ตอนที่ 7 ตัวดุร้ายและน่ารักอยู่ที่บ้าน
ตอนที่ 7 ตัวดุร้ายและน่ารักอยู่ที่บ้าน
หลังจากหลินฟ่านทำความสะอาดครัวแล้ว เซี่ยหว่านชิว ก็กินบะหมี่เสร็จพอดี
“ บะหมี่ไข่ราคาเจ็ดหยวน”
"หลินฟ่าน ส่งข้อความทาง วีแชท ให้เชี่ยหว่านชิว หลังจากกินและดื่มที่ร้านทุกครั้ง
แม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่า และสนิทกันมาก แต่ หลินฟ่าน คิดราคาทุกครั้ง และเซี่ยหว่านชิว ก็จ่ายทุกครั้ง
ถ้าหลินฟ่านไม่คิดเงินกับเธอก็อาจจะไม่มาบ่อยๆแบบนี้ เธอไม่หมือนคนอื่นๆ
และถ้าหลินฟ่านไม่มีระบบมันก็ยากที่จะเลี้ยงตัวเองได้เงินเจ็ดหยวน เช่นกัน
"ดี." หลินฟ่าน พยักหน้าโดยไม่ต้องมองไปที่โทรศัพท์
"หลินฟ่าน ร้านของนายขายไม่ค่อยดีเหรอ ?" เซี่ยหว่านชิว มองไปที่ หลินฟ่าน และกล่าว
"มันได้เงินไม่มาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่" หลินฟ่าน กล่าวตอนนี้เขามีรถและคฤหาสน์หรูหลายร้อยล้านและบัญชีธนาคารของเขายังมีเงินสดอีกหนึ่งแสน อย่างน้อยในระยะสั้นนี้เขาจะไม่กังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า บางที เขาสามารถลงชื่อเข้าใช้เพื่อสิ่งที่ดีกว่าในอนาคตได้อีกดังนั้นเขาจึงไม่สนใจกำไรของร้านอาหารเล็ก ๆนี้เท่าไหร่
"เหมี๊ยวๆ.. นายหล่อมากนายสามารถเข้าร่วม สังกัด ของเราได้นายสามารถเป็นนักแสดงที่ดีได้แล้วนายจะมีแฟน ๆ มากมาย" เซี่ยหว่านชิว สัมผัสลูกแมวสีเทาในอ้อมแขนของเธอและพูดกับหลินฟ่านไปพร้อมๆกัน
"ตอนนั้นเรายังท่องบทด้วยกันและแสดงด้วยกันได้ เลย... " เซี่ยหว่านชิว มองไปที่ หลินฟ่าน เธอปฏิเสธฉากจูบ ฉากจับมือและฉากถึงเนื้อถึงตัว มาโดยตลอดซึ่งก็สร้างความสูญเสียให้กับ บริษัท มากมายเช่นกันโชคดีที่เธอ เป็นนักแสดงเบอร์ต้นๆของ บริษัทจึงไม่สามารถจะตำหนิเธอได้
"ฉันคิดว่ามันค่อนข้างใช้ชีวิตลำบาก ทุกวันนี้ฉันอยู่แบบสงบและมีความสุขที่ได้โทรหาพ่อแม่เป็นครั้งคราวทุกอย่างดีอยู่แล้ว และการเป็นดาราคงจะเครียดมาก" หลินฟ่านปฏิเสธ
ตอนนี้เขาหล่อมากแล้วและเขาสามารถดึงดูดสายตาของสาว ๆ มากมายบนท้องถนนได้ถ้า หลินฟ่านใส่ใจกับการแต่งตัว และเขาสามารถหากินได้ด้วยรูปลักษณ์ของเขา
ถ้าเขาเปลี่ยนอาชีพไปเป็นดารา จะไม่ต้องลำบากอีก ในอนาคตจะมีปาปารัสซี่ไล่ตาม การปกป้องจากแฟนคลับ ผู้หญิงหลายคนจะมาให้เขาเลือก
ในชีวิตจริงนั้นการคิดเรื่องนี้เป็นเรื่องเครียด สำหรับ หลินฟ่าน เขาแค่อยากสัมผัสกับความสุขในชีวิตเก็บเงินแต่งงาน และออกกำลังกายเป็นครั้งคราวมันไม่ต้องหรูหราอะไรมากมาย
"นั่นสินะ ... " เซี่ยหว่านชิว พยักหน้าเศร้าเล็กน้อยในดวงตาที่สวยงามและเต็มไปด้วยความปรารถนาดีของเธอ
"และถ้าฉันไปแสดงกับเธอฉันจะถูกแฟน ๆ ของเธอไล่ในตามแน่ๆ ... "
"ถ้าให้พวกเขาเห็นว่าเธอมากินข้าวที่นี่ คงมีแฟนคลับมานั่งเต็มร้านไปหมด"
เซี่ยหว่านชิว ปัจจุบันเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่รักของผู้คนนับไม่ถ้วน หากไม่มีระบบวิเศษนี้ หลินฟ่านก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่มีชีวิตยากลำบากไม่คูควรแม้แต่จะมอง เซี่ยหว่านชิว ด้วยซ้ำ
" นายก็เคยเลี้ยงฉันตอนที่คุณอยู่มัธยมปลาย จะมีอะไรผิดปกติ แค่การเป็นดาราเราร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกันไม่ได้แล้วงั้นเหรอ?
" แม้ว่าตอนนี้ฉันจะมีแฟนคลับอยู่บ้าง แต่ฉันก็เป็นคนธรรมดา อย่าคิดว่าฉันเป็นคนที่เหนือกว่าคนอื่น ถ้านายพูดแบบนี้อีกทีหลังฉันจะโกรธ " เซี่ยหว่านชิว แกล้งทำเป็นโกรธและจ้องมอง หลินฟ่าน
"เกิดอะไรขึ้นเมื่อฉันโกรธนายรู้ใช้ไหม?" หลินฟ่าน เห็นท่าทางโกรธของ เซี่ยหว่านชิว รู้สึกน่ารักจนอดยิ้มไม่ได้
"นายรู้รึเปล่าว่าที่จริงแล้วแมวมันดุมาก"เซี่ยหว่านชิว กล่าว
"ใช่มันดูดุร้ายเวลาโมโหและน่ารักมากเหมือนกัน" หลินฟ่านยิ้ม
"นี่แหน่ะ!" เซี่ยหว่านชิว ตี หลินฟ่าน เธอดูโกรธมาก
"โอ๊ย!มันเจ็บนะ" หลินฟ่าน ยิ้มและพูดเสียงแหบๆ
แม้ว่าเขาจะเป็นซุปเปอร์สตาร์แล้วเธอก็ยังเหมือนเดิม ตอนเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมพวกเขาก็มักจะเล่นกันแบบนี้เสมอ
"ฉันทำนายเจ็บรึเปล่า" เซี่ยหว่านชิว ถามเบา ๆ ดวงตาของเธออ่อนโยนลงทันที
"ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บแล้ว " หลินฟ่าน มองหน้า เซี่ยหว่านชิว เธอน่ารักและแสนดีจริงๆใครจะอดใจไม่รักเธอได้?
เซี่ยหว่านชิว นั่งลงและยิ้มอย่างนุ่มนวล "หลินฟ่าน นายยังคงเหมือนเมื่อตอนที่เรียนมัธยมปลายไม่เปลี่ยนเลย"
"ถ้านายไม่อยากเป็นดาราอย่างนั้นมาเป็นผู้จัดการให้ของฉันไหมและฉันให้เงินเดือนสูง ๆ กับนายได้" เซี่ยหว่านชิว พูดแบบจริงจัง
"ถ้างั้นฉันจะสามารถทำงานให้เธอได้ไงล่ะฉันหล่อมากนะจะทำยังไงถ้าออร่าของฉันบดบังออร่าของเธอซะหมด" หลินฟ่าน ยิ้ม
"นายนี่ ... " ใบหน้าของ เซี่ยหว่านชิว แดงขึ้นและเขาจ้องไป หลินฟ่าน เห็นรอยข่วนที่แขนของเข่า
"เหมียว ~~" ลูกแมวสีเทาร้องเหมียวกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของ เซี่ยหว่านชิว และเหยียดอุ้งเท้าของมันไปที่ หลินฟ่าน อย่างดุเดือด
"ลูกแมวตัวนี้ฉันขอฝากไว้กับนายด้วยนะ นายช่วยฉันดูแลมันด้วย" เซี่ยหว่านชิว ถอนหายใจปกติแล้วเธอจะยุ่งกับงานตลอด แล้วเธอจะมีเวลาเล่นแมวได้อย่างไร?
"โอเค" หลินฟ่าน ตอบรับและยิ้มให้กับลูกแมวสีเทา ปล่อยให้แมวแก่ตัวนี้ทำร้ายฉัน และในที่สุดฉันก็สามารถพาแมวตัวนี้ไปทำหมันได้!
"แล้วอย่ารังแกมันนะ" เซี่ยหว่านชิว พูดอีกครั้ง
“ฉันไม่สำคัญเท่าแมวเหรอ?” หลินฟ่าน รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ที่เธอเห็นแมวแก่ตัวนี้สำคัญกว่าเพื่อนอย่างฉัน
"อืม ..ใช่.. ถ้าเป็นครอบครัวเราสามคนนายต้องสำคัญน้อยที่สุดอยู่แล้ว" เซี่ยหว่านชิว แสดงรอยยิ้มเล็กน้อย
"ใครอยากเป็นครอบครัวสามคนกับเธอ..อย่ามาขี้โกงฉัน" หลินฟ่าน จับแมวอย่างระมัดระวัง
"แค่มากินข้าวก็จะบอกว่าเป็นครอบครัว ฉันไม่ให้เธอกินฟรีหรอกนะ!"
เซี่ยหว่านชิว โกรธมาก "เธอกัดแขนของ หลินฟ่าน!"
แขนขวาของ หลินฟ่าน ถูกกัดจนเป็นรอย
“หวานชิว นี่เธอเป็นหมาเหรอ?” หลินฟ่าน มองไปที่รอยบนแขนของเขาแล้วเขาก็พูดติดตลก"นี่ดูสิ เซี่ยหว่านชิว เธอกัดฉันเป็นรอยจริงๆ"
เซี่ยหว่านชิว ออกอาการโกรธกับคำพูดของ หลินฟ่าน เธอเงียบและจ้อง หลินฟ่าน อยู่สักครู่หนึ่ง
"ฉันยังมีงานอยู่ ไปก่อนนะลูกแมว ฉันจะตั้งชื่อให้เธอว่า ชิวฉิว" เซี่ยหว่านชิว ยืนขึ้นและลูบหัวลูกแมวอีกครั้ง
"ดี" หลินฟ่าน อุ้มลูกแมวและเดินออกไปที่ประตูด้วยกัน
เซี่ยหว่านชิว สวมหมวกหูแมวและหน้ากากโชคดีที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้ เธอได้มองเห็นรถสามล้อเก่าๆของหลินฟ่าน และถอนหายใจเล็กน้อย
"นายอยากปลี่ยนรถสามล้อของนายรึเปล่าฉันว่านายนั่งรถสามล้อคันนี้ดูมันไม่ปลอดภัย" เซี่ยหว่านชิว หันกลับไปพูดและมองไปที่ หลินฟ่าน
“ไม่….ฉันขับรถคันนั้นตอนออกไป” หลินฟ่าน ชี้ไปที่ บูกัทติ ลาโวทูนัวร์ ที่จอดอยู่ไม่ไกล
เมื่อเห็นรถสปอร์ต เซี่ยหว่านชิว ก็มองแล้วเดินไปข้างหน้า หลินฟ่าน จ้องหน้า หลินฟ่าน" อย่าโม้เลย หลินฟ่าน ฉันรู้ว่านายจะโม้แต่เอาไว้โม้คราวหน้า..แล้วก็ระวังฉันจะกัดนายอีกนะ "
หลินฟ่าน ยิ้ม บอกความจริงก็ไม่มีใครเชื่อ
สำหรับ บูกัทติ คันนี้ หลินฟ่าน ไม่ได้อธิบายและเขาไม่ต้องการอวดความความรวยของเขาให้ใครรู้
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของ เซี่ยหว่านชิว หลินฟ่าน ก็เปิดกล้องโทรศัพท์มือถือของเขาถ่ายรูป เซี่ยหว่านชิว และบันทึกไว้
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยนหว่านชิวก็ลับสายตาเขาไป
บนวีแชท ของหลินฟ่าน เขาได้รับข้อความของ เซี่ยหว่านชิว
เซี่ยหว่านชิว: "เจ้าแมวเหมียวฉันจะไปแล้วนะ"
หลินฟ่าน: "ดูแลตัวเองด้วย"
เซี่ยหว่านชิว: "~~~~" อ่านข้อความแล้วยิ้ม
