ตอนที่ 97 คิง
ตอนที่ 97 คิง
ภายใต้ความมืดมิดและหมอกหนาด้านล่าง ทาสเมืองทั้งหมดที่ถูกโยนลงมานั้นต่างก็พากันร้องออกมาด้วยความกลัว แต่อันที่จริงแล้วด้านล่างนั้นกลับไม่ลึกมากนัก
จากที่พวกเขาตกลงมามันก็สูงเพียงแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น แต่มันก็ยังคงเจ็บมากสำหรับคนธรรมดาเหล่านี้
ไนเรลที่ร่วงลงมาพร้อมกับเสากางเขนมนุษย์และโซ่โลหะพิภพที่ติดตัวมาด้วย
ตุบ!
หน้าของไนเรลคว่ำลงกับดินส่งเสียงดัง อุก! อย่างเจ็บ ๆ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนัก ไนเรลพยายามที่จะพลิกตัวหงายและในตอนที่เขาหงายหน้าได้สำเร็จก็มีลูกบอลแสงลาวาหล่นลงมาจำนวนนับร้อยลูก ซึ่งทำให้มันมีแสงสว่างมากขึ้น
ทาสเหมืองที่หล่นลงมาพร้อมไนเรลต่างพากันเข้าไปหยิบลูกบอลแสงลาวาในทันที แต่ในตอนนั้นเองที่กลุ่มของทาสเหมืองที่ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่นี่มาก่อนพวกมันต่างก็พากันเข้ามาแย่งบอลแสงลาวาเช่นกัน
นั้นทำให้บอลแสงลาวาพอกับจำนวนคนจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น
แต่น่าแปลกก็คือทาสที่อยู่มาเก่านั้นกลับมีความโหดเหี้ยมยิ่งกว่าพวกมันเลือกที่จะฆ่าทาสมาใหม่ที่อ่อนแอในทันที
โดยเฉพาะผู้หญิงที่ถูกเลือกเป็นเป้าหมายในการลงมือแรก ๆ หลายคนนั้นถูกโจมตี บ้างก็ฉุดกระชากรากดึก ตอนนี้สถานการณ์เริ่มวุ่นวายเป็นอย่างมากจนไม่รู้ใครเป็นใคร
บางคนฉวยโอกาสตอนนั้นรากศพหายเข้าไปในความมืด แต่ถึงมันจะมืดไนเรลก็ยังเห็นคนเหล่านั้นทำอะไรกับศพ เพราะเขาความสามารถ [ตรวจจับความร้อน C]
ร่างของคนพวกนั้นมันเหมือนกับตัวประหลาด ร่างที่ผอมแห้ง บางและเดินด้วยท่าทางแปลก ๆ และในตอนนั้นเองที่มีหนึ่งในทาสเหมืองผู้มาใหม่ที่เป็นมนุษย์ชั้นสูง เขามีความสามารถเกี่ยวกับพลังธาตุไฟ
แสงสว่างออกมาจากมือของเขาและเผาชายที่พยายามเข้ามาทำร้ายตนเอง
“ไฟ มนุษย์ชั้นสูงที่ใช้ไฟได้” ทาสเหมืองที่อยู่รอบ ๆ ก็สงบลงในทันที ทุกคนต่างมองไปที่ชายคนมนุษย์ชั้นสูงคนนั้น อย่างเงียบ ๆ จนก็ทั้งมีกลุ่มคนที่ถือบอลลาวาจำนวนหลายคนเดินเข้ามา
ซึ่งแสดงให้ห็นว่าพวกเขาเหล่านั้นก็คือมนุษย์ชั้นสูงเช่นกัน
“พวกแกต้องการอะไร?” มนุษย์ชั้นสูงผู้ใช้ไฟมองไปที่คนพวกนั้นด้วยท่าทีระวัง
“ไม่มีอะไร แค่ต้องการให้นายตามมากับเรา เข้าร่วมกลุ่มกับพวกเรานายสนใจหรือไม่” ชายผู้นำที่ร่างสูงใหญ่ แต่งกายด้วยผ้าคลุมสีดำในมือมีกระบองเหล็กขนาดใหญ่อยู่ เขาดูทรงพลังเป็นอย่างมากเมื่อเดินเข้ามาก็สามารถกดดันชายมนุษย์ชั้นสูงที่ใช้ไฟได้ในทันที
เนื่องจากว่าชายที่ถือกระบองเป็นมนุษย์ชั้นสูงระดับสีน้ำตาลและชายคนที่ใช้ไฟเป็นแค่ระดับขาวเท่านั้น
“นายคือ?” ชายที่ใช้ไฟถามออกมาอย่างสงสัย
“โอ้โทษที่ฉันคือ เกล เราไปคุยกันตรงนั้นดีหรือไม่” เกลชี้ไปอีกทาง ชายที่ใช้ไฟเห็นดังนั้นก็ลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินที่เกลบอกบางอย่างเขาก็ตามไป
ไนเรลมองไปที่เกลอย่างแปลกใจ เขาไม่ได้แปลกที่มีมนุษย์ชั้นสูงอยู่ภายในเหมืองแห่งนี้ แต่แปลกที่พลังหรือออร่าที่เขาแสดงออกมานั้นมันเบาบางมาก เหมือนกับว่าร่างกายไม่ได้มีพลังระดับสีน้ำตาลเลย มันก็เหมือนกับคนที่ขาดสารอาหารและพลังงานมานาน ตอนนี้ดูเหมือนเขามีพลังงานไม่มากนักในการใช้ความสามารถของตนเอง
หลังจากที่กลุ่มของเกลจากไปพร้อมกับมนุษย์ชั้นสูงที่ใช้ไฟนั้น มันก็ทำให้สถานการณ์โดยรอบกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง
หลังจากนั้นไม่นานทุกคนที่ได้บอลแสงก็แยกย้ายกันไป จนเหลือเพียงแค่ไนเรลที่ตอนนี้นอนอยู่คนเดียว
เนื่องเพราะเขานั้นนอนเป็นผักอยู่อีกทั้งคนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สังเกตถึงเขาไนเรลจึงยังไม่ถูกใครเล่นงาน แต่มันก็ไม่นานเพราะในสายตาของเขาเห็นกลุ่มความร้อนรูปร่างมนุษย์ที่หิวโซค่อย ๆ วิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว แต่กลิ่นตัวของทั้งสองนั้นก็นำมาก่อนที่ตัวของทั้งคู่จะมาถึงซะอีก มันถึงกับทำให้ไนเรลฉุนจมูกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรมากนัก
ทั้งสองพยายาม ๆ ใช้แสงไฟจากบอลแสงลาวาที่กำลังหรี่แสงเป็นอย่างมาก ราวกับมันจะหมดแสงได้ตลอดเวลา
“ไม่มีอะไรเหลือเลย พวกเรามาช้าไป”
“ไม่ยังมีอยู่ตรงนั้นมีคนนอนอยู่”
“จริงด้วยโอ้สุดยอดพวกเราเจอแจ็คพอตเข้าแล้วนี่มันมนุษย์ชั้นสูงนี้” มนุษย์ร่างผอมทั้งสองจับไปตามเนื้อตามตัวของไนเรลราวกับเขาเป็นสมบัติล้ำค่า พร้อมกับที่พวกมันนั้นน้ำลายก็ไหลออกมา
“ดูเหมือนสภาพของชายคนนี้คงโดนทรมานมานาน แต่เจ้าไม่ต้องห่วงนะพวกข้าจะช่วยให้พ้นทุกเอง” ชายอีกคนที่ถือบอลแสงลาวาบอกไนเรลขณะที่น้ำลายมันไหลออกมา
“เร็วเข้าเถอะช่วยกันรากมันออกไปกัน พวกเราจะได้มีอาหารกินกันอีกนาน”
เมื่อทั้งสองพูดจบก็ลงมองช่วยกันลากไนเรล แต่เพราะว่าตัวของเขานั้นติดอยู่กับเสาโลหะนั้นทำให้ไม่สามารถลากไปได้ ทั้งสองจึงวิ่งหายไปและลับมาพร้อมกับคนที่เหมือนกับตนเองอีก 2 คน แต่ทั้งสองนั้นเป็นผู้หญิงซึ่งสภาพก็สกปรกและไม่ต่างจากชายสองคนก่อนหน้านี้มากนัก
และทั้ง 4 คนก็พากันลากไนเรลและเครื่องพันธนาการโลหะพิภพไปอย่างยากลำบาก เพราะมันทั้งหนักและใหญ่พอสมควร
รอยลากที่อยู่ตามดินเกิดขึ้นเป็นทางยาวพร้อมกับที่พวกนั้นพาไนเรลหายไปจากจุดนี้
แต่ในขณะนั้นเองทั้ง 4 คนไม่รู้เลยว่ามีชายอายุราว ๆ 40 ปีหนวดเครารุงรังด้านหลังมีกลุ่มเด็ก ๆ จำนวนสองสามคนอยู่ ซึ่งเด็กทั้งหมดนั้นก็ดูหิวโซพอสมควร แต่ก็ไม่ถึงกับควบคุมตัวเองได้
ชายชราหยิบบอลแสงลาวาออกมาและเดินตามทั้ง 4 คนไป
ไนเรลมองคนทั้งสี่พาตัวเองไปในมุมหนึ่ง มันไกลจากตรงประตูทางเข้าพอสมควร
ดูเหมือนว่าที่เขาถูกพามานั้นคือห้องดินซอมซ่อ แต่มันก็ดูมิดชิดพอสมควร ทั้ง 4 ค่อย ๆ วางบอลแสงลาวาที่ริบหรี่ลงอย่างช้า ๆ
จากนั้นหนึ่งในนั้นก็หันไปจุดไฟกับเศษไม้ซึ่งมันก็มีไม่มากทำให้แสงมันไม่ได้สว่างขึ้นมามากนัก
“เร็วเรารีบจัดการแล่มันเถอะ ฉันขอจองเลือดนะ” หนึ่งในนั้นกล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น
เมื่อเห็นแบบนั้นทุกคนก็ลงมือในทันที แต่ในตอนนั้นเองไนเรลก็พูดออกมา “พวกนายลากฉันมาแบบนี้ ทำไมถึงไม่ตัดแขนที่โซ่มันตอกไว้อยู่”
เมื่อทั้ง 4 ได้ยินเช่นนั้นก็นึกขึ้นมาได้ ถ้าพวกมันตัดตรงส่วนที่ติดอยู่กับโซ่ เพียงแค่ตัดแขนขาทั้ง 4 ข้างก็สามารถลากมาแค่ไนเรลได้แล้ว ทำไมถึงคิดไม่ได้
ทุกคนมองหน้ากันไปมา แต่แล้วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่แนะนำเขาคือไนเรลพวกมันก็ต้องแปลกใจ เพราะในตอนแรกคิดว่าไนเรลนั้นตายไปแล้ว
“มันยังไม่ตาย”
“ช่างมันเถอะ ดีซะอีกมันยังคงสด ๆ อยู่”
“นั้นก็จริงรีบลงมือเถอะฉันหิวแล้ว”
ชายที่ดูเหมือนเป็นผู้นำนั้นลับมีดไปมาราวกับคนเชือดหมูก็ไม่มีผิด แต่ก่อนที่มันจะได้ลงมือก็มีเงายืนอยู่ด้านหลังจากนั้นก็บิดคอของชายคนนั้นทิ้งอย่างง่ายดาย จนคืนอื่นก็ยังตกใจ
“มัน...มัน...” แต่ก่อนที่ทั้งสามจะได้พูดอะไร หัวของพวกเขาก็ถูกบดขยี้เละและตายไปทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ร่างของทั้งสามคนล้มลง
ขณะที่เงาเดินมาหาไนเรลได้เพียงสองก้าวก็ต้องหยุดชงักลงเพราะมีคนเดินมาที่นี่พร้อมกับมีด ชายคนนั้นค่อย ๆ เข้ามาด้วยความระมัดระวัง แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเพราะด้านในมันมีแต่ศพและไนเรลก็ให้เงาไปหลบอยู่ด้านข้างเพื่อรอลงมือถ้ามีอะไรเกิดขึ้น
ชายคนนั้นถือมีดเดินมาหาไนเรลอย่าง ๆ ซึ่งไนเรลก็ไม่ได้ตอบสนองอะไร เพราะเขาต้องการจะดูว่าชายคนวัยกลางคนผู้นี้ต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่
“คุณลุงคิงมีอะไรเจออะไรด้านในไหมคะ” แต่ในตอนนั้นเองอยู่ ๆ ก็มีเสียงของเด็กสาวดังออกมาจากทางด้านหลัง พร้อมกับที่เด็กสาวอายุราว ๆ 15 เดินเข้ามาโดยที่ด้านข้างของเธอมีเด็กชายและเด็กสาวอายุราว ๆ 10 ปีเดินตามจับชายเสื้อของเธอไม่ยอมปล่อย
“ไม่เจออะไรรออยู่ข้างนอกก่อน” คิงเดินไปที่ไนเรลอย่างช้า ๆ แต่เมื่อเข้ามาหยุดห่างจากไนเรลแค่สองเมตรเขาก็ถามขึ้นมาในทันทีว่า “คุณยังไม่ตายใช่ไหม มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
ขณะที่คิงพูดเขาก็ยังคงระวังตัวอย่างเต็มที่ เมื่อไนเรลเห็นว่าคิงกล่าวออกมาแบบนั้นไนเรลก็ยังคงเงียบอยู่ซึ่งเขาก็แค่อยากจะรู้ว่าคิงนั้นแต่ลองกล่าวเพื่อหยั่งเชิงหรือไม่
แต่ผ่านไปสักพักบรรยากาศก็ยิงกดดันเพราะไนเรลและคิงต่างก็ไม่พูดอะไร
จนกระทั้งไนเรลที่เงียบอยู่ก็เปิดปากออกมา “ผมยังไม่ตาย”
ทันทีที่เขากล่าวออกมาคิงที่ตอนแรกคิดว่าไนเรลตายไปแล้วก็สะดุ้งเล็กน้อย เขาค่อย ๆ เก็บมีดเข้าไป
“คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหม เมื่อก่อนผมเป็นกู้ภัย พอที่จะประถมพยาบาลเบื้องต้นได้บ้าง” คิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใจดีผิดกับรูปลักษณ์ตาลุงของเขามากพอสมควร
ไนเรลเงียบไปสักครู่แต่แล้วเขาก็กล่าวออกมา “งั้นก็ขอบคุณ”
หลังจากนั้นไนเรลก็ขอให้คิงช่วยตัดส่วนที่ติดกับโซ่เพื่อเอาโซ่ออก แต่ว่าก่อนที่จะได้ลงมือคิงก็ขอไปพาเด็ก ๆ เข้ามาก่อนเพราะทิ้งไว้ข้างนอกมืด ๆ มันอันตรายเกินไป
ซึ่งแน่นอนว่าคิงก็จัดการลากศพของทั้ง 4 คนที่ตายออกไปทิ้งด้านนอกซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขานั้นไม่ได้สนใจกินเนื้อมนุษย์ด้วยกัน
แต่ไนเรลก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเพราะเขาเองก็จัดการมาเยอะจนชินชาพอสมควร แต่ที่เขาสนก็คือเด็ก ทำไมถึงมีเด็กที่รอดมาได้และดูเหมือนตาลุงคิงที่เด็ก ๆ เรียกจะเป็นคนที่ที่ดูแลพวกเธอด้วย
‘นี่สินะที่เขาว่าโลกใบนี้ถ้ามีคนเลวก็จะมีคนดี’ ไนเรลคิดในใจมองไปที่คิงที่คอยดูแลเด็ก ๆ พวกนี้
เมื่อเห็นดังนั้นไนเรลก็หยุดใช้ความสามารถเงาที่แอบอยู่ในมุมมืดเพื่อที่เป็นการประหยัดพลังงาน แต่เขาก็คอยระวังอยู่เพราะบางที่ทั้งหมดนี้อาจจะเป็นแค่การแสดงก็ได้
เมื่อเด็กทั้งสามเข้ามาด้านในแล้วเห็นสภาพไนเรลที่ถูกตึงไว้กับกางเขนมนุษย์และโซ่เหล็ก ก็ต้องพากันหน้าซีดเล็กน้อย แต่มันก็ไม่มีอะไรอย่างการหวาดกลัวหรือร้องไห้
ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าเด็ก ๆ ทั้งสามคนนั้นคงผ่านเรื่องต่าง ๆ มามากแล้วจนจิตใจเข้มแข็งกว่าที่คิด
ขณะที่ทั้งสามหาที่นั่งมุมหนึ่งอย่างเงียบ ๆ คิงก็เดินเข้ามาถามกับไนเรลถึงเรื่องที่ไนเรลนั้นให้เขาทำ
“คุณจะให้ผมทำแบบนี้จริง ๆ งั้นหรือ”
“แน่นอน ขอแค่คุณช่วยตัดเพื่อให้โซ่หลุดออกมา ไม่ต้องตัดจนขาดก็ใช้ได้แล้ว ทำตรงแขนทั้งสองข้างก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการต่อเอง” ไนเรลกล่าวออกมาด้วยใบหน้านิ่งเฉย
ถึงเขาจะรู้ว่ามันเจ็บ แต่การที่ต้องโดนตึงไว้แบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดักนัก เขาต้องรีบหลุดออกมาก่อนท่พลังงานในเซลล์จะหมดหรือต่ำลงจนไม่สามารถใช้ความสามารถอะไรได้อีก
“ได้” คิงตกปากรับคำและเริ่มลงมือในทันที
…………………………….
Witterry : ลงช้าหน่อย แต่ลงนะวันนี้ 5555 พอดีวันนี้วุ่นวายหน่อย ๆ
