ตอนที่ 2 เกม RPG ต้องทำเควสต์
ตรงกลางของหมู่บ้านมีบ้านที่ดูค่อนข้างโอ่อ่าหลังหนึ่ง แต่เพราะด้านนอกที่ไม่มีป้ายสัญลักษณ์เป็นพิเศษแต่อย่างใด ดังนั้นผมจึงไม่ได้ใส่ใจ
แต่หลังจากผลักประตูเข้าไป การตกแต่งภายในกลับทำให้ผมต้องตกตะลึง
มีคนตกแต่งบ้านของตัวเองจนเป็นแบบนี้ด้วย? เธอแน่ใจว่านะว่าที่นี่เป็นบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ใช่ห้องโถงกิลด์?
“อย่ายืนขวางประตูสิไอ้เบื๊อก! มันเป็นแค่บ้านของ NPC1 คงไม่ต้องให้คนมาต้อนรับนายถึงจะเข้าไปหรอกนะ?”
“เฮ้ยๆๆ มันไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย! ที่นี่เหมือนบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านตรงไหน! นี่มันห้องโถงกิลด์ชัดๆ!?”
อาร์ย่ากลับทำท่าทีไม่แยแส และใช้สายตา “นายเรื่องมากจัง”มองมาที่ผม
อะไรกัน หรือเป็นเพราะยัยนี่อยู่ที่นี่มานาน จนกลมกลืนกับโลกอันแปลกประหลาดแห่งนี้ไปแล้ว?
“ทั้งสองท่านมาหาข้ามีธุระอะไร?”
ในขณะนั้นเอง ผู้เฒ่าที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราสีขาว และมีลักษณะของหัวหน้าหมู่บ้านคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในบ้านจากข้างหลัง พร้อมถือไม้เท้าเอาไว้ในมือ
นอกจากสัญลักษณ์ ‘ซีเหวิน’ และเลเวล 1 ที่ลอยอยู่เหนือศีรษะ เบื้องต้นก็ดูไม่ให้ความรู้สึกคุกคาม
“มารับเควสต์!”
อาร์ย่าพูดอย่างไร้มารยาท
“อาร์ย่า พูดกับคนแก่ให้มีมารยาทหน่อยดีกว่าไหม?”
“ฉันถึงบอกว่านายเป็นไอ้เบื๊อกไง! ไอ้หมอนี่ดูเหมือนคนจริงๆ ตรงไหน!”
ใช่แล้ว ขณะที่อาร์ย่าพูดคำว่า ‘มารับเควสต์’ ออกไป ร่างกายของอีกฝ่ายก็หยุดชะงักอย่างฉับพลัน จากนั้นกรอบข้อความสีขาวก็ปรากฏอยู่เหนือศีรษะของหัวหน้าหมู่บ้าน เหมือนกับลุงพ่อค้าอุปกรณ์ที่เจอก่อนหน้า
บนนั้นมีเควสต์กระจายออกมาเป็นแถว หลายอันแรกสุดถูกขีดกากบาทสีแดงไว้ ท่าทางดูเหมือนทำเสร็จสิ้นไปแล้ว
เรื่องนั้น...ถึงแม้ไม่อยากยอมรับ แต่ความปรารถนาในการฉีกหน้าของผมก็แทบจะทะลักออกมา
อดทนไว้ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะฉีกหน้าเธอได้...
อาร์ย่าตรวจสอบสองสามเควสต์ที่อยู่ด้านบน จากนั้นก็เดินมาตรงหน้าผม เหวี่ยงผมเข้าไป
ใช่แล้ว ไม่ใช่ลากเข้าไป แต่เป็นจับมือผม แล้วเหวี่ยงไปทางหัวหน้าหมู่บ้าน!
ตัวเลข -78 ปรากฏตรงหน้าผม ผมปิดใบหน้าที่กระแทกเข้ากับกรอบข้อความ พลางจ้องอาร์ย่าอย่างโกรธเคือง
ทว่าอีกฝ่ายแค่ทำท่าทางให้เร่งรีบใส่ผม ไม่สนใจสายตาของผมอย่างสิ้นเชิง
ยัยนี่...ช่างนิสัยแย่จริงๆ
เมื่อผมมองทางกรอบข้อความ เควสต์ด้านบนก็เกิดการเปลี่ยนแปลง
เควสต์ที่เมื่อครู่ถูกขีดกากบาทสีแดงไว้กลายเป็นสามารถเลือกได้ แต่กลับมีแค่เควสต์เลเวล 1-3
หลังจากผมยื่นมือไปเลือกทั้งสามอัน เควสต์อื่นก็กลายเป็นสีเทา
“เห็นไหม? นี่คือระบบเควสต์ที่แปลกประหลาดของโลกใบนี้ ทำได้แค่รับเควสต์ที่ต่ำกว่าเลเวลของตัวเอง แล้วจำนวนของเควสต์ที่เลือกได้ก็เลือกได้แค่จำนวนต่ำกว่าเลเวลตัวเองเท่านั้น”
อาร์ย่ายืดอกที่ไม่กระเพื่อมแม้แต่น้อยของเธอขึ้นพลางพูดอย่างอวดดี แล้วลากผมเดินออกไปข้างนอก
“เฮ้ยๆๆ ทำอะไรเนี่ย!”
“พานายไปเก็บเควสต์! เควสต์พวกนี้จะเปลี่ยนใหม่ในเจ็ดวัน ทำให้เร็วหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ?”
“ไม่ถามเขาว่าออกจากที่นี่ยังไงเหรอ?”
“NPC ที่ไหนจะรู้ล่ะ!”
เมื่อผมออกห่างจากหัวหน้าหมู่บ้านไปสามเมตร กรอบข้อความเหนือศีรษะของอีกฝ่ายก็หายไป
“แล้วพบกันนะครับ”
ขณะออกจากบ้านผมก็กล่าวเช่นนี้กับหน้าหน้าหมู่บ้าน
อีกฝ่ายพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม นับว่าคงได้ยินแล้ว
“เดี๋ยวก่อน เธอเก็บเลเวลแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรนี่ เรื่องที่พวกเราควรตามหาคือจะออกจากที่นี่ได้ยังไงไม่ใช่เหรอ?”
“อ่าๆๆ นายไม่พูดฉันก็รู้ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเบาะแสอะไรเลย”
อีกฝ่ายปล่อยมือ แล้วหมุนตัวหันมามองผม
“ฉันเคยเห็นห้องของทุกคนที่อยู่ที่นี่แล้ว มันไม่มีของที่มีประโยชน์เลย อีกทั้งรอบด้านก็ถูกล้อมด้วยภูเขา พื้นผิวภายนอกของภูเขาก็ราบเรียบ ถึงจะทำลายภูเขาให้เกิดโพรงที่สามารถปีนขึ้นไปก็ยังทำไม่ได้ แล้วฉันจะมีหนทางอะไรอีกล่ะ?”
“ลองทำทุกเควสต์แล้วรึยัง?”
“อืม ตอนนี้เหลือแค่สองเควสต์ที่ไม่เคยทำ ฉันเลยบอกนายให้เร่งมือ จะได้รีบออกไปจากที่นี่ไง!”
“งั้นเหรอ...”
มองดูใบหน้าอันลุกลี้ลุกลน และท่าทางที่ไม่ยอมให้ผมอธิบายของเธอ ผมจึงทำได้แค่พยักหน้า แล้วเดินตามเธอไปยังทางออกไปนอกหมู่บ้าน
1 ย่อมาจาก non-player character หมายถึงตัวละครที่ไม่มีผู้เล่นควบคุม เป็นตัวละครที่ถูกควบคุมผ่านระบบคอมพิวเตอร์
