ตอนที่ 11 ผมชื่อบอนด์ เจมส์ บอนด์
สัญชาตญาณของวิลเลี่ยมยังคงแม่นยำมาก สัญชาตญาณของเขารู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ดีกับเขากำลังจะเกิดขึ้น แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือเขาทำตามสัญชาตญาณของเขา แล้วเขาก็ถูก มีคนเฝ้าประตูโรงแรมจริงๆ เคลาดิโอและจอห์นถูกจับได้
"เร็ว เร็ว เร็วเข้าจอห์นชายหนุ่มที่กำลังจะออกมาคือวิลเลี่ยม เดวอนเชอร์นั่นคือเขาถ่ายเขาเร็ว" เคลาดิโอและจอห์นซุ่มอยู่หน้าโรงแรมภายในไม่กี่นาทีและเห็นวิลเลี่ยมอยู่กับพวกเขา ชายคนนั้นกำลังเดินออกจากโรงแรมและรีบพูด
จอห์น เทย์เลอร์ที่เตรียมตัวมานานรีบหยิบกล้องขึ้นมาเผชิญหน้ากับวิลเลี่ยมและถ่ายรูปมากกว่าสิบภาพติดต่อกัน
ทันทีที่เขาเดินออกจากโรงแรมวิลเลี่ยมก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนเฝ้ามองเขาอยู่เมื่อเขาหันหน้าไปเขาก็เห็นปาปารัสซี่สองคนซ่อนตัวอยู่หลังแนวดอกไม้ ปาปารัสซี่คนหนึ่งถือกล้องและถ่ายภาพเขา
เมื่อเขาถูกถ่ายภาพต่อหน้า คิ้วของวิลเลี่ยมขมวดเขารู้สึกไม่พอใจในเวลานี้ จิตใต้สำนึกเกิดอยากให้ระเบิดน้ำแข็งวิเศษพุ่งเข้าใส่พวกนั้น เขาต้องการตรึงปาปารัสซี่ไว้ ไม่ปล่อยให้พวกเขาวิ่งหนีได้
แต่วิลเลี่ยมมีรู้สึกตัวได้ทันทีที่ยกมือ นี่คือทางเข้าโรงแรมจะใช้เวทมนตร์ในที่สาธารณะเขาไม่รู้สึกอึดอัดกับตัวเองเหรอ?
เมื่อนึกขึ้นได้มือที่ยกมือขึ้นเพื่อเตรียมใช้เวทของวิลเลี่ยม เขาเปลี่ยนเป็นยกมือขึ้นเพื่อทักทายปาปารัสซี่ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ในเวลานี้แอนโธนีซึ่งอยู่ถัดจากวิลเลี่ยมก็เห็นปาปารัสซี่ตะโกนว่า“พวกคุณเป็นใคร พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ถ่ายภาพ” หลังจากพูดสิ่งนี้เขาก็บอกให้นักศึกษาฝึกงานหยุดปาปารัสซี่และขอรูปถ่ายคืน
จอห์นและเคลาดิโอคนนึงเป็นปาปารัสซี่อาวุโสสองคนและอีกคนเป็นบุคคลพิเศษที่อยู่ในหน่วยรบพิเศษมาหลายปี สายตาของพวกเขายังคงสูงมากเมื่อเห็นคนที่ดูเหมือนทนายความเดินมาหาพวกเขายกขาขึ้นแล้ววิ่ง พวกเขาวิ่งข้ามถนนอย่างรวดเร็วขึ้นรถขับรถโดยเหยียบคันเร่ง ที่เผ่นเพราะพวกเขาไม่ต้องการให้ทนายมายุ่ง
เทคนิคการถ่ายภาพที่ตรงไปตรงมาและฝีมืออันเฉียบขาดหลบหนีโดยไม่ลังเลเส้นทางที่ชัดเจนการดำเนินการที่รวดเร็วสิ่งเหล่านี้ทำให้วิลเลี่ยมตะลึง ฉันควรจะบอกว่าเขาเป็นปาปารัสซี่ชาวอังกฤษจริงๆ หรือนี่? ฉันแค่อยากจะใช้เงินซื้อรูปถ่ายกลับมาหลังจากกล่าวสวัสดีด้วยภาพปาปารัสซี่สองภาพแบบนี้วิลเลี่ยมไม่มีโอกาสที่จะเอาเงินไปกำจัดหายนะที่จะเกิดเลย
เขายังไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่เขาพูดในห้องประชุมเมื่อเช้าถูกบันทึกไว้ ถ้าเขารู้ตอนนี้เขาคงอยากให้โรงแรมฮิลตันได้เจอดีอย่างแน่นอน แต่กว่าจะถึงเวลาที่เขารู้ว่ามันก็คือเช้าวันถัดไป
เมื่อเห็นปาปารัสซี่กำลังวิ่งหนี วิลเลี่ยมก็พูดกับแอนโธนี่ : "ปาปารัสซี่บางคนสังเกตเห็นฉันแอนโธนี่เราต้องเร่งเครื่อง บ่ายนี้เราต้องจัดการกับหุ้นบริษัทให้เรียบร้อย" วิลเลี่ยมขมวดคิ้วพลางมองไปทางแอนโธนี่
แอนโธนีครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดกับวิลเลี่ยมว่า : "มิสเตอร์เดวอนเชอร์ครับ ตอนนี้ผมสามารถใช้เงินเพื่อซื้อบริษัทที่จดทะเบียนในหมู่เกาะบริติชเวอร์จินได้ภายในหนึ่งหรือสองชั่วโมงโดยใช้เงินเพียงเล็กน้อยครับ"
วิลเลี่ยมตัดสินใจทันที : "โอเค ทำตามที่คุณพูดเลยครับ"
"มากับผมครับ มิสเตอร์เดวอนเชอร์" แอนโธนีพาวิลเลี่ยมขึ้นรถและตรงไปที่สำนักทะเบียนธุรกิจอังกฤษ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาวิลเลี่ยมได้ซื้อบริษัทหมู่เกาะนอกชายฝั่งบริติชเวอร์จินในราคา 10,000 ปอนด์ที่สำนักทะเบียนอังกฤษและนำ 60% ของ Devonshire Industries ของเขาในอังกฤษเข้าสู่ บริษัทนอกชายฝั่งแห่งนี้ นอกจากนี้เขายังสั่งให้แอนโธนีจดทะเบียนบริษัทนอกชายฝั่งห้าแห่งในนามของเขา เขาต้องการกระจายหุ้น 60% ให้กับบริษัทนอกชายฝั่งทั้งหกแห่งนี้โดยแต่ละ บริษัท ถือหุ้นอยู่ที่ 8% ถึง 12%
ในอนาคตเขาจะทำเช่นเดียวกันหากเขาจัดตั้งบริษัทอื่นๆ
ในปี 2000 อังกฤษไม่สามารถเก็บภาษีจากพลเมืองอเมริกันทั่วโลกได้เหมือน Federal Revenue Service ของสหรัฐอเมริกาด้วยวิธีนี้วิลเลี่ยมสามารถจ่ายได้มากกว่า ภาษีครึ่งหนึ่งของเขา
พื้นฐานหลักในการจัดเก็บภาษีในอังกฤษตอนนี้คือบัญชีธนาคารในอังกฤษเงินที่ไม่ได้อยู่ในอังกฤษตอนนี้ไม่สามารถจัดการกับรัฐบาลอังกฤษได้
วิลเลี่ยมซึ่งนั่งอยู่ในที่ลงทะเบียนการรอนั้นค่อนข้างน่าเบื่อ คิดว่าฉันควรทำอย่างไรหลังจากได้เงิน 100 ล้านปอนด์ คิดถึงเรื่อง The Horse Father ที่เขาเคยเห็นผ่านอินเตอร์เนตเมื่อชีวิตที่แล้ว มาดามเพนกวินจักรพรรดิเป็นไงบ้าง แต่เท่าที่ทราบอัตราการเพิ่มมูลค่าตลาดดูเหมือนว่าไม่มี Ding Sanshiniu ที่ขายหมู (อันนี้ก็ไม่รู้จักเหมือนกันครับ)
"คุณไม่ต้องการรอจนกว่า NASDQ จะกระโดดเพื่อซื้องานศิลปะขนาดใหญ่ของ Ding Sanshi คุณต้องรู้ว่า Net Art ของ Ding Da นั้นอยู่ที่ 0.58 ที่จุดต่ำสุดเพียง 0.58 และสามารถใช้งานได้นานกว่าสิบปีซึ่งมีกำไรหลายพันเท่า ดีกว่าของมาดามเพนกวินจักรพรรดิ์เสียอีกมูลค่าตลาดของ Emperor Penguin 04 นั้นต่ำกว่า 5 พันล้านเหรียญฮ่องกงเมื่อมีการระบุไว้คุณสามารถซื้อบางส่วนได้ในเวลานั้นหากลดลงถึง 10 ล้านปอนด์ก็จะเป็น มูลค่า 8 พันล้านปอนด์ในหนึ่งทศวรรษก็ไม่ต่างจากการโกยเงิน”
คงจะเป็นคนที่เกิดใหม่ที่โง่ที่สุด ถ้าไม่เลือกของที่ถูกกว่าแบบนั้นก็ได้แต่โทษตัวเองแล้ว
มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่สามารถหลอกคนอื่นได้ ไม่มีใครสามารถหลอกหม่าต้าได้ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรถูกต้องอีกแล้ว ม้าถูกแบ่งกันจนหมด แล้วยังต้องรออะไร อีกไม่กี่ปี Yahoo จะถอนตัวแล้ว แต่ตอนนี้วิลเลี่ยมเป็นชาวอังกฤษ ไม่รู้หม่าต้าจะชอบเขาหรือเปล่า?
หลังจากนั่งไม่กี่ชั่วโมง การเซ็นเอกสารก็เสร็จในที่สุดในช่วงบ่ายการโอนหุ้นไปยังบริษัทที่จะจดทะเบียนก็ถูกตัดสินก่อนเวลา 16.00 น. และตอนนี้ Devonshire Industries ของเขาก็ไม่ได้ตั้งอยู่ที่ของอังกฤษอีกต่อไป บริษัทหายไปและตอนนี้รัฐบาลอังกฤษไม่สามารถเก็บภาษี บริษัทนอกประเทศของเขาได้
เมื่อนึกถึงการประหยัดภาษี 10 ถึง 20 ล้านปอนด์ วิลเลี่ยมจึงพาแอนโธนีและทีมงานของเขาไปรับประทานอาหารรสเลิศในร้านอาหารมิชลินทรีสตาร์บนถนนลอนดอน
วิลเลี่ยมรู้สึกไม่เลวหลังจากได้กินอาหารเขายังกินไม่ได้พอ เฮ้อ ฉันยังเป็นพวกบ้านนอกสินะ ต่อไปเขาจะกลายเป็นมหาเศรษฐีในไม่ช้า แต่ความคิดของเต่าตัวนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนไป
หลังอาหารค่ำแอนโธนีส่งวิลเลี่ยมกลับไปที่โรงแรมฮิลตันแล้วพาเพื่อนร่วมงานของเขาไปที่สำนักงานกฎหมาย พวกเขายังมีเอกสารมากมายที่ต้องจัดการ วันนี้เขาต้องเตรียมตัวสำหรับการเจรจาในอีก 3 วันข้างหน้า ตามเงื่อนไขหลักที่กำหนดไว้ โดยวิลเลี่ยม แต่รายละเอียดหลักๆ คือพวกเขาจะต้องเป็นผู้เจรจาโดยสำนักงานกฎหมายและรายละเอียดสัญญาเหล่านี้ไม่สามารถเจรจาได้หากไม่มีการทะเลาะกันสักสองสามวัน
วิลเลี่ยมเดินกลับไปที่ห้องพักในโรงแรมและดูทีวีอย่างเบื่อหน่ายไม่มีอะไรน่าสนใจ เขาไม่กล้าฝึกเวทมนตร์ในโรงแรม เพราะเขากลัวกล้องที่ซ่อนอยู่ นอกจากนี้เขายังมีระบบ เขาไม่จำเป็นต้อง ฝึกฝนพลังเวทย์ด้วยตัวเอง ดังนั้นพลังจิตของเขาก็จะเพิ่มขึ้นเอง ไอ้ระบบใบ้นี้มีดีและสะดวกก็ตรงนี้แหละ
วิลเลี่ยมใส่เสื้อแจ็คเก็ตเดินไปที่บาร์ในโรงแรม วันนี้เขาตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับจริงๆ อยากนอนหลับฝันดีพร้อมจิบเครื่องดื่มในบาร์
ภายใต้การนำทางของพนักงานเสิร์ฟ วิลเลี่ยมนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์และสั่งวิสกี้ไอริช 1 แก้ว เขานั่งคนเดียวบนเคาน์เตอร์บาร์ดื่มด่ำกับพรีเมียร์ลีก
วันนี้เป็นเชลซี(ไอ๊ยะ)กับนกกางเขน เชลซีไม่ใช่เชลซีของอับราโมวิชหลังจากปี 2003 ประธานสโมสรคือเบตส์ ชายชราคนนี้เป็นผู้กอบกู้เชลซี แต่คนผู้นี้เคยกอบกู้คนนี้เมื่อ 20 ปีก่อน
ปัจจุบันเบตส์ไม่มีที่ยืนในใจของแฟนเชลซี เบตส์เป็นนักธุรกิจที่มีมาตรฐาน เขาขายสตาร์เชลซีหลายคนในราคาที่สูง แล้วเขาใช้ทีมเป็นธุรกิจ มันคงเป็นเรื่องแปลกหากเขาได้ใจแฟนทีมเชลซี
วิลเลี่ยมดูแล้วมีผู้เล่นในสนามไม่มากและไม่มีดาราใหญ่ๆ ให้เห็น สิ่งนี้ไม่น่าสนใจสำหรับวิลเลี่ยม ในฐานะมือใหม่หัดเล่นฟุตบอลมันน่าเบื่อเหลือเกินถ้าจะผ่านช่วงเวลานี้ไป
“ชอบทีมไหนหรอครับ พ่อหนุ่ม”
มีเสียงรอบตัววิลเลี่ยมหันหน้าไปมองเห็นลุงวัยกลางคนถือแก้ววิสกี้พลางยกขนมปังปิ้งให้เขาด้วยรอยยิ้ม วิลเลี่ยมมองไปที่ลุงสุดหล่อคนนี้และรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยจากนั้นเขาก็มองไปที่ใบหน้า แม่งเอ๊ยนี่ไม่ใช่เพีย์ช บรอสแนน ลุงคนนั้นที่เล่น 007 หรอกหรอ ผู้ชายคนนี้อยู่ที่นี่แล้วเทพคนนี้กำลังคุยกับฉันอยู่เหรอเนี่ย? วิลเลี่ยมมองไปที่บรอสแนนอย่างไม่แน่ใจ
“เฮ้ พ่อหนุ่มมันไม่สุภาพนะที่จ้องคนแบบนี้” บรอสแนนพูดอย่างไม่พอใจ
วิลเลี่ยมได้ยินรู้สึกถึงความไม่พอใจของอีกฝ่าย "ผมขอโทษครับผมแค่คิดว่าคุณดูคุ้นเคยนิดหน่อยครับ ผมขอโทษอีกครั้ง สวัสดีครับผมวิลเลี่ยม เดวอนเชอร์ ผมดีใจมากที่ได้พบคุณ" วิลเลี่ยมขอโทษเขายังไม่กล้า เชื่อว่าจะเป็นบรอสแนนซูเปอร์สตาร์แห่งฮอลลีวูด
"อืมคุณอาจจะเคยได้พบผมจริงๆ ก็ได้ สวัสดีพ่อหนุ่ม ผมชื่อเจมส์บอนด์ ผมดีใจมากที่ได้พบคุณ" สุภาพบุรุษรูปหล่อกล่าว แล้วิลเลี่ยมก็ตกใจในสำเนียงแบบลอนดอน
วิลเลี่ยมรู้ว่าบรอสแนนเป็นชาวไอริชคนที่ไม่ได้เกิดและเติบโตในลอนดอน ไม่สามารถใช้สำเนียงแบบลอนดอนมาตรฐานได้ เช่นเดียวกับคนที่ไม่ได้เกิดและเติบโตในเมืองหลวงของราชวงศ์สวรรค์อันยิ่งใหญ่ ไม่สามารถบอกรสชาติที่แท้จริงของเมืองหลวงแห่งจักรวรรดิ
แม่มผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาชื่ออะไรนะ เจมส์ บอนด์หรอ? กู่ไม่กลับแล้วจริงๆ ไม่ใช่แล้วเพียร์ซ คุณชักจะอินกับบทบาทนี้ลึกเกินไปแล้ว
เมื่อเห็นว่าวิลเลี่ยมไม่ได้พูดอะไรมาสักพักใหญ่ ลุงสุดหล่อตรงหน้าเขาก็ไม่พอใจเล็กน้อย วิลเลี่ยมผู้ชายคนนี้ดูเหมือนเขาจะหยาบคายจริงๆ ไม่อยากคุยกันก็พูดกันตรงๆ สิ
"เฮ้ พ่อหนุ่มนี่เป็นครั้งที่สองที่ผมจะพูดว่าคุณหยาบคาย ถ้าคุณไม่ต้องการคุยกับผม ผมจะไม่รบกวนคุณอีก" หลังจากพูดเขาก็หันหน้าไปไม่สนใจวิลเลี่ยม แล้วดื่มวิสกี้ของเขาต่อ
"ขอโทษครับคุณเพียร์ซผมจำคุณไม่ได้ ให้ผมเลี้ยงเครื่องดื่มขอโทษคุณสองแก้วนะครับ" เขาบอกบาร์เทนเดอร์ขอวิสกี้ให้บรอสแนน สองแก้วแล้วผลักแก้วไปที่คุณลุงสุดหล่อคนนั้น
เมื่อเห็นวิลเลี่ยมสั่งวิสกี้ให้เขา เพียร์ซก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก เขาพยักหน้าให้วิลเลี่ยมแล้วพูดว่า "เอาล่ะพ่อหนุ่ม ผมยอมรับคำขอโทษของคุณ แต่ผมชื่อเจมส์ บอนด์ ไม่รู้ผมเข้าใจถูกหรือเปล่า? คุณคงรู้จักคนหน้าตาเหมือนผมที่ชื่อเพียร์ซ"
"เลิกล้อเล่นได้แล้วครับ ใครไม่รู้ว่าคุณคือเพียร์ซ บรอสแนน ดาราฮอลลี่วูดเรื่องตลกนี้ไม่ตลกเลยนะ" วิลเลี่ยมกลอกตา
"ไม่นะ เพียร์ซหรอ ผมไม่รู้ว่าดาราฮอลลีวูดที่คุณพูดถึงคือใคร แต่ฉันชื่อเจมส์ บอนด์ บางทีผมอาจจะย้อนกลับไปดูว่าคนที่ชื่อบรอสแนนเพื่อที่คุณจะได้พบพระเจ้า"
หลังจากพูดคุยพลางดื่มเหล้าหรูในแก้วแล้วเขาก็พูดกับวิลเลี่ยมอย่างมีความหมายว่า “ไว้เจอกันครั้งหน้านะเด็กน้อย ผมหวังว่าคุณจะจำชื่อผมได้เมื่อเจอผมครั้งหน้าอย่าเพิ่งยอมรับว่าผิดล่ะ ฝันดี”
วิลเลี่ยมเฝ้าดูเพียร์ซที่ยืนขึ้น จัดชุดให้ตัวเองแล้วเดินออกจากบาร์ รู้สึกเหมือนเขาโดนวัวแสนตัวเข้าจู่โจม
ไปหาเจมส์บอนด์ของคุณเถอะ มันเหมือนตอนเขาแสดงหนังจริงๆ ดาราใหญ่ชอบทำเรื่องตลกแบบนี้กันหรือไง อย่ายอมรับว่าผิดจนกว่าจะเจอกันครั้ง เจอกับผี ดารามีงานอดิเรกแปลกๆ หรือเปล่าเนี่ย?
แต่วิลเลี่ยมที่บ่นพึมพำในใจอยู่ตลอด ก็ลืมไปว่านี่ไม่ใช่โลกของชีวิตก่อนหน้านี้ ทุกอย่างที่นี่เป็นไปได้...
========================
