ตอนที่ 1 ผู้หญิงใช้กำลังช่างน่ากลัวซะจริง

“พระเจ้า หรือว่านายไม่ได้เลือกอาชีพแล้วใช้แท่งไม้อัพเลเวลอยู่นอกหมู่บ้านมาตลอดเลย? น่าเหลือเชื่อจริงๆ ถึงเป็นนักดาบแต่ไม่มีสกิลก็ลำบากนะ! ไม่นึกเลยว่านายจะใช้แค่แท่งไม้อัพจนถึงเลเวล 3 ได้ น่าเหลือเชื่อจริงๆ”

ทนไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่ยัยนี่เริ่มพูดประโยคแรกเธอก็ไม่เคยหยุดพูดเลย ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเป็นนกแก้วรึไง

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เห็นของแบบนี้เลย ตั้งแต่ฉันมาโลกแห่งนี้ นอกจากเห็นช่องเก็บของ เลเวล สถานะของตัวเอง แล้วก็หลอด HP กับเลเวล สถานะของคนอื่นแล้ว ฉันก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย”

ใช่แล้ว ตอนแรกที่ผมมองเห็นชื่อกับหลอด HP ปรากฏอยู่เหนือศีรษะคนตรงหน้า ผมยังนึกว่ากำลังฝันอยู่ซะอีก

จนกระทั่งผมหยิกตัวเอง หลังจากยืนยันได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวด ผมจึงเข้าใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องเรื่องโกหก

ยิ่งกว่านั้นหลอด HP บนศีรษะยังต่ำสุดๆ แต่ยังไงซะ HP ของเลเวล 1 ก็ต่ำมากอยู่แล้ว

“จากนั้นล่ะ? แม้แต่เควสต์นายก็ไม่รับแล้วไปเก็บเลเวลจากไก่ป่าข้างนอกเหรอ? นายนี่...”

“ฆ่าไป 50 กว่าตัวเหรอ? เงินที่ได้จากการขายเนื้อไก่ ซื้อยาฟื้นฟูได้ 40 กว่าขวด ยังไงซะช่องเก็บของก็จุของได้ 99 ชิ้น เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”

“นายนี่ขยันจัง...”

เรื่องของฉัน!

ยังไงซะการโจมตีไก่พวกนั้นก็แค่ทำให้มันหายไปจากที่เดิม เพราะงั้นก็เลยไม่ได้มีผลกระทบต่อจิตใจ

คนพูดเหลวไหลผิดปกติคนนี้ชื่อว่าอาร์ย่า จู่ๆ เธอก็ปรากฏตัวบนโลกแห่งนี้เช่นกัน มีอาชีพเป็นนักดาบเพลิงคู่ เลเวล 6

เธอมาถึงที่นี่เป็นเวลาเกินหนึ่งสัปดาห์แล้ว หลังจากทำเควสต์ในหมู่บ้านฝึกหัดเสร็จสิ้น ก็เสาะหาเส้นทางรอบหมู่บ้านฝึกหัดเพื่อไปสู่หมู่บ้านต่อไป ทว่ารอบๆ ล้วนถูกหน้าผาล้อมรอบเอาไว้ ไร้ทางออกโดยสิ้นเชิง

ส่วนผม เพิ่งมาถึงโลกแห่งนี้เป็นเวลาสองวัน แค่ทำความเข้าใจโลกแห่งนี้ก็ใช้เวลาไปครึ่งวันแล้ว จากนั้นฆ่าพวกไก่ป่าที่ออกมาไม่หยุดพวกนั้น...ก็ผ่านไปอีกครึ่งวัน

และด้วยการสำรวจเส้นทางอันไร้ประโยชน์ของอาร์ย่า เธอจึงวิ่งกลับมาที่หมู่บ้านฝึกหัด ผลคือเห็นผมที่มีใบหน้าหดหู่ยืนอยู่ริมถนน เลยเข้ามาจับทำเป็นแรงงาน

“ฉันเป็นรุ่นพี่ที่นี่ ไม่เข้าใจอะไรก็มาถามฉันได้เลย”

อาร์ย่าพูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม

“ครับๆ~ รุ่นพี่~”

ผมพูดไปด้วยพลางลูบศีรษะเธอไปด้วย

แน่นอน อีกฝ่ายปัดมือผมออกทันที แล้ว HP ของผมก็ลดลง!

“เฮ้ยๆ อย่าลงมือหนักแบบนี้สิ HP ของฉัน...”

หลอด HP 300 หน่วยถูกตบทีเดียวลดไป 50! รุนแรงเกินไปแล้ว! ยัยนี่เป็นพวกมีแนวโน้มนิยมการใช้กำลังแน่เลย

“ฮึ่ม! ใครใช้ให้นายสวมแค่เกราะผ้าล่ะ อย่างน้อยก็เปลี่ยนเป็นเกราะเบาเถอะ”

“ไว้รวบรวมเงินแล้วค่อยว่ากันเถอะ ของนั่นไม่ถูกเลย”

“ใครใช้ให้นายฆ่าแต่ไก่ป่าล่ะ พวกนั่นไม่ดรอปอุปกรณ์นะ”

“อุปกรณ์?”

ผมมองอาร์ย่าอย่างเหลือเชื่อ

“เธอกำลังจะบอกว่าฆ่ามอนสเตอร์แล้ว พวกมันจะดรอปอุปกรณ์บางอย่าง...แบบรองเท้าบู๊ทสักคู่?”

“ใช่แล้ว แบบนั้นแหละ”

อาร์ย่าแบมือ

“นี่มันระบบบ้าอะไรกัน? หรือจะบอกว่าความอยากอาหารของมอนสเตอร์พวกนี้ดีมาก แม้แต่อุปกรณ์ก็ยัดเข้าในท้องได้งั้นเหรอ”

“ขอร้องเถอะ หยุดพูดแล้ว”

สีหน้าอาร์ย่าเริ่มหม่นหมอง

“อุปกรณ์ส่วนใหญ่บนตัวฉันดรอปมาจากมอนสเตอร์...น่าขยะแขยงจัง...”

“บางทีนั่นคงเป็นถุงน้ำดีของพวกมัน...อ๊ะ!”

หมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ท้องผมจนทำให้ผมปลิวออกไปทันที

พระเจ้า HP เกลี้ยงเลย!

มองเห็นตัวเลขที่มุมขวาบนกลายเป็น 0 ผมก็ตกใจกลัวจนหน้าเขียว

“เธอจะฆ่าฉันเหรอ! ยัยฆาตกร!”

“อย่าห่วงไป ถึง HP จะหมดแล้ว ขอแค่ไม่ได้รับการโจมตีถึงชีวิตภายในห้าวินาทีก็ไม่ตาย การตายภายในขอบเขตของหมู่บ้านจะฟื้นคืนชีพใหม่ที่วิหาร เพราะงั้นไม่ต้องกังวลไปหรอก”

มองเห็นท่าทางผ่อนคลายของเธอ ผมก็อยากรู้ว่าเธอทำการทดลองมาหลายครั้งแล้วใช่ไหมถึงรู้กฎพวกนี้...

แต่ความจริงคือผ่านไปห้าวินาที HP ของผมก็เริ่มฟื้นฟูช้าๆ

“อย่ามองฉันแบบนี้สิ นายก็รู้ว่า NPC บางคนเวลาสนทนาจะเข้าสู่โหมดพิเศษไม่ใช่เหรอ? ถ้านายกำลังเล่นเกม ปกติแล้วจะรับเควสต์ได้ที่ไหนล่ะ?”

ผมคิดสักครู่แล้วมองทางเธอ

“หัวหน้าหมู่บ้าน”

“ฉลาดมาก”

บ้าเอ๊ย ยัยนี่อารมณ์ไม่ปกติ แต่พอยิ้มขึ้นมากลับน่ารักชะมัด