ตอนที่ 21 ฉันอยากแต่งงานกับเขาชู ~!  

ตอนที่21 ฉันอยากแต่งงานกับเขาชู ~!

" คุณจะไปไหม? " เร็นยิ้ม ขณะที่เขาเอียงศีรษะมองตรงไปที่เล็กซี่

เล็กซี่ยิ้มบาง ๆและตอบกลับอย่างสุภาพ " ถ้าประธานทานากะชวน ฉันจะปฏิเสธได้อย่างไรคะ อย่างไรก็ตามฉันไม่แน่ใจว่าตระกูลหยางของฉัน จะได้รับเชิญไปงานใหญ่ของตระกูลเยว่หรือเปล่า "

" ไม่ต้องกังวลครับ ผมเชิญคุณแล้ว ผมไม่คิดว่าจะเป็นปัญหานะ " เร็นตอบอย่างมั่นใจ ท้ายที่สุด แขกเกือบทั้งหมดก็เป็นเขาที่เป็นคนเชิญ มันเป็นความจริงที่คุณหนูเยว่ใช้ประโยชน์จากเขาอย่างดี ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากกับเธอ

" ขอบคุณนะคะ คุณทานากะ "

" เร็น..เรียกผมว่าเร็น "

"อ่า..เร็ - เร็น " เล็กซี่ลังเลเล็กน้อยกับการต้องเรียนชื่อจริงของเขา ในประเทศ X นั้น พวกเขาจะไม่พูดกับใครด้วยชื่อจริง หากพวกเขาไม่ใช่เพื่อนสนิทหรือมีความสัมพันธ์อันดี แต่เมื่อพิจารณาว่าทานากะเร็นมาจากต่างประเทศ แม้ว่าจะเป็นลูกครึ่ง ก็เป็นที่เข้าใจได้ว่าเขาจะไม่กังวลกับเรื่องพวกนี้

"ว้าว  ฉันอยากแต่งงานกับเขาชู ~!" ดวงตาของชูรูเปล่งประกายเป็นรูปหัวใจ เพราะเธอไม่สามารถละสายตาจากเร็นได้ตั้งแต่เริ่ม

' ตัวเล็ก ทำตัวให้เหมือนกุลสตรีหน่อย ' เล็กซี่แทบจะพ่นน้ำที่เธอดื่ม เมื่อเธอได้ยินคำประกาศกร้าวของชูรู แน่นอนว่าเกี๊ยวตัวน้อยนี้แม้จะตัวเล็กและน่ารักจนเหมือนกับเด็ก แต่เธอมีจิตใจของผู้หญิงเต็มที่ ซึ่งทำให้เล็กซี่คิดว่าเธอได้รับคู่มือที่มีวิญญาณที่บกพร่องหรือเปล่า

“เอ๋ ?” ชูรูที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจคำพูดของเธอ ในที่สุดก็หันหน้าไปทางเล็กซี่

' ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าฉันเคยพูดคำเหล่านั้นในอดีต และจบลงด้วยความตาย ' ถ้าเล็กซี่สามารถกลอกตาได้เธอคงทำไปแล้ว อนิจจา เนื่องจากเธออยู่ต่อหน้าทานากะเร็นและเช่อเตียหยู ที่ไร้ตัวตน เล็กซี่จึงไม่อยากทำตัวน่าขายหน้า ซึ่งอาจจะนำไปสู่ความเข้าใจผิดครั้งใหญ่

ในทางกลับกันชูรูขมวดคิ้วและพองแก้มของเธอ แสดงความไม่พอใจของเธอกับคำพูดของเล็กซี่ เมื่อเห็นอย่างนั้นเล็กซี่ก็ส่ายหัวเล็กน้อย

ไม่นานมื้ออาหารที่ไม่คาดฝันนี้ก็สิ้นสุดลง เมื่อเร็นได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนของเขา " ยินดีที่ได้พบคุณนะ คุณหนูหยาง " เร็นยื่นมือออกมาเพื่อจับมือ ซึ่งเล็กซี่ไม่ปฏิเสธและยอมรับทันที

"ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกันค่ะ คุณทานากะ " เล็กซี่ตอบท่าทางสุขุมไว้ตัว อย่างไรก็ตามในใจของเธอ เธอรู้สึกยินดีกับการก้าวกระโดดครั้งใหญ่ในการทำความรู้จักกับซีอีโอของบริษัทผู้สนับสนุนนวัตกรรม L-Tech

"อ่า ใช่สิ คุณเช่อ ผมต้องขอโทษด้วยที่ต้องยกเลิกเดทของเรา ผู้ช่วยของผมจะไปส่งคุณที่บ้าน ตกลงไหม? " เร็นพูดอย่างไม่ไยดี ราวกับว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธคำกล่าวอ้างของเช่อเตียหยูก่อนหน้านี้ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ แล้วรีบออกไปทันที โดยทิ้งเช่อเตียหยูและเล็กซี่หยางไว้

เมื่อเล็กซี่แน่ใจว่าเร็นหายไปแล้ว เธอก็เลิกคิ้วทั้งสองข้างพร้อมกับยิ้มเยาะอย่างรู้ทันที่มุมปากของเธอ

“เอาหล่ะ คุณเช่อ ฉันขอตัว -”

"เหอะ นังแพศยา "  เช่อเตียหยูพึมพำราวกับเสียงกระซิบ โดยที่ศีรษะของเธอยังคงก้มต่ำ

" เธอว่าอะไรนะ? " เมื่อเล็กซี่ที่ได้ยินคำพูดของเธออย่างคลุมเครือก็ขมวดคิ้ว แม้ว่าเล็กซี่จะได้ยินสิ่งที่เช่อเตียหยูพูดอย่างคร่าวๆ แต่ก็เข้าใจได้ว่าหมายถึงอะไร ดังนั้นเมื่อเธอลุกขึ้นยืนจากที่นั่งได้สำเร็จ เธอก็มองด้วยสายตาเหยียดไปที่เช่อเตียหยู

“ฉันบอกว่า เธอยั่วยวนเก่งจริง ๆ”  เช่อเตียหยูที่ก้มหน้าต่ำตั้งแต่วินาทีแรกที่เร็นทำกับเธออย่างไร้ตัวตน ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปที่เล็กซี่อย่างแค้นเคือง

“ฉันเห็นว่าเธอยั่วยวนพี่เร็น และมองเขายังไง”

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เล็กซี่คงจะจิกหัวเช่อเตียหยู หรือไม่ก็ตบเธอแรง ๆสักที แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว และแม้ว่าเธอจะถูกกล่าวหาในสิ่งที่เธอไม่เคยทำหรือตั้งใจจะทำ มันก็ไม่ส่งผลกระทบใด ๆ กับเธออีกต่อไป

เล็กซี่เห็นตัวตนเก่าของเธอในตัวเช่อเตียหยู วิธีที่มองเธอด้วยความดูถูกเหยียดหยาม และวิธีที่เธอหาเหตุผลเข้าข้างตนเองในการกระทำของเร็น โดยเชื่อว่านี่เป็นความผิดของเล็กซี่ ไม่ใช่คนที่ทำให้เธอดูไร้ค่าอย่างเร็น

" ช่างน่าสงสาร " อนิจจาไม่ว่าเล็กซี่จะเห็นใจเธอแค่ไหน แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่อยากแสดงมันออกมา และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนั้น เล็กซี่ถอนหายใจเบา ๆ และปล่อยให้เช่อเตียหยูมองเธอด้วยสายตาโกรธเกรี้ยวต่อไป

‘ เธอเพิ่งจะยกเลิกการหมั้นกับมอริสหลิวไปแท้ ๆ แต่ตอนนี้เธอกำลังเล็งผู้ชายคนใหม่เลยอย่างงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! ทานากะเร็นเป็นของฉัน! ’ เช่อเตียหยูประกาศกร้าวในใจด้วยความเกลียดชัง กับความอัปยศที่เธอได้รับก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นความผิดของเล็กซี่ทั้งหมด