ตอนที่ 234 ผมจะพาคุณไปที่นั่น
เธออธิบายให้เหมาเยซื่อฟัง เพราะเธอคิดว่าเขาไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป
“ทานข้าวก่อน”
ชายคนนั้นพาเธอไปที่โต๊ะอาหาร แม่บ้านเข้ามาช่วยดึงเก้าอี้ให้เธอทันที
เขากดไหล่เธอเบา ๆ เพื่อให้เธอนั่งลง
ชายคนนั้นเคาะนิ้วเรียวบนโต๊ะสีขาว แล้วมองเข้าไปในดวงตาของเธอ
“ผมจะไปส่งคุณที่นั่น หลังจากเราทานข้าวเสร็จแล้ว”
เฉียวเมียนเมียนตกใจ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปที่นั่นด้วยตัวเองได้”
เขาเกลียดซูเจ๋อมาก
เธอกลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันหากพบกัน
เหมาเยซื่อมองไปที่เธออย่างลึกซึ้งและยิ้ม
“ที่รัก คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณไปที่นั่นคนเดียวหรือเปล่า”
เฉียวเมียนเมียน “เอ่อ...”
เธอไม่คิดอย่างนั้น
เขาไม่ต้องการให้เธอทำแบบนั้น
“ไม่มีอะไรที่จะต่อรอง” ชายคนนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ฟังดูหนักแน่น
“ผมจะไปส่งคุณที่นั่น”
“พี่ฮะ ผมจะไปด้วย”
เฉียวเฉินได้ยินพวกเขาพูด และได้พูดแทรกขึ้นว่า
“พี่เขยและผมจะไปส่งพี่ที่นั่น พวกเราจะสนับสนุนพี่ ถ้าตระกูลซูเล่นตุกติกอะไร ผมจะจัดการพวกเขาเอง”
เฉียวเฉินโบกมือให้
เขาไม่กังวลว่าพ่อแม่ของซูเจ๋อจะทำอะไรพี่สาวเขา
เขากังวลก็แต่ซูเจ๋อต่างหาก
“ใช่”
เหมาเยซื่อตักอาหารใช่จานให้เฉียวเมียนเมียน แล้วพยักหน้า
“เธอก็ไปด้วยกัน เราจะสนับสนุนเธอไปด้วยกัน”
“ใช่แล้วครับ!”
เฉียวเฉินตักปลาลงในจานของเฉียวเมียนเมียนและยิ้ม
“พี่สาว พี่เขยกับผมจะไม่ปล่อยให้พี่ไปคนเดียวได้อย่างไร หากเกิดอะไรขึ้น เราอยู่ไกลเกินไปที่จะช่วยเหลือพี่”
“ให้เราไปกับพี่เถอะ”
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่ผู้ชายข้าง ๆ เธอและเฉียวเฉินที่อยู่ตรงกันข้ามกับเธอ หลังจากลังเลอยู่สองสามวินาทีเธอก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“เอาล่ะ ๆ”
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เห็นด้วยไม่ได้แล้ว
แต่เธอรู้สึกว่าจำเป็นต้องตกลงกันก่อนที่จะไป
เธอพูดกับเฉียวเฉินว่า “เฉินเฉิน เมื่อเราไปถึงที่นั่น เธอต้องระงับอารมณ์และไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม”
เธอไม่กลัวเฉียวเฉินจะทำร้ายตระกูลซู
เธอกังวลว่าหัวใจของเฉียวเฉินจะไม่สามารถรับมันได้ หากเขารู้สึกกระวนกระวายใจ
ท้ายที่สุด เขาก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล
เฉียวเฉินรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไรเช่นกัน และพยักหน้าอย่างมีเหตุผล
“พี่สาวไม่ต้องกังวลไป ผมจะไม่ละเลยสุขภาพของตัวเอง”
.......
ณ บ้านตระกูลซู
แม่ของซูเจ๋อ วางสายโทรศัพท์และมองไปที่ซูเจ๋อที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาของเธอแดงก่ำขณะที่เธอถามว่า
“อาเจ๋อ ทำไมเธอกับเมียนเมียนถึงเลิกกันล่ะ? เธอทำให้น้องผิดหวังหรือทรยศเธอด้วยวิธีไหนกันแน่”
“บอกแม่มาตามตรง!”
ซูเจ๋อรู้สึกผิดเล็กน้อย ในขณะที่เขาฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว
“แม่ เมียนเมียนกับผม เพิ่งเลิกกัน แต่เราก็เลิกกันด้วยดี”
“แม่น่าจะรู้ว่าความรู้สึกไม่สามารถบังคับกันได้ ผมรู้ว่าแม่และพ่อชอบเธอมาก และหวังว่าเราจะแต่งงานกัน แต่เราไม่ได้รับกันแล้วจริง ๆ”
“ไม่รักกันแล้วเหรอ?” แม่ซูจ้องมองเขา
“เธอทั้งคู่เพิ่งจะมาคุยเรื่องแต่งงานเมื่อไม่นานมานี้ และตอนนี้เธอมาแม่ว่าไม่รักกันแล้วเหรอ? อาเจ๋อ แม่เป็นแม่ของแกนะ คนที่เลี้ยงดูแกมาตั้งแต่เกิด แกคิดว่าแม่ไม่รู้จักลูกชายของแม่งั้นเหรอ? แกคิดว่าแม่จะเชื่อเรื่องนี้จริง ๆ เหรอ?”
