ระบบใช้จ่ายตอนที่297

บทที่ 297: แกรนซอน

เดิมทีโรงงานให้มูลค่าเพียง 7.2 ล้าน แต่ท่านนายน้อยเสนอสิบล้านสำหรับโรงงานนี้ สถานการณ์แบบนี้ใครไม่ขายก็ถือว่าโง่แล้ว!

เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการทั่วไปไม่ใช่คนโง่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่สามารถบริหารโรงงานใหญ่แบบนี้ได้ เขายอมรับข้อเสนอโดยไม่ลังเล "โอเค! โอเค! ขอบคุณครับท่านนายน้อย!"

หงต้าหลี่โบกมือ “โอเค ไปได้แล้ว ฉันไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก คุณจัดการเอกสารและอื่น ๆ ทั้งหมด จากนั้นก็เอาเงินไปได้เลย”

ผู้จัดการทั่วไปพยักหน้าและโค้งคำนับ “โอเค ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ! ผมจะทำให้เสร็จตอนนี้ ตอนนี้เลย!”

เวลาดี ๆ แบบนี้ไม่เคยรอใคร เราไม่ควรรอช้าเมื่อมีข้อตกลงดี ๆ เทพเจ้าแห่งโชคลาภผู้นี้อาจเปลี่ยนใจได้ทุกเมื่อ!

ผู้จัดการทั่วไปปล่อยให้หลิงเสี่ยวหยี่จัดการการขายให้เสร็จสิ้น หงต้าหลี่นั่งเก้าอี้ทรงสูงและมองออกไปด้านนอกอย่างพอใจ ในความเป็นจริงเขากำลังคิดกับตัวเองว่า.. เมื่อเสร็จจากการถลุงเงินครั้งนี้ ฉันควรจะเปลี่ยนแผนการออกแบบดีไหม? เหมียวน้อยพยายามอย่างเต็มที่ แกจะกลายเป็นแมวธรรมดาได้หรือไม่ นั้นขึ้นอยู่กับการทำงานหนักของแก อย่าทำให้ฉันผิดหวัง!

ไม่นานนัก หลิงเสี่ยวหยี่ก็กลับมาเพียงลำพัง เมื่อเธอเห็นหงต้าหลี่ เธอยิ้มและพูดว่า "ท่านนายน้อยค่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ"

หงต้าหลี่พยักหน้า "โอเค! สั่งพนักงานยุติการผลิตทุกอย่างยกเว้นของเล่นที่มีออเดอร์ค้าง ให้ฉันทำของเล่นที่ฉันต้องการในแบบที่ฉันต้องการก่อน ฉันต้องการรถยนต์บังคับจำลองขนาด 1:1 ที่ควบคุมระยะไกลได้และเครื่องบินจำลองขนาด 2:1 สร้างรถที่ควบคุมระยะไกลสัก 100 คันก่อน ฉันต้องการให้เครื่องบินควบคุมระยะไกลในรูปแบบของจานบิน โอ้ ใช่ ช่วยฉันหาคนออกแบบ ฉันอยากให้ของเล่นเป็นเหมือนในนิยายวิทยาศาสตร์”

ท่านนายน้อยเป็นบ้าไปแล้ว!

ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยจานบินและรถในนิยายวิทยาศาสตร์ที่ควบคุมระยะไกลบนพื้นดินได้จริง พวกมันอาจจะเป็นโมเดลของเล่น แต่ถ้าทำจากเหล็กบริสุทธิ์และติดตั้งแบตเตอรี่ความจุสูง พวกมันจะแยกไม่ออกว่ามาจากรถจริงบนท้องถนน!

ในไม่ช้านักออกแบบของเล่นก็ปรากฏตัวขึ้น หงต้าหลี่งับนิ้วของเขาทันทีที่เห็นเขา “ให้ทิปเงินเขา 10,000!”

นั่นคือค่าความภักดีให้สำหรับผู้ออกแบบ รราวกับได้คะแนนห้าสิบเต็ม โลกนี้มีแต่วัตถุนิยม ไม่มีความเกลียดชังกัน แต่ก็ไม่มีความรักที่ไม่มีเหตุผล หากพูดคุยเพียงอย่างเดียวก็ยากที่จะได้รับความภักดี

อย่างไรก็ตามวิธีการของหงต้าหลี่นั้นเรียบง่ายและโหดร้าย สมมติว่าไม่ได้เป็นศัตรูกันมาก่อน ไม่มีใครจะบอกว่าไม่เอาเงิน

ทำไมคนอื่นถึงบอกว่าเงินทำให้โลกเปลี่ยนไป? นักออกแบบของเล่นคนนี้ก็ไม่ต่างกัน เขาได้รับเงินรางวัลกว่าหมื่นหยวนตั้งแต่การพบกันครั้งแรก “ขอบคุณครับ ขอบคุณพระเจ้า! บอกผมมาได้เลยว่าท่านนายน้อยอยากได้อะไรบ้าง ถ้าผมทำได้ ผมสาบานว่าผมจะทำให้ท่านพอใจ!”

หงต้าหลี่ยิ้มและพูดว่า "จริง ๆ แล้ว มันไม่มีอะไรมากหรอก คุณต้องวางแผนออกแบบดี ๆ ออกแบบรถยนต์และเครื่องบินที่ควบคุมระยะไกลได้ใช่ไหม? ให้ฉันดูหน่อย ถ้าคุณมีแบบ ฉันคิดว่าคุณควรมีการออกแบบที่บันทึกไว้หลังจากทำงานในสายนี้มานาน?”

นักออกแบบพูดอย่างถ่อมตัวว่า “ใช่ครับ มีแน่นอน! เนื่องจากท่านนายน้อยถาม แม้ว่าจะไม่มี ผมก็จะทำให้มี ท่านนายน้อยกรุณารอสักครู่ครับ ผมจะไปเอาแบบแปลนให้ดูตอนนี้ ฉันจะรีบกลับมา!”

ในขณะที่ทุกคนมองด้วยความตกตะลึง นักออกแบบก็รีบออกไปราวกับว่าเขากำลังวิ่งระยะทางร้อยเมตร ภายในเวลาสองนาที เขาก็กลับมาพร้อมแล็ปท็อป ท่านนายน้อยโปรดดูครับ“ในขณะที่เขาพูด เขาค้นหาในแล็ปท็อป”ทั้งหมดนี้ผมเป็นคนออกแบบ ดูได้เลยครับ ว่ามีอันไหนที่ท่านชอบ หากมีอันที่คล้าย ๆ กัน ผมสามารถแก้ไขการออกแบบได้ตามความต้องการของท่านได้เลย!”

เพื่อนคนนี้รู้วิธีเอาอกเอาใจท่านนาย้อนมาก!

หงต้าหลี่เริ่มค้นหางานออกแบบอย่างมีความสุข “ใช่ ไม่เลว ดีจริง ๆ แบบแปลนทั้งหมดเป็นงานออกแบบที่ได้รับแรงบันดาลใจจากนิยายวิทยาศาสตร์! ฉันชอบหมดเลย…เฮ้ อันนี้ดี!” หงต้าหลี่ชี้ไปที่รถแข่งสีเทาและถามว่า “รถคันนี้ดูเท่จริง ๆ มันเรียกว่าอะไร? ดูที่สีเหล็กตัวรถสิ มีแม้กระทั่งพระอาทิตย์ทรงกลดที่ด้านหน้า สวย รูปร่างมันสวยมาก!”

รถที่เขากำลังชี้ไปนั้นมีร่างกายที่ดูคล่องแคล่วรวดเร็ว ด้านหน้าของรถทำจากชิ้นส่วนขนาดใหญ่สองสามส่วนที่เชื่อมต่อเข้าด้วยกันอย่างแนบเนียน ตรงกลางเป็นดวงอาทิตย์สีทองขนาดใหญ่ รถทั้งคันเป็นสีเทาอมฟ้า ส่วนท้ายของรถมียางที่มีการออกแบบที่เหมือนเปลวไฟ โดยรวมแล้วรถดูเหมือนหุ่นยนต์สุด ๆ!

บนโลกก่อนหน้าของเขา ต้าหลี่รักหุ่นยนต์ เขาไม่สามารถละสายตาจากสิ่งนี้ได้

นักออกแบบพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “นี่เป็นการออกแบบใหม่ล่าสุดของผมครับ ผมเรียกมันว่าแกรนซอน รถทั้งคันประกอบด้วยส่วนต่าง ๆ คล้ายกับหุ่นยนต์ที่รวมอยู่ในการออกแบบนี้ มันเป็นเรื่องดีมาก!”

หงต้าหลี่ร้องออกมาด้วยความพึงพอใจ “โอ้ แค่อันนี้อันเดียวก็ดีมาก ให้รางวัลเขา 10,000!”

เสียงสะอื้นของนักออกแบบแทบจะหลุดออกมา เขาเคยพบกับคนรวยมาก่อน แต่นี่เป็นคนแรกที่เขาได้พบครั้งแรกและให้ทิปเงินสองหมื่นหยวนกับเขา เขาอาจจะเป็นคนเดียวในโลกนี้!

หลังจากให้รางวัลชายคนนั้นแล้ว หงต้าหลี่ก็หัวเราะและถามว่า “ใช่แล้ว รถคันนี้มีกี่ที่นั่ง?”

“ในตอนนี้น่าจะมีสองที่นั่งครับ” นักออกแบบพูดเสริมอย่างรวดเร็ว “แต่ถ้าท่านนายน้อยอยากได้ที่นั่งมากกว่านี้ ผมก็สามารถแก้ไขให้ได้!”

ในฐานะที่เป็นอาเสี่ยอัจฉริยะ มันเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อที่หงต้าหลี่จะขับรถเอง “เปลี่ยนเลย! เอาแบบนั่งได้ 6 ที่! ทำให้มันยาวขึ้น! ทำให้มันกว้างขึ้น!”

นักออกแบบถามอย่างสงสัย “เอ่อ… ท่านนายน้อยครับ ผมเปลี่ยนให้ได้ แต่มันเป็นแค่รถของเล่น มันสำคัญที่จะต้องมี 6 ที่นั่งหรือ 2 ที่นั่งด้วยเหรอครับ?”

หงต้าหลี่ตอบอย่างสงสัยว่า “มันจะไม่แตกต่างได้ยังไง! ฉันต้องการโมเดลขนาด 1:1! แน่นอนว่ามันต้องใหญ่กว่านี้! ถ้านั่งได้แค่สองคน หลังจากจัดสรรที่นั่งให้ลุงวังคนขับแล้ว ฉัน,ซินซิน,เนียนเหว่ยและเสี่ยวหยี่ จะนั่งที่ไหน?”

นักออกแบบถึงกับผงะ “ขนาดรถจำลอง 1:1? ท่านนายน้อยครับ ผมออกแบบสิ่งนี้เป็นของเล่นไม่ใช่รถจริง ยังไม่มีการทดสอบความน่าเชื่อถือของชิ้นส่วนที่เคลื่อนไหวและความทนทานของตัวรถ ท่านกำลังคิดว่าจะ…ขับมันได้?”

หงต้าหลี่ลูบคางของเขา “คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนั้น ใช่ คุณต้องรับผิดชอบในการออกแบบภายนอก โอ้ ฉันมีรถคันนั้น รถแองเจิ้ลเพลย์ คุณต้องติดตามการวัดผล”

“รถ…โซแองเจิ้ล!!” เสียงสะอื้นของนักออกแบบแทบจะหลุดออกมา “ท่านนายน้อยครับ นั่นคือรถคันละสี่ล้านหยวน…”

หงต้าหลี่แยกเขี้ยวฟันด้วยความโกรธ “ทำไมคุณถึงต้องพูดให้มันยืดยาว? คืนเงินให้ฉัน ถ้าคุณจะไม่ทำ!”

เขาจะคืนเงินที่มีอยู่ในมือได้ยังไง? ผู้ออกแบบไม่ลังเลใจ "ได้ครับ  ผมจะเปลี่ยนมันเลย! ผมจะกลับไปเปลี่ยนตอนนี้ ผมจะดูรายละเอียดของรถโซแองเจิ้ล!”

หงต้าหลี่พูดด้วยความพึงพอใจ “นั่นคือ…นั่นคือทั้งหมดของรถแล้วใช่ไหม? แล้วโมเดลเครื่องบินล่ะ? คุณมีแบบแปลนหรือเปล่า?”

นักออกแบบเปิดโฟลเดอร์อื่น “มีสิครับ ผมมีทุกอย่าง! นี่คือรูปแบบของโมเดลเครื่องบินทั้งหมด!”

การออกแบบทั้งหมดของนักออกแบบนั้นเหมือนกับโมเดลเครื่องจักรในนิยายวิทยาศาสตร์มาก เห็นได้ชัดว่าเขาชอบนิยายวิทยาศาสตร์ เขามีการออกแบบที่เหมือนจริงล้ำยุค,ทันสมัย,ประวัติศาสตร์และแปลกประหลาด!

“นี่” หงต้าหลี่ชี้ไปที่โมเดลเครื่องบินที่ดูเหมือนยานอวกาศของมนุษย์ต่างดาว "แล้วแบบนี่ล่ะ? สิ่งนี้จะสามารถบินได้หรือเปล่า ถ้าเราสร้างมันขึ้นมา?”

เมื่อมองไปที่โมเดล หงต้าหลี่ก็มองไปที่นักออกแบบ เขาส่ายหัว “โมเดลนี้บินไม่ได้ มันเป็นแบบจำลอง มันดูดีหลังจากประกอบเข้าด้วยกัน แต่ด้วยโครงสร้างและรูปลักษณ์โดยรวมแล้ว มันไม่สามารถบินได้แน่นอนครับ”

เขาพลิกดูการออกแบบสองสามแบบและมาถึงแบบที่มีปีกคล้ายกับเครื่องบินรบขนาดเล็กหรือเครื่องบินโดยสาร “ถ้าขนาดไม่ใหญ่เกินไป มันจะบินได้ ถ้ามันมีใบพัด มันจะบินได้ ถ้ามันมีน้ำหนักเบาพอ”

หลังจากฟังสิ่งที่นักออกแบบพูด หงต้าหลี่ก็ได้แต่พยักหน้า "ในกรณีนี้..."

เครื่องบินแตกต่างจากรถยนต์

รถยนต์ต้องใช้เพียงแบตเตอรี่สตาร์ทและน้ำมัน ภายนอกไม่ได้มีความสำคัญมากนัก ตราบใดที่มันไม่แปลกเกินไปก็ควรจะวิ่งได้ดี

เครื่องบิน มันแตกต่างกัน มีหลายปัจจัยที่ต้องพิจารณาเมื่อสร้างเครื่องบิน น้ำหนักของตัวถังหลัก ปลอกภายนอก แหล่งที่มาของพลังงานและวิธีการขึ้นบิน ทุกอย่างต้องแม่นยำไม่เช่นนั้นเครื่องบินจะบินไม่ถูกต้อง

นั่นคือเหตุผลที่หงต้าหลี่ไม่ตัดสินใจในครั้งนี้ แต่เขาถามนักออกแบบว่า “ถ้านายจะเลือกสิ่งที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการสร้างโมเดลที่ควบคุมระยะไกล นายก็จะต้องทำให้บินได้!”

หลังจากได้ยินสิ่งที่หงต้าหลี่พูด นักออกแบบก็พบรูปแบบที่เหมาะสมทันที "ถ้างั้นก็ต้องอันนี้ครับ!" ในนิยายวิทยาศาสตร์ สีขาวและสีเงินได้รับแรงบันดาลใจที่จะใช้ในงานโมเดล เครื่องบินที่มีปีกทั้งสี่ข้าง ทั้งสองข้างที่ดูเหมือนตัวด้วงญี่ปุ่น “โมเดลนี้ออกแบบมาเป็นพิเศษให้ฉันโดยเฉพาะ หลัก ๆ คือใช้พลาสติกเกรดคุณภาพสูงและมีน้ำหนักเบา มีใบมีดหมุนอยู่ด้านบนและออกแบบที่ค่อนข้างคล่องตัว ถ้าเราทำให้มันมีพลังเพียงพอ มันก็จะบินได้โดยไม่มีปัญหา”

หงต้าหลี่ลูบคางของเขา “เฮลิคอปเตอร์สินะ…เอาล่ะ งั้นเอาแบบนี้ล่ะ”

"ได้เลยครับ!" นักออกแบบได้คัดลอกพิมพ์เขียวของการออกแบบทั้งสองแบบและพูดว่า “ผมจะขอให้ทีมผู้ผลิตเริ่มทำงานทั้งสองโมเดลนี้ เพื่อให้ท่านนายน้อยได้ดู”

หงต้าหลี่พยักหน้า "โอเค ตามนั้น ฉันจะรอข่าวดีของคุณหลังจากนี้"

เขาลูบคางขณะพูดกับตัวเอง “โมเดลทั้งสองนี้ต้องสร้างขึ้นแบบขนาดใหญ่ รถควรมีขนาด 1:1 และเครื่องบินมีขนาด 2:1 แค่นั้นก็เล่นได้สมใจฉันแล้ว!”

นักออกแบบถามอย่างระมัดระวังว่า “เอ่อ… ท่านนายน้อยครับ ขนาดเครื่องบิน 2:1 อาจจะใหญ่ไปหน่อย ท่านคิดว่ามันควรจะเล็กกว่านี้หน่อยไหม?”

"เล็กลงเหรอ?" หงต้าหลี่กำลังคิด ดูเหมือนว่าจะไม่มีจุดใดที่ทำให้โมเดลเครื่องบินใหญ่เกินไป เขาสามารถทำให้มันเล็กลง อย่างน้อยก็สามารถใช้เอาไว้สำรวจถ้ำหรืออะไรก็ได้ ลุงหัวหน้าบอกว่ายังมีถ้ำที่ยังไม่ได้สำรวจ? ถ้าเขาทำให้เครื่องบินบังคับเล็กลงและเพิ่มขีดความสามารถของมันด้วยทักษะการประกอบใหม่ของเขาให้ติดกล้องไว้ ... เฮ้ ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี!

เมื่อคิดไปไกลแล้ว หงต้าหลี่จึงพูดอย่างแน่วแน่ว่า “อย่าทำให้มันเล็กลงนะ! จริงสิ สร้างโมเดลรถยนต์หนึ่งร้อยชิ้นและเครื่องบินห้าร้อยชิ้น ไม่ว่าจะใช้เงินเท่าไหร่ก็ไม่ต้องสน ไปเอาเงินกับเสี่ยวยี่ได้เลย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น แล็ปท็อปที่อยู่ในมือของนักออกแบบก็หล่นลงพื้นทันที ... เพราะไอ้ที่เขาได้ยินมันเหมือนกับเป็นเสียงเรียกหาจากสวรรค์!