ตอนที่ 8 นี่คือลายเซนต์ของคุณหลิน
ตอนที่ 8 นี่คือลายเซนต์ของคุณหลิน
หลังจากที่ เซี่ยหว่านชิว กลับมาเธอก็เห็นผู้จัดการของเธอ หยางชิง รอเธออยู่
ส่วน เซี่ยหว่านชิว ถอดหมวกออกและยิ้มเบา ๆ
เมื่อเห็นท่าทางของ เซี่ยหว่านชิว หยางชิง ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
เพราะ เมื่อเร็ว ๆ นี้ เซี่ยหว่านชิว เพิ่งจะหายตัวไปโดยที่ไม่ได้บอกอะไรเลยและทุกครั้งที่ว่างก็จะหายไปทันที เซี่ยหว่านชิว มักจะเป็นแบบนี้ตลอด และเมื่อถึงเวลาทำงานเธอจึงจะกลับมา
"หว่านชิว พี่ไปไหนมาตอนนี้มันดึกแล้วนะ" หยางชิง ถาม
"ออกไปเดินเล่น……...ให้ฉันได้ออกไปสูดอากาศบ้างเถอะ" เซี่ยหว่านชิว เมื่อถอดหมวกออก และมีสีแดงระเรื่อที่แก้มของเธอ
เมื่อหยางชิง ถามอย่างสงสัย
"เฮ้อ...ถอดหน้ากากแล้วค่อยสบายหน่อย" เซี่ยหว่านชิว รู้สึกผ่อนคลาย
"หว่านชิว พี่หน้าแดงมากนะรู้ตัวไหม.. พี่ก็รู้ว่าออกไปแบบนี้อาจเป็นข่าวอื้อฉาวได้ และบน เว่ยปั๋ว จะมีแต่การขุยคุ้ยข่าวของพี่ ซึ่งจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อการงานของพี่ ช่วงนี้งานพี่กำลังอยู่ช่วงขาขึ้นนะ ... "หยางชิง เตือนเพราะกลัวว่าเธอจะหายไปนานกว่านี้
"เหมียว ~~ ฉันนี่แย่จังเลย" เซี่ยหว่านชิว มักจะทำเสียงคล้ายเสียงแมวเหมียว แล้วพยักหน้าโดยในใจคิดถึง หลินฟ่าน เธอไม่ได้คิดว่านี่คือการแอบไป สำหรับเธอแล้วการไปทานอาหารที่ร้านของลินฟ่าน เป็นเรื่อปกติ แต่เธอรู้ว่าก็ยังต้องดูเหมือนลึกลับอยู่ดีเพราะเธอคือดารา
หยางชิง ถอนหายใจ เธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวของ เซี่ยหว่านชิว มาสามปีแล้ว และในสามปีนี้ เซี่ยหว่านชิว ไม่เคยโกหกแบบนี้มาก่อน
........
หลังจาก หลินฟ่าน ส่งเซี่ยหว่านชิว และเขาได้แอบถ่ายรูปเธอจากด้านหลังไว้แล้วจึงได้กลับ
และหลังจากนั้น หลินฟ่าน ก็ขับรถสปอร์ตไปที่ห้างสรรพสินค้า
เขายิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องที่ เซี่ยหว่านชิว ไม่เชื่อว่ารถคันนี้เป็นของเขา
"เซี่ยหว่านชิว จะเป็นอย่างไงนะเมื่อเธอเห็นฉันขับรถคันนี้?"
เสียงคำรามของเครื่องยนต์ของ บูกัทติ และแสงไฟอันเจิดจ้าทำให้สิ่งต่างๆบริเวรนั้นดูมีชีวิตชีวาขึ้นเมื่อ หลินฟ่าน ขับไปบนถนนในเมืองเมจิกซิตี้ แห่งนี้
"ว้าว ... รถสปอร์ต บูกัทติ!"
"ฉันจำรถสปอร์ตคันนี้ได้ คนที่ขับ เป็นหนุ่มหล่อไปถ่ายรูปกันเถอะ"
"จริงเหรอ บูกัทติ ลาโวทูนัวร์ เป็นรถสปอร์ตรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นราคามากกว่า 100 ล้าน เจ้าของยังเป็นหนุ่ม จริงเหรอ?!"
หลังจากขับรถมาถึงประตูห้างแล้วเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนก็รีบทักทายต้อนรับเขาทันทีและให้เขาใช้ช่องจอดถึงสองช่องสำหรับรถของเขาคันเดียว
“สวัสดีครับยินดีต้อนรับครับ” รปภ. ทั้งสองกล่าวอย่างอบอุ่น
“ที่จอดรถช่องเดียวก็พอแล้วครับ” หลินฟ่าน กล่าวแม้ว่ารถของเขาจะมีมูลค่าหลายร้อยล้านเขาก็จะไม่ใช้พื้นที่สาธารณะมากเกินความจำเป็นเช่นเดียวกับพวกนักการเมืองหรือเศรษฐีคนอื่น
"ครับ แต่จอดสองช่องดีกว่าครับเราจะช่วยคุณดูแลรถตลอดเวลาที่คุณอยู่ที่ห้าง ฯ นี้และไม่จำเป็นต้องจ่ายใดๆเพิ่มเติม" พนักงานรักษาความปลอดภัย กล่าว
หลินฟ่าน พยักหน้าแน่นอนว่าการรักษาความปลอดภัยของห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งนี้ก็ดีมากเช่นกันและยังช่วยดูแลรถอีกด้วย
เมื่อ หลินฟ่าน เข้ามาในห้างสรรพสินค้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนั้นทำงานร่วมกันและมองไปรอบ ๆ รถ อย่างจริงจัง
นี่คือรถสปอร์ต บูกัทติ รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นมูลค่าหลายร้อยล้านถ้ามีใครมาทำให้เป็นรอยขีดข่วน รปภ.ทั้ง สองคนคงต้องลำบากเพราะฉนั้น จะละทิ้งในการปฏิบัติหน้าที่ไม่ได้เลย
ในห้างสรรพสินค้าชั้นหนึ่ง ทั่วไปแล้วจะเป็นสินค้าราคาค่อนข้างธรรมดาเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งราคาไม่กี่สิบเหรียญเท่านั้น
แต่ชั้นแปดของห้างนั้นจะเป็นสินค้าที่มีราคาสูงมาก…
แต่ หลินฟ่าน ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นหก
เหตุผลหลักคือตอนนี้ หลินฟ่าน มีเงินมากพอที่จะสามารถเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่ดูดีกว่าที่ใส่อยู่นี้...และเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่เพื่อยกระดับชีวิตของเขา
เมื่อเขาไปถึงชั้นหก เห็นได้ชัดว่าราคานั้นสูงกว่าที่เขาเคยใช้พอสมควร
อย่างไรก็ตามคุณภาพของที่นี่ย่อมดีกว่าทั่วไป แต่พวกพนักงานคอยเดินตาม หลินฟ่าน และถามว่าต้องการเสื้อผ้าแบบไหน อันที่จริงแล้ว หลินฟ่าน ยังไม่รู้ว่าจะเลือกเสื้อผ้าแบบไหน เพียงแค่เดินดูก่อนและไม่รีบร้อนที่จะซื้อ
หลังจากเดินดูในร้านเกือบสิบนาที หลินฟ่าน ก็ลองสวมเสื้อโค้ท
"คุณครับ ชุดนี้ราคาเท่าไหร่?" ถามหลังจากที่สวมเสื้อโค้ท
พนักงานบริการประจำร้านมองไปที่ หลินฟ่าน แล้วพูดแบบห้วนๆ "มากกว่าหนึ่งพัน"
หลังจากนั้นพนักงานคนนั้นหันกลับมาและทักทายลูกค้าผู้หญิงอีกคนที่สวมแบรนด์ดังอย่างสุภาพ
เมื่อเห็นแบบนี้ หลินฟ่าน ไม่คิดที่จะเลือกดูสินค้าของที่นี่ต่อ
"แล้วเท่าไหร่ครับ" หลินฟ่าน ถามอีกครั้ง
“อย่าแตะต้องมันเลย ถ้าคุณไม่สามารถจ่ายได้เดี๋ยวมันสกปรกค่ะ” พนักงานคนเดิมเหลือบมองไปที่ หลินฟ่าน และทำเสียงเย็นชาไม่พอใจ
หลินฟ่าน ยังไม่ได้พูดอะไรและลูกค้าผู้หญิงในชุดสีแดงที่สวมแบรนด์ดังก็ไม่พอใจกับการพูดจาของพนักงานที่ไร้มารยาทคนนี้
"นี่คุณ พนักงานไม่ควรพูดแบบนี้กับลูกค้านะ เขาถามคุณว่าเสื้อผ้าราคาเท่าไหร่ ทำไมคุณไม่ตอบ และเขาแตะเสื้อผ้าที่มีมากกว่าพันไม่ได้หรือคะ"
"ฉันจะไม่ซื้อเสื้อผ้ากับพนักงานแบบนี้ เป็นแค่พนักงานแต่กลับพูดจากับลูกค้าแย่แบบนี้ เธอคงคิดว่าเธอเป็นเจ้าของที่นี่?" ผู้หญิงในชุดแดงไม่พอใจกับท่าทีบริการแบบนี้มากนักและเธอก็หันและจากไป
"ก็เขาใส่เสื้อผ้าที่ขายตามแผงขายของข้างทาง คิดว่าเขาจะซื้อเสื้อผ้าที่นี่ได้งั้นเหรอ? "พนักงานกระซิบคุยกัน
หลังจาก หลินฟ่านได้ยิน เขาก็ไม่ได้โกรธ ไม่ถือสาอะไร
มีพนักงานตั้งหลายคน คงไม่ใช่ทุกคนที่บริการแย่แบบนี้ และตัดสินคนจากการแต่งตัว
เหมือนที่ เล่าปี่ และ ซุนกวาน ในสามก๊กยังคงดูถูกรูปลักษณ์ของ เฟิงชู่ มาก่อน
หลินฟ่าน ตัดสินใจที่จะไม่ซื้อของที่นี่ เขากำลังจะเดินออกจากร้านนั้นมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เหตุการณ์เมื่อสักครู่ ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายที่อยู่บริเวรนั้น
" หลินฟ่าน ใช่ไหม?" สาวสวยคนหนึ่งในร้านที่มองดูเหตุการณ์ เห็น หลินฟ่าน ทำสีหน้าประหลาดใจและวิ่งเหยาะๆไปที่ หลินฟ่าน
"เสี่ยวซื่อหยิน เหรอ?" หลังจากที่ได้เห็นหญิงสาว หลินฟ่าน ก็ยิ้มทันทีและกอดทักทายกันเบาๆเขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เสี่ยวซื่อหยิน เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขาที่ได้คะแนนท๊อป 90 คะแนนและเธอก็สวยมากอีกด้วย
"หลินฟ่าน, นายทำให้ฉันเสียใจนะ นายมาที่นี่ซื้อเสื้อผ้าที่นี่ทำไมไม่มาหาฉัน, ฉันเคยบอกแล้วว่าต้องมาอุดหนุนฉัน" เสี่ยวซื่อหยิน พูดเหมือนโกรธ
"หลังจากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยเราไม่ได้เจอกันมาสามปีแล้วนะเนี่ย ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นพนักงานขายอยู่ที่นี่?" หลินฟ่าน ยิ้ม
เสี่ยวซื่อหยิน พูดน้อยใจ "ใช่เหรอ...นายไม่เคยสนใจเรื่องของฉันเลยมากกว่ามั้ง"
"เฮ้...ไม่ใช่แบบนั้นหรอก คนหล่อๆอย่างฉัน จะลืมเพื่อนไปได้ไงล่ะ"หลินฟ่าน ยิ้ม
"นายมันยังหลงตัวเองมาก แต่ก็หล่อจริงๆมีสาว ๆ มากมายไล่ตามนายในมหาวิทยาลัย แล้วตอนนี้นายมีแฟนหรือยัง?" เสี่ยวซื่อหยิน มองไปที่ หลินฟ่าน หลังจากผ่านสามปีแล้ว หลินฟ่าน ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เห็นว่าเพื่อนหล่อขึ้นเรื่อย ๆ
"ยัง" หลินฟ่าน ตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ถ้าอย่างนั้นนายจะรับฉันไว้เป็นแฟนนายไหม” เสี่ยวซื่อหยิน กล่าวและแอบยิ้ม
"ไม่เป็นไร ฉันไม่คิดจะเป็นแฟนกับเพื่อนน่ะ" หลินฟ่าน พูดติดตลก เขารู้ว่า เสี่ยวซื่อหยิน ก็ล้อเล่นเช่นกัน
"โดนปฏิเสธแบนี้น่าเบื่อจริงๆ" เสี่ยวซื่อหยิน ยักไหล่หลังจากได้ยิน หลินฟ่าน พูด เธอโน้มตัวไปใกล้หูของ หลินฟ่าน และกระซิบว่า: "ถ้าพนักงานขายคนนั้นดูถูกนายตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเขาจะต้องโดนสาวๆที่ชอบนาย กลั่นแกล้งจนอยากตายแน่ๆ
"ฮ่า ๆ ๆ แต่ฉันว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง "หลินฟ่าน หัวเราะและไม่สนใจด้วย ว่าใครจะมองเขายังไง
"นายหล่อมากแต่ต้องดูดีด้วย นายต้องการซื้อเสื้อผ้าใช่ไหม? เสื้อผ้าที่นี่อาจแพงหน่อยนะ...แต่ฉันสามารถแนะนำที่ราคาไม่แพงให้นายได้นะ" เสี่ยวซื่อหยิน กล่าว
"ไม่..เสื้อผ้าที่นี่เป็นของเธอและพวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันเธอต้องให้ส่วนลดฉันสิ" หลินฟ่าน พูดล้อเล่น อันที่จริง หลินฟ่าน ไม่ได้สนใจส่วนลดซักเท่าไหร่
"ได้สิจะให้ส่วนลด 20% แต่มันแพงไปหน่อยนายดูสิว่านี่คือ 1135 หยวน..นี่คือเสื้อผ้า 2459 หยวน...เงินเดือนหนึ่งเดือนได้แต่ไม่กี่ชุด" เสี่ยวซื่อหยิน กล่าว
“ลด20เปอร์เซ็นต์นั่นจะเอาเปรียบเธอเกินไป เอาเสื้อผ้าทั้งหมดในแถวนี้ละกัน” หลินฟ่าน ยิ้ม
"โอเค… ฮะ!เดี๋ยวก่อน ... นายพูดว่าอะไรนะ ทั้งแถวนี้เหรอ?" เสี่ยวซื่อหยิน ตะลึง
หลินฟ่าน กำลังจงใจช่วยอุดหนุนเธอ
"เสื้อผ้าในแถวนี้ทั้งหมดเป็น 53 ชิ้น รวมเป็นเงิน 120,000 หลังจากลดราคาแล้ว จะอยู่ที่ 96,000 นายจะซื้อจริงๆน่ะเหรอ?" เสี่ยวซื่อหยิน ถามด้วยความรู้สึกตกใจเล็กน้อย
เธอรู้ว่าพื้นเพครอบครัวของ หลินฟ่าน เป็นชาวบ้านธรรมดาพ่อของเขาเป็นคนงานรับจ้างในโรงเรียน หลินฟ่าน อยู่ในครอบครัวที่ยากจน หลังจากทำงานหนักในเมืองมาสามปี หลินฟ่าน หาเงินได้มากมายขนาดนี้เลยหรือ?
ถ้าซื้อเสื้อผ้าชิ้นละเกือบแสนหยวนต้องรวยมาก
แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบกับทายาทเศรษฐีเหล่านั้นได้ แต่ในสายตาของ หลินฟ่าน เขาซื้อเสื้อผ้าในราคาหนึ่งแสน เพราะอยากซื้อเท่านั้น
"หลินฟ่าน จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเป็นเวลาสามปีเขามีรายได้สองล้านเป็นไปได้ไง?"เสี่ยวซื่อหยิน คิด
"นี่..ฉันใช้บัตร" หลินฟ่าน หยิบบัตรธนาคารของเขาออกมาเขาไม่สนใจเรื่องเงินมากนักชีวิตแค่สนุกกับมัน
"ว้าว …หลินฟ่าน นายโชคดีอะไรมาแนะนำฉันบ้างได้ไหม เสี่ยวซื่อหยิน มองไปที่ หลินฟ่าน อย่างว่างเปล่า และดูมีความคาดหวัง
"มันไม่พอที่จะให้เรียกโชค ฉันทำบางอย่างแล้วได้เงินมานิดหน่อย" หลินฟ่าน ยิ้มและพูด
"มันเป็นยังไงน๊า...หาเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ หลินฟ่าน นายช่วยฉันได้มากเดือนนี้เงินเดือนและค่าคอมมิชชั่นของฉันอาจมากกว่า 20,000 หยวนซึ่งสามารถช่วยรักษาน้องชายของฉันให้หายป่วยได้" เสี่ยวซื่อหยิน รู้สึกของคุณ เธอรีบตรงเข้าไปในอ้อมแขนของหลินฟ่าน และกอดกอดหลินฟ่าน เหมือนน้องสาวกอดพี่ชาย
"เอาไว้ฉันจะตอบแทนนายนะ" เสี่ยวซื่อหยิน หน้าแดงและวิ่งหนีไปและรีบไปช่วยแพ็คเสื้อผ้า ให้ หลินฟ่าน
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเสียดาย” หลินฟ่าน พูดพลางถอยหลัง
"เธอนี่มันไร้ยางอาย!จริงๆ" เสี่ยวซื่อหยิน สะอึกออกมาในขณะที่แพ็คเสื้อผ้าใส่ถุง แก้มของเธอเป็นสีชมพู
การกระทำของ หลินฟ่าน และ เสี่ยวซื่อหยิน ทำให้หลายคนในห้างตกใจ
ยกเว้นพวกทายาทเศรษฐีและรวยคนส่วนใหญ่ก็ซื้อเสื้อผ้าเป็นแถว
"ว้าว ... ดูพี่ชายคนนั้นสิเขาซื้อเสื้อผ้ามาแถวหนึ่งราคาคงหลายแสนเลยนะ"
"บ้าจริงๆ ฉันน่าจะไปต้อนรับเขานะเมื่อกี้ แล้วให้เขามาซื้อของกับฉัน เธอก็ไม่ได้ต้อนรับเขาไว้เหรอ? "
" น้องชายคนนั้นกลายเป็นเศรษฐีและเขาซื้อเสื้อผ้าที่ละเป็นแสน "
" น่าอิจฉาจังเลย ... เสี่ยวซื่อหยิน ได้ค่าคอมมิชชั่นเยอะมากแน่ๆเดือนนี้ แต่ใคร จะคิดได้ว่าเขาจะทั้งหล่อและรวยมาก”
พนักงานขายหลายคนแสดงสีหน้าอิจฉา หลังจากขายเสื้อผ้าจำนวนมากในคราวเดียว เสี่ยวซื่อหยิน ไม่เพียง แต่สามารถอัพเกรดเป็นการเป็นพนักงานขายได้เท่านั้น ยังได้ค่าคอมมิชชั่นเยอะมากอีกด้วย
ในทางตรงกันข้ามพนักงานขายที่ดูถูก หลินฟ่าน ไว้ก่อนหน้านั้น มองไปที่ หลินฟ่าน อย่างรู้สึกเสียดาย
ฉันรู้ ... ฉันรู้ว่า ฉันควรต้อนรับเขา เป็นอย่างดี ฉันไม่ควรไล่เขาออกไปเลย
พนักงานขายคนเดิม มี แต่ความเสียใจในใจของเธอ แต่เธอจะทำอะไรได้อีก ถ้าเธอไม่มองคนแค่ภาพนอก หลินฟ่าน อาจซื้อเสื้อผ้าจากเธอก็ได้
"ไปก่อนนะ ไว้เจอกันคราวหน้า" หลินฟ่านยิ้ม
"อืม…นายช่วยฉันมากเลยไว้ฉันจะเลี้ยงข้าวนายวันหลังนะ"
เสี่ยวซื่อหยิน มองไปที่ หลินฟ่าน และท้ายที่สุดด้วยความช่วยเหลือของ หลินฟ่าน เธอสามารถหาเงินได้มากขึ้นเพื่อช่วยรักษาน้องชายของเธอให้หายอาการป่วยได้
“เราเป็นเพื่อนกัน ทุกคนต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ถึงยังไงฉันก็ตั้งใจมาซื้อเสื้อผ้า เธอไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนี้ก็ได้” หลินฟ่านยิ้ม
"หือ...ผู้หญิงคนนี้เชิญนายมาทานอาหารเย็นนายไม่สนใจเหรอเหรอ?" เสี่ยวซื่อหยิน มองไปที่ หลินฟ่าน โดยเอามือวางบนสะโพกของเธอ
เธอเป็นคนสวยสมัยเรียนมหาวิทยาลัยถ้า หลินฟ่าน ไม่ใจแข็งอาจกลายเป็นแฟนกันไปแล้วก็ได้
ในทางตรงกันข้าม หลินฟ่าน ที่ยังไม่มีแฟน ทำให้เธอสบายใจมากขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกัน ท้ายที่สุดไม่ว่าคนที่หล่อเหลาจะเป็นอย่างไรสิ่งที่สำคัญกว่าคือลักษณะนิสัยของเขา
"ได้ เธอบอกแล้วนะว่าจะเลี้ยง" หลินฟ่าน กล่าวด้วยพอใจและในที่สุดก็ใช้จ่ายเงิน 100,000 หยวน
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของ หลินฟ่าน เสี่ยวซื่อหยิน ก็ยิ้มเล็กน้อย
หลังจากเรียนจบเธอได้ไปสอบถามใครๆเกี่ยวกับที่อยู่ของ หลินฟ่าน รู้เพียงว่า หลินฟ่าน อยู่ในเมจิกซิตี้
แต่วันนี้ในที่สุด เสี่ยวซื่อหยิน ก็พบ หลินฟ่าน และและจะต้องตามไปให้รู้ที่อยู่เขาให้ได้ จากที่อยู่ที่บันทึกการจัดส่งของที่เขาซื้อไว้ที่ร้านที่เธอทำงาน
ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดคือ หลินฟ่าน เขา หล่อขึ้นเรื่อย ๆ จริงๆและเขายังไม่มีแฟนอีกด้วย ทำให้ เสี่ยวซื่อหยิน ยิ้มหวานมาก โดยที่ไม่รู้ตัวเลย
หลินฟ่าน หล่อมากแถมยังรวยอีกด้วยและที่สำคัญเป็นคนที่มีคนต่ำต้อยแบบฉัน ไม่รู้จักย่านคนรวยและไม่รู้จักถนนด้วยซ้ำ
หลินฟ่าน ไม่สามารถนำเสื้อผ้ากว่าห้าสิบชิ้นกลับมาได้ด้วยตัวเองเขา ให้ที่อยู่กับผู้จัดการร้านไว้และขอให้ผู้จัดการส่งเสื้อผ้าไปยังที่ที่เขาอาศัยอยู่
“คุณหลิน เสื้อผ้าเหล่านี้จะส่งไปที่ หั่วซิน วิลล่า ในชุมชน ลานโบ๋หว่าน เลขที่ 583 ถนนเฟิ่งเดวี๋ยน ใช่ หรือไม่” ผู้จัดการถาม
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?” หลินฟ่าน รู้สึกสงสัยเล็กน้อย
"ไม่ค่ะ...คุณหลิน...เราจะรีบส่งให้ตรงเวลาคุณนี่คือบัตรสมาชิกแพลตตินั่มสำหรับคุณคุณคุณจะได้ราคาที่ดีที่สุดเมื่อคุณมาซื้อสินค้าครั้งต่อไป" ผู้จัดการโน้มตัวเล็กน้อย
หลังจาก หลินฟ่าน จากไปพนักงานขายทุกคนตรงไปที่ผู้จัดการและถามว่า "ผู้จัดการทำไมต้องให้บัตรสมาชิกแพลตตินัมกับเขาด้วย?"
มีความตกใจในดวงตาของผู้จัดการเขาจับจ้องไปที่พนักงานขายและพูดว่า "พวกคุณรู้อะไรไหม"
"คุณรู้จักชุมชน ลานโบ๋หว่าน ที่เลขที่ 583 ถนน เฟิ่งเดวี๋ยน ไหม?เป็นชุมชนระดับไฮเอนด์ที่มีชื่อเสียงมากในเรื่องเมืองเมจิก ซิตี้ มูลค่าวิลล่าที่นั่นไม่ต่ำกว่า 20 ล้าน! "
" และคุณรู้หรือเปล่าว่า หั่วซิน วิลล่า ในเขต ลานโบ๋หว่าน ถูกซื้อโดยเศรษฐี ลึกลับ ในราคา 200 ล้านเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา "
" หรือว่าเศรษฐีคนนั้นคือ คุณหลิน บ้านที่เขาซื้อมีมูลค่าถึง 200 ล้านหยวนและถ้าสามารถซื้อบ้านมูลค่า 200 ล้านหยวนได้จะต้องมีทรัพย์สินมากกว่าหนึ่งพันล้านหยวน!”
ผู้จัดการแทบจะดูไม่ออกว่าเศรษฐีอย่างหลินฟ่านแต่งตัวธรรมดาแบบนี้
ถ้าพวกคุณรวยมากพอแล้ว คุณก็คงจะไม่ซื้อสินค้าแบรนด์ดังราคาหลักหมื่น ต่อให้เป็นเพียงแค่เสื้อผ้าราคาหลักพันและคุณก็สามารถสวมใส่ได้อย่างสบายใจ
"รวยระดับ ... พันล้านเลยเหรอ?" พนักงานขายคนนั้นก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น. เพราะเธอมองหลินฟ่านตั้งแต่หัวจรดเท้า. โชคดีที่หลินฟ่านไม่ได้ตำหนิเกี่ยวกับมารยาทของเธอ มิฉะนั้นงานของเธอคงมีปัญหา
ผู้จัดการเหลือบมองไปที่พนักงานคนนั้น "คุณหลินไม่ได้ตำหนิคุณ เพราะเขาไม่ใส่ใจและให้ค่ากับคนที่มองคนแค่เปลือกนอกอย่าคุณ นั่นอาจเป็นเพราะว่าคุณหลินเขาเป็นคนจิตใจดี"
"แต่คุณตัดสินคนตามรูปลักษณ์ของพวกเขาและเกือบจะทำให้ลูกค้ารายใหญ่ของร้าน ไม่พอใจ! โชคดีที่ เสี่ยวซื่อยิน รู้จักกับ คุณหลิน
แต่ฉันจะมองข้ามความผิดของคุณไปไม่ได้นะ "
" ตอนนี้ฉันขอประกาศ ... "
" คุณถูกไล่ออกแล้ว! "
