ตอนที่ 30 ถ่ายทำเสร็จ

ในที่สุดปีศาจที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเบลล์ เบลล์วางมือเรียวลงบนไหล่แกร่งของปีศาจ ขณะที่น้ำตายังคงไหลออกมาจากดวงตาของนาง

ปีศาจใช้พลังสุดท้ายของเขายกกรงเล็บอันแหลมคมของมันขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากมุมหางตาของเบลล์เบา ๆ ก่อนที่เขาจะหลับตา จากโลกนี้ไปตลอดกาล เบลล์ทรุดตัวลงบนหน้าอกของเขาและร้องไห้ออกมา

กล้องแพลนออกไป ฉายขึ้นไปบนปราสาททั้งหลัง แสงตะวันปรากฏขึ้นที่ภูเขาห่างไกล ส่องมาที่ปราสาทจากนั้นภาพยนตร์ก็จบลง

"คัต!จบ!”

โจชัวปีนขึ้นจากหน้าผาข้างปราสาทในฐานะผู้กำกับ ในฉากนั้น ซีนาร์ทซึ่งรับบทเป็นปีศาจได้ออกแรงเพียงเล็กน้อย  โยน "แกสตัน" ลงจากหน้าผา

โจชัวถึงกับลงทุนถ่ายภาพระยะใกล้ตอนที่เขาตกลงจากหน้าผา

เมื่อปีศาจอันเดธได้ยินเสียง“คัต!” ของโจชัว พวกมันก็ลืมตาและลุกขึ้นทันทีเพื่อกำจัดคราบเลือดบนร่างกาย

เลือดได้รับอภินันทนาการจากดยุคแห่งกระดูก เลือดที่ไหลภายในปีศาจบาปนั้นแตกต่างจากของมนุษย์มาก

อินอร์เช็ดน้ำตาจากมุมตาของเขา ปัดฝุ่นที่กระโปรงก่อนที่เขาจะมองไปที่โจชัว

“ขอแสดงความยินดีกับการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องแรกของโลกที่สมบูรณ์แบบที่สุด”

โจชัวรับภาพที่บันทึกไว้จากแบนชีทั้งสิบสองตัว และสิ่งที่เหลือก็คือโจชัวตัดต่อภาพยนตร์ ใส่ฉากเปิดตลอดจนเครดิตตอนจบ จากนั้น“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ก็จะเสร็จสมบูรณ์

“ฝ่าบาท ท่านมีคำสั่งอะไรอีกหรือไม่?”

ซีนาร์ทไม่มีทางตระหนักได้ว่าสิ่งยิ่งใหญ่ที่เขาทำสำเร็จนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด เขาแค่ทำตามคำสั่งของโจชัวเท่านั้น

“ไม่มีอะไรแล้วซีนาร์ท เจ้ากลับไปที่ปราสาทและซ่อนตัว ระวังอย่าให้มนุษย์เห็น” โจชัวกล่าว

“ตามที่ท่านบัญชา”

ปีศาจบาปกลับไปที่ปราสาท และตอนนี้เหลือเพียงโจชัวกับอินอร์

ดูเหมือนว่าอินอร์จะไม่รู้สึกดีใจเลยที่หนังจบ มือของเขาขยุ้มชายกระโปรง ราวกับมีบางอย่างในใจที่เขาไม่กล้าบอกโจชัว

“อินอร์ มากับข้า”

โจชัวสามารถบอกได้ว่าซัคคิวบัสกำลังคิดอะไรอยู่ และไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากสั่งเขาให้เดินตามไปอีกด้านของปราสาท

อินอร์เดินตามโจชัวอย่างใจจดใจจ่อ…เขามีความคิดที่ขัดแย้งกันมากมายในใจ โจชัวได้พาเขามาที่ประตูปราสาท

ในขณะที่โจชัวผลักประตูให้เปิดออก ชาวบ้านที่อยู่ข้างนอกก็เห็นเบลล์ของพวกเขายืนอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัย และทุกคนก็ส่งเสียงเชียร์

“เบลล์…เจ้าโอเคไหม?” เมลิน่ามองเบลล์ที่ยืนอยู่ข้างๆ“แกสตัน” อย่างตื่นเต้น นางอยากจะก้าวเข้าไปกอดนาง

อย่างไรก็ตาม อินอร์กลับก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัว เพราะเขาไม่ใช่เบลล์เด็กผู้หญิงที่เป็นที่รักของชาวบ้านกับแม่บุญธรรมที่ดูแลนางอีกต่อไป

เรื่องราวที่สวยงามเพิ่งจบลง ตอนนี้เขาคืออินอร์ซึ่งเป็นซัคคิวบัสผู้ต่ำต้อย ... เหตุผลเดียวที่อินอร์รอดชีวิตในท่อระบายน้ำของอาณาจักรปีศาจก็คือเขารู้ที่ของตัวเอง เขารู้ว่าอะไรเป็นของเขาและอะไรไม่ใช่

แต่โจชัวจับมือเขาและผลักเขาเบา ๆ

“มาดามคงเป็นห่วงเจ้ามากแน่ ๆ ไปเถอะ”

“แต่ฝ่าบาท…ข้า - ข้าไม่ -” อินอร์กำลังจะบอกความคิดของนางก่อนที่โจชัวจะขัดจังหวะนาง

“จริงอยู่ที่เจ้าไม่ใช่เบลล์ เจ้าคืออินอร์ ดังนั้นเจ้าสามารถบอกชื่อจริงของเจ้ากับนางได้ แน่นอนเจ้าสามารถเก็บข้อมูลส่วนตัวของเจ้าไว้เป็นความลับ”

“นางจะไม่มีวันยอมรับ…”

อินอร์ส่ายหัว ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

โจชัวรู้ดีว่าความรักของเมลิน่าที่มีต่ออินอร์นั้นมากมายแค่ไหน ซัคคิวบัสอาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำของอาณาจักรปีศาจมานาน และได้รับความทุกข์ทรมานมาก บางทีเมลิน่าอาจเป็นคนแรกที่เต็มใจดูแลเขา

“เจ้าคิดว่ามาดาม แจนท์จะเกลียดเจ้าเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้นะหรอ?” โจชัวถาม

คำพูดของโจชัวทำให้อินอร์ตกตะลึงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าจะเติมพลังบางอย่างเข้าไปในหัวใจที่หวั่นไหวของอินอร์ เขาเริ่มเดินไปหาเมลิน่าและในที่สุดท่ามกลางเสียงเชียร์ของชาวบ้าน อินอร์และเมลิน่าก็กอดกัน

ขณะที่เมลิน่ากอดเขา อินอร์ก็มีน้ำตาไหลออกมาจากมุมหางตาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าน้ำตาในครั้งนี้ไม่ใช่น้ำตาปลอมๆแบบเดียวกับที่เขาหลั่งออกมาก่อนหน้านี้ระหว่างการถ่ายทำ

โจชัวมองไปที่ฉากนั้น และรู้สึกว่านี่อาจจะเป็นตอนจบที่มีความสุขที่แท้จริงของอินอร์

“ช่างเป็นเรื่องตลก”

ซิริยืนอยู่ท่ามกลางชาวบ้านที่บุกปราสาทเพื่อ“ช่วยเหลือเบลล์” นางเฝ้าดูพวกเขา ให้กำลังใจกับชัยชนะของพวกเขาและอดไม่ได้ที่จะพ่นคำหยาบออกมา

“นี่เป็นบทสรุปที่มีความสุขสำหรับพวกเขา ไม่ใช่เหรอ? ปีศาจเป็นพวกชั่วร้ายที่ลักพาตัวเบลล์ไป และพวกเขาก็ช่วยนางจากการถูกคนร้ายจับตัว ความยุติธรรมมีชัยเหนือความชั่วร้าย และบางทีเรื่องราวนี้อาจถูกส่งต่อไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ”

โจชัวยืนอยู่ข้างๆซิริในร่างแกสตัน เขาอธิบาย

ซิริไม่ได้พูดอะไร นางอยู่ตลอดกระบวนการถ่ายทำ มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ความจริงว่าเสียงเชียร์ของพวกเขาไร้สาระแค่ไหน

“ทุกคน! ฟังข้านะ! อสูรร้ายได้สาปปราสาท ทุกคนที่ก้าวเข้ามาในปราสาทจะถูกสาปโดยวิญญาณพยาบาทตลอดไป”

โจชัวไม่ล้อเล่นกับซิริต่อไป และเริ่มชักชวนชาวบ้านให้ออกไป

แม้ดยุคแห่งกระดูกจะตกลงให้มนุษย์ผู้ต่ำต้อย "ผ่าน" เข้าปราสาทของนาง แต่หากมนุษย์กล้าที่จะอยู่ในปราสาทของนางเมื่อถ่ายทำเสร็จ หรือถ้าพวกเขาขโมยอะไรไป ดยุคแห่งกระดูกก็จะไม่เมตตา

ในความเป็นจริงถ้าโจชัวไม่ห้ามปรามพวกเขา ชาวบ้านก็คงมีแผนที่จะเอาของในปราสาทไปใช้เอง

การแย่งชิงสมบัติของอสูรร้าย หลังจากเอาชนะเป็นความจริงสากลในโลกมนุษย์นี้

เมื่อพิจารณาถึงความจริงที่ว่าชาวบ้านแสดงบทบาทของตนในฐานะหนังแสดงสมทบได้ดี โจชัวจึงไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาเป็นอาหารคนตายได้

หลังจากเอาชนะอสูรร้ายแกสตันก็กลายเป็นผู้มีอำนาจเด็ดขาดในหมู่ชาวบ้าน และทันทีที่พวกเขาได้ยิน ความหลอนก็เริ่มเพิ่มมากขึ้นภายในปราสาท

ด้วยแรงผลักดันจากความกลัวดั้งเดิม พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนีออกจากปราสาท

“ท่านแกสตัน…” ดูเหมือนว่าเมลิน่าตั้งใจจะขอบคุณโจชัว หลังจากที่เขาช่วยลูกสาวบุญธรรมของนาง

“เรียกข้าว่าโจชัว แกสตันเป็น ... เพียงนามแฝงมาดาม แจนท์ ข้าขอรีบออกจากที่นี้ก่อน ข้าจะติดต่อหาเจ้าไปในอีกไม่ช้า”

เมื่อโจชัวพูดอย่างนั้น เสียงครวญครางที่น่ากลัวดังขึ้นทั่วปราสาทและท้องฟ้าโดยรอบก็มืดมนทันที นั่นทำให้เมลิน่าตระหนักดีว่าภายในปราสาทอันตรายเพียงใด

“ข้าเข้าใจ โจชัว”

เมลิน่าพยักหน้าขณะจูงมืออินอร์ออกจากปราสาทเคียงข้างชาวบ้านที่เหลือ

“ตอนนี้สิ่งเดียวที่ต้องทำคืองานเบื้องหลัง” โจชัวหยิบผลึกออริจินัมออกมา และมองดู

เป็นผลึกออริจินัมก้อนแรกที่จะสร้างผลกระทบทางวัฒนธรรมของโลก