ตอนที่ 9 : คำภีร์ผู้บ่มเพาะเต๋า

หลังจากลู่หมิงจัดการเนื้อคิงก็อบลินจนหมดเขาก็ได้ค่าสถานะมาพอสมควร เขาเปิดหน้าต่างค่าสถานะของตัวเองขึ้นมาดู

{ ลู่หมิง ระดับสีขาว อายุ 18 กรุ๊ปเลือด AB

ค่าสถานะ

ความแข็งแกร่ง 0.40/50 +2

ความอดทน 0.30/50

ความเร็ว 1.11/50 +1

สติ 0.21/50 }

จากนั้นลู่หมิงก็ถอนหายใจออกมาทันที

“คงอีกพักนึงเลยกว่าฉันจะไปถึงระดับสีเขียว”

เมื่อลู่หมิงกลับเข้ามาในห้องอันหยาก็กล่าวทักทายเขาทันที

“เป็นยังไงบ้าง เนื้อมอนสเตอร์อร่อยหรือเปล่า ?”

ลู่หมิงพยักหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“อร่อยกว่าเนื้อเกรดพรีเมี่ยมเสียอีก”

“จริงอ่ะ ?”

อันหยาถามกลับมาด้วยสีหน้าไม่เชื่อถือ ลู่หมิงก็ทำได้แต่ยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าไปหาจางเหว่ยที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่พร้อมกับถามไปว่า

“ดูนายไม่ค่อยสบายใจเลยนะ”

จางเหว่ยเงยหน้ามองลู่หมิงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

“แน่นอนสิ โลกที่แสนสงบสุขของฉันเปลี่ยนไปขนาดนี้แล้ว นายดูในข่าวสิมีรายงานการปรากฏตัวขึ้นของมอนสเตอร์ทั่วโลก ไม่ว่าจะในเมืองหรือนอกเมือง”

“ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องระวังตัวทุกฝีก้าวไม่งั้นคงถูกพวกมอนสเตอร์ลากไปกินแน่”

เมื่อพูดจบจางเหว่ยก็ถอนหายใจอีกครั้ง ลู่หมิงก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ทันทีที่จางเหว่ยเห็นลู่หมิงยิ้มออกมาได้อย่างสบายใจแบบนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย

“ทำไมนายยิ้มแบบนั้นล่ะ ?”

“เปล่า ไม่มีอะไร”

ลู่หมิงส่ายหน้า จางเหว่ยจึงถามเขาอีกว่า

“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป ?”

ลู่หมิงทำท่าทางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับจางเหว่ยไปว่า

“ฉันจะอยู่ในเมืองล่ามอนสเตอร์สักพัก จากนั้นก็เดินทางลงใต้”

“ลงใต้ ? ไปทำอะไร ?”

จางเหว่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเขานั้นรู้จักกับลู่หมิงมาตั้งแต่ม.ปลาย เขาจึงรู้ว่าลู่หมิงนั้นเป็นเด็กกำพร้าการที่เขาจะลงใต้ไปค้นหาครอบครัวของตัวเองนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ และสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ลู่หมิงเติบโตมาก็อยู่ในเมืองนี้ จางเหว่ยจึงคิดไม่ออกว่าลู่หมิงจะลงใต้ไปทำไมกัน

ลู่หมิงนั้นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ฉันจะเดินทางไปหาใครบางคนน่ะ”

จางเหว่ยที่เห็นว่าลู่หมิงเลี่ยงจะตอบเขาก็ได้แต่พยักหน้า ก่อนจะหันกลับไปดูทีวีต่อ ลู่หมิงจึงถามกลับจางเหว่ยว่า

“แล้วนายล่ะ จะทำอะไรต่อ ?”

จางเหว่ยได้ยินแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับว่า

“พ่อของฉันติดต่อมาเมื่อคืน บอกให้ฉันเดินทางกลับเมืองหลวงทันทีน่ะแต่ว่านะระยะทางระหว่างเมืองไห่หยวน กับเมืองหลวงค่อนข้างจะไกลเลยแล้วระหว่างทางก็มีพวกมอนสเตอร์อยู่ด้วยฉันคิดว่าการเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างจะลำบาก”

ลู่หมิงได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าออกมาก่อนจะพูดกับจางเหว่ยว่า

“ทำไมนายไม่ใช้รถไฟใต้ดินล่ะ ?”

จางเหว่ยที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับทุบมือตัวเองทันที

“จริงด้วยแหะ รถไฟคงเดินทางในตอนนี้ไม่ได้ แต่รถไฟใต้ดินนั้นไม่น่าจะมีปัญหาอะไรคงสามารถไปถึงเมืองหลวงได้ ขอบใจที่เตือนไม่งั้นฉันคงจะลืมไปแล้ว”

ลู่หมิงได้ยินแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง และหยิบคำภีร์ผู้บ่มเพาะเต๋าออกมา

“ขอดูหน่อยสิว่ามันคุ้มกับหนึ่งแสน BP ที่เสียไปหรือเปล่า”