ตอนที่ 4 ทำไมแค่ออกข้างนอกก็เจอโจรซะแล้ว
หลังจากลำแสงหายไป ผมก็มาถึงที่โล่งที่ค่อนข้างกว้างขวางแห่งหนึ่ง
รอบด้านมีเพียงเมืองแห่งเดียวที่มีแสงสว่าง แสงจันทร์สาดส่องลงมาจากด้านบน
“ที่นี่ที่ไหน?”
กระดานลอยได้แผ่นหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าของผม ด้านบนมีข้อความน่าประหลาดแสดงอยู่
การสร้างตัวตนเสร็จสิ้น
หลินฟีล เพศชาย อายุสิบเจ็ด พลเมืองอาณาจักรเชอร์ฟา ไม่มีที่อยู่ ไม่มีอาชีพ
ไอเทมที่ได้รับ: บัตรตัวตน
เพราะคุณไม่ได้เลือกอาชีพ การมอบอาวุธจึงล้มเหลว ระบบจะเปลี่ยนเป็นแหวนมิติให้อัตโนมัติ
ไอเทมที่ได้รับ: แหวนมิติ
ค่าข้อมูล: ผู้ไร้อาชีพเลเวล 7 ไม่เคยฝึกเวทย์ ไม่เคยฝึกการต่อสู้ ต้องการอีก 123/6400 เพื่ออัพเลเวล
ฉายา: คนดี ไม่ระมัดระวัง แพะรับบาป
ค่าประสบการณ์แพะรับบาปสูงสุด 0/1000
นอกจากบรรทัดสุดท้าย อย่างอื่นก็ดูค่อนข้างดี
ถึงแม้บาดเจ็บเพิ่มก็ยังพอรับได้
แล้วค่าประสบการณ์แพะรับบาปสูงสุดคืออะไร?
ผมกดที่ปุ่มด้านบน หน้าต่างหนึ่งก็เด้งออกมา
ค่าที่เปลี่ยนเป็นค่าความชั่วร้ายจะถูกสกัดกั้น ให้กลายเป็นค่าประสบการณ์ มากสุดครั้งละ 1,000 หน่วย อย่างเช่น การทำลายบ้านเรือนเพิ่มค่าความชั่วร้าย 300 หน่วย สามารถเปลี่ยนให้เป็นค่าประสบการณ์ได้ แต่ถ้าฆ่าคนก็จะปรากฏค่าความชั่วร้าย 3,000 หน่วย และกลายเป็นค่าความชั่วร้ายได้จริง
อย่างนี้นี่เอง หรือก็คือโล่ของค่าความชั่วร้าย...
ค่าความชั่วร้ายในการฆ่าคนช่างสูงจริงๆ…โลกใบนี้ใช้อะไรมาคำนวณกันแน่ ยิ่งไปกว่านั้นระบบนี้ดูเหมือนจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่อย่างชัดเจนมาก อยากโกงก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลย...
อีกทั้งยังรู้สึกเหมือนถูกคนจับตามองตลอดเวลา ความรู้สึกแบบนี้น่าอึดอัดจริงๆ
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็รับประกันความยุติธรรมได้อย่างแน่นอน
ผมมองรอบด้านอยู่ชั่วครู่แล้วสวมแหวน
หลังจากแหวนสว่างวูบวาบ ก็กลายเป็นรอยสักล้อมรอบมือของผม น่าสนใจจริงๆ แบบนี้คนอื่นก็คงขโมยไปไม่ได้แล้วสิ
ใส่บัตรตัวตนเข้าไป แตะอีกครั้งเหรียญทองหนึ่งเหรียญก็ปรากฏขึ้นบนมือผม
สะดวกจัง!
โลกแห่งนี้เป็นสถานที่ที่แยกตัวเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์ การกระทำของคุณจะเปลี่ยนแปลงพัฒนาการของโลกทั้งใบ โปรดทราบ ระบบแนะนำปิดตัวแล้ว ระบบอธิบายยังคงทำงานอยู่
หลังจากพูดจบ กระดานข้อความก็หายไปทันที
นี่กำลังบอกฉันว่ามันจะไม่มองดูผมต่อแล้วใช่ไหม? หรือระบบของโลกใบนี้ได้ยินคำพูดของฉันจริง...
ช่างเถอะ ไว้ค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้มาคิดเรื่องที่จะทำต่อไปก่อน
ยังไงตอนนี้ก็มืดแล้ว ปกติแล้วโลก RPG ไม่ได้แบ่งแยกกลางวันกลางคืน แต่ดูเหมือนโลกนี้จะไม่เหมือนกัน
มองดูรอบด้าน มองเห็นกระดานแผ่นหนึ่งที่ชานลานจัตุรัส
เมื่อเดินเข้าไปดู ด้านบนแปะเต็มไปด้วยแผนที่และข่าวสารต่างๆ นานา
หยิบแผนที่มาหนึ่งแผ่น ภาพและตัวหนังสือด้านบนก็ขยายใหญ่ในพริบตา จากนั้นก็กลายเป็นแผ่นที่เล็กๆ ที่มุมขวาบน
สะดวกจริงๆ...
จากนั้นจึงเพ่งมองข่าวสารบนกระดาน
“จัดการมอนสเตอร์รอบหมู่บ้าน ตามหาไอเทมที่สูญหาย คุ้มกันคน อืม...มีเวลาจำกัดด้วย แปลว่ารับเควสต์พวกนั้นทั้งหมด แล้วทำทีละอันไม่ได้งั้นเหรอ? ด้านบนก็บอกไว้แค่ได้รับรางวัลเป็นเงิน ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย...ทั้งที่ผลประโยชน์ที่มากที่สุดของการทำเควสต์คือได้รับค่าประสบการณ์แท้ๆ...”
ทว่า ตอนนี้นอกจากใช้มีดสั้นที่ดรอปจากการสู้กับมอนสเตอร์ก่อนหน้าแล้ว ก็ไม่มีวิธีโจมตีอื่นเลย ถ้าพบเจอศัตรูที่แข็งแกร่งคงเกิดปัญหาแน่
ก่อนอื่นคืออาชีพ เลือกอาชีพได้จากที่ไหนกัน? แล้วก็สกิล ตอนเห็นอาร์ย่าใช้แล้วอิจฉาจริงๆ
แต่เวลานี้ ถ้าเป็นไปตามหลักการก็คงไม่มีใครอยู่ใช่ไหม?
ผมเดินไปทางแสงไฟอย่างช้าๆ สังเกตฉากรอบด้านอย่างตั้งใจตลอดทาง
อายุของสถาปัตยกรรมดูเหมือนจะเก่ากว่าที่ผมคิด บางทีคงเป็นสิ่งปลูกสร้างตะวันตกในยุคกลางของศตวรรษที่สิบเจ็ด
โลกทัศน์คงตั้งเป็นโลกตะวันตกใช่ไหม? ชื่อผมดูไม่มีปัญหา เสื้อผ้าก็ให้มาตั้งแต่แรก ไม่เป็นปัญหาเหมือนกัน ไม่สิ ถ้าเนื้อผ้าดีกว่านี้ก็คงสบายขึ้นหน่อย
เมื่อเดินเข้าไปจึงพบว่าที่นั่นคือโรงแรม และยังได้ยินเสียงเบาๆ ดังมาจากข้างใน
ทันทีที่ผมผลักประตูเข้าไป ก็ตกตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นข้างใน
คนสวมชุดสีดำคนหนึ่งกำลังอุ้มชายชรา และคนชุดสีดำอีกสองคนก็กำลังมัดคนที่เหลือ
มองยังไงมันก็คือการปล้น... NPC ปล้น NPC ช่างมีรสนิยมที่แย่จริงๆ
ทว่า...
“ขอโทษครับ ผมมาผิดที่”
ผมไม่ลังเลที่จะหมุนตัวเดินออกไป
“ไปตายซะ!”
อีกฝ่ายโยนคนในมือ ร่างของคนคนนั้นพุ่งเข้ามาทางผมทันที ในขณะเดียวกัน ชื่อของอีกฝ่ายก็กลายเป็นสีแดงเข้ม!
ผมรีบหมุนตัว คมมีดก็วาดผ่านตรงหน้าผม ตกใจแทบตาย! การโจมตีนี้!
“พวกแกเป็นใคร! ฆ่าคนมั่วๆ ได้ยังไง!”
“พูดมากไปก็เปล่าประโยชน์!”
ดาบของอีกฝ่ายกะพริบ กลายเป็นแสงหลายเส้นพุ่งมาทางผม
หลังจากถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ก็หลบเลี่ยงการโจมตีได้สองสามครั้ง แต่การโจมตีของอีกฝ่ายมีมากเกินไป การโจมตีที่เหลือจึงปะทะเข้าที่แผ่นอกของผมทั้งหมด
ความเจ็บปวดแปลบขึ้นมา ถึงแม้ไม่รู้ว่าความรู้สึกในการถูกดาบฟันเป็นยังไง แต่ความรู้สึกนี้ช่างเจ็บปวดจริงๆ !
“เอ๊ะ?”
อีกฝ่ายส่งเสียงอุทานอย่างประหลาดใจ ใช้สายตาเหลือเชื่อมองผม
ผมกำลังงุนงงว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ ทว่า เมื่อเห็นแผ่นอกของตัวเองผมก็เข้าใจ
มันไม่มีคราบเลือด!
ผมมอง HP ของตัวเอง มันแสดงว่า 689/700
หืม? ได้รับการโจมตีแค่ 11 หน่วย?
มันเจ็บชัดๆ? ทำไมถึงได้รับการบาดเจ็บแค่นี้เอง?
หรือว่าอีกฝ่าย...เป็นผัก?
ผมเงยหน้ามองอีกฝ่าย ทางซ้ายของชื่อเหนือศีรษะพวกเขามีเลข 4
เลเวล 4? ถ้าเขาเหมือนกับผม พลังโจมตีคงมีแค่ 80 รวมกับดาบด้วยแล้วก็คงแค่ 100 กว่าหน่วย
ความว่องไวก็คือ 80 แต่ความเร็วในการโจมตีแทบจะใกล้เคียงกับผม งั้นแปลว่าอีกฝ่ายคงสวมอุปกรณ์เพิ่มความว่องไว 500 หน่วย?
แล้วทำไมพลังโจมตีของอาวุธถึงย่ำแย่ขนาดนี้?
“ฮ่าๆ ขอบคุณที่ต้อนรับ”
แค่ออกหมัดเทพเจ้าดาวเหนือโจมตีเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ทั้งตัวของอีกฝ่ายก็ปลิวออกไปทันที
เลเวล 7 ในสภาพที่ไม่มีอุปกรณ์ก็มีพลังโจมตี 640 ไอ้หมอนี่ก็ต้อง...
ผมมองเห็น HP ของเขาว่างเปล่าทันที จากนั้นเขาก็ตกลงบนพื้น
จัดการด้วยหมัดเดียว ค่าประสบการณ์ 600 เงิน 40 ได้รับอาวุธของอีกฝ่าย ดาบคุณภาพต่ำ แหวนวายุ มีดสั้นอาบยาพิษ
เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นปรปักษ์ถึงชีวิต การโจมตีของคุณไม่สะสมค่าความชั่วร้าย
ได้รับค่าการป้องกันโดยชอบธรรม 20 หน่วย
ได้รับฉายา ‘วันฮิทคิล’(one hit kill)1 เลเวลสะสมเลเวล 1 ต้องการอีก 1/10 เพื่ออัพเกรด หลังจากวันฮิทคิล พลังการโจมตีครั้งต่อไปจะเพิ่ม 10%
นี่มันช่าง...น่าสนใจจริงๆ
สองคนที่เหลือสบตากัน จากนั้นก็มองผม แล้วหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมเดินเข้าไปในโรงแรม หลังจากแก้มัดให้คนเหล่านั้น ก็ช่วยประคองผู้จัดการโรงแรมขึ้นมาจากพื้น
“ขอโทษที่มารบกวนดึกดื่นแบบนี้ ยังมีห้องพักอยู่ไหม?”
ได้รับฉายาผู้พิทักษ์ เลเวลขึ้นอยู่กับจำนวนคนที่ช่วยเหลือ 4/10 เพื่ออัพเกรด พลังป้องกันเพิ่มขึ้น 10% เมื่อเข้าสู่สภาวะผู้พิทักษ์
ทำไมถึงรู้สึกว่าฉายานี้ดูเหมือนระบบความสำเร็จในเกมเลย...ช่างเถอะ อย่าไปสนใจดีกว่า
“นี่...มี มี คือว่า ห้องที่ดีที่สุดอยูชั้นบน อ่า รอเดี๋ยวครับ คือ...”
อีกฝ่ายมองดูคนหลายคนที่เพิ่งถูกผมช่วยเหลืออย่างค่อนข้างเป็นกังวล
“ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก ยังไงเขาก็เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือเรา เรื่องนี้พวกเราต้อง...”
“ไม่ต้องหรอก ผมแค่ขอห้องสักห้องก็พอแล้ว”
ผมพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เขาช่าง...”
หลายคนที่ถูกช่วยเหลือดูยินดีต่อคำตอบของผม ดูจากความเอาใจใส่และฉายาของพวกเขา ผมก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายคงเป็นคนประเภทชนชั้นสูง และใส่ใจต่อเรื่องสถานะเป็นอย่างมาก
เคานต์2 คลอส วู้ด
ไวส์เคานต์3 เอส วู้ด
อัศวินญาริน วู้ด
ญารินเป็นเด็กสาว เลเวล 3 กลายเป็นอัศวินได้ยังไงกันนะ…น่าแปลก...ทำไมเลเวลของคนพวกนี้ถึงต่ำขนาดนี้
ทว่า เลเวลของคนหนึ่งในนั้นกลับทำให้ผมคาดไม่ถึง
แม้ชายวัยกลางคนที่ชื่อว่าคลอสจะดูเป็นแค่ชนชั้นสูงทั่วๆ ไป แต่เขากลับมีเลเวลถึงเลเวล 12
คนแบบนี้…ทำไมถึงถูก...
ยิ่งกว่านั้น HP ของเขาก็ดูอยู่ในสภาพปกติ หรือแปลว่าถ้าเมื่อครู่ถ้าเขาแค่ลงมือ สามคนนั้นก็คง...ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเลย ถ้ามีปัญหาพรุ่งนี้ค่อยว่ากันดีกว่า
“ขอตัวก่อนครับ”
พูดแบบนี้ ผมก็รับกุญแจจากผู้จัดการ แล้วเดินไปที่บันได
“คือว่า...ห้องของท่านอยู่ชั้นหนึ่ง”
ขณะนี้ผู้จัดการจึงพูดขึ้น
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ ขอโทษที”
ผมหัวเราะลั่นพร้อมกับสาวเท้ายาวไปที่ห้องของตัวเอง พอเข้าไปก็รีบล็อคประตูห้อง
จริงๆ เลย ดันมาขายหน้าตอนหลังซะได้...
1 หมายถึงการออกการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ศัตรูตาย
2 บรรดาศักดิ์ของขุนนางที่ใช้กันในยุโรป เทียบได้กับตำแหน่งพระยา
3 บรรดาศักดิ์ของขุนนางที่ใช้กันในยุโรป ในอดีตมักเป็นผู้ช่วยของเคานต์
