลดเพลงแล้วอย่างงั้นหรอ”

หยูเซียวเซียวตอบเบา ๆ “ไม่…ยัง. จริงๆแล้ว หนูยังไม่เก่งเท่าไร …”

ดงซูบินลูบหัวของเธอ “เธอนี้ฉลาดจริงๆ แค่ลองดาวน์โหลดและถามฉันหากเธอไม่แน่ใจ”

หยูเหม่ยเซียวหน้าแดงอยู่ข้างๆและไม่กล้ามองไปที่ ดงซูบินหรือพูดอะไร

ดงซูบินรู้สึกอายเมื่อเห็นหยูเหม่ยเซียวเช่นกัน เขาพยายามพูดคุยเพื่อคลายความอึดอัด “เอ่อ…พี่สาวหยูพวกพี่ทานอะไรกันเป็นมื้อเย็นเหรอ?”

หยูเหม่ยเซียวมองลงไปและตอบกลับ “ฉัน…ฉันทำอาหารสองอย่างและทำโจ๊กถั่ว หัวหน้าซูบินมีโจ๊กเหลืออยู่ ฉัน…ฉันจะไปอุ่นมาให้นะคะ?” หยูเหม่ยเซียว ยังคงสวมชุดสีเขียวเข้มของเมื่อวานนี้

ดงซูบิน พยักหน้า "ตกลง. ขอบคุณ."

ดงซูบินเองก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกและแอบมองหยูเหม่ยเซียวขณะที่เธอเดินออกไปที่ห้องครัว หลังจากที่เธอจากไปดงซูบิน ก็ขยับเก้าอี้เข้าใกล้หยูเซียวเซียวและสอนวิธีใช้ฟังก์ชันพื้นฐานบางอย่างของแล็ปท็อป หยูเซียวเซียวยังคงรู้สึกตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อวานและเธอดูร่าเริงกว่าเมื่อก่อน ดงซูบินมีความสุขสำหรับเธอและกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนบนเตียงเพื่อรอโจ๊กของเขา

ประตูห้องนอนเปิดอยู่และหยูเหมยเซียก็เห็นดงซูบินกำลังงีบอยู่ เธอเคาะและเข้าไปในห้อง

ดงซูบินลืมตาและยิ้ม "ขอบคุณ."

"ไม่เป็นไร." หยูเหม่ยเซียว ส่งชามโจ๊กให้ ดงซูบิน อย่างระมัดระวัง "ระวังด้วย มันค่อนข้างร้อน."

ดงซูบินพยักหน้าและจิบโจ๊ก อืม…มันหอมและรสชาติดี

“หัวหน้าซูบิน” หยูเหม่ยเซียวมองเขาอย่างเขินอาย “วันนี้คุณจะแข่อ่างไหม? ฉันจะได้เตรียมน้ำให้คุณด้วย”

ดงซูบิน กระแอมในลำคอ "ไม่จำเป็น."

“โอ้…งั้น…” หยูเหม่ยเซียรับชามเปล่าจากดงซูบิน “ฉันขอนวดเท้าให้ได้ไหม”

ดงซูบินต้องการปฏิเสธเธอเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แต่เขายังคงพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัวขณะที่เขาไม่สามารถต้านทานการนวดเท้าที่เย้ายวนได้

หยูเหม่ยเซียวกัดริมฝีปากล่างของเธอและนำชามเปล่าออกจากห้อง หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กลับมาและปิดประตูห้องข้างหลังเธอเพื่อป้องกันไม่ให้ลูกสาวของเธอเห็นเธอให้ ดงซูบินนวด เธอเหลือบไปที่ ดงซูบินและถอดรองเท้าเพื่อขึ้นเตียง เธอคุกเข่าข้าง ดงซูบินและเริ่มนวดขาของเขา “ฉัน…ฉันไปร้านหนังสือมาและอ่านเทคนิคการนวด ฉันไม่แน่ใจว่ามันได้ผลหรือไม่”

ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และตอบกลับ “มันสบายมากเลย ขอบคุณ.”

“บอกฉันได้นะถ้าคุณเจ็บตรงไหน”

"ตกลง." ดงซูบินถูกย้าย เขาทำร้ายเธอเมื่อวานนี้และแทนที่จะโกรธเธอกลับไปที่ร้านหนังสือเพื่อหาหนังสือเกี่ยวกับการนวดด้วยซ้ำ ดงซูบินรู้ว่าระดับการศึกษาของหยูเหม่ยเซียวไม่สูงนัก น่าจะยากที่เธอจะอ่านหนังสือที่ร้านหนังสือ “พี่สาวหยูเมื่อตอนที่พี่ว่างี่สามารถทำในสิ่งที่ต้องการหรือออกไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ก็ได้ พี่ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาปรนนิบัติฉันก็ได้”

หยูเหม่ยเซียว ส่ายหัว

ดงซูบินไม่ได้พยายามโน้มน้าวเธอและมองไปที่ชุดเดรสยาวและคอเสื้อของเธอ

หยูเหม่ยเซียวสังเกตเห็นมันและร่างกายของเธอก็แข็งขึ้น การเคลื่อนไหวของเธอบนขาของ ดงซูบิน และช้าลง

เมื่อคืนดงซูบินเมาและก้าวล้ำเส้นมากเกินไป เขาตัดสินใจที่จะไม่ทำเช่นนี้กับหยูเหม่ยเซียวอีก แต่เมื่อเขาได้พบเธออีกครั้งเขารู้ว่าเขาไม่สามารถย้อนความประทับใจของเธอที่มีต่อเธอได้ เนื่องจากภาพลักษณ์ที่เป็นเด็กดีของเขาถูกทำลายและเธอก็ไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนั้น…อย่างไรก็ตามดงซูบินได้สัมผัสเธอแล้วเมื่อวานนี้และเขาก็ตัดสินใจที่จะทำมันอีกครั้ง

เมื่อ หยูเหม่ยเซียวกำลังกดขาซ้ายของดงซูบิน ดงซิน ตั้งใจจะขยับขาขวาของเขาและวางไว้ด้านหน้าชุดของเธอ เขาค่อยๆสอดขาเข้าระหว่างต้นขาของเธอเข้าไปในชุดของเธอแล้วใช้เท้าลูบไล้ต้นขาด้านในของเธอ

หยูเหม่ยเซียว ตะลึงและไม่รู้จะทำอย่างไร

หยูเหม่ยเซียวเองต้องการหยุดดงซูบิน เมื่อเขาได้มีสัมพันธ์กับเธอ แต่เธอก็กลัว ตอนนี้หัวหน้าซูบินเริ่มพยายามให้เกิดความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขึ้นและเธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร “หัวหน้า…หัวหน้าซูบินคุณ…คุณ…”

ดงซูบินมองไปที่เธอ “พี่สาวหยูอยากจะพูดอะไรไหม?”

หยูเซียวเหม่ย กัดริมฝีปากล่างแล้วส่ายหัว “ไม่…”

ดงซูบินกระแอมในลำคอและใช้เท้าเหยียบกับต้นขาของเธอ “พี่สาวหยูฉันขอโทษ”

หยูเหม่ยเซียวส่ายหัวและกัดฟัน เธอขยับมือซึ่งกำลังกดชุดของเธอลงและนวดต่อ

หลังจากนั้นไม่นาน ดงซูบินก็ขยับเท้าออกจากใต้ชุดของเธอแล้วพูด “พี่สาวหยูช่วยนวดหัฉันได้ไหม”

"ได้เลย." หยูเหม่ยเซียว ยืดกระโปรงของเธอให้ตรงและย้ายไปที่ด้านข้างของ ดงซูบินเพื่อเผชิญหน้ากับเธอ เธอวางมือลงบนเส้นผมของ ดงซูบินและเริ่มนวดหนังศีรษะและกดไปจุดต่างๆ

“เทคนิคของพี่สาวหยูใกล้เคียงกับมืออาชีพ” ดงซูบิน กล่าว

"ขอบคุณ. ฉันเพิ่งเรียนรู้เทคนิคเล็กน้อยๆมา”

มือของดงซูบินไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีกหยูเหม่ยเซียว อยู่ใกล้เขามากและเขาได้กลิ่นกายของเธอ เขาวางมือบนขาของเธอไปข้างหลังแล้วขยับขึ้นช้าๆดันชุดของเธอขึ้น เขาเห็นว่าหยูเหมยเซียไม่หยุดเขาและเขาก็เริ่มลูบและจับต้นขาของเธอผ่านถุงน่องของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เลื่อนมือไปที่ก้นของเธอ

หยูเหม่ยเซียวไม่สามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้ได้อีกต่อไป เธอคว้ามือของดงซูบิน “หัวหน้าซูบินอย่า…”

ดงซูบินยิ้มและขยับมือไปกอดเอวของเธอ

คราวนี้หยูเหม่ยเซียว ไม่ได้หยุดเขาและยังคงนวดหน้าแดง

หลังจากนั้นไม่นาน ดงซูบินก็เริ่มขยับมือขึ้นไปตามเอวของหยูเหม่ยเซียวเมื่อเขาเอื้อมมือไปที่รักแร้ข้อมือของดงซูบินก็หันมาโอบหน้าอกข้างซ้ายที่อ่อนนุ่มของเธอไว้ในมือ หยูเหม่ยเซียวแข็งตัวทันทีและใช้แขนคลุมหน้าอกของเธอ แต่มือของ ดงซูบิน คั่นกลางระหว่างแขนของเธอและกดกับเต้านมของเธอ

“ได้โปรด…อย่า…” หยูเหม่ยเซียวิงวอนอย่างอ่อนแรง

ดงซูบินเองก็รู้สึกแย่มาก เขาเห็นหยูเหม่ยเซียว ไม่เต็มใจและไม่ได้บังคับเธอ เขาถอยมือและพูดว่า “ขอโทษ”

หยูเหม่ยเซียวส่ายหัวและน้ำตาของเธอก็เริ่มไหล

เอาล่ะ! ฉันทำผิดอะไป? ดงซูบินตกใจ ถ้าเขารู้ว่าการสัมผัส หยูเหม่ยเซียวจะทำให้เธอร้องไห้เขาจะไม่ทำอย่างนั้น เขาลุกขึ้นจากเตียงและขอโทษ “พี่สาวยูฉันขอโทษ หยุดร้องไห้ได้ไหม ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว เอ่อ…ถ้าพี่สาวไม่เต็มใจฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก ตกลง? ได้โปรดหยุดร้องไห้…มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

หยูเหม่ยเซียว กำลังสะอื้นเบา ๆ

ดงซูบินเสียใจ “ฉันขอโทษจริงๆ พี่สาวหยู ฉันจะให้พี่ตีฉันก็ได้และจะไม่ตอบโต้”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณ” หยูเหม่ยเซียว สะอื้น “ฉัน…ฉันจำสามีของฉันได้ในทันที และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ”

ดงซูบินไม่เชื่อว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการร้องไห้ของเธอ เขาขอโทษอีกครั้งและเช็ดน้ำตาให้เธอ "หยุดร้องไห้. พี่สาวหยูไม่ได้บอกว่าสามีของพี่ทุบตีพี่บ่อยๆหรือ ทำไมพี่ถึงคิดถึงเขา "

หยูเหม่ยเซียวร้องไห้ “ไม่ใช่ความผิดของเขา เขาเป็นแค่ ... คนอื่นเขาตั้งขึ้นและเพราะฉันและเซียวเซียวเขา….”

ดงซูบินขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น?"

“หัวหน้าซูบินฉันรู้ว่าฉันบอกว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันขอร้องให้คุณช่วยให้เซียวเซยีวไปโรงเรียน แต่…… แต่การตายของสามีฉันฝังอยู่ในใจของฉันและ เซียวเซียว มานานมาแล้ว” หยูเหม่ยเซียวเช็ดน้ำตาและปีนขึ้นจากเตียง เธอนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเตียง “ คุณช่วยฉันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ฉันรู้ว่าสามีของฉันถูกคนอื่นฆ่าและฉันหวังเพียงว่าคุณจะช่วยฉันจับฆาตกรได้ ได้โปรด…ฉันรู้ว่าหัวหน้าซูบินเป็นคนดี

ฉันเป็นคนดี?

ดงซูบินเพิ่งสัมผัสไปทั่วเธอและเขาก็หน้าแดง “เอ่อ…พี่สาวหยูตั้งสติก่อน” ดงซูบินช่วยเธอตั้งสติและหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำตา “บอกฉันช้าๆ เกิดอะไรขึ้น?”

หยูเหม่ยเซียวเป่าจมูกและพูด “สามีของฉันไม่ได้ฆ่าตัวตาย”

ดงซูบินถึงกับตะลึง เขาคิดว่าสามีของหยูเหม่ยเซียวฆ่าตัวตายเพราะหนี้สินของเขา “แล้ว?”

หยูเหม่ยเซียวรู้สึกกระวนกระวายใจ “ต้องเป็นคนจากคฤหาสน์จินดิ พวกเขาพาสามีของฉันไปที่คาสิโนที่นั่นและเขาเสียเงินเป็นจำนวนมาก แต่เขาปฏิเสธที่จะหยุดการพนันและเขาขายบ้านและทุกสิ่งที่มีค่าเพื่อพยายามชดเชยความสูญเสียของเขา ในท้ายที่สุดเขาก็แพ้และจบลงด้วยการเป็นหนี้จินดิแมนชั่นเป็นเงินจำนวนมาก แต่เขาก็ยังไม่ยอมเลิกเล่นการพนัน ทุกครั้งที่สามีกลับบ้านเขามีรอยฟกช้ำที่ใบหน้า เขาบอกฉันว่าเขาถูกคนที่จินดิแมนชั่นทุบตีและจากนั้นเขาก็ยืมเงินจากเจ้านายของเขา ในคืนที่ฉันเห็นเขาครั้งสุดท้ายเขาโทรหาเฉียนเฉียนกับฉัน เขาบอกว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเขาและนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาเล่นการพนัน แต่… แต่…”

ดงซู่บินถาม "เกิดอะไรขึ้น?"

หยูเหม่ยเซียว ร้องดังขึ้น “แต่นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา เขาหายตัวไปหลายวันและพบศพของเขาในทะเลสาบ รายงานการชันสูตรพลิกศพของตำรวจบอกว่าเขาฆ่าตัวตาย ฉันไม่เชื่อตำรวจ ฉันรู้ว่าสามีของฉันจะไม่ทิ้ง เซียวเซียวและฉันไว้ข้างหลัง ฉันร้องไห้และขอร้องให้ตำรวจตรวจสอบคฤหาสน์จินดิ พวกเขาต้องเป็นคนที่ฆ่าสามีของฉัน แต่หลังจากการสอบสวนของตำรวจตำรวจบอกฉันว่าไม่มีคาสิโนในจินดิแมนชั่น จะเป็นไปได้อย่างไร? สามีของฉันบอกฉันว่าเขาเล่นการพนันที่นั่นและหลายคนรู้ว่าเป็นสถานที่สำหรับการพนัน แต่ตำรวจยืนยันว่าไม่มีคาสิโน…”

ดงซูบิน รูสึกว่ามีบางอย่างที่ถูกปิดอยู่ “จินดิแมนชั่นเป็นสถานที่แบบไหน?”

หยูเหม่ยเซียว ตอบ “เป็นเหมือนรีสอร์ทพักผ่อนและให้ความบันเทิง”

สถานที่นี้มีเบื้องหลังผู้มีอิทธิพลหรอ? พวกเขายังสามารถหยุดตำรวจจากการสืบสวน? นอกเหนือจากคำอธิบายนี้ ดงซูบิน ไม่สามารถคิดถึงเหตุผลอื่นได้ “ร่างของสามีพี่สาวหยูอยู่ที่ไหน”

หยูเหม่ยเซียวกล่าว “เรื่องมันผ่านมาเกือบปีแล้วและศพของเขาก็ถูกเผา”

“นั่นหมายความว่าไม่มีหลักฐาน? นอกจากพี่สาวหยูและเซียเซียวแล้วมีพยานหรือหลักฐานหรือไม่?” หยูเหม่ยเซียวส่ายหัว ดงซูบิน คิดกับตัวเอง ถ้าไม่มีศพก็จะไม่มีเบาะแสแม้ว่าคดีนี้จะเปิดขึ้นมาใหม่ นอกจากนี้มันนานมากแล้วและแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ตำรวจจะเริ่มการสอบสวนอีกครั้ง

หยูเหม่ยเซียว มองไปที่ดงซูบิน“หัวหน้าซูบินโปรดช่วยฉันด้วย ฉันขอร้องคุณด้วยเถอะ”

ดงซูบินถอนหายใจ “จากสิ่งที่พี่สาวหยูบอกฉันจินดิแมนชั่นมีความน่าสงสัย แต่เหตุการณ์นี้ผ่านมาเกือบครึ่งปีแล้ว มันค่อนข้างยากที่จะเปิดเคสนี้ขึ้นมาใหม่ในตอนนี้”

หยูเหม่ยเซียว ร้องดังขึ้น ที่จริงแล้วเธอก็รู้ด้วยว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้แค้นให้สามีของเธอ

ดงซูบินสามารถบอกหยูเหม่ยเซียวยังคงรักสามีของเธอ ก่อนที่จะพบกับดงซูบินเธอต้องพาลูกสาวไปขอทานและมีภาระหนี้สิน เธอระงับความคิดที่จะแก้แค้น ดงซูบินไม่ทำให้เธอหยุดร้องไห้ เพียงแค่ปล่อยให้มันออกมาทั้งหมด เธออาจจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากร้องไห้

จู่ๆประตูก็เปิดออกหยูเซียวเซียววิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของแม่และร้องไห้ “แม่ยังมีหนู…หยุดร้องไห้…” หยูเซียวเซียวได้ยินแม่ของเธอร้องไห้และได้ยินบทสนทนาระหว่างดงซูบินกับแม่ของเธอ

หยูเหม่ยเซียวกอดลูกสาวของเธอและทั้งคู่ก็ร้องไห้ดังขึ้น

ดงซูบินรู้สึกประทับใจและรู้สึกผิดที่ใช้ประโยชน์จากหยูเหม่ยเซียวก่อนหน้านี้ “เอาล่ะ. ฉันจะช่วยคุณถาม” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเดินออกจากห้องไปดงซูบินคิดสักพักและโทรหาจินหยง “สวัสดีหัวหน้าจิน? พี่กำลังพักผ่อนอยู่หรือเปล่า”

"ยัง. เกิดอะไรขึ้น”

“เอ่อ…ผมอยากถามพี่เกี่ยวกับจินดิแมนชั่น”

จินหยงประหลาดใจและหายใจเข้าลึก ๆ “คฤหาสน์จินเดียที่ชานเมือง? คนที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านฮุ่ยเทียนของคุณ?”

"ใช่."

“น้องซูบินถามทำไม”

ดงซูบินได้ยินจินหยงถามคำถามนี้และรู้ว่าจินดีแมนชั่นไม่ใช่เรื่องง่าย “ฮ่าฮ่า…ผมได้ยินมาว่ามีคาสิโนอยู่ที่นั่น?”

“เฮ้อ……ที่จริงฉันได้ยินมามากเกี่ยวกับสถานที่นั้น สถานที่แห่งนั้นมีกิจกรรมผิดกฎหมายมากมายและฉันได้ยินมาว่ามีคนถูกฆ่าที่นั่นด้วย” จินหยงหยุดชั่ววินาทีและพูดต่อ “น้องซูบินอย่าแตะต้องที่นั้น ตอนที่ฉันย้ายมาที่นี่ใหม่ ๆ หัวหน้าเหลียงต้องการที่จะปิดสถานที่นั้นลง แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ ฉันได้ยินมาว่าสถานที่แห่งนั้นได้รับการสนับสนุนจากผู้ที่มีตำแหน่งสูงกว่าและผู้นำมณฑลหลายคนกดดันให้หัวหน้าเหลียงหยุดการสืบสวนของเขา”

ดงซูบินตะลึง “มีคนที่ใหญ่กว่านี้อีกหรอ? ใครกัน?”

หลังจากหยุดไปนานจินหยง กล่าว “มีข่าวลือว่าเจ้านายของจินดีแมนชั่นเป็นบุตรชายของเจียงเฉิง หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของมณฑล”

ในที่สุดดงซูบินก็เข้าใจว่าเหตุใดหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะจึงไม่ดำเนินการกับจินดิแมนชั่นแม้ว่าจะมีคนแจ้งตำรวจก็ตามหัวหน้าหู และ โจวจินซอง อยู่ภายใต้กลุ่มของฉินเฉิง และแม้แต่หัวหน้าเหลียง ก็ไม่สามารถทำอะไรกับพวกเขาได้ หนึ่งฉินเฉิงอาจไม่มีอิทธิพลมากพอที่จะหยุดหัวหน้าเหลียงได้ ควรจะมีการต่อสู้ทางอำนาจระหว่างกลุ่มที่สูงกว่าเมื่อหัวหน้าเหลียงต้องการตรวจสอบคฤหาสน์จินดิ ทั้งสองฝ่ายของกลุ่มที่สูงขึ้นควรเป็นเลขาธิการพรรคของรัฐบาลมณฑลและนายกเทศมนตรีของมณฑลและเห็นได้ชัดว่าฝ่ายของหัวหน้าเหลียงแพ้

เอาล่ะ! เรื่องนี้ซับซ้อนเกินไป แม้แต่หัวหน้าเหลียงก็ทำอะไรไม่ได้?

คฤหาสน์จินดิ…ฉินเฉิง…หูอี้กัว…จ้าวจิงซ่ง…ว่านต๋า…ดงซูบินรายชื่อทั้งหมดนี้ไว้ในใจ

ในขณะนี้ หยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียวเดินออกจากห้องนอนและมองไปที่ดงซูบินอย่างกระตือรือร้น

ปัจจุบันดงซูบินยังไม่มีอำนาจเพียงพอที่จะจัดการกับคนเหล่านี้ แต่เขายอมแพ้เมื่อเขาเห็นดวงตาของหยูเหม่ยเซียว เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเธอได้ “พี่สาวหยู. อย่ากระวนกระวาย ฉันต้องการเวลาสักพักเพื่อจัดการกับเรื่องนี้ แต่ฉันสัญญากับคุณว่าฉันจะจับฆาตกรถ้าสามีของพี่ถูกคนที่จินดิแมนชั่นฆ่าจริงๆ” นับตั้งแต่วันที่ดงซูบินถูกส่งไปยังเขตหยางไท่ ดงซูบินได้ตัดสินใจที่จะช่วยเหลือผู้คนที่นี่ จินดิแมนชั่นต้องปิดตัวลง!

น้ำตาของหยูเหม่ยเซียว เริ่มไหลอีกครั้งและคุกเข่าลงต่อหน้า ดงซูบิน กับหยูเซียวเซียว

หยูเหม่ยเซียวรู้ว่า จินดีแมนชั่น มีการสนับสนุนที่แข็งแกร่งและเธอไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าซูบิน จะเต็มใจที่จะได้รับความยุติธรรมจากเธอ หัวหน้าซูบินจะทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังจินดิแมนชั่นขุ่นเคืองเพราะเธอ

ดงซูบินก้าวไปข้างหน้าและช่วยพวกเขา “เธอทั้งสองคนกำลังอธิษฐานถึงฉันอยู่หรือป่าว? ตื่น.”

หลังจากช่วยพวกเขาแล้ว หยูเหม่ยเซียว ก็หันไปหาลูกสาวของเธอ “เซียวเซียวกลับไปที่ห้องก่อน” เธอไม่ต้องการให้ลูกสาวเข้ามาเกี่ยวข้อง

หลังจากหยูเหม่ยเซียวเซียว กลับมาที่ห้องดงซูบิน กล่าว “ฉันไม่ได้รับผิดชอบการสอบสวนและการรักษาความปลอดภัยสาธารณะและหากไม่มีเหตุผลที่ถูกต้องฉันไม่สามารถเข้าไปยุ่งในกรณีนี้ได้ น้องสาวฉันต้องการให้พี่สาวหยูส่งรายงานที่การรักษาความปลอดภัยสาธารณะอีกครั้ง หากเจ้าหน้าที่ที่นั่นบอกคุณว่าคดีนี้ถูกปิดและพวกเขาจะไม่ทำการสอบสวนพี่สาวหยูจะรายงานที่สถานีอื่นต่อไป หากหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลปฏิเสธที่จะยอมรับรายงานของพี่สาวหยูให้ไปที่สำนักงานความมั่นคงสาธารณะประจำจังหวัดเพื่อจัดทำรายงาน” ดงซูบินต้องการให้หยูเหม่ยเซียวสร้างความปั่นป่วนและสังเกตว่าหัวหน้าหยู และแก๊งของเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร แน่นอนเขาต้องการดูว่าฝ่ายของหัวหน้าเหลียงจะทำอะไร

หยูเหม่ยเซียวพยักหน้า “ฉัน…ฉันรู้…หัวหน้าซูบินไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรฉันจะขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณด้วย ขอบคุณมาก. ฉันจะไม่มีวันลืมลืมบุญคุณนี้เลย”