ตอนที่ 193 คุณขอโทษเรื่องอะไร

​​​​​​​“เขาเป็นคนอารมณ์ร้ายนิดหน่อย แต่ก็ไม่ใช่คนเลว เขาไม่ได้หมายถึงเรื่องไม่ดีใด ๆ กับคุณหรอก แค่อารมณ์เขาในวันนี้ ดังนั้น...”

หยางเชาชิงตระหนักถึงเหตุผลที่แท้จริง

แต่มันไม่ได้มีไว้สำหรับเฉียวเมียนเมียนที่จะรู้

มิฉะนั้นพี่รองจะต้องถลกหนังเขาแน่

“ไม่เป็นไรค่ะ” เฉียวเมียนเมียนยิ้มกว้าง “ฉันไม่เป็นไร”

หยางเชาชิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น

“พี่สะใภ้ คุณไม่โกรธเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนพูด “คะ คนเราทุกคนก็มีวันที่เลวร้ายกันบ้าง ฉันเข้าใจค่ะ”

นั่นคือสิ่งที่เธอพูดออกมา แต่ลึก ๆ แล้วเธอก็คิดเพียงว่าเธอจะไม่ได้พบกับกงเซลีมากนัก

ไม่สำคัญว่าเขาจะชอบเธอหรือไม่

“ขอบคุณที่เข้าใจครับ พี่สะใภ้”

หยางเชาชิงรู้สึกประทับใจ เฉียวเมียนเมียน อยู่แล้ว เมื่อเขาเห็นลักยิ้มของเธอก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาพบว่าเธอไม่ใช่แค่สวย แต่เธอยังเป็นคนดีอีกด้วย

หากไม่ใช่สำหรับเซินโย่ว กงเซลีอาจพบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีเช่นกัน

“ขอตัวก่อนนะครับ ไม่รบกวนเวลาของพี่รองกับพี่สะใภ้แล้วล่ะ”

หยางเชาชิงมองไปที่เหมาเยซื่ออย่างรวดเร็ว แต่พบว่าท่าทางของเขายังค่อนข้างแย่ เขาถอนหายใจเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

ดูเหมือนว่าในครั้งนี้น้องสี่จะทำให้พี่รองโกรธจริง ๆ

สิ่งนี้...ไม่ง่ายต่อการแก้ไขเลยจริง ๆ

รถของหยางเชาชิงจอดอยู่ตรงข้ามกับพวกเขา

มันเป็นรถสปอร์ตลัมโบร์กีนีสีฉูดฉาด

ต่อมาไม่นานรถสปอร์ตสีเขียวคันดังกล่าวก็ขับออกจากที่จอดรถและเร่งเครื่องออกไป

ในขณะเดียวกัน ลุงหลี่ก็ขับโรลลส์รอยซ์สีดำเข้ามา

เขาหยุดรถและเปิดประตูเบาะหลังให้พวกเขา

“คุณชาย คุณผู้หญิง เชิญครับ”

“ไปกันเถอะ”

เหมาเยซื่อจับมือเฉียวเมียนเมียน แล้วพาเธอเข้าไปในรถ

.............

ภายในรถ

เหมาเยซื่อพูดกับลุงหลี่ว่า

“ไปที่บ้านลู่ซาน”

“ครับนายน้อย”

เหมาเยซื่อหลับตา แล้วลูบขมับของเขา เขาดูอ่อนเพลีย

“เอ่อ เหมาเยซื่อคะ”

มีบางสิ่งที่เธอไม่อยากพูดตอนที่มีหยางเชาชิงอยู่ด้วย

ตอนนี้ไม่มีคนนอกอีกต่อไปแล้ว เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่า จำเป็นต้องพูดกับเขาเรื่องนี้

เธอรู้สึกผิดกับเรื่องในคืนนี้

แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอก็ตาม

แต่ความจริงก็คงอยู่ที่เหมาเยซื่อ ลงเอยด้วยการขัดแย้งกับเพื่อนของเขาเพราะเธอ

เหมาเยซื่อลืมตาขึ้นช้า ๆ และมองไปที่เธอ “หืม?”

เสียงของชายคนนี้แหบเล็กน้อยและฟังดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของเธอ และเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อยอย่างหวาดกลัว

“ฉันขอโทษนะคะ...”

เหมาเยซื่อตะลึงกับคำพูดของเธอ

“คุณขอโทษเรื่องอะไร”

“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เป็นเพราะฉัน คุณกับเพื่อนของคุณจึง...”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก”

เขาตัดบทเธอ

“คุณไม่ต้องขอโทษหรอก คุณไม่ได้ทำอะไรผิด”

“แต่...” เฉียวเมียนเมียนถอนหายใจเบา ๆ

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พวกคุณก็คงไม่ทะเลาะกัน ฉันขอโทษจริง ๆ ถ้าฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ควรมา...”

“ไม่ควรอะไรกัน? ไม่ควรมากับผมเหรอ?”