ตอนที่ 300 หิมะตก

เกรเกอร์พูดขึ้นอย่างมีอารมณ์“มันคงดีถ้าแมคโดนัลด์ไม่โดนลักพาตัวไป ไม่งั้นคงมีผู้บุกเบิกเทียมรุ่นสามและสี่ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปได้สูงแค่ไหน”

เรเนเงียบไป และจากนั้นก็รวบรวมความกล้าเพื่อพูด“เกรเกอร์ ฉันมีคำขอ โปรดออกแบบชุดการผสานความสามารถให้ฉันด้วย ถ้าพวกเขาทำได้ ฉันเชื่อว่าฉันเองก็ทำได้!”

เกรเกอร์ดูแปลกใจ เรเนไม่เคยริเริ่มขอเขามาก่อน

เกรเกอร์นึกได้ว่าพวกเขาเอาแต่ศึกษามนุษย์ทดลองรุ่นสอง และการมอดูเลตขั้นสองของเรเนก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว

ไม่มีทางเลือกอื่น การวิจัยรุ่นสองมักสำคัญกว่ารุ่นแรกเสมอ เมื่อเวลากับทรัพยากรไม่พอ พวกเขาทำได้แค่เลือกมองไปข้างหน้าแทนมองย้อนกลับ

เกรเกอร์รู้สึกผิดกับเรเน ตอนแรก เขากระตือรือร้นถึงการถือกำเนิดของเรเนมาก และบอกกับเรเนว่า’ชื่อของเธอคือเรเน โมเสส’ แต่ตอนนี้เขากลับไม่มีเวลามาสนใจเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้ง

เกรเกอร์คิดสักพัก“เรเน ไม่ว่ามันจะเป็นเธอหรือมนุษย์ทดลองรุ่นสอง เราก็ได้ปรับค่าการผสานความสามารถไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เธอมีพละกำลังสัตว์ประหลาด ผิวเหล็ก การเคลื่อนที่ความเร็วสูง การฟื้นฟูความเร็วสูง ภูมิต้านทานอุณหภูมิสูง ภูมิต้านทานความเย็น ภูมิต้านทานพิษ วิสัยทัศน์อินฟราเรท การรับรู้ระยะไกล และความสามารถอื่น ความสามารถร่างกายเธอทรงพลังและครอบคลุม มันยากสำหรับศัตรูที่จะหลบหนีจากเงื้อมมือเธอได้ นี่คือพลังของเธอ”

“แต่ ฉันแพ้อู่ฉี”เรเนกำหมัด ฟันบนของเธอขบริมฝีปากล่าง ไม่พูดใจพูด

เกรเกอร์ปลอบ“ความล้มเหลวนั่นไม่ได้พิสูจน์อะไร ฉันได้ดูวิดิโอของเธอมาแล้วสิบครั้ง เหตุผลว่าทำไมเธอถึงล้มเหลว…”

ขณะพูดไปได้ครึ่งทาง นักวิจัยที่ถือสายโทรศัพท์อยู่ก็ร้องตะโกนหาเกรเกอร์”ด็อกเตอร์! หมายเลข 1 เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในสนามฝึก และผมก็ไม่สามารถควบคุมมันได้! ’

เกรเกอร์ตกใจมากตอนได้ยิน เขารีบฟาดแฟ้มวิจัยบนโต๊ะ ก่อนโยนคำพูดให้เรเนว่า’ค่อยคุยกันทีหลัง’ และวิ่งไปทางประตูโดยไม่เหลียวแล ในเวลาเดียวกัน จางหวงหลิงเองก็ถือแฟ้มหนาและเดินตามไปอย่างรวดเร็ว

เรเนยื่นมือออกไปข้างหน้า เธออยากคว้าจับเกรเกอร์ ให้เขาพูดกับเธอให้จบก่อน แต่เท้าของเธอกลับไม่ขยับ เหตุผลบอกกับเธอว่าการกระทำแบบนี้จะทำให้เกรเกอร์โมโห

เรเนเปิดปากก่อนจะกลืนสิ่งที่อยากพูดลงไป

เซียงเกอปิงเห็นมันและก้าวไปข้างหน้า“มันดูเหมือนเราคงไม่ต้องรายงานผลอะไรไปอีกสักพัก เรเน เธอจะไปไหนต่อ อยู่ในห้องวิจัยไหม?”

เรเนไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเซียงเกอปิง เธอจ้องมองประตูอิเล็กทรอนิกส์ด้วยความว่างเปล่า เกรเกอร์หายไปจากสายตาเธอแล้วและพลันเข้าใจ

ตั้งแต่เข้าห้องวิจัยA-11และเห็นโรเล็นโซ่กับนักวิจัยคนอื่น เรเนก็เกิดความรู้สึกที่ต่างจากปกติ ความรู้สึกนี้ไม่ชัดเจน เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนแรกเรเนไม่สนใจ แต่ตอนนี้เธอเห็นแววตาของเกรเกอร์ที่เธอใส่ใจสุด และในที่สุดก็รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไร

ความรู้สึกของการโดนทิ้งช่างหนาวเย็น

เหตุผลว่าทำไมเกรเกอร์ถึงหยุดให้ความสนใจกับฉันก็เพราะมนุษย์ทดลองรุ่นสอง ส่วนอีกเหตุผลก็เพราะฉันแพ้ให้อู่ฉี ล้มเหลวในการแสดงความสามารถและคุณค่าของฉัน

เรเนสูดหายใจลึก หลังฤดูหนาว อากาศก็เย็น ลมหายใจของเรเนจึงเหมือนเมฆหมอกขาว

“ไม่อยู่ ฉันอยากกลับ”เรเนพูดอย่างโดดเดี่ยว

เซียงเกอปิงตอบรับ พูดทักทายคนอื่นในห้องวิจัยและออกไปพร้อมเรเน

ทั้งสองเดินออกอาคาร ข้ามทางเดินสวน และออกขอบเขตสาขาตะวันตกไป เรเนดูหดหู่ ฝีเท้าของเธอไม่เคยหยุดสักนิด เซียงเกอปิงตามเรเนไป สายตาของเขามองแผ่นหลังของเรเนเป็นครั้งคราว

โดยไม่รู้ ทั้งสองออกพื้นที่ส่วนกลาง และเดินไปบนถนนของซินจิง ตอนนี้เป็นเวลาก่อนบ่าย มีคนเดินถนนกับรถน้อยมาก

ด้วยทางแยกกว้าง แสงไฟจราจร หน้าจอบนอาคารที่แสดงโฆษณา คนเดินบนถนนทั้งเป็นกลุ่มหรือคนเดียว เมืองซินจิงถือว่าเจริญมากเหมือนในยุคอารยธรรม

“เรเน เธอจะไปไหน?”เมื่อเรเนกำลังจะเดินข้ามถนน เซียงเกอปิงก็หยุดเธอ

เรเนหยุด พูดเสียงเบา“ฉันไม่รู้...โดโรธีเตรียมห้องไว้ให้ฉัน แต่ฉันไม่เคยไปสักครั้ง ฉันมีแค่กุญแจ”

เซียงเกอปิงอดนึกไม่ได้ ตั้งแต่จบภารกิจ เขากลายเป็นผู้ช่วยของเรเนไปโดยปริยาย และแผนการของเรเนก็คือแผนการของเขา เซียงเกอปิงรู้ว่าเรเนอาศัยในยอดผา อาศัยในหอพัก และเธอจะต้องกลับไปหลังการเตรียมการทดสอบ ฝึกฝน เข้ารับการรักษาและกิจกรรมอื่น ๆ แล้วเสร็จ

เรเนไม่เคยออกยอดผาด้วยตัวเองยกเว้นจะโดนโดโรธีลากออกไปซื้อของที่ห้าง

เซียงเกอปิงดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เรเนมีอาการผิดปกติตั้งแต่เห็นเดรค และยิ่งรุนแรงหลังเห็นหมายเลข 2 เซียงเกอปิงคิดว่าเขาเข้าใจ

แม้เซียงเกอปิงจะไม่สามารถพูดมันตรง ๆ ได้ แต่เรเนเกิดอาการ’อิจฉา’มนุษย์ทดลองรุ่นสอง เธออิจฉามนุษย์ทดลองรุ่นสองที่มาแทนที่เธอในหัวใจของเกรเกอร์ เมื่อเห็นว่ามนุษย์ทดลองรุ่นสองดีกว่าเธอ มันก็ยากที่จะยอมรับความจริง และความสามารถเธอก็ไม่สามารถใช้ได้ชั่วคราว ซึ่งยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

มันจะเป็นไปได้ไง? เซียงเกอปิงถามตัวเอง ไม่ว่ามนุษย์ทดลองรุ่นสองจะดีแค่ไหน เรเนก็คือที่หนึ่งในหัวใจของเขาเสมอ! เขาจะยอมเป็นผู้ช่วยของเรเนไปตลอดชีวิต

เซียงเกอปิงตั้งใจดึงเรเนให้หลุดจากสภาพที่เป็นอยู่! ถ้าผู้คนอยากก้าวไปข้างหน้า พวกเขาก้ต้องรักษาทัศนคติเป็นบวก

“เรเน ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอ”เซียงเกอปิงพูด

เรเนหันไป ริมฝีปากสีชมพูของเธอเผลอขึ้นเล็กน้อย“อะไรเหรอ?”

“ฉัน…”

ตอนนั้นเอง เกล็ดหิมะบางพลันเข้าสู่วิสัยทัศน์ของเซียงเกอปิง และเกล็ดหิมะก็ค่อย ๆ ตกลงบนผ้าพันคอของเรเน

เซียงเกอปิงลืมตากว้าง เขายกฝ่ามือขึ้น และเกล็ดหิมะก็ร่วงหล่นลงมาจากฟ้าอีก นอนบนฝ่ามือเขาอย่างเชื่อฟัง

เรเนสังเกตเห็นสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน ทั้งสองแหงนมอง และเห็นหิมะขาวลอยเหนือทั่วซินจิงค่อย ๆ ตกลงมา ปกคลุมถนนของซินจิง เปลี่ยนถนนวุ่นวายให้เงียบสงัด

คนเดิมถนนหยุดเท้า แหงนมองขึ้นฟ้า เรเนถูหิมะบนมือ และหิมะก็พลันเปลี่ยนเป็นน้ำเย็น

“นี่คืออะไร?”เรเนถาม

เซียงเกอปิงมีความสุขที่ได้อวดความรู้“มันคือหิมะ หิมะในซินจิง”