ตอนที่ 15 เพื่อชีวิตที่มีความสุข  

ตอนที่15 เพื่อชีวิตที่มีความสุข

"อย่างที่ผมพูดไปครับลุงเฟรด  ผมขอโทษจริง ๆสำหรับการกระทำที่ไม่มีหัวคิดของผมในอดีต" มอริสเอ่ยเสียงเรียบ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่จริงใจกับทุกคำที่เขาพูดออกมา

" ผมจะหยุดกดดันบริษัทของคุณลุง และผมหวังหวังว่าคุณจะให้อภัยผมนะครับ "

"ไม่ต้องกังวลมอริส มันเป็นความผิดของเราตั้งแต่แรกที่ปล่อยให้เล็กซี่เข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ" พ่อหยางขบกรามแน่นก่อนที่เขาจะตอบมอริส เป็นนัยว่าเขาไม่ใช่คนที่ต้องรู้สึกผิด

หลังจากการขอโทษและให้อภัย เฟรดเดอริคหยางสั่งให้เล็กซี่ที่ปิดปากเงียบตั้งแต่เริ่ม ออกไปส่งมอริส

---

นอกคฤหาสน์ตระกูลหยาง

ไหล่ของเล็กซี่เกร็ง ขณะที่มือของเธอกำแน่นจนเห็นกระดูกสีขาว ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดว่ามอริสแสดงอำนาจของเขาต่อหน้าเธอ แม้ว่าเธอจะดีใจที่เขาเลิกกดดันธุรกิจของครอบครัวเธอ แต่อนิจจาหัวใจของเล็กซี่กลับถูกบีบแน่นขึ้น เมื่อเห็นพ่อของเธอต้องกลืนศักดิ์ศรีของตัวเอง และปล่อยให้มอริสเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาในฐานะคนที่ด้อยกว่า

เธอเดินตามมอริสจากด้านหลัง เล็กซี่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไป เธอเงยหน้าขึ้น ขณะที่น้ำตาเริ่มก่อตัวขึ้นที่หางตา  เล็กซี่ฝืนไม่ให้มันร่วงหล่นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

"ทำอะไร?" มอริสหลิวหันไปเผชิญหน้ากับการแสดงออกที่รุนแรงขึ้นของเล็กซี่ เขาขมวดคิ้วแน่น ขณะแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา เขาพูดต่อว่า " คุณหนูหยาง คุณมาคุกเข่าต่อหน้าผมก่อนหน้านี้ ขอร้องให้ผมหยุดกดดันบริษัทของคุณ  ผมก็ทำให้ อย่าบอกนะว่าผมจะต้องก้มหัวขออภัยให้กับพ่อแม่ของคนที่ทำลายชีวิตของผม?"

"ทำลายชีวิตของคุณ? คุณคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่ ? "

" ผมกำลังแลกเปลี่ยนกับคุณ ” มอริสตอบกลับอย่างเย็นชาโดยไม่มีความผิดปกติใด ๆในสายตาของเขา มอริสมองเธอด้วยความรำคาญ และกล่าวต่อ

"ข้อเสนอของคุณก่อนหน้านี้ ผมยอมรับ " และมอรริสก้าวเข้าไปที่เบาะหลังของรถก่อนที่มันจะถูกเร่งความเร็วออกไป

เล็กซี่ทรุดตัวลงบนพื้นเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเขา มอริสทำราวกับว่าเขาให้อภัยและต้องการเริ่มต้นใหม่กับครอบครัวของเธอ แต่จริง ๆแล้ว ความตั้งใจจริงของเขาและเหตุผลของการเปลี่ยนใจนั้น เป็นเพราะข้อเสนอที่เธอให้เกี่ยวกับการนัดพบกับทานากะเร็น

รถของมอริสจากไปไกลแล้ว เขาไม่อาจเห็นน้ำตาของเล็กซี่ที่พยายามกลั้นไว้ ในที่สุดเธอปล่อยให้มันไหลออกมา ความจริงที่ว่า พ่อของเธอประจบสอพลอมอริส หรือเรื่องที่มอริสข่มเหงจิตใจของเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดและอึดอัดเป็นที่สุด

“อย่าร้องนะชู” ชูรูพยายามปลอบเธอด้วยเสียงแหลมสูงน่ารักของเธอ อนิจจาคำพูดของชูรูไม่อาจทำให้เธอหายเศร้าได้ เล็กซี่เช็ดน้ำตาที่เปรอเปื้อนออก

จากนั้นไม่นานเล็กซี่ก็สงบตัวเองได้ในที่สุด ดวงตาของเธอที่บวมจากการผลิตของเหลวรสเค็ม เล็กซี่เงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตูขนาดมหึมาของคฤหาสน์ตนเอง

“ชูรู ทำไมการลืมใครสักคนถึงยากนาดนี้ ทั้ง ๆที่เขาทำกับฉันแบบนั้น ทำให้เจ็บปวดและทุกข์ใจ”

"อย่ากังวลเลยนะชู คุณจะต้องเอาชนะหมอนั่นได้แน่! เขาไม่คู่ควรกับคุณเลย ชู!" ชูรูตอบ เธอยังคงโกรธเคืองที่มอริสทำตัวอย่างเย็นชา และหยาบกระด้าง

“ทำไมเธอถึงคิดว่าเขาไม่คู่ควรกับฉันล่ะ”

" คุณสวยยังไงล่ะชู! สวยเหมือนฉันไง! ทั้งฉลาดและสง่างามชู ~!"  ชูรูสาดคำชมใส่เล็กซี่ เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง

เล็กซี่หัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางและคำพูดของชูรู เล็กซี่ลูบหัวของชูรูเบาๆ ขณะที่สายตาของเธอเองก็มองอย่างอ่อนโยน " เป็นเรื่องดีที่มีเธออยู่ด้วยกับฉัน" ก่อนที่เล็กซี่จะรู้ตัว เธอก็เผลอพูดสิ่งที่คิดดออกมา

ชูรูรู้สึกหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าเล็กซี่แสดงความรักต่อเธอเอง  " หึหึ! ขอให้มีความสุขในชีวิตต่อจากนี้นะชู!"

"หืม"

"แล้วก็พบกับผู้ชายดี ๆเยอะ ๆด้วย!" ชูรูกล่าวเสริมว่าถูกนำไปใช้กับหัวข้อนี้

'ไม่ไม่ ไม่เอาใครทั้งนั้นแหละในตอนนี้ ''สำหรับตอนนี้ ขอสนใจแค่ภารกิจแรกก่อน เธอตอบกลับในใจ ขณะที่เธอเดินเข้าไปในบ้านของเธอ

" ได้เลยชู ~! เพื่อชีวิตที่มีความสุขเนอะชู !"

' เพื่อชีวิตที่มีความสุข ... ' เล็กซี่เอ่ยซ้ำ เธอเปลี่ยนความคิดของตัวเองใหม่ เพื่อให้ตัวเองมีความสุข และสนใจแค่คนที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ใช่คนอย่างมอริสที่ไม่เคยเห็นค่าในตัวเธอเลย ในที่สุด เล็กซี่ต้องการให้ตัวเองหลุดพ้นจากโซ่ตรวนความรัก ที่เธอไม่อาจสมหวังจากมอริส และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากขึ้น