บทนำ

“สวัสดี ยาฟื้นฟูราคา 5 เหรียญทอง ขอบคุณที่มาอุดหนุน”

“ลดราคาหน่อยได้ไหม? ผมซื้อยาฟื้นฟูจากคุณมา 30 กว่าขวดแล้ว...”

“สวัสดี ยาฟื้นฟูราคา 5 เหรียญทอง ขอบคุณที่มาอุดหนุน”

“โธ่ พระเจ้า ผมแค่มาซื้อของ คุณก็กลายเป็น NPC แล้วเหรอ ก่อนหน้านี้ยังคุยกับผมดีๆ อยู่เลยนี่?”

“สวัสดี...”

“โอเค พอได้แล้ว!”

ผมถอยหลังก้าวหนึ่ง ในที่สุดรอยยิ้มอันแข็งทื่อบนใบหน้าของลุงคอนเนอร์ก็หายไป กลับเป็นสภาพปกติ

แน่นอน สภาพเดิมที่ผมพูดถึงก็ดูเหมือนคนปกติ

“ฮาย ฟีล พอใจในสินค้าไหม?”

“...ก็ดีครับ ไว้เจอกันใหม่”

“อย่าลืมมาใหม่นะ”

“ครับ”

ผมพยักหน้าแล้วออกไปจากย่านร้านค้า

ล้อกันเล่นแล้ว! ผมจะไม่ไปอีกแน่!

ต้องหาทางออกไปจากหมู่บ้านฝึกหัด แล้วไปที่หมู่บ้านต่อไปให้ได้ ไม่งั้นผมคงเป็นบ้าเพราะคนพวกนี้แน่

ชื่อของผมคือ ‘หลินฟีล’ แน่นอน มันไม่ใช่ชื่อจริงๆ ของผม แต่ว่า หลังจากมาถึงโลกใบนี้ ผมก็ลืมชื่อเดิมของผมไปหมด

หลินฟีล ชื่อประหลาดนี่จึงกลายเป็นชื่อใหม่ของผม

แน่นอน ผมจำได้ทุกอย่างนอกจากชื่อ ดังนั้นผมจึงสับสนมาก

และที่นี่เรียกว่าแผ่นดิน ‘ลาย่า’ แต่ว่า สิ่งที่น่าตลกก็คือผมหาสิ่งของประเภทแผนที่ที่ทำให้ผมเห็นว่าโลกใบนี้หน้าตาเป็นยังไงไม่เจอทั่วทั้งหมู่บ้านฝึกหัด

อันที่จริง ชื่อของหมู่บ้านนี้เรียกว่าหมู่บ้านฝึกหัด และมันก็เป็นสิ่งที่ผมประหลาดใจ

ขณะเดียวกัน พลเมืองที่นี่ก็ดูแปลกๆ พวกเขาสามารถพูดคุยตามปกติได้ แต่ว่า หากเข้าสู่บทสนทนาโดยเฉพาะแล้ว ก็จะกลายเป็น NPC ที่พูดซ้ำไปมาได้อย่างเดียว

แย่จริงๆ แย่สุดๆ ไปเลย ผมมาอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย!

“เฮ้ย อยากหารายได้เสริมหน่อยไหม? เจ้าอยากออกจากหมู่บ้านนี้ล่ะสิ?”

ขณะที่ผมกำลังสับสน จู่ๆ เสียงหนึ่งก็เรียกผม

หมุนตัวมองไป เป็นคนคนหนึ่งที่สูงไม่ถึงอกของผม สวมเกราะเบาสีดำ แบกดาบสั้นสองเล่ม และผูกผมทวินเทลขมวดคิ้วมองมาที่ผม

“เธอคงไม่เหมือนกับ NPC ที่เอาแต่อยู่ในพื้นที่เดียวสินะ?”