ตอนที่ 2 ชูชูรู ~!
ตอนที่ 2 ชูชูรู ~!
"เกี๊ยว?" เล็กซี่พึมพำในขณะที่สายตาของเธอตรวจสอบเจ้าก้อนแป้งสีขาวน่ารักที่ส่องแสงวิบวับ
มันบินวนไปรอบๆร่างที่ไม่มีอยู่จริงของเธอ เมื่อเจ้าก้อนสีขาวน่ารักหยุดลงตรงหน้าของเธอ เล็กซี่ถอยหลังด้วยความตกใจ เมื่อสายตาของเธอห่างแค่ครึ่งนิ้วระหว่างเธอกับเจ้าเกี๊ยวที่บินได้
อย่างไรก็ตาม เล็กซี่ถูกตรึงไม่ให้ถอยหลังกลับและสิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้คือมองและพูด
"ยินดีที่ได้รู้จักนะชู ~!" ก้อนเกี๊ยวตัวน้อยยิ้มอย่างสดใสและโบกมือให้เธออย่างร่าเริง เมื่อก้อนแป้งสีขาวบินออกไปไกลจากเธอ เล็กซี่ก็มองตามอาหารอันโอชะที่บินได้อย่างไม่คิด ราวกับคนโง่
อารมณ์ที่หลากหลาย ความยุ่งเหยิง สับสนและความกลัวรวมกันเป็นหนึ่งทำให้จิตใจของเธอทำงานผิดปกติ
"ฉันชื่อชูรู ~ ชู ~ นางฟ้าชี้นำทางของคุณในระบบโอโตเมะเกม ชู! อย่างที่บอกไปว่าคุณผ่านการทดสอบเบื้องต้นของเราไปแล้ว! ดังนั้นเพื่อให้สามารถเข้าถึงระบบความรักแบบโอโตเมะได้อย่างสมบูรณ์คุณต้องทำการภารกิจแรกของเรา ชู ~!”
เล็กซี่รู้สึกทึ่งกับคำพูดที่ 'ชูรุ' พูดมากจนทำให้เธอมองไปที่เกี๊ยวตัวน้อยด้วยสายตาที่งุนงง
“พูดได้ด้วย...”
“เกี๊ยวบินได้…พูดกับฉันด้วย…” เล็กซี่พึมพำอย่างคนไม่มีสติ
ในช่วงชีวิตตลอด 24 ปีของเธอ เล็กซี่มั่นใจกับระดับไอคิวของตัวเอง อย่างไรก็ตามในตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะเหนือธรรมชาติไปหมด ยิ่งทำให้เธอเข้าใจยากขึ้นในเรื่องที่ควรเข้าใจ
ก่อนหน้านี้ไม่นานเธอสำลักอากาศจนตาย แต่ตอนนี้นอกเหนือจากการสูญเสียประสาทสัมผัสอื่น ๆ ของเธอ ความจริงที่ว่าเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระเท่าที่เธอต้องการราวกับว่าวิญญาณของเธอติดอยู่กับบางสิ่ง แล้วก็มีเกี๊ยวที่พูดได้อยู่ตรงหน้าเธอ!
เธอเหมือนจะเป็นลมให้ได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ได้ทำอย่างนั้น ดังนั้นสิ่งที่เธอทำได้คือดูดซับข้อมูลทั้งหมดเหมือนคนโง่ ที่คอยฟังเกี๊ยวแม้ว่ามันจะเกินความเข้าใจของเธอก็ตาม
"ภารกิจแรกของคุณคือทำให้เพื่อนรักอดีตคู่หมั้นของคุณตกหลุมรักคุณ ชู ~!"
เมื่อเล็กซี่ได้ยินคำพูดสุดท้ายของ ชูรู เธอสามารถจินตนาการถึงใบหน้าของตัวเองที่บิดเบี้ยวด้วยความตกใจ จริงอยู่ว่าเธอเคยหลอกตัวเองว่าผู้ชายคนนั้นรักเธอ แต่ อนิจจาเพื่อนที่ดีที่สุดของมอริสหลิว ผู้ชายที่เป็นที่สุดของคำว่าเจ้าชู้ คาสโนว่าผู้โด่งดังไปทั้งเมืองคนนั้น ตลอดชีวิตของเธอ เธอจะจินตนาการถึงการยั่วยวนชายคนหนึ่งอย่างเขาได้หรอ?
"ข - ขอโทษนะ?" เล็กซี่ตอบด้วยความสับสน เธอกล่าวเสริม
นี่มันเรื่องตลกเหรอ ฉันตายแล้ว! ฉันฆ่าตัวตาย ไม่ต้องสงสัยเลย! เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แล้วเกี๊ยวจะพูดได้อย่างไร โอ้พระเจ้า!! ฉัน...ฉันแค่เสียสติไปแล้ว ไม่ได้ตายไปแล้วจริงเหรอ ฉันแค่บ้าเหรอ! มันไม่จริงใช่มั้ย?” เล็กซี่กล่าวว่าคำถามทั้งหมดที่อยู่ในใจของเธอในครั้งเดียว ท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างดูไม่สมเหตุสมผล
ไม่เลย!!
"นี่คือการเริ่มต้น ชู ~ มันไม่ใช่เรื่องตลก แต่เป็นเกมนะชู ~ ใช่ คุณฆ่าตัวตาย แต่ยังไม่ตายหรอกนะ ชู ~ ฉันกำลังพูดถึงเส้นทางสู่ชีวิตที่สองของคุณนะ ชูชูรู ~ เพราะฉันเป็นนางฟ้าที่น่ารัก ถึงคุณจะดูเหมือนบ้าจริงๆก็เถอะ ชู ~ แต่ไม่ได้บ้าจริงๆหรอกนะ ชู ~ และชูรูก็เป็นของจริง ชู ~! แล้วก็ยังน่ารักและน่าเตะด้วยนะ ชูรู ~!
เล็กซี่รู้สึกอยากจะฉีกหนังศีรษะของตัวเธอออกจากกันด้วยความหงุดหงิด เพราะ ชูรู ตอบคำถามที่เธอถามทุกอย่างทั้งหมด เล็กซี่ได้รับผลกระทบจากเสียงแหลมสูงน่ารักอย่างจัง อย่างไรก็ตาม เล็กซี่ไม่สามารถเข้าใจทุกคำพูดของชูรูได้ เพราะเจ้าก้อนแป้งตัวน้อยทำท่าทางที่แตกต่างกันในตอนที่ตอบคำถามของเธอ ในทางตรงกันข้าม เล็กซี่รู้สึกเหมือนตัวเองจะบ้าไปแล้ว!
"เอาล่ะเรามาเคลียร์กันดีกว่า เธออยากให้ฉันเล่นเกมนี้เพราะอะไร" ในที่สุดเล็กซี่ก็พยายามเปิดใจ เพราะเธออาจจะบ้าไปแล้วถ้าเธอไม่ได้รับคำตอบเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมดนี้ ดังนั้นหลังจากถอนหายใจหนัก ๆ ในความคิดแล้วเธอก็เริ่มถาม
"เพราะโฮสต์ร้ายกาจยังไงล่ะ ชู ~!"
“ร้ายกาจ…หึแล้วเธอก็คิดว่าฉันเป็นคนไร้มนุษยธรรมด้วยสินะ” เล็กซี่เอ่ยเย้ยหยัน และรู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย
"ไม่น้า ชู ~! แต่เมื่อคุณอยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่าคุณได้ทำสิ่งเลวร้ายมากมายในชีวิตก่อนหน้านี้นะ ชู ~!" ชูรูอธิบายขณะที่ร่างกายส่วนล่างของตัวเองขยับไปมาอย่างอยู่ไม่สุข
เมื่อเห็นการกระทำแปลกๆนี้ เส้นเลือดบนหน้าผากที่มองไม่เห็นของเล็กซี่พลันเต้นตุบๆ ก็แสดงให้เห็นว่าเจ้าเกี๊ยวน่ารักที่อยู่ตรงหน้าเธอมีพลังล้นเหลือเพียงใด
"ที่นี่เรียกว่าอะไร"
"สถานที่แห่งนี้มีไว้สำหรับวิญญาณที่กำลังเดินทางไปนรกน่ะ ชรู ~!"
“ไปนรกอย่างนั้นเหรอ…อะไรนะ เธอหมายความว่าที่นี่เหมือนด่านตรวจของชีวิตหลังความตาย?” เล็กซี่พูดตะกุกตะกัก แม้ว่าเล็กซี่ไม่คอยอยากจะเชื่อว่าเธอกำลังคุยกับเกี๊ยวที่กำลังพูดอยู่ แต่ด้วยเหตุผลแปลก ๆ เล็กซี่ก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามเพิ่มเติม
"จะพูดแบบนั้นก็ได้นะชู ~ ที่นี่เพิ่งสร้างขึ้นเมื่อสัปดาห์ก่อนน่ะชู ~ แต่ชูรูเชื่อว่าในโลกมนุษย์มันคงจะผ่านมาหลายพันล้านปีแล้วแหละ ชู ~!" ชูรู ชี้แจงอย่างน่ารัก
"ทำไมถึงต้องเป็นฉัน และทำไมถึงมี ... สถานที่และเกมนี่อีก"
"เพราะพระเจ้าสงสารคุณและเขาก็ขี้เบื่อน่ะน้า ชู ~!"
เล็กซี่นึกได้ว่าตัวเองปวดหัวกับทุกสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินมา เธอไม่รู้ว่าจะเชื่อดีหรือไม่ แต่ถ้าลองทำความเข้ากับข้อมูลทั้งหมดมันก็ฟังดูน่าเชื่ออย่างประหลาด แต่ก็ไม่น่าเชื่อเช่นกัน
"คำถามสุดท้ายทำไมฉันถึงควรเล่นเกมนี้"
"เพราะมันทำให้โฮสต์มีโอกาสครั้งที่สองในชีวิตและในเรื่องความรัก ชู ~" ดวงตาของชูรูเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ออร่าที่ตื่นเต้นอยู่แล้ว ก็เปล่งประกายมากยิ่งขึ้นด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ
“แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ?”
"ถ้าอย่างนั้นคุณก็สามารถตรงไปที่นรกและตายทุกวันเหมือนตอนที่คุณตายบนโลกน่ะชู ~!"
“ฟังดูเหมือนเธอจะมีความสุขจริงๆเลยนะ หืมม?” เล็กซี่เย้ยหยันเมื่อเห็นปฏิกิริยาของชูรูขณะที่เธอแสดงออกหากเธอไม่รับภารกิจ
"ฉันมีความสุขเสมอชู ~!" ชูรูแก้ต่างให้ตัวเองด้วยการ ใช้นิ้วจิ๋วน่ารักของตนแสดงสัญลักษณ์สันติภาพ