ตอนที่ 5 ดีใจที่ได้พบคุณนะคะ คุณลู่
ตอนที่ 5 ดีใจที่ได้พบคุณนะคะ คุณลู่
“ฉันคุยกับเธอในใจได้ใช่ไหม?” เล็กซี่ถามกลับ
" ใช่เลยชู ~!" ชูรูตอบด้วยท่าทางจริงจังพร้อมกับชูมือไปมา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เล็กซี่เพียงแค่มองผ่านๆ และไม่ได้พูดอะไร
" เราจะไปไหนกันเหรอ ชู ~"
' ไม่ใช่เรื่องของเธอ ' เล็กซี่สาวท้าวออกจากห้องของเธอไป อย่างไม่มีสะดุดจนกระทั่งเธอมาถึงหน้าห้องทำงานของพ่อ
เธอเคาะเบา ๆ หลังจากเคาะไม่กี่ครั้งเธอก็ได้ยินเสียงที่หนักแน่นของพ่อขานรับ
" เข้ามาได้ "
เล็กซี่เลิกคิ้วขึ้นชั่วครู่ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของพ่อเธอ ด้านในมีภาพครอบครัวขนาดใหญ่แขวนอยู่บนผนังด้านหลังโต๊ะทำงาน และมีชั้นหนังสือติดผนัง ชุดโซฟากับโต๊ะเล็ก ๆ ตรงกลางห้อง
เล็กซี่จ้องมองตรงไปที่ ‘ เฟรดเดอริคหยาง ’ เธอเม้มริมฝีปากแน่นจนเกิดเป็นเส้นบาง ๆ จากรูปลักษณ์ของพ่อเธอที่ดูเหมือนจะแก่ลงไปในชั่วข้ามคืน เล็กซี่เดาได้ว่า บริษัทของพวกเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก และหากปัญหาไม่ได้รับการแก้ไข พวกเราก็คงจะล้มละลายในอีกไม่ช้า
เล็กซี่รวบรวมความกล้าก่อนที่จะพูดออกมา “พ่อคะ มีอะไรที่หนูพอจะช่วยบริษัทได้บ้างไหม?”
เมื่อได้ยินลูกสาวสุดที่รักของเขาพูด เฟรดเดอริคหยางสะดุ้ง ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะที่เขาจ้องกลับมาที่เธอและมองอย่างจริงจัง ครู่หนึ่งพ่อหยางไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเล็กซี่ยืนยันว่าเขาได้ยินถูกต้องแล้ว
"เล็กซี่ลูกรัก ... ลูกไม่ต้องกดดันตัวเอง ลูกไม่ต้องทำแบบนี้ " พ่อหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้ว่าเขาจะดีใจที่ลูกสาวอยากช่วยกอบกู้ปัญหาที่เกิดขึ้นกับบริษัท แต่ด้วยสภาพจิตใจของเธอ เขากลัวว่าเธอจะคิดตำหนิตัวเธอเองสำหรับวิกฤตนี้ เขาไม่ต้องการให้เธอกดดัน
ดังนั้นแม้ว่าลูกสาวของเขาจะเป็นผู้หญิงที่เก่งกาจ แต่เขาก็กลัวว่าหลังจากการพยายามฆ่าตัวตายครั้งนั้น ความกดดันจะกระตุ้นให้เธอมีความคิดจะทำอีก
" หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูรู้ว่านี่มันเป็นความผิดของตัวเอง ... ให้หนูได้แก้ไขกับสิ่งที่เกิดขึ้นเถอะค่ะ " คราวนี้สายตาของ เล็กซี่ฉายแววความมุ่งมั่นอย่างมาก เพื่อกอบกู้บริษัทของเรา "นอกจากนี้หนูไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ เหมือนรอความตาย "
คุณหยางจ้องมองลูกสาวของตน พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาแพ้แล้ว อันที่จริงเล็กซี่ไม่เคยเป็นแบบนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นคนพูดออกมาด้วยตัวเอง ดังนั้น เขาอาจจะรู้สึกขัดแย้งไปสักหน่อย แต่นี่คือลูกสาวของเขา ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอทำตัวเหลวไหลอย่างการไล่ตามผู้ชายคนหนึ่ง แต่เมื่อมองย้อนกลับไป เฟรดเดอริคก็มั่นใจในความสามรถและมันสมองของลูกสาวตน ไม่ใช่ว่าเธอเป็นลูกสาวของเขา แต่เพราะเล็กซี่ได้พิสูทน์ตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น
" เฮ้อ เอาล่ะ แต่ลูกต้องสัญญากับพ่อ ว่าลูกจะไม่พยายามทิ้งชีวิตตัวเองไปอีก" คุณหยางถอนหายใจ
เล็กซี่ยิ้มอย่างสดใสเมื่อได้รับอนุญาตจากพ่อของเธอ เธอหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเขา ดังนั้นเพื่อให้มั่นใจว่าเธอเสียใจกับการฆ่าตัวตายในครั้งนั้น เล็กซี่จึงเข้าไปหาพ่อของเธอ ก่อนจะกอดคอของเขาจากด้านหลังเก้าอี้สีดำราคาแพง
" หนูขอไม่รับปากนะคะ"
" เฮ้อ เด็กโง่ ... ลูกอยากจะเห็นพ่อตายตรงนี้เลยใช่ไหม" พ่อหยางพึมพำขณะที่เขาตบแขนเรียวที่โอบรอบคอของเขา เขายังคงคิดถึงการพยายามฆ่าตัวตายของลูกสาวเมื่อสองสัปดาห์ก่อน
-----
" เราจะไปไหนเหรอ ชู ~? " ชูรูที่อยู่ ๆก็โผล่มาบนที่นั่งข้างคนขับ ราวกับดอกเห็ดที่จะงอกที่ไหนก็ได้
ตอนนี้เล็กซี่กำลังขับรถหรูของตัวเองไปยังสถานที่หนึ่ง และเมื่อ ชูรูโผล่ขึ้นมา ความสงบของเธอถูกทำลายอย่างอย่างกะทันหัน จนเธอเกือบจะเหยียบเบรก " ชิท! อย่าโผล่มาแบบนี้ได้ไหม! "
“ชู?” ชูรูเอียงคอไปด้านข้างอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเล็กซี่ถึงไม่พอใจล่ะ? เธอพึ่งมาถึงเองนะ แล้วเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ...
" เฮ้อ อย่าโผล่ออกมาจากอากาศแบบนั้นอีก มันทำให้ฉันตกใจ " เล็กซี่หันหน้าไปด้านข้าง อดที่จะหยิกแก้มกลมของเจ้าเกี๊ยวนี้ที่เบาะด้านหน้าไม่ได้ แล้วได้แต่คิดว่าเจ้าเกี๊ยวนี่ไม่รู้จริงๆหรอ?
" โอส!.. แล้วจะไปไหนล่ะ ชู~?" ชูรุพยักหน้าด้วยความเข้าใจชูรูถามซ้ำคำถามก่อนหน้านี้
"ฉันก็กำลังจะไปกอบกู้บริษัทของฉันยังไงล่ะ แน่นอนว่าฉันไม่อยากเป็นคนจน และดูน่าสมเพช " เล็กซี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
" ทำยังไงหรอ ~ ตื่นเต้นจังเลย ชู ~!" ชูรูหันขวับขณะยกมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างขึ้นไปในอากาศแล้วโบกมือไปด้านข้างราวกับว่าเธอกำลังนั่งรถไฟเหาะ
เล็กซี่กลอกตาและส่ายหัวเล็กน้อย "เกี๊ยวน้อย การแสดงออกของเธอนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ มีอย่างอื่นนอกเหนือจากการมีความสุขกับไฮเปอร์หรือเปล่า " อนิจจาคำพูดของเล็กซี่เหมือนจะถูกส่งผ่านชูรูราวกับอากาศธาตุ เหมือนว่าเธออยู่ในโลกเล็ก ๆ ของเธอเองซะแล้ว
เมื่อมองไปที่เจ้าเกี๊ยวที่กำลังเต้นอยู่และส่งเสียงเชียร์ "สุดยอด! ไปเลยเล็กซี่!" เล็กซี่ เลือกที่จะเพิกเฉยต่อเสียงเชียร์ที่น่ารำคาญเป็นของชูรู
-----
เล็กซี่ หยาง ใช้เวลาไม่นานในการไปถึงจุดหมาย เธอเชิดใบหน้าของเธอ และเหยียดหลังตรงเดินเข้าไปในอาคารขนาดใหญ่ ‘อาณาจักรหลิว’ อย่างสมศักดิ์ศรี
ท่าทางของเธอราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ ด้วยยามเธอลงส้นเท้า ทำให้เกิดเสียงคลิกที่กระทบเบา ๆ ในทุกย่างก้าว เครื่องแต่งกายที่ออกแบบมาอย่างดี ถูกสวมใส่บนร่างของเธอขับเน้นทุกสัดส่วนโค้งเว้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ แม้ไม่ได้โชว์เนื้อหนังก็ตาม กระเป๋า Birkin รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของเธอล่อสายตาไปมาอย่างหยอกเย้า ด้วยราคานับล้านราวกับอวดความมั่งคั่งของเธอเอง แต่ผู้คนก็ยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ
โดยไม่คิดอะไร เล็กซี่ไม่สนใจสายตาของพวกเขา เธอมุ่งตรงไปที่โต๊ะผู้ช่วย ถ้าก่อนหน้านี้ เล็กซี่จะไม่หยุดอยู่ที่ครงนี้แน่ เพราะเธอจะตรงไปที่ห้องทำงานของ มอริส หลิว เลย
แต่ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว และเธอก็ไม่ได้ดำรงตำแหน่งว่าที่มาดามหลิวอีกต่อไป ดังนั้นจึงเหมาะสมที่เธอจะมาหามอริสหลิวในฐานะอื่น ที่ไม่ใช่ในฐานะคู่หมั้นของเขา
"แจ้งกับ ประธานหลิว ว่าฉันขอพบ โอ้! และฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาหรอกนะ" เล็กซี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน และยกคิ้วขึ้นด้วยความมั่นใจ
ผู้ช่วยมองเธอแวบหนึ่งก่อนที่เธอจะตอบอย่างมืออาชีพ
“ขอโทษค่ะคุณหยาง แต่คุณต้องนัดหมายอย่างเป็นทางการ ถ้าคุณต้องการพบกับ ประธานหลิว”
“นัดหมายอย่างนั้นเหรอ?” เล็กซี่รักษาท่าทางของเธอไม่ให้สติแตก ในขณะที่เธอฟังเจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา แน่นอนว่าก่อนหน้านี้เธอคาดหวังมอริสหลิวจะไว้หน้าเธอบ้าง ท้ายที่สุดเขาคงเกลียดเธอมาก แม้กระทั่งอยากจะพบยังต้องนัดหมายก่อน ล้อกันเล่นเหรอ?
นอกจากนี้บริษัทของพ่อเธอ จะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ หากมอริสหลิว ยังคงกดดัน บริษัท หยาง ของพวกเขา
เธอกำลังคิดหาวิธีที่จะพบกับบุคคลที่ถือเป็นกุญแจสำคัญในการอยู่รอดของบริษัท ไม่นานหางตาของเล็กซี่ก็พบโอกาส รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ปรากฎบนริมฝีปากของเธอ
เธอรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มรูปหล่อที่กำลังจะเข้าลิฟต์ของอาคารโดยไม่พูดอะไรต่อ
“คุณอีธานลู่ สวัสดีค่ะ” เล็กซี่ทักทายอย่างเชื่องช้า แต่ยังคงภาพลักษณ์สง่างาม
เมื่อชายคนนั้นได้ยินเสียงใครบางคนทักทายเขาจากด้านหลัง เขาก็หันหน้าไปยังต้นตอของเสียงอย่างเกียจคร้าน เมื่อเห็นร่างของเล็กซี่ ดวงตาของเขาก็ขยายกว้างอย่างไม่คาดฝัน
"เล - เล็กซี่ หยาง?! คุณยังไม่ตาย?
' ชูรู บอกฉันทีว่าเขาไม่ได้พูดแบบนั้นออกมาจริง ๆ ' เล็กซี่รู้สึกหงุดหงิด เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่ถูกกลั่นกรองจากสมอง
"เขาพูดจริง ๆ ชู ~"
“ดีใจที่ได้พบคุณนะคะ คุณลู่” เล็กซี่พยายามอย่างเต็มที่ ที่จะรักษาอารมณ์บนใบของเธอและพยายามฝืนรอยยิ้มบนริมฝีปากสีสวย
