ระบบใช้จ่ายตอนที่300

บทที่ 300: ลูซิเฟอร์

“อัยยา ครั้งก่อนที่คุณพูดก็บอกฉันถึงการพัฒนาที่ดินสินะ ฉันเลยกะวางแผนที่จะมาที่นี่เพื่อดูงานและอย่างน้อยก็ได้ความคิดคร่าว ๆ ว่าควรวางแผนดูว่าจะทำอะไรต่อน่ะ” ตอนนี้หงต้าหลี่ ท่านนายน้อยสามารถตัดสินใจขั้นสุดท้ายได้อยู่ที่นี่แล้ว อารมณ์ของลี่หยวนชูวก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ทั้งสองเดินไปข้าง ๆ วิศวกรหยาง ลี่หยวนชูวชี้ไปที่แผนที่โดยละเอียดรอบ ๆ พื้นที่และพูดว่า “ปัจจุบันโรงเรียนมีพื้นที่ใหญ่ที่สุด ผมเลือกสถานที่สองสามแห่งเป็นพื้นที่บ้านจัดสรร แต่ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ เราต้องการให้ท่านนายน้อยตัดสินใจก่อนค่อยครับ”

“โอ้ นี่” หงต้าหลี่มองไปที่แผนที่และหลังจากนั้นก็ขอให้คนที่เขาซื้อแล็ปท็อป เอามาให้เขา “ในตอนนี้ยังบอกไม่ได้ว่าควรจะสร้างที่ไหนเช่นกัน ผู้อำนวยการลี่ลองดูพิมพ์เขียวของโรงเรียนนี้ก่อนตัดสินใจ จำเป็นต้องเป็นไปตามรูปแบบโดยรวมของมัน แบบนั้นมันจะไม่ผิดพลาด”

ไม่นานเขาก็เปิดแล็ปท็อป ลี่หยวนชูวตกตะลึงเมื่อเห็นพิมพ์เขียวบนนั้น จากนั้นเขาก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ “โอ้ พระเจ้า รูปแบบการออกแบบนี้ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ! ผมคิดถูกแล้วที่ออกมาจากมณฑลปักกิ่ง! อืม ผมต้องดูให้ดี ควรสร้างอย่างไรให้เหมาะกับรูปแบบนี้…”

จากนั้นผู้หญิงคนนั้นที่หงต้าหลี่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็เดินเข้ามาอย่างระมัดระวังและหลังจากเข้าไปใกล้หงต้าหลี่แล้วก็กระซิบว่า “ขอโทษนะ นี้คือท่านนายน้อยต้าหลี่เหรอคะ?”

หงต้าหลี่หันกลับมาและมองไปที่เธอ เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่คนในพื้นที่ ดูเหมือนเธอจะอายุประมาณ 25 หรือ 26 ปีและผมยาวหยักศกสีทองปลิวไสว หน้าอกของเธอเต็มมาก ขายาวของเธอที่สวมถุงน่องสีดำดูน่าดึงดูดมากเหมือนลูกพีชสุก

เธอสวยมากจริง ๆ แม้แต่ถังมู่ซินที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกว่าถูกปกคลุมออร่าของเธอ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น พวกเขาอาจจะกระโดดไปหาเธอนานแล้ว แต่เมื่อพูดถึง หงต้าหลี่ …มันเกี่ยวอะไร? เธอคนนี้มาทำอะไรที่นี่?

"ใช่" หงต้าหลี่สูดลมหายใจเข้าและหันหน้าไปมองหน้าจอแล็ปท็อปต่อไป "ต้องการอะไร? หากมีอะไรเพียงแค่ถามหาเสี่ยวหยี่ ฉันไม่ว่าง…”

ถังมู่ซินเกือบตาย เพราะเธอกลั้นหัวเราะ ในขณะที่เธอตอนนี้ตัวสั่นอย่างรุนแรงขณะปิดปาก

“เอ่อ…” เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ออก หลังจากตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เธอก็รู้สึกหดหู่และพูดว่า “สวัสดีค่ะ ท่านนายน้อยต้าหลี่ ฉันชื่อแคทเธอรีนมาจากเมริกา ฉันเป็นแฟนตัวคลับของท่าน ฉันขอถามท่านสักสองสามคำถาม ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่น ฉันแค่อยากรู้มากว่าทำไมท่านถึงโดดเด่นมากและทุกสิ่งที่ท่านทำ มันทำให้ท่านได้เงินยังไงเหรอคะ?” เธอพูดภาษาท้องถิ่นของรัฐสวรรค์ หากการปรากฏตัวของเธอถูกมองเฉย ก็อาจทำให้เธอแตกต่างจากคนบ้าน ๆ นิดเดียวแค่นั้น แน่นอนว่าหากเธอได้รับความสนใจมากพอ เธอก็ยังคงมีลักษณะชาวเมริกันอยู่ เช่นการออกเสียงของเธอค่อนข้างแข็ง

ตอนนี้หลายคนรู้ว่าหงต้าหลี่สามารถหาเงินได้เสมอ และนั่นเป็นเงินจำนวนมหาศาล จึงถือเป็นเรื่องปกติที่เธอถามคำถามนี้

หงต้าหลี่เลยไม่คิดมากกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามคำตอบของเขาก็เหมือนกับการตีอะไรสักอย่างในพุ่มไม้ ซึ่งมองไม่เห็น “ฉันไม่ได้หาเงิน ฉันแค่ชอบเล่น หากเธอต้องการถามฉันว่าจะหาเงินยังไง ฉันขอแนะนำให้เธอไปถามหยูซี เธอหาเงินได้ดีกว่าฉัน คนที่ใส่ชุดสีแดงตรงนั้นน่ะ”

“อย่างนั้นเหรอคะ…” แคทเธอรีนหันกลับมาและมองไปที่มู่หยูซีที่กำลังคุยเรื่องต่าง ๆ กับหลิงเสี่ยวหยี่ เธอรีบเดินไปถามว่า “คุณหยูซีหรือเปล่าคะ? สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแคทเธอรีน คุณมีคิดยังไงเกี่ยวกับท่านนายน้อยต้าหลี่ที่สามารถหารายได้จากทุกสิ่งที่เขาทำเหรอคะ?”

"ไม่! ไม่มีทาง!" มู่หยูซีตอบอย่างหนักแน่น “ท่านนายน้อยต้าหลี่ไม่เคยคิดที่จะหาเงินด้วยซ้ำ!”

เธอฟังดูมั่นใจในคำตอบของเธอ ซึ่งทำให้แคทเธอรีนตะลึง “ท่านนายน้อยต้าหลี่ไม่เคยคิดที่จะหาเงินมาก่อน! เป็นไปได้ยังไงกันคะ?”

“มันจะเป็นไปไม่ได้รึไง?” มู่หยูซีหน้ามุ่ย “ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เหมือนกัน หลังจากนั้นฉันก็รู้ว่าฉันคิดผิด แทนที่ต้าหลี่จะขาดทุนจากการลงเงิน แต่กลับได้เงินมากขึ้นเรื่อยๆ” ขณะที่เธอพูด มู่หยูซีมองไปที่แคทเธอรีน "เธออยากลองไหม?"

"ลองเหรอคะ?" แคทเธอรีนถามอย่างสงสัย "ยังไง?"

“ลองมองดูการถลุงเงินของท่านนายน้อยต้าหลี่ดูสิ” มู่หยูซีตอบ

แคทเธอรีนมองไปที่หงต้าหลี่ จากนั้นก็ไปที่มู่หยูซีอีกครั้ง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าเธอค่อนข้างโง่ที่จะถามคำถามโง่ ๆ แบบนี้ ก่อนที่เธอจะมา เธอรู้อยู่แล้วว่าโชคของหงต้าหลี่นั้นดีมาก ...

ดังนั้นหลังจากที่เธอคิดอยู่พักหนึ่ง แคทเธอรีนจึงตัดสินใจรีบไปรายงานหัวหน้าของเธอ เธอแก้ตัวทันทีและหลังจากที่เธอเดินออกมาไกล ๆ เธอก็โทรออก “หัวหน้าค่ะ ท่านนายน้อยต้าหลี่กำลังถลุงเงิน … เอ่อ ใช่ค่ะ ไม่มีอะไรพิเศษ… เขาวางแผนที่จะสร้างโรงเรียนเป็นโรงเรียนที่มีขนาดใหญ่มาก…ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าเขาจะทำอะไร… เอ่อ …” ในตอนแรกเธอกำลังสนทนาอยู่กับหัวหน้าที่อยู่อีกด้านหนึ่งเป็นภาษาอังกฤษ ในตอนแรกน้ำเสียงของเธอยังคงนิ่งมาก แต่ในไม่ช้ามันก็น่าแปลกใจ ลูซิเฟอร์? โอ้ พระเจ้า! แน่ใจจริงเหรอ…ไม่! ฉันต้องคัดค้านเรื่องนี้! ฉันต้องคัดค้าน! ท่านค่ะ เว้นแต่เราจะไม่มีทางเลือก คุณจะปล่อยให้ 'ลูซิเฟอร์' ออกไปไม่ได้! เอ่อ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ”

“แคทเธอรีนคนนี้แปลกชะมัด…” เมื่อมองไปที่ด้านหลังของแคทเธอรีน มู่หยูซีพูดแปลก ๆ ว่า “ฉันรู้สึกว่าเธอมีบางอย่างผิดปกติ”

หลิงเสี่ยวหยี่พยักหน้าและพูดว่า “อืม มันแปลก ถ้าเธอเป็นสายลับ เธอไม่น่าจะเผยตัวตนง่ายขนาดนี้…”

แคทเธอรีนวางสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าอธิบายไม่ถูก เธอตกใจนิด ๆ และทำอะไรไม่ถูก หลังจากนั้นเธอก็กลับมา “ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้ทุกคนต้องรอมานานค่ะ เอ่อ มันเป็นแบบนี้เอง ฉันสนใจเรื่องของท่านนายน้อยต้าหลี่มาก ฉันเป็นนักข่าวจากเบสซิเนสเดลี่เมริกาและฉันต้องการติดตามท่านนายน้อยต้าหลี่ช่วงหนึ่ง เป็นไปได้ไหมคะที่ฉันจะตามนายน้อยไปได้?”

มู่หยูซีและหลิงเสี่ยวหยี่จ้องมองกันและกัน หลิงเสี่ยวหยี่พยักหน้าและพูดว่า “เอ่อ ถ้าจะตามนายน้อยก็เชิญเลยค่ะ”

"ขอบคุณค่ะ"

หลังจากที่แคทเธอรีนไปข้าง ๆ หงต้าหลี่และสังเกตว่าเขาถลุงเงินยังไง แต่หลิงเสี่ยวหยี่ก็ถามมู่หยูซีเบา ๆ ว่า “คุณหยูซีคิดว่าแคทเธอรีนคนนี้อาจเป็นสายลับที่เมริกาส่งมาไหมคะ?”

“ฉันไม่เคยเห็นสายลับโง่ ๆ แบบนี้มาก่อน…” มู่หยูซีถอนหายใจ “แต่ปัญหาคือฉันไม่สามารถบอกจุดประสงค์ของเธอที่มาที่นี่ได้ ถึงเธอจะเป็นสายลับจริง แต่เธอมีประโยชน์อะไรในการเป็นสายลับสังเกตท่านนายน้อยต้าหลี่งั้นเหรอ? ปกติแล้วท่านนายน้อยต้าหลี่ก็ไม่เคยคิดที่จะหาเงินอยู่แล้ว”

“นั่นเป็นเหตุผล” หลิงเสี่ยวหยี่แอบชี้ไปที่แคทเธอรีน “ฉันจะให้เธอติดตามท่านนายน้อย คราวนี้ชาวเมริกันเหล่านั้นคงจะยุ่งสักพักล่ะ”

"คุณใจร้ายมาก" มู่หยูซีแอบหัวเราะ "แต่ความคิดนี้ดี ฉันชอบ!"

…

ในระหว่างนี้ ที่สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ

"หัวหน้าครับ" เจ้าหน้าที่ทหารรายงานต่อหัวหน้า “ท่านนายน้อยโทโยดะ แห่งรัฐจาบันมาถึงเมืองเทียนจิงแล้วครับ ไม่ทราบจุดประสงค์ของการมาของเขา”

“โทโยดะ? ลูกชายคนเดียวของซีอีโอโทโร่โกฮอ บริษัทเคโอโกฮอ ใช่ไหม? เขามาทำอะไรที่นี่?” หัวหน้าแตะคางของเขา “เฝ้าติดตามเขาอย่างใกล้ชิด หากมีอะไรเกิดขึ้น ให้รีบรายงานฉันทันที”

"รับทราบครับ!"

…

เมริกา อาคารหกเหลี่ยม

ในห้องที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษโดยใช้แผ่นตะกั่วเป็นวัตถุประสงค์ในการป้องกันเสียง ชายหนุ่มอายุประมาณ 23 ถึง 24 ปี กำลังนั่งเล่นวิดีโอเกมอยู่ในห้อง

Kacha—

ประตูห้องค่อย ๆ เปิดออก มีคนสองคนสวมหน้ากากกันแก๊สและสวมชุดป้องกันรังสีเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ คนหนึ่งพูดช้า ๆ ว่า “ยินดีด้วย การตัดสินใจล่าสุดของทางการทำให้คุณอาจจะได้รับการปล่อยตัวในไม่ช้า แน่นอนว่าคุณต้องทำบางอย่างเพื่อพวกเรา มิสเตอร์ 'ลูซิเฟอร์'”

ชายหนุ่มที่ชื่อลูซิเฟอร์ไม่แม้แต่จะหันศีรษะไปมอง ในขณะที่เขาจ้องไปที่หน้าจอโทรทัศน์ “จุดประสงค์ของคุณสองคนที่มาที่นี่ คือมีแค่นี้งั้นเหรอ?”

“อา ไม่ ไม่ ไม่ ไม่” เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนกลัว “จุดประสงค์ของเราคือ…ลูซิเฟอร์ เราขอความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยจากคุณได้ไหม?”

“งั้นก็เล่ามา ถ้าฉันจัดการเรื่องให้พวกนายแล้ว จะปล่อยตัวฉันสักพักใช่ไหม? มีแค่นี้ใช่ไหม?” ลูซิเฟอร์พูดอย่างแผ่วเบา “ฉันเบื่อเกมนี้แล้ว หากพวกแกสามารถแนะนำเกมใหม่ ๆ ให้ฉันได้ ฉันจะพิจารณาเป็นพิเศษล่ะกัน”

"มีสิ! มีแน่นอน!“สองคนนั้นพูดอย่างใจจดใจจ่อ”ที่รัฐสวรรค์มีเกมประเภทหนึ่งที่เรียกว่า เกมมังกรยุคทวีป เป็นเกมออนไลน์และกำลังได้รับความนิยมอย่างมาก ฉันเชื่อว่าคุณลูซิเฟอร์จะต้องสนใจเรื่องนี้แน่นอน”

“โอเค เดี๋ยวจะลองดู” ลูซิเฟอร์เปิดคอมพิวเตอร์ที่ด้านข้าง หลังจากที่เขานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เขาก็พูดว่า “ว่าแต่พวกนายต้องการความช่วยเหลืออะไรจากฉัน?”

เมื่อได้ยินคำพูดของลูซิเฟอร์ ทั้งสองคนก็ดีใจขึ้นมานิดนึง หนึ่งในนั้นถามว่า “สำหรับการแข่งม้าในวันพรุ่งนี้ คุณลูซิเฟอร์มีคำแนะนำหรือคิดเห็นยังไงครับ? อัศวินสีเงินจะได้ที่หนึ่งไหม?”

"ไม่รู้สิ" ลูซิเฟอร์ทำหน้ามุ่ย “แต่ฉันเกลียดชื่อนี้”

“แล้วโกลด์เด้นโรสล่ะ?”

“ฉันก็เกลียดเหมือนกัน!”

"ขอบคุณครับ เราจะไม่รบกวนคุณอีกแล้ว!” เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ทั้งสองก็เหลือบมองกันแล้วก็รีบออกไป

…

หลังจากออกจากห้องเก็บเสียงแล้ว ทั้งสองก็ปล่อยลมหายใจยาว ๆ จากนั้นก็ถอดชุดป้องกันรังสีของตนออก หนึ่งในนั้นพูดว่า “โอ้ พระเจ้า ทุกครั้งที่เข้ามาในห้องนี้ ฉันหายใจไม่สะดวกเลย โคตรน่ากลัว! แต่คุณคิดว่าผนังที่มีแผ่นตะกั่วนี้กันเขาได้ไหม? และชุดป้องกันรังสีนี้อีก…”

“ทั้งกำแพงและชุดป้องกันรังสีสามารถทำหน้าที่เพื่อให้มั่นใจทางจิตใจเท่านั้นล่ะ แฮร์ริส แต่…” อีกฝ่ายพูดว่า “ความมั่งคั่งมักจะมีผลลัพธ์ที่อันตรายหวนคืนมาภายหลัง ไม่มีใครเต็มใจที่จะเข้าใกล้ลูซิเฟอร์หรอก ถ้าผู้บังคับบัญชาสัญญากับเราว่า เราจะได้ประโยคหนึ่งหรือสองประโยคจากเขา มันก็ไม่ต่างกับเรากำลังเข้าใกล้ประตูนรกเลย”

แฮร์ริสที่ได้ยินเช่นนั้นก็พูดไปว่า “อืม ใช่ สโนว์ ถ้าอย่างนั้นเราจะไปพนันม้ากันเลยไหม?”

"ได้สิ" สโนว์เหลือบไปทางประตูห้องนั้น “มันเป็นโอกาสที่หายาก หากเราไม่คว้าโอกาสที่จะได้รับเงิน นั่นก็คงสูญเปล่าน่าดู”

…

“คุณสองคนไม่ได้พนันอัศวินเงินจริงเหรอ?” ที่สนามแข่งม้าในขณะที่พนันม้า ผู้รับผิดชอบยืนยันอีกครั้ง “อัศวินเงินได้รับตำแหน่งแชมป์มาแล้ว 3 ครั้ง ในปัจจุบันเขาดังมากเลยนะ! โกลด์เด้นโรสก็ไม่เลวเช่นกัน มีโอกาสที่จะเป็นแชมป์ครั้งนี้มาก!”

“ไม่ ไม่ มันน่าเบื่อเกินไปที่จะเดิมพันม้าเจ้าต่อน่ะ” สโนว์ยิ้มและพูดว่า “เราวางแผนที่จะเดิมพันกับม้ารอง เราขอเดิมพันฟลายอิงสโนว์และวูล์ฟก๊อต ม้าสองตัวนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน”

“ฟลายอิงสโนว์และวูล์ฟก๊อต?” ผู้รับผิดชอบส่ายหัว “พวกมันถูกจัดให้อยู่ในอันดับที่สามและสี่เสมอในทุก ๆ รอบ คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าคุณต้องการลงเดิมพันพวกมัน?”

"ใช่" สโนว์หยิบเหรียญดอลลาร์ออกมาสองกอง "ฉันขอลงพนัน 20,000 เหรียญ"

"ฉันด้วย" แฮร์ริสก็หยิบเหรียญออกมาสองกองเช่นกัน "พนันฟลายยิงและวูล์ฟก๊อต 20,000 เหรียญ"

"ก็ได้!" พนักงานรับเงินของพวกเขาและพึมพำกับตัวเอง "บ้าอะไรเนี้ย พวกนี้โง่หรืออะไรถึงลงพนันกับม้าที่ได้แค่ที่ 3 หรือ 4 หรือว่าพวกนี้มันมีเงินมากเกินไปจนไม่รู้จะใช้จ่ายอะไรแล้วสินะ?"