ตอนที่ 22 มีหัวคนถูกฉกไปเหรอ?

          วีลแชร์สองคันค่อยๆ ขยับมาตรงหน้าพวกผมไม่เกินห้าเมตร แล้วหยุดลง แม้มองไม่เห็นเงาร่างหรือชื่อของศัตรู ทว่า ผมก็รู้ว่าด้านข้างวีลแชร์สองคันนั้นต้องมีมอนสเตอร์ป้วนเปี้ยนอยู่แน่นอน

          อุกกาบาตน้ำแข็ง!

          คำนวณระยะห่างเรียบร้อย ผมก็เล็งไปที่ศัตรู แล้วปล่อยเวทที่แข็งแกร่งที่สุดในเลเวลของผมออกไป

          ก่อนหน้านี้ผมเก็บเลเวลของมันที่ห้องทดลองเวทของเดลจนเลเวล 2 พลังจึงเพิ่มขึ้นไม่น้อย ทว่า ผลข้างเคียงของมันก็ค่อนข้างชัดเจน เพียงแค่ปล่อยสกิลครั้งเดียว มานาของผมก็ลดลงไปถึงหนึ่งในสามส่วน

          เวทมนตร์สีน้ำเงินปรากฏขึ้นบนเพดานห้องอย่างรวดเร็ว ผลึกสีน้ำเงินควบแน่นอยู่กลางอากาศในความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แล้วยิงออกไปทางวีลแชร์!

          ผลึกน้ำแข็งโจมตีร่างของศัตรูราวกับกระสุน แม้แต่วีลแชร์ยังแตกหักเมื่อถูกโจมตี

          พระเจ้าช่วย นี่มันเวทปืนกลเหรอ? พลังของมันทำให้คนกลายเป็นรูตะแกรงได้เลยนะเนี่ย!

          ชื่อของศัตรูปรากฏขึ้นตรงหน้าผม

ผู้ร่อนเร่อันเศร้าโศก เลเวล 14 47,000/47,000 ผู้ร่อนเร่อันเศร้าโศก เลเวล 13 45,000/45,000

ขณะนี้บนร่างของพวกมันยังคงมีผลึกน้ำแข็งเกาะอยู่ จนสามารถเห็นเค้าโครงของมันได้ รูปร่างของพวกมันดูเหมือนคนที่หิวโหยมานาน หิวจนเหลือแค่หนังหุ้มกระดูก

ทว่า...

ความแข็งแกร่งกลับไม่ให้ความรู้สึกแบบนั้น แม้เป็นเวทมนตร์ที่พลังรุนแรงแบบนี้ ผลที่ได้จากการโจมตีร่างของพวกมันกลับไม่ดีนัก ตัวเลข -233, -433, -213 โผล่ขึ้นมาเหนือศีรษะของพวกมันเป็นชุด ส่วน HP ของพวกมันกลับมีถึงสี่หมื่นกว่าหน่วย เยอะจนจะบ้าตายจริงๆ!

และในขณะนี้ อีกฝ่ายก็เริ่มการโจมตี ร่างกายที่เดิมทีถูกน้ำแข็งปกคลุมก็สั่น เกล็ดน้ำแข็งรอบตัวกระเทาะออกจนหมด เงาร่างของทั้งสองก็หายไปท่ามกลางทางเดิน

ปราสาทน้ำแข็ง!

เวทต่อไปถูกเตรียมไว้พร้อมแล้ว กำแพงน้ำแข็งปิดผนึกกำแพงตรงหน้าพวกเราทันที

“ไปได้แล้ว อย่าเหม่อสิ!”

ใช้ดาบน้ำแข็งที่อัญเชิญออกมาเคาะไปบนศีรษะของเดล ผมก็เริ่มลากเขาวิ่งหนีไปตามทางข้างหลัง

“เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น?”

“เกิดอะไรขึ้นอะไรล่ะ! ศัตรูอยู่ข้างหลังแล้วนะ!”

“แบบนี้นี่เอง...”

เดลหันหน้ามองดู เห็นกำแพงน้ำแข็งข้างหลังกำลังถูกกระแทกจนร้าวพอดี แล้วผมก็บิดศีรษะของเดลกลับมาอย่างรวดเร็ว

“อ๊าอ๊าอ๊า! นายคิดจะหักคอฉันเหรอ?”

เดลจับคอของตัวเองพลางพูดท้วงเสียงดัง

“ก็ดีกว่านายสลบอยู่ที่เดิม! เมื่อกี้นายถึงกับสลบลงไปเลยนะ!”

“เอาล่ะๆ ฉันผิดเองโอเคไหม! กินระเบิดสายฟ้าของฉันไปซะ!”

แสงสีม่วงรวมตัวอยู่บนมือของเขา แล้วกดลงบนกำแพงด้านข้าง

เวทสีม่วงเป็นชุดปรากฏขึ้นทั้งบนกำแพงด้านหลังพวกผม บนพื้น และบนเพดาน ระหว่างลายเส้นอันซับซ้อนยังมีประกายไฟฟ้าส่งเสียงดังจี๊ดๆ ปรากฏออกมา แล้วเติมจนเต็มทางเดินในชั่วพริบตา!

ตัวเลข -2,134 -2,324 -2,345 ปรากฏขึ้นด้านบน HP ของอีกฝ่ายก็ต่ำจนเห็นก้นหลอดทันที

“อุกกาบาตน้ำแข็ง!”

ปืนกลน้ำแข็งก็ร่วมการโจมตี ภายใต้การโจมตีรอบด้าน มอนสเตอร์สองตัวจึงหายไปพร้อมส่งเสียงคร่ำครวญ

ผู้ร่อนเร่อันเศร้าโศก เลเวล 13 ถูกจัดการ สมาชิกทีมได้รับค่าประสบการณ์ 5,000 เงิน 0 ไอเทมที่ได้รับ: วิญญาณอันโศกเศร้า

          ผู้ร่อนเร่อันเศร้าโศก เลเวล 14 ถูกจัดการ สมาชิกทีมได้รับค่าประสบการณ์ 30,000 เงิน 0 ไอเทมที่ได้รับ: วิญญาณอันโศกเศร้าx3

          เลเวลอัพเป็นเลเวล 11

          ปลดล็อคแต้มสกิล 1 โปรดเลือกสกิล

“แต้มสกิล? มันคืออะไร?”

“อ่า นายก็เกินเลเวล 10 แล้ว...หลังจากถึงเลเวล 10 ทุกครั้งที่อัพเลเวลจะได้แต้มสกิล 1 แต้ม สามารถเลือกเรียนสกิลพิเศษที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้ได้”

“งั้นเหรอ?”

ขณะเขาพูดแบบนี้ หน้าต่างใหม่ก็ปรากฏตรงหน้าผม สกิลชื่อประหลาดปรากฏตรงหน้าผมเป็นชุด

วันพุธที่ถูกหลงลืม : เมื่อถึงทุกวันพุธร่างกายจะล่องหน ตั้งแต่เวลาเที่ยงคืนถึงเวลาเที่ยงคืนของวันถัดไป เป็นเวลา 24 ชั่วโมง หากใช้ต่อเนื่องสามครั้งขึ้นไป การมีตัวตนจะลดลง 50% มีโอกาสหายไปได้

มันคืออะไร? สกิลถ้ำมองขั้นเทพเหรอ? ใช้ทั้งวันจะเป็นยังไงนะ! แค่จินตนาการก็รู้สึกแย่มากแล้ว! แต่การมีตัวตนหายไปมันคืออะไร? จะหายไปจากโลกนี้งั้นเหรอ?

จันทร์พินาศ: พลังโจมตีภายใต้จันทร์เสี้ยวเพิ่มเป็นสองเท่า พลังโจมตีภายใต้จันทร์เต็มดวงคูณ 0

          รู้สึกไม่ดีแฮะ...พระจันทร์ของโลกนี้เป็นยังไงกันแน่?

เขตแดนสัมบูรณ์: เป็นเทพภายในพื้นที่ 3x3 หากเปิดสกิลแล้วจะไม่อาจออกไปได้ ไม่อาจติดต่อกับผู้อื่น ตัดขาดจากโลกใบนี้

นี่คือสกิลที่เข้าตาจนแล้วถึงจะเลือกใช่ไหม? หลังจากเลือกไปแล้วรู้สึกได้ว่าจะชิบหายแน่ๆ...

“เป็นยังไงบ้าง? เป็นสกิลที่สุดยอดไปหมดเลยสินะ?”

“ไม่ ฉันรู้สึกว่าสกิลพวกนี้ต้องเสียสละของบางอย่างถึงจะได้รับพลังมา...”

“ใช่แล้ว ฉันเรียกว่า ‘การเสียสละ’”

Sacrifice (เสียสละ)

เดลเขียนตัวหนังสือเช่นนี้กลางอากาศด้วยปลายนิ้ว

“คล้ายกับที่พวกเราใช้เวทมนตร์ ตอนใช้ก็ต้องเสียมานาด้วย ใช้ความสามารถพวกนี้ก็ต้องเสียสละของสิ่งอื่น”

“ทำไมนายไม่คิดวิธีกำจัดความกลัวของนายล่ะ”

“เพราะราคาแพงเกินไปไง นายลองหาสกิลที่ชื่อว่า ‘ความหวาดกลัวที่สูญหาย’ สิ อ่านคำแนะนำแล้วนายจะรู้”

ผมพลิกตารางนั่นดู และเห็นคำแนะนำด้านบน

ความหวาดกลัวที่สูญหาย : ทำให้สิ่งที่คุณหวาดกลัวไม่น่าหวาดกลัวอีกต่อไป แต่จะสูญเสียความรู้สึกเรียกว่า ‘ความหวาดกลัว’

“มันเป็นราคาที่เลวร้ายจริงด้วย แล้วยังไงล่ะ? นายเลือกอันไหน?”

“แหม...ฉันทิ้งแต้มสกิลห้าแต้มตั้งแต่เลเวล 11 ถึงเลเวล 15 ไว้น่ะ เพราะราคาของทุกอย่างต่างก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แค่เผลอเลือกผิดก็ยุ่งแล้ว”

“ก็ถูก...เอ๊ะ?”

ทันใดนั้น เสียงบางสิ่งแตกก็ดังเข้าหูผม

“นายได้ยินเสียงอะไรไหม?”

“ได้ยิน เหมือนพื้นแตกเลย”

“หา!?”

ก้มลงไปมอง ก็เห็นรอยแยกเส้นหนึ่งทะลุผ่านทางเดิน แล้วยังดูเหมือน...

แล้วยังค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นด้วย?

“อ๊าๆๆๆ!”

ทั่วทั้งชั้นเริ่มแตกออกอย่างช้า ยังไม่ทันมีปฏิกิริยา พื้นใต้ตัวผมก็หายไปแล้ว

จากนั้น ร่างกายก็ลอยอยู่กลางอากาศ...

“ไม่ใช่แบบนี้สิ...”

แน่นอน ผลสุดท้ายก็คงทำได้เพียงตกลงไป