ตอนที่ 39 โปสเตอร์
ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงฉายอยู่ ดังนั้นโจชัวจึงใช้เวลาอย่างมีประโยชน์พูดคุยกับเซอร์ไวเซนาสเช่นอกห้องฉาย และชี้แจงอย่างละเอียดว่าโรงละครจะดำเนินการยังไง
“นี่คือตั๋วเหรอ?”
โจชัวถือเหรียญเงินไว้ในมือ และด้านหน้าของเหรียญมีลวดลายสีทองเข้มด้านหลัง พร้อมด้วยเลข“38”
เหรียญนี้ไม่ใช่สกุลเงินของนอร์แลนด์ แต่คล้ายกับโทเค็นที่พบในห้องโถงอาร์เคด
"ครับท่าน ท่านถือตั๋วสำหรับที่นั่งธรรมดา นอกจากนี้ยังมีตั๋วสำหรับที่นั่งซูพีเรียร์ และที่นั่งสำหรับแขกวีไอพีด้วย”
เซอร์ไวเซนาสเช่แสดงเหรียญทองจาง ๆ สองเหรียญให้โจชัว และความแตกต่างระหว่างสองเหรียญนี้คือสีของลวดลาย
ในยุคที่ยังไม่มีเครื่องพิมพ์ การใช้โทเค็นสะดวกกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อเทียบกับตั๋วกระดาษที่เขียนด้วยมือ
“ราคาตั๋วปกติโดยทั่วไปคือหนึ่งเหรียญเงิน ในขณะที่ที่นั่งพิเศษคือหนึ่งเหรียญทอง โดยทั่วไปที่นั่ง VIP จะสงวนไว้สำหรับผู้ชมที่ข้าเชิญเป็นการส่วนตัว”
ราคาตั๋วของเซอร์ไวเซนาสเช่ถือว่ายุติธรรม อย่างน้อยในประเทศเล็ก ๆ ที่พัฒนาทางเศรษฐกิจอย่างนอร์แลนด์ พลเรือนทั่วไปสามารถจ่ายราคาตั๋วปกติได้
“แล้วงานประชาสัมพันธ์ล่ะ? ใบปลิวเขียนด้วยลายมือ?”
ใบปลิวที่โจชัวได้มาจากโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์เขียนด้วยมือทั้งหมด
“ในอดีตเราไม่ต้องการการประชาสัมพันธ์ใด ๆ เลย ชื่อไวเซนาสเช่นั้นเป็นการประชาสัมพันธ์ที่ดีที่สุด… แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้…”
เซอร์ไวส์เซนาสเช่ชื่นชมยินดีกับความรุ่งเรืองในอดีตของเขา แต่ก็กลับมาพร้อมความจริงที่หนาวเหน็บและโหดร้ายในทันที
โรงละครของเขาจึงรอดมาได้ด้วยปากต่อปากตลอดมา? มีคำกล่าวในประเทศจีนว่าไวน์ชั้นดีไม่ต้องกลัวตรอกซอกซอยลึก ๆ แต่ถ้ามีร้านเหล้าอีกแห่งอยู่ตรงประตูซอย ดึงลูกค้าของเจ้าไป ไม่ว่าไวน์ของเจ้าจะดีแค่ไหนลูกค้าของเจ้าก็จะหายไปหมด
นั่นคือสถานการณ์ที่เซอร์ไวเซนาสเช่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้…ไม่มันแย่กว่านั้นมาก ไม่เพียง แต่ลูกค้าทั้งหมดของเขาถูกแย่งไป แต่แม้แต่“บาร์เทนเดอร์” ของเขาก็ยังถูกลอบซื้อตัวโดยโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์
เซอร์ไวเซนาสเช่เหลือเพียงแค่โรงละครเท่านั้น
“การประชาสัมพันธ์เป็นสิ่งที่จำเป็น”
แน่นอนว่าการบอกเล่าปากต่อปากเป็นสิ่งสำคัญ แต่ถ้าต้องพึ่งพามันเพียงอย่างเดียวใคร ๆ ก็ได้ตายโดยไม่รู้ตัว
“แน่นอนครับท่าน…ข้าจะจ้างคนเขียนใบปลิวทันที”
“การใช้ใบปลิวนั้นช้าเกินไป และข้าไม่คิดว่าโรงละครแห่งชาติจะอนุญาตให้เจ้าทำแบบนั้นได้”
โจชัวนึกถึงประสบการณ์ล่าสุดของโรงละครไวเซนาสเช่ และเขาจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์มุ่งมั่นที่จะกำจัดโรงละครแห่งนี้ออกจากนอร์แลนด์ และครองตำแหน่งสูงสุดที่นี่
ไม่มีอะไรทำกำไรได้มากไปกว่าการผูกขาด!
ถ้าเซอร์ไวเซนาสเช่ส่งคนไปแจกใบปลิวตอนนี้คน ๆ นั้นจะต้องเจอกับการต่อต้านทุกรูปแบบอย่างแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้น…เราจะโปรโมตมันยังไง?”
เซอร์ไวเซนาสเช่เช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา โจชัวยังสังเกตเห็นว่าฝ่ายตัวเองเสียเปรียบอย่างแน่นอนในการแข่งขันกับโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์ แต่ใบปลิวเป็นวิธีการโปรโมตเดียวที่เซอร์ไวส์เซนาสเช่สามารถคิดได้
“งั้นก็ใช้โปสเตอร์”
โจชัวสามารถใช้ประโยชน์จากข้อได้เปรียบของผลึกออริจินั่มได้อย่างเต็มที่ในการขยายภาพ โรงละครไวเซนาสเช่เดิมเป็นสิ่งก่อสร้างที่งดงาม ด้วยการแขวนป้ายสีขาวขนาดใหญ่ไว้ที่ด้านข้างทางเข้าโรงละคร พวกเขาสามารถฉายภาพช่วงเวลาคลาสสิกที่สุดของ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” จากนั้นเพิ่มชื่อของภาพยนตร์ รวมถึงรายชื่อนักแสดง นั่นมีประโยชน์มากกว่าใบปลิวเป็นไหนๆ ...
เช่นเดียวกับโปสเตอร์ขนาดใหญ่ที่สามารถพบเห็นได้ทุกที่ในเมืองต่างๆบนโลก
“ปะ..โปเตอร์?”
เซอร์ไวส์เซนาสเช่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจความหมายของคำที่โจชัวพูด
“ไม่จำเป็นต้องใช้ใบปลิว ผนังพื้นหลังสีขาวในห้องโถงข้าไม่รู้ว่ามันทำมาจากอะไร แต่ข้าต้องการผนังที่ใหญ่พอๆกับตรงข้างทางเข้าโรงละครของเจ้า”
“ข้าเตรียมได้ แต่อาจต้องใช้เวลาสองถึงสามวัน”
เซอร์ไวเซนาสเช่เหลือบมองโจชัว หลังจากที่เขาพูดและถามอย่างระมัดระวังว่า“ท่านต้องการอะไรอีกไหม?”
“ไม่ ไปจัดการได้เลย ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่พลาดจุดสำคัญ”
"ครับท่าน."
เมื่อได้รับอนุญาตจากโจชัว เซอร์ไวเซนาสเช่ก็รีบกลับไปที่ห้องแสดง
จริงๆแล้วโจชัวสงสัยว่าเขาควรจะขายของกินอย่างป็อปคอร์นหรือโคล่าในโรงละคร แต่หลังจากพิจารณาแล้วเขาก็ล้มเลิกความคิดนี้ “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ไม่ใช่หนังสบายๆสนุกสนาน และพวกเขาไม่ได้อยู่ในช่วงที่ภาพยนตร์สามารถสร้างรายได้เสริมได้
สิ่งที่โจชัวต้องการทำตอนนี้คือการเผยแพร่ความนิยมของภาพยนตร์
…
ไฮร์แลนนั่งลงในที่นั่งของนางโดยไม่พูดอะไรมาเป็นเวลานาน
นางรู้สึกสะเทือนใจกับพล็อตเรื่อง“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” แต่นอกจากจะสะเทือนใจแล้ว หนังยังทำให้ไฮร์แลนคิดทบทวน
ไฮร์แลนไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ซิริเป็น นอกเหนือจากโครงเรื่องที่โดดเด่นของภาพยนตร์แล้ว สิ่งที่ไฮร์แลนกลัวก็คือความรู้สึกที่ภาพยนตร์ส่งมาถึงนาง
มันมีความสามารถที่จะให้นางเห็น“โลกใหม่” นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ที่จะประสบความสำเร็จในละครเวทีทุกเรื่องและไฮร์แลนก็โหยหาโลกเช่นนี้
ไฮร์แลนปรารถนาที่จะมีส่วนร่วมในโลกของ "โฉมงามกับเจ้าชายอสูร" ด้วยวิธีการบางอย่าง และช่วยให้เบลล์พบกับปีศาจก่อนหน้านี้ หรือเพื่อช่วยปีศาจขับไล่ชาวบ้านที่โง่เขลาในที่สุด
นางมีความต้องการอย่างแท้จริง
ไฮร์แลนมองไปที่หน้าต่างของป็องในหัวของนาง และจำเอลฟ์ที่โจชัววาดโดยใช้อุปกรณ์ของนาง
ซิลวานาสวินด์รันเนอร์-ไฮร์แลนเชื่อว่าเอลฟ์มีมากกว่าชื่อ จะต้องมีเรื่องราวที่นางไม่รู้อยู่เบื้องหลัง และอาจจะเหมือนกับ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” มันอาจจะเป็นเรื่องราวที่ยากจะลืมเลือน
จริงๆแล้วโจชัววางแผนที่จะเล่าเรื่องของซิลวานาสให้โลกรู้ แต่ไม่ใช่ผ่านวิธีการของ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” หรือป็อง
การคิดเช่นนั้นทำให้ไฮร์แลนมีความคาดหวังบางอย่างซึ่งไม่รู้ว่ามาจากไหน นางอ่านเรื่องราวการเดินทางมากมายในห้องสมุดของสถาบัน และคร่ำครวญถึงประสบการณ์ของตัวละครเอกในเรื่องราวเหล่านั้น
อย่างไรก็ตามนางไม่เคยหมดหวังที่จะมีส่วนร่วมในเรื่องราวเป็นการส่วนตัว
“พี่เชื่อไหมว่าปีศาจสามารถรักมนุษย์ได้จริงๆ”
คำถามของซิริขัดจังหวะความคิดของไฮร์แลน และภาพยนตร์ก็มาถึงฉากที่เบลล์และปีศาจเต้นรำอยู่ในห้องโถงของปราสาท
มันเป็นฉากโรแมนติกที่มาพร้อมกับดนตรีมากพอที่จะทำให้ใครก็ตามที่ชม "ตกหลุมรัก" ฉากนี้
ไฮร์แลนได้รับผลกระทบจากมัน และซิริก็ไม่มีข้อยกเว้น
“ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ?”
"ไม่มีอะไร บางทีข้าอาจจะคิดมากเกินไป”
ซิริแตะ "ปลอกคอ" รอบคอของนาง ตอนนี้นางอยู่ตามลำพังกับไฮร์แลน มันจึงเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่นางจะบอกความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างนางกับโจชัว และขอความช่วยเหลือจากไฮร์แลนด้วย กระนั้นซิริก็ลังเลเล็กน้อยและเลือกที่จะปิดบังเรื่องนี้
ถ้านางบอกไฮร์แลนเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางอาจจะไม่ได้ติดต่อกับโจชัวอีก...
