ตอนที่ 18 ใบหน้าของคุณก็เป็นเรื่องตลก!
ตอนที่18 ใบหน้าของคุณก็เป็นเรื่องตลก!
เล็กซี่เอียงศีรษะทำท่าว่าเธอสับสนกับสีหน้าตกใจที่ฉาบไปทั่วใบหน้าของเช่อเตียหยู ในความคิดของเธอ เล็กซี่พบว่าปฏิกิริยาของเธอเป็นเรื่องตลกเมื่อเธอรู้ว่าเช่อเตียหยูไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอ
“เตียหยู?” เธอเตือนสติ 'เพื่อนเก่า' ของเธอสู่ความเป็นจริง เล็กซี่เรียกออกไป
"เอ่อขอโทษนะ ที่ฉันนิ่งไป เธอก็รู้ใช่ไหมว่าฉันนอนไม่พอเพราะทำงานหนัก แล้วเธอนัดใครมาที่นี่เหรอ ?" เช่อเตียหยูหายจากอาการตกใจทันที เธอเปลี่ยนบทสนทนาของพวกเธอกลับไปที่เล็กซี่อีกครั้ง เธอกล่าวเพิ่ม “ไม่ใช่ประธานหลิวหรอกใช่ไหม”
"น่าเศร้าที่ไม่ใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อผ่อนคลายน่ะ" เล็กซี่ตอบอย่างใจเย็นขณะที่เธอหยิบถ้วยชาแล้วจิบช้าๆ เธอจงใจตอบเพียงแค่นั้น และไม่ถามกลับไปหาเช่อเตียหยู อนิจจา เช่อเตียหยูดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็น หรืออาจเป็นเพียงการแสร้งทำเป็นไม่รู้เกี่ยวกับข้อเท็จจริงนั้น
"ที่นี่น่ะเหรอ? ฉันจำได้ว่าเธอไม่ชอบที่นี่เพราะคิดว่าอาหารที่เสิร์ฟที่นี่ไม่ผ่านมาตรฐานของเธอ" เช่อเตียหยูเลิกคิ้วขึ้นขณะที่เธอนึกถึงคำพูดของเล็กซี่ในอดีต
" เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน " เธอยังคงรักษาท่าทางที่ดีของเธอ เล็กซี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่หยี่หระซึ่งทำให้เช่อเตียหยูค่อยๆพยักหน้ารับทราบ แต่การแสดงออกของเธอดันตรงข้ามกัน เมื่อนึกถึงหัวข้ออื่นได้ ดวงตาของเช่อเตียหยู ก็ส่องแสงขณะที่เธอพบสิ่งที่เธอจะโอ้อวด
" ถ้าเธอสงสัยว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่ล่ะก็ เพราะว่าฉันมีเดทน่ะ!" แม้ว่าเล็กซี่จะไม่สนใจเหตุผลของเธอว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ ท้ายที่สุดนี่คือร้านอาหารและชนชั้นสูง ทุกคนสามารถไปรับประทานอาหารที่นี่ได้โดยไม่ต้องมีเหตุผล
' ไม่มีใครอยากรู้ชู! ทำไมน่ารำคาญจัง! ' ชูรูที่นั่งนิ่งมานาน เธอมีสีหน้าอัปลักษณ์เพียงแค่มองไปที่ผู้บุกรุก ที่ขัดขวางภารกิจของพวกเธอ
' ฉันรู้ เธอทำอะไรสักอย่างได้ไหม แบบกระซิบข้างหูเธอไม่ได้เหรอ? ' เล็กซี่ถามอย่างที่คิดในใจถึงวิธีที่ไร้สาระในการแกล้งผู้หญิงที่น่ารำคาญต่อหน้าเธอ
' ถ้าฉันทำได้ ฉันก็เอาน้ำสาดใส่เธอแล้วนะชู!' ชูรูแทบคลั่งในขณะที่เธอพยายามจะเตะแก้วน้ำบนโต๊ะไปยังทิศทางของเช่อเตียหยู แต่น่าเศร้าที่เธอทำไม่ได้เพราะเท้าเล็ก ๆ ของเธอเพิ่งจะทะลุผ่านไป
' เธอเป็นผีหรืออะไรกันแน่เนี่ย? ' เนื่องจากเล็กซี่ไม่ได้สนใจฟังคำพูดของเช่อเตียหยู เธอเลยคุยกับชูรูทางกระแสจิต เพราะมันสนุกกว่าการได้ยินคำพูดโอ้อวดของเช่อเตียหยูเป็นไหน ๆ
' ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันเป็นนางฟ้าชู ! '
' นางฟ้า ... ฮะ แม้ว่าเธอจะบินได้ แต่ปีกของเธออยู่ที่ไหนกันล่ะ? ' แม้ว่าคำถามของเล็กซี่ จะถูกพ่นออกมาโดยไม่ต้องใช้ไอคิวมากนัก แต่เธอก็ยังพบว่าคำถามของเธอไร้สาระมาก อนิจจา เล็กซี่ยอมเป็นแค่คนโง่ และถามคำถามง่ายๆให้ชูรูเพื่อนแท้คนเดียว ชูรูเท่านั้นที่จะไม่ตัดสินเธอและปฏิบัติต่อเธอด้วยการเสแสร้ง
"ปีกไม่สำคัญนะชู! แม้ไม่มีปีกอย่างน้อยฉันก็ยังบินได้!" ชูรูตะแคงข้างขณะที่เธอวางมือบนเอวกลม ๆของเธอ
เมื่อเห็นว่าเธอหาขออ้างมาแก้ต่าง เล็กซี่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักเบา ๆ อนิจจาการกระทำของเธอหยุดการพูดของเช่อเตียหยูที่ถูกเพิกเฉย
" เธอหัวเราะอะไรเล็กซี่? ฉันพูดอะไรตลก ๆ หรือเปล่า"
' คุณดูตลกนะชู! ใบหน้าของคุณก็เป็นเรื่องตลก! ' ชูรูใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงที่ว่า คนที่เธออ้างถึงไม่ได้ยินเธอ
"ไม่หรอก ฉันเพิ่งนึกถึงเรื่องตลก ๆ ที่ฉันเห็นเมื่อสองสามวันก่อน ขอโทษนะ " เล็กซี่เกือบจะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดที่ซุกซนของชูรู แต่เธอก็กลั้นมันไว้ข้างใน ขณะที่เธอแก้ตัวกับการกระทำที่ดูหยาบคายของเธอ เธอกล่าวเสริมว่า " เธอกำลังพูดอะไรเหรอ?"
คิ้วของเช่อเตียหยูเลิกขึ้น ราวกับว่าเธอเห็นเล็กซี่เป็นคนแปลก ๆ ในตอนนี้ และไม่ใช่ผู้หญิงโหดร้ายอย่างที่เธอเคยเป็น เธอกระแอมในลำคอ และพูดซ้ำ "ฉันบอกว่าฉันกำลังจะไปเดทกับผู้ชายคนใหม่ และเขายังมีคุณสมบัติชั้นเลิศที่สุดในประเทศนี้ ทานากะเร็น"
ครู่หนึ่งเล็กซี่ตกตะลึง และไม่อยากจะเชื่อหูของเธอเอง ด้วยคำพูดที่เช่อเตียหยูพูด ดังนั้นเธอจึงถามซ้ำเพื่อยืนยัน " กับใครนะ"
"ทานากะเร็น ประธานบริษัทผู้สนับสนุนนวัตกรรม L-Tech!" เช่อเตียหยู เอ่ยออกมาด้วยความยินดีเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเล็กซี่
' อิจฉาฉันสินะ? ' เช่อเตียหยูเยาะเย้ยภายในใจ ขณะที่ยิ้มเยาะอย่างนุ่มนวลที่ริมฝีปากของเธอ