ตอนที่ 30 เข่นฆ่าอย่างบ้าคลั่ง

“ไร้สาระ!”

หยางหมิงคำราม พุ่งตัวไปกระชากจั๋วฝานออกมา ขณะที่เหล่ยยู่ถิงตกตะลึง

“ศิษย์พี่ เกิดอะไรขึ้น?”

หยางหมิงหันไปมองเหล่ยยู่ถิง“ศิษย์น้อง เจ้ากำลังปิดบังอะไรจากข้าหรือเปล่า?”

เหล่ยยู่ถิงผงะแต่ก็ส่ายหัว“ข้าเนี่ยนะ?”

หยางหมิงแค่นเสียง“ศิษย์น้อง หลังอยู่ด้วยกันมานาน เจ้าไม่สามารถโกหกข้าได้หรอก”

“เจ้าต้องปิดบังข้าแน่!”

เหล่ยยู่ถิงรู้สึกได้ถึงอันตรายเบื้องหลังรอยยิ้มของหยางหมิง ราวกับมีอสรพิษร้ายกำลังจ้องนาง บังคับให้นางต้องถอยกลับ

หยางหมิงถาม“ศิษย์น้อย เสี่ยวซีอยู่ไหน?”

“ข้าให้นางไปทำงาน”เหล่ยยู่ถิงสวน

หยางหมิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แต่วินาทีต่อมา ดวงตาของเขาก็ทอประกายชั่วร้าย ขณะส่งฝ่ามือออกไป ฝ่ามือทรงพลังกระแทกหน้าอกของนาง ส่งนางลอยออกไป

เลือดถูกพ่นกลางอากาศ

จากนั้นหยางหมิงก็กดปุ่มบนเตียงและประตูกับดักก็เปิดด้านใต้เหล่ยยู่ถิง

จั๋วฝานตกใจและหนี แต่มือแสนว่องไวของหยางหมิงก็ได้คว้าคอเขา โยนเขาลงไปในหลุม จากนั้นก็ปิดประตู

ชายชราตัวสั่นจากความโกรธเมื่อเห็นทั้งสองตกลงไปในกับดัก

ปัง!

ตัวของเหล่ยยู่ถิงกระแทกกับพื้นถ้ำ แต่หลังจากเสียงกระแทก มันก็เป็นเลือดของนางที่ถูกพ่นตามมา

“ไม่คิดเลยว่าเด็กนี่จะมีประตูกับดักด้วย”จั๋วฝานมาถึงพื้นและรู้สึกถึงบางสิ่งนุ่มๆในฝ่ามือ“ทำไมพื้นถึงนุ่มจัง?”

“สารเลว!ลุกออกไปนะ!”

เสียงแหลมบาดหูเขา จั๋วฝานถึงรู้ตัวว่าเขาอยู่บนตัวเหล่ยยู่ถิง โดยที่สองมือวางบนหน้าอกนาง

เขารีบวิ่งไป พูดด้วยความเขินอาย“ขอโทษด้วย มันเป็นอุบัติเหตุ..”

เหล่ยยู่ถิงหน้าแดง แต่ไม่เถียง

นางยืนขึ้น“หยางหมิง เจ้าคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้สินะ!”

“ฮ่ๆๆ..”

เสียงหัวเราะชั่วร้ายของหยางหมิงดังจากด้านบน“น้องยู่ ข้ารู้ว่าการกลับมาของเจ้าน่าสงสัย เจ้าถึงขั้นนำนักหลอมโอสถระดับสองมาด้วย ข้าจึงคิดได้ว่าเจ้าคงเริ่มสงสัยข้า”

“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้?ท่านพ่อปฏิบัติต่อเจ้าด้วยดีมาตลอด”เหล่ยยู่ถิงรู้สึกเหมือนใจสลาย

หยางหมิงตอบ“ข้ามีแผนของข้า ตาแก่นี่ไม่มีความหมายอะไรต่อข้า ข้าเองก็ไม่อยากรีบจัดการเจ้านัก แต่เจ้ากลับรนหาที่เอง”

น้ำตาไหลอาบแก้มของเหล่ยยู่ถิง นางกระอักเลือดอีกครั้ง

จั๋วฝานส่ายหัว ไม่ซ้ำเติมนาง[เจ้าทำได้แค่ตำหนิตัวเอง] แต่เนื่องจากเขาต้องเล่นให้จบ เขาจึงยังสวมบทบาทหมอ

“น้องชาย ข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าบริสุทธิ์’”

หยางหมิงหัวเราะ

“ตาแก่บัดซบ ถ้าเจ้าไร้ประโยชน์ มันคงไม่ต่างว่าจะฆ่าเจ้าหรือไม่ น่าเสียดายที่เจ้าดันเก่งจนพบอาการของตาแก่นั่น”

“อาการ?อาการอะไร?ข้าแค่คิดว่าเขาไม่ได้ขยับตัวมานานจนเส้นยึดเท่านั้นเองและอยากมอบยาคลายเส้นให้เขา!”จั๋วฝานบอก“นี่คือวิธีที่ข้าหาเลี้ยงชีพตัวเอง ทำไม…”

หยางหมิงลูบหน้าผาก

[บัดซบ นี่ข้าเข้าใจผิดไปเองหรือนี่!]

เขามองว่าชายชรามีฝีมือ แต่ความจริงเขากลับเป็นแค่พวกต้มตุ๋น[สุดท้าย ชายชราระดับกลั่นลมปราณจะมาไปมีฝืมืออะไรได้?]

หยางหมิงส่ายหัว เสียใจกับการกระทำที่บุ่มบ่ามของเขา เขาอยากให้เหล่ยยู่ถิงทำงานให้เสร็จ แต่ตอนนี้เขาคงต้องทำมันเอง

“มันเป็นเจ้าที่ทำลายทุกอย่าง!”หยางหมิงคำราม“เมื่อข้ากลับมา ข้าจะจัดการกับพวกเจ้าสองคน!”

“เห้ย ดูให้ดี อย่าให้ใครเข้ามาเด็ดขาด”

“ครับ!”

จากนั้นจั๋วฝานก็ได้ยินยามสองคนขานรับตรงประตูและหยางหมิงก็เดินออกไป

“เห้ น้องชาย ข้าไม่ใช่คนเดียวที่หาเลี้ยงชีพแบบนี้นะ!ปล่อยข้าไปเถอะ”

จั๋วฝานตะโกนอีกสองสามครั้งแต่ไม่ได้รับการตอบกลับและแน่ใจว่าหยางหมิงไปแล้ว

เขาหันไปหาเหล่ยยู่ถิง พบว่านางนั่งเหม่ออยู่ นางเพิ่งพบว่าคู่หมั้นนางเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิงและไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางเลย ถึงขั้นเต็มใจฆ่านาง ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็คงรู้สึกใจสลาย

จั๋วฝานลูบเคราปลอมๆ“เจ้าไม่ต่างจากคุณหนูของข้านัก หลังจากนี้ เจ้าควรแบ่งปันความเจ็บปวดของกันและกันหลังรู้จักกัน”

“ฮึ่ม หลังจากนี้?มันยังไม่แน่ใจเลยว่าเราจะรอด”

รอยยิ้มของจั๋วฝานเต็มไปด้วยความมั่นใจ“ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของตาแก่คนนี้ ทำใจให้สบาย เราจะออกไปกันคืนนี้ แต่ถ้าเจ้าอยากตาย เจ้าก็สามารถอยู่เฉยๆได้”

เหล่ยยู่ถิงตะคอก“ถ้าข้าตาย ข้าจะลากเจ้าลงไปกับข้า”

จั๋วฝานหัวเราะขณะหลับตา รอให้ค่ำคืนมาถึง

เหล่ยยู่ถิงหน้ามุ่ย แต่ก็พบว่าการเถียงกับจั๋วฝานได้บรรเทาความเจ็บปวดภายในและมีบางอย่างผุดขึ้นมา…

ยามค่ำคืน จันทร์เสี้ยวลอยบนฟ้าเหนือภูเขาลมดำ โจรมากมายกำลังหลับ ยกเว้นยาม

ในถ้ำมืด จั๋วฝานอยู่ใกล้กำแพง ลืมตาขณะเหล่ยยู่ถิงกำลังนอนหลับอยู่ข้างหลัง

เขาชี้นิ้ว และแสงสีแดงก็สว่างจากตัวเหล่ยยู่ถิง ลอยตรงหน้าจั๋วฝาน

มันคือทารกโลหิต

จั๋วฝานไม่ไว้ใจเหล่ยยู่ถิงแม้จะมีข้อตกลงร่วมกัน เขาจึงจับเสี่ยวซีเป็นตัวประกันและวางทารกโลหิตไว้ในตัวนาง

ถ้านางทำผิดครั้งเดียว เขาจะจบนางทันที

มันเป็นโชคดีที่การกระทำของเหล่ยยู่ถิงเป็นไปตามคำสั่ง แต่ตอนนี้มันถึงเวลาที่ทารกโลหิตต้องแสดงพลัง

ทารกโลหิตทำราวกับมันไม่เห็นพ่อมาหลายวัน มันรีบเอาตัวมาถูแก้มจั๋วฝาน เขายิ้มก่อนดวงตาจะฉายแววอำมหิต

ทารกโลหิตรู้ว่าเขาต้องการอะไรและบินออกไป ผนังหินหนาไม่ได้ขัดขวางมันเลย

ในเวลานี้ ป่าบนภูเขาเงียบสงบเป็นพิเศา กลุ่มโจรกำลังสนุกกับความฝันในห้องพวกเขา

แต่แสงสีแดงกลับสว่างวาบภายในตัวคนหนึ่ง จากนั้นก็อีกคน รอยยิ้มมีความสุขก่อนหน้านี้จางหายไปและในไม่ช้าก็ไร้ชีวิต

ความเร็วของทารกโลหิตน่ากลัว เก็บกวาดโจร 20 คนในหนึ่งลมหายใจ เมื่อมันจากไป ห้องนี้ก็ไร้ชีวิต

ในทำนองเดียวกัน ทารกโลหิตท่องไปทั่วภูเขาลมดำ พรากทุกสิ่งมีชีวิตระหว่างทาง เป้าหมายสุดท้ายของมันคือทหารยามสองคนที่ประตูห้องเจ้าภูเขา

ซวบ!

ทหารยามคนหนึ่งเห็นคู่หูโดนทำร้ายด้วยไฟสีแดง“มีบางอย่างในตัวเจ้า!”

ทหารยามอีกคนตัวแข็ง ไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากนั้นเสียงของจั๋วฝานก็ดังจากภายในตัวเขา“ปล่อยเราออกไป”

หัวใจของทหารยามตื่นตระหนก ทำไมเสียงของคนที่ติดอยู่ด้านใต้พวกเขาจึงดังจากตัวของคู่หูเขา?

ก่อนพวกเขาจะได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทารกโลหิตก็สูบเลือดเพื่อนตรงหน้าเขาจนแห้ง ไม่เหลืออะไรนอกจากฝุ่นผง จากนั้นก็เข้าตัวทหารยามอีกคน

ยามกลัวแทบตายจนร้องไม่ออก

ตอนนั้น เสียงของจั่วฝานดังจากในตัวเขา“ปล่อยเราออกไป!”

มันเต็มไปด้วยพลังที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ เข่าของเขาอ่อนแรง ขณะที่กางเกงของเขาเปียกไปหมด

“นายท่าน โปรดรอสักครู่ ข้าจะรีบไปปล่อยท่านออกมา!”เขาร้อง

ใครก็ตามที่เห็นคู่หูกลายเป็นฝุ่นคงไม่เหลือความกล้าอีก ทหารยามรีบไปเปิดกลไก

ครื่น!

ประตูกลไกเปิดและแสงสว่างก็ส่องลงไป

เหล่ยยู่ถิงสะดุ้งตื่นและมองจั๋วฝานข้างๆ“ถ้าเจ้าอยากรอด ก็ตามข้ามา”

จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไป

เหล่ยยู่ถิงทึ่ง แต่คำพูดของเขาก็ทำให้นางโกรธ“ฮึ่ม ข้าจะไม่ยอมง่ายๆหรอก”

จากนั้นนางก็กระโดดตามเขาไป...