ตอนที่ 204 คุณไม่เต็มใจเหรอ?

​​​​​​​ดวงตาสีเข้าคู่นั้นมองตรงมาที่เธอ พวกมันเปล่งประกายทีละนิด เขายิ้ม

“ที่รัก คุณนอนหลับสบายไหม”

เฉียวเมียนเมียนดูเหมือนจะสติล่องลอยไปชั่วขณะ

ทำให้เธอนิ่งงัน

ความปรารถนาในดวงตาของเขา รู้สึกคุ้นเคยมาก เธอไม่สามารถปกปิดความตกใจได้

ทำไมเขาถึง....

เหมาเยซื่อไม่รอคำตอบของเธอ เขาหัวเราะเบา ๆ และเชิดคางของเธอขึ้น

“เมื่อคืนคุณหลับเร็วมาก คุณต้องนอนหลับให้สบาย ยังเช้าอยู่เลย เราออกกำลังกายเพื่อสุขภาพกันก่อนลุกจากเตียงกันเถอะ”

“ออกกำลังกาย – เพื่อสุขภาพ??”

“อืม” ดวงตาของเหมาเยซื่อ เลื่อนไปที่ลำคอของเธอ และดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายมากขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้เสียงของเขาแหบกว่าเมื่อครู่

“เมื่อคืน ผมมีเรื่องด่วนที่ต้องทำให้เสร็จน่ะและมันมีปัญหานิดหน่อย ตอนนี้เรามาทำต่อในสิ่งที่ค้างคาไว้เมื่อคืนให้เสร็จเถอะ”

เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่ปล่อยเธอไป ไม่ว่าเธอจะเลือกให้อภัยเขาแบบไหน จึงไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากอีก

มันเป็นเรื่องของเวลาที่เธอจะกลายเป็นผู้หญิงของเขา

เธอเป็นได้แค่ผู้หญิงของเขา

เฉียวเมียนเมียนเบิกตากว้าง “คุณพูดอะไร”

เขาไม่ดูถูกเธอว่าสกปรกหรอกเหรอ?

ทำไมเขาถึง...

“ที่รัก ผมต้องการคุณ” เสียงของเหมาเยซื่อลึกขึ้น เมื่อจูบที่อบอุ่นและเร่าร้อนลงบนริมฝีปากของเธอ เขาสำรวจบริเวณใกล้ริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขา ในขณะที่มือของเขาลูบไล้ภายใต้ชุดนอนของเธอ

มืออันอบอุ่นของเขาเข้าสัมผัสบนร่างกายของเธอ... เฉียวเมียนเมียนรู้สึกเหมือนมือของเขาเป็นลูกบอลเพลิงที่จุดไฟให้กับเธอ

ร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้นเช่นกัน

ริมฝีปากของชายคนนี้ปัดผ่านเธอและระดับลง

“ที่รัก...”

เขาพูดเสียบแหบ

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกมึนจากการจูบของเขา และการต่อต้านของเธอก็ลดลง

“เหมาเยซื่อคะ...” เธอกัดริมฝีปากของเธอราวกับแป้งปัดแก้มสีชมพู เสียงอ่อนโยนนั้นทำให้เขาตื่นเต้นมากขึ้น

วินาทีต่อมาเขาถอดชุดนอนของเธอออก

ความเย็นลงอย่างกะทันหันบนหน้าอกของเธอดูเหมือนจะส่งสัญญาณเตือนให้เฉียวเมียนเมียน รีบออกจากความกระวนกระวาย

เมื่อเธอลืมตาขึ้นและเห็นการแสดงออกของผู้ชายคนนี้ หัวใจของเธอก็วาบไหว

เธอตกใจกลัว

ราวกับเธอเห็นสัตว์ร้ายที่หิวโหย

และเธอเป็นเหยื่อที่สัตว์ร้ายจ้องมอง

ดูเหมือนว่าเขาสามารถตะครุบเธอ และเขมือบเธอในวินาทีถัดไป

“ที่รัก ผมต้องการคุณ” เหมาเยซื่อพร้อมแล้ว

“ไม่-ไม่!”

การแสดงออกของเฉียวเมียนเมียนเปลี่ยนไป เมื่อเธอเอื้อมแขนออก เพื่อหยุดไม่ให้เขาเข้าใกล้

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “ทำไมถึงไม่ล่ะ คุณไม่เต็มใจเหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนแดงไปหมด “ไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ เหมาเยซื่อปล่อยฉันไป ฉันกำลังจะลุกจากเตียง”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงผลักเขาออกไป

ครานี้ เหมาเยซื่อเกือบจะตกจากเตียงเพราะเขาไม่ทันระวังตัว

เฉียวเมียนเมียนรีบห่อผ้าห่มรอบตัวเธอ แล้วกระโดดลงจากเตียงก่อนที่เหมาเยซื่อจะตอบสนองอย่างเต็มที่กับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ โดยมีผ้าห่มพันอยู่รอบตัว